ကမာရြတ္လွည္းတန္း၊ ဦးထြန္းလင္းၿခံလမ္း၊ အိမ္အမွတ္ ၃၅ အေပၚ ထပ္ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုအေနၾကာခဲ့ပါသည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ မွ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္အထိ ၂၁ ႏွစ္ မ်ားေတာင္ၾကာခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ ဇနီးတို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထအိုးအိမ္ထူ ေထာင္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေန ထိုင္ခဲ့ရေသာ အိမ္ေဂဟာကေလးျဖစ္ သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ထိုအိမ္ကေလး ကို မ်ားစြာသံေယာဇဥ္တြယ္ၿပီး စိတ္ ထဲမွာ စြဲေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထို အိမ္ကေလးႏွင့္ ခြဲခြာခဲ့သည္မွာ ယခု ဆိုလွ်င္ ၂၄ ႏွစ္ပင္ ရွိပါၿပီ။ အိမ္က ေလးလည္း မရွိေတာ့ပါ။ တိုက္ခန္း မ်ား အျဖစ္ပံုေျပာင္းသြားပါၿပီ။ သို႔ ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထို အိမ္ကေလးကို မၾကာခဏ အိပ္မက္ ထဲမွာ ယခုအခ်ိန္အထိ ျမင္ေတြ႕ေန ဆဲျဖစ္ပါသည္။
၂၁ ႏွစ္အတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ဇနီးတို႔ အိမ္ကေလးႏွင့္ ၂ ႏွစ္စီ ေလာက္ တစ္လွည့္စီ ခြဲခြာၿပီး ေနခဲ့ ရပါသည္။ အလုပ္တာဝန္ျဖင့္ နယ္ ေျပာင္းၾကရေသာေၾကာင့္ပါ။ လက္ ထပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္သက္ ၄ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ ကြ်န္ ေတာ္ ပုသိမ္ေကာလိပ္သို႔ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ေျပာင္းရသည္။ ဇနီးမွာ အမွတ္ (၁) ေဒသ ေကာလိပ္၊ ရန္ ကုန္ (ေနာက္ ဗိုလ္တေထာင္ေကာ လိပ္)မွာ အလုပ္ရသည့္အတြက္ ရန္ ကုန္မွာေနခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံမတင္းရေအာင္ အစီအစဥ္ တစ္ခုလုပ္သည္။
ဇနီးႏွင့္ ညီအစ္မလို ခင္မင္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ က အိမ္မွာ လာေနေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ပုသိမ္မွာ ဇနီး၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မ်ားစြာ အဆင္ေျပသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အားနာသည့္အတြက္ အေဆာင္သို႔ ေျပာင္းၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူေနသည္။ ရန္ကုန္သို႔ တစ္လ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္လ တစ္ႀကိမ္ျပန္ျဖစ္ သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝအတြက္ ထူးျခားေသာျဖစ္ရပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ပုသိမ္မွ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္မေျပာင္းေရြ႕ ခင္ ဇနီးက မီးဖြားခြင့္ျဖင့္ ပုသိမ္သို႔ လိုက္လာၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ အေစာင့္အေရွာက္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကေလးကို ပုသိမ္မွာ ဖြားျမင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္ေျပာင္းၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ အိမ္သားတစ္ေယာက္ တိုး လာပါၿပီ။ ဇနီး၏ သူငယ္ခ်င္းက အလိုက္သိစြာ အိမ္ေျပာင္းသြားသည္။ သမီးကေလးႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနထိုင္ၾကပါသည္။
သမီးကေလး ဆယ္ႏွစ္သမီး အရြယ္မွာ ဇနီးက ပခုကၠဴေကာလိပ္ သို႔ တာဝန္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ သည္အႀကိမ္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအဖအိမ္မွာ ေနခဲ့ရသည့္ အ လွည့္ျဖစ္သည္။ သမီးကို သူ႔အေမႏွင့္ အတူထည့္လိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္သည္။ သမီးက ေက်ာင္းမေျပာင္းခ်င္သည့္ အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအဖျဖစ္ သလို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ရန္ ကုန္မွာ ေနခဲ့ၾကသည္။ ဇနီးက ေနာက္ဆံတင္းရွာသည္။ တစ္လတစ္ ႀကိမ္၊ ႏွစ္လတစ္ႀကိမ္ အိမ္ျပန္လာ ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။ ႏွစ္ေစ့၍ ဇနီးျပန္ေျပာင္းရၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ အိမ္က ေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကရပါ သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အလုပ္ တာဝန္မ်ားသည့္အခါမ်ားတြင္ သမီး ကေလးကို အိမ္ေအာက္ထပ္က အိမ္ ရွင္မိသားစုႏွင့္ ထားခဲ့ရသည္။ အိမ္ ရွင္ “ႀကီးႀကီး” ၏ ေျမးညီအစ္မႏွစ္ ေယာက္က သမီးကို ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သမီးကလည္း သူမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပ ေအာင္ ေနတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရသည္။ အသက္အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ အေပါင္း အသင္းျဖစ္သည္။ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကစားသလို ကေလးေလးမ်ားႏွင့္လည္း ကစား သည္။ အဘြားအရြယ္၊ အေဒၚ အရြယ္၊ အေမအရြယ္မ်ားႏွင့္လည္း တည့္ေအာင္ေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ေသာ ဦး ထြန္းလင္းၿခံလမ္းမွာ ဆရာႀကီး မင္း သုဝဏ္၏ သေျပညိဳ အိမ္ရွိေနျခင္း ကလည္း အဆင္ေျပမႈတစ္ခုျဖစ္ပါ သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ ပါေမာကၡအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည့္ႏွစ္ တြင္ ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး တန္းတက္ရသည့္အတြက္ ဆရာႀကီး ၏ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈကို ခံယူရသည္။ ထိုလမ္းထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္း လာေတာ့ ဆရာႀကီးႏွင့္ ပို၍နီးစပ္ လာသည္။ အိမ္ကို အဝင္အထြက္ မ်ားလာၿပီး ဆရာႀကီးကို ေမးျမန္း ဆည္းပူးခြင့္ရသည္။ ဆရာႀကီး၏ ေမြးေန႔မွာႏွစ္စဥ္က်င္းပေသာ ထမနဲ ပြဲကို အၿမဲတက္ရသည္။ ဆရာႀကီးက အိမ္ေရွ႕မွာ စာအုပ္ဗီ႐ိုမ်ားျဖင့္ စာ အုပ္မ်ားထားၿပီး စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ ေပးသည္။ ရပ္ကြက္ရွိ လူငယ္မ်ားက စာအုပ္ငွားသည့္ အစီအစဥ္ကိုေဆာင္ ရြက္ေပးသည့္အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ ကေလးမွာ စာအုပ္ငွားသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနပါသည္။
ကေလးခ်စ္ေသာ ကေလးက ဗ်ာစာဆိုႀကီး ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ ႏွစ္စဥ္ေဆာင္ရြက္သည့္အစီအစဥ္ တစ္ခုမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေရာက္ တိုင္း လမ္းထဲက ေက်ာင္းမေနရေသး ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ကစားစ ရာမ်ား၊ အ႐ုပ္မ်ား မဲေဖာက္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အားကစား ပြဲေတြ တေပ်ာ္တပါးက်င္းပေနစဥ္ ကေလးမိဘမ်ားက ကေလးမ်ားကို ခ်ီၿပီး ဆရာႀကီး၏ အိမ္မွာ မဲမ်ားႏိႈက္ ၿပီးေနာက္ မဲေပါက္ေသာ ကစားစ ရာမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပန္လာေလ့ ရွိၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမီး ကေလးလည္း ေက်ာင္းမေနခင္ ႏွစ္ တိုင္းကစားစရာမ်ား ရပါသည္။
ေနာက္အစီအစဥ္တစ္ခုမွာ လူ ငယ္မ်ားကို ပရိတ္ေတာ္မ်ား သင္ေပး သည့္အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ဆရာမတစ္ဦးက လမ္းထဲရွိ လူငယ္မ်ားကို ပရိတ္ေတာ္ မ်ား သင္ေပးၿပီး ပရိတ္အဖြဲ႕က အိမ္ မ်ားမွာ အလွည့္က်ပရိတ္ရြတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမီးကေလး လည္း ပရိတ္အဖြဲ႕မွာ ပါဝင္ပါသည္။ အိမ္ေတြက အလွည့္က်ဖိတ္ၾကားၿပီး ပရိတ္ရြတ္ၾကပါသည္။ ပရိတ္ရြတ္သံ၊ အမွ်ေဝသံ၊ ေၾကးစည္သံမ်ားကိုၾကား ရသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါ သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေပၚခါစက အေၾကာင္းကေလးမ်ား ကိုလည္း သတိရစရာျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္မွာ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ေတြ စတင္ သည္။ ထိုအခ်ိန္က အိမ္တိုင္းမွာ ႐ုပ္ ျမင္သံၾကားမဝယ္ႏိုင္ေသးပါ။ ေငြ ေၾကးတတ္ႏိုင္ေသာ အိမ္ေတြက ႐ုပ္ ျမင္သံၾကားဝယ္ေတာ့ ထိုအိမ္ေတြကို သြားၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္သ လို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္ၾကသည့္ အေလ့တစ္ခုေပၚလာပါသည္။ ကြ်န္ ေတာ္တို႔ လမ္းထဲက အိမ္တစ္အိမ္က အမ်ားၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ႐ုပ္ျမင္သံ ၾကားစက္ကို အိမ္ေရွ႕မွာထားၿပီး လမ္းေပၚက ျမင္ရေအာင္ ဖြင့္ေပး ထားရာ လူအမ်ားလာၿပီး ၾကည့္႐ႈၾက ပါသည္။
“သတင္းမ်ားကို ေဒၚခင္ ေအးလြင္က ေၾကညာပါေတာ့မယ္ ရွင္၊ ဆိုေသာ အသံႏွင့္အတူ ေဒၚခင္ ေအးလြင္ေၾကညာေသာသတင္းမ်ား ကို နားေထာင္ရသည္။ လမ္းထဲက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားရွိေသာ အိမ္မ်ားက လာၾကည့္ၾကဖို႔ဖိတ္ေခၚသည့္အတြက္ သြားၾကည့္ၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ သမီးကေလးလည္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကား သြားၾကည့္သည့္ ပရိသတ္ထဲမွာပါ သည္။ အိမ္နီးခ်င္းကေလးမ်ားက သမီးကို ခ်ီၿပီးေခၚသြားၾကသည္။ အစီအစဥ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ပို႔ သည္။ တျခားအိမ္ေတြမွာ သမီးသြား သြားၾကည့္ေနရသည္ကို စိတ္မ ေကာင္းသည့္အတြက္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အေသးတစ္လံုးႀကိဳးစားၿပီး ဝယ္ လိုက္သည္။ အိမ္မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားရွိ လာေတာ့ အျခားအိမ္ခန္းမွ လာ ၾကည့္ၾကသည္ကို လိုလိုလားလား ဖိတ္ေခၚရသည္။ အိမ္ေတြမွာ ႐ုပ္ ျမင္သံၾကားကိုယ္စီရွိလာေတာ့မွ အိမ္ လည္ၿပီးၾကည့္သည့္ အေလ့ေပ်ာက္ သြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က အေလ့ တစ္ခုကို သတိတရေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းမွာ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းကေလးမွာ စည္လည္း စည္ကားသည္။ အထိတ္ တလန္႔လည္းျဖစ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ ခါရဲေတြ၊ လံုထိန္းေတြ လမ္းထဲဝင္ လာသည့္အတြက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ၾကရသည္။ တစ္ခါမွာေတာ့ ကြ်န္ ေတာ္ေရာ ဇနီးပါ ကိုယ့္ေက်ာင္းေတြ မွာ ႐ုတ္တရက္တာဝန္က်သည့္ အတြက္ အိမ္ကို မျပန္ႏိုင္သျဖင့္ အိမ္မွာ ရွိေနေသာ သမီးငယ္ေက်ာင္း ကားႏွင့္ ျပန္လာလွ်င္ ေခၚထားေပး ဖို႔ ေအာက္ထပ္က အိမ္ရွင္မိသားစုကို အနီးအနားက ဖုန္းျဖင့္ လွမ္းေျပာ ထားရသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာ္ ေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ရသည္။ေတာ္ ပါေသးသည္။ သမီးကို ေအာက္ထပ္ မွ အိမ္ရွင္မ်ားက ၾကည့္ထားေပး သည္။ သမီးကို ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ရ၍ စိတ္ေအးသြားသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဇနီးေက်ာင္း က ျပန္လာၿပီးေနာက္ သူတပည့္ ေက်ာင္းသားကေလး ေလးငါး ေယာက္ ေနာက္ကလိုက္လာၿပီး အိမ္ ေပၚတက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းထဲကို လံုထိန္းရဲေတြ ဒိုင္းကိုယ္ စီျဖင့္ ေရာက္လာၿပီး အိမ္ေတြေရွ႕မွာ တန္းစီရပ္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသား ေတြက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနသည္။ လံုထိန္းေတြ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လိုက္ရွာမလိုလို ၾကားရသည္။ ကြ်န္ ေတာ္လည္း ႐ုတ္တရက္လန္႔သြားၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ဇနီး က ခဏစဥ္းစားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ကို ေနာက္ေဖးေလွကားမွဆင္းခိုင္း ၿပီး ေနာက္ေဖးၿခံတံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ အိမ္ နီးခ်င္းမ်ားကို အကူအညီေတာင္း ေတာ့အဆင္ေျပသြားသည္။ ေက်ာင္း သားမ်ား ေအးေအးေဆးေဆးထြက္ သြားၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လံုထိန္း မ်ား ျပန္႐ုပ္သိမ္းသြားၾကပါသည္။
တစ္ညေနမွာေတာ့ သမီး၏ ေက်ာင္းကား အခ်ိန္မီျပန္မေရာက္ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သမီး၏ေက်ာင္းသို႔ ေျပးၾကရသည္။ သမီးက ပညာေရးတကၠသိုလ္ေလ့ က်င့္ေရးေက်ာင္းမွာ တက္ေနသည္။ လမ္းေတြ ပိတ္ထားၿပီး အေျခအေန လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္သထံုလမ္း (ေက်ာင္း လမ္း)အေပၚ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ၿပီး သြားေတာ့ သမီးတို႔ ေက်ာင္းကား မထြက္ေသးဘဲ အေျခအေနၾကည့္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလည္း ေစာင့္ေပးေန သည္။ သမီးကို ေက်ာင္းကားေပၚက ေခၚလိုက္ၿပီး သံုးေယာက္အတူ သုတ္ သုတ္ျပန္လာၾကသည္။ ေသနတ္သံ ေတြ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ေပၚလာ သည္။
ထိုစဥ္က လွည္းတန္းထိပ္မွာ ရွိေသာ ကမာရြတ္ရဲစခန္းေရွ႕ကျဖတ္ ၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ အေျပးအလႊားသြား ရသည္။ ေသနတ္သံေတြ ေနာက္ ဘက္မွာ ၾကားရသည္။ အိမ္ေရာက္ ေတာ့မွဟင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ လွည္း တန္းေဈးဘက္မွ ေသနတ္သံ တစ္ ခ်က္တစ္ခ်က္ၾကားရသည္။ မေတာ္ တဆေသနတ္က်ည္ဆန္ အိမ္ထဲဝင္ လာတတ္သည္ဆို၍ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ရေသးသည္။ ထိုစဥ္က ႀကံဳရ ေသာ သည္းထိတ္ရင္ဖိုျဖစ္ရပ္ပါ။
အိမ္ခန္းကေလးကို တစ္လက်ပ္ ၆၀ ႏွင့္ စငွားရာ လခေတြတိုး၊ ကုန္ ေဈးႏႈန္းေတြ တက္ေသာ္လည္း အိမ္ ရွင္မ်ားက တစ္ခါမွ တိုးမေတာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အလိုက္သိစြာ တိုး တိုးေပးရင္း ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ တစ္လ က်ပ္ ၂၀ဝ ေပးေနပါသည္။ သမီးမွာ လည္း အ႒မတန္းေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္ ေနပါၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အလွည့္ အေျပာင္းတစ္ခုႀကံဳရပါသည္။ ကြ်န္ ေတာ္လက္ထပ္စကတည္းက တကၠ သိုလ္မွာ ႏွစ္စဥ္အိမ္ခန္းေလွ်ာက္ခဲ့ ေသာ္လည္း တစ္ခါမွမရပါ။ သားသ မီးတစ္ေယာက္တည္းရွိ၍ သားသမီး အမွတ္နည္းသျဖင့္ အိမ္ခ်ေပးသည့္ အမွတ္စဥ္က ေရွ႕မတိုးဘဲေနာက္ ဆုတ္ဆုတ္သြားပါသည္။ ထိုႏွစ္မွာ ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား လိႈင္တကၠသိုလ္ နယ္ေျမထဲက တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား အိမ္ရာမွာ အိမ္ခန္းခ်ေပးပါသည္။ လုပ္သက္ႏွစ္ ၃၀ အၾကာ၊ ကထိက ျဖစ္မွ အိမ္ခန္းရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ ျဖင့္ လက္ထပ္သည့္ေန႔ကစ၍ ၂၁ ႏွစ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ဦးထြန္းလင္း ၿခံလမ္းက အိမ္ခန္းကေလးကို မခြဲႏိုင္ မခြာရက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရေတာင့္ ရခဲရသည့္ တကၠသိုလ္က အိမ္ခန္း သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)