ေက်ာက္မစီတဲ့အေၾကာင္းေလး မ်ား ကုန္းေဘာင္ေခတ္မသီတာရဲ႕ ေလာကအျမင္တစ္ခုအေၾကာင္း။ မ သီတာ ထဘီေပၚကရတဲ့ ေလာက အျမင္လို႔ဆိုလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။
”ပန္းထဘီကို
ေက်ာက္စီလွ်င္ ေလးမည္ေၾကာင့္”
မသီတာက အစဥ္အလာ၏ အ လွဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားကို ဖ်က္လိုက္ေခ် ၿပီး သစ္ဆန္းသာ အလွတစ္ခန္းကို ဖြင့္ေလၿပီ။
ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ျမ ေတြ၊ ေအေတြ၊ ဘီေတြ၊ ကားေတြ၊ တုိက္ေတြ၊ ဝိေသသနပုဒ္ေတြရွိမွသာ၊ လွႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ လူစုမ်ားအေနနဲ႔ ရွက္တတ္လွ်င္ေတာ့၊ ရွက္ဖို႔ေကာင္း ပါတယ္။ ပကတိ႐ုိးသားတဲ့ အား ထုတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚေရးသို႔ …။
အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ စာစု ဟာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ အသင္းက ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိခဲ့တဲ့၊ ”ပန္း ထဘီကို ေက်ာက္စီလွ်င္ ေလးမည္ ေၾကာင့္ …”အမည္နဲ႔ ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက အမွာစာတစ္ ပိုင္းတစ္စကို ေဖာ္ျပထားတာပါ။
ဒီလို ရွာရွာေဖြေဖြ ရွာေဖြေဖာ္ ျပရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါ တယ္။ ဟိုတေလာက ကဗ်ာဆရာ သုလင္းေဝက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ အထိမ္းအမွတ္ပဲြေတာ္တစ္ခုလုပ္ဖို႔ ရွိ ေၾကာင္း ေရးသားထားတာ ေတြ႕ရ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေနတတ္ မထုိင္တတ္ဘဲ ”သူ႔စာမ်က္ႏွာ”မွာဝင္ ၿပီး ‘မန္႔’မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မန္႔တာ က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ကဗ်ာသ မုိင္းကို ‘ကိုင္’မယ္ဆိုရင္၊ ဆရာ ေအာင္ျပည့္ရဲ႕ ”ေနရစ္ေတာ့ ျမသီ လာ …”ကို ထည့္သင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးမိတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ သမုိင္းေၾကာင္းကို ေနရစ္ေတာ့ ျမသီ လာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးဟာ အေရးပါ တဲ့ေနရာမွာရွိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ယံုၾကည္လို႔ပါ။
ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္စင္မွာ ျမ သီလာကို ရွာတယ္။ မေတြ႕၊ ကြၽန္ ေတာ္ေတြ႕တာ ”ပန္းထဘီ”ျဖစ္ေန တယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ရန္ကုန္တကၠ သိုလ္က ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာ ၃ဝ အထိ ပါဝင္ေရးသားၾကၿပီး ေနာင္တြင္ နာမည္ႀကီးကဗ်ာဆရာ ေတြျဖစ္လာၾကသူေတြရဲ႕ ကဗ်ာေတြ လည္း ပါပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္က လွတယ္။ ေရးဖဲြ႕သူေက်ာင္းသားေတြ ကလည္း လွတယ္။ မလွတာက .. စာအုပ္မွာ ထုတ္ေဝတဲ့ခုႏွစ္မပါဘူး။ ဒါ ..အေတာ္မလွတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ ပါဝင္ေရး သားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေက်ာ္ဝင္းေမာင္ ကေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေအာက္ေျခမွာ (၁၃.၁.၁၉၇၄) လို႔ ရက္စဲြေရးထိုး ထားပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ေဝ တဲ့ခုႏွစ္ တိတိက်က် မသိရေပမယ့္ ဆရာေက်ာ္ဝင္းေမာင္ရဲ႕ ေက်းဇူး ေၾကာင့္ နီးနီးစပ္စပ္ေတာ့ ခန္႔မွန္း လို႔ရသြားတာေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ ေခတ္ကေတာ့ အဲဒီပန္းထဘီထဲက ကဗ်ာဆရာ ”တကၠသိုလ္ေက်ာ္ဝင္း ေမာင္”ရဲ႕ ”ခရမ္းျပာနိဒါန္း”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရွင္ႀကီးကို အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ၾက တာ မွတ္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆို ဒီ ကဗ်ာရွည္ စဆံုး ရတယ္။
အဲဒီေခတ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ကဗ်ာဆရာေတြဟာ ‘ခရမ္းျပာ’အသံုး အစြဲၾကမ္းလွတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ကို ေအာင္ျပည့္ ခရမ္းျပာ ‘မူး’သလို၊ ကို ေရႊသိမ္းမင္းလည္း ႐ူးခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အထဲမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာ္ဝင္းေမာင္ ကေတာ့ ခရမ္းျပာကို တဖြဖြအလုပ္ ဆံုးထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ဝင္း ေမာင္ရဲ႕ ခရမ္းျပာနိဒါန္းထဲက အေထြေထြေသာ ခရမ္းျပာမ်ားကို ေကာက္ႏႈတ္ျပရရင္ …
ေဆာင္းနံနက္ခင္း၊ ႏွင္းေငြ႕ျဖဴျဖဴ
မီးၫြန္႔မီးခိုး၊ လြန္႔ႏုိးလူလူ
ခရမ္းျပာလွ၊ သင္းျမၾကဴၾကဴ
ပန္းသစ္ခြ၊ နန္းမဝင္ေတာ္မူ …
(စာ-၆၈)
ခရမ္းျပာည၊ လ လည္း ခရမ္းျပာ
ျဖည္းျဖည္းက်ဆင္း၊ ႏွင္းလည္း ခရမ္းျပာ
လာေရာက္ခုိနား၊ ငွက္လည္းခရမ္းျပာ
အ႐ုဏ္က်င္း၊ေနမင္းခရမ္းျပာ …။
(စာ-၆၉)
ႏွင္းရည္ႏွင္းစက္၊ တဲြလ်က္ခိုေန
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြပ်ဳိေမ
မေၾကြမက်၊ ကာလၾကာရွည္
ေခါင္းေမာ္ဝင့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါေလ…။
(စာ-၆၉)
မညိဳးမႏြမ္း၊ ခရမ္းျပာငယ္
ညဥ့္အိပ္မက္မ်ား၊ ပိုင္စားျခယ္လွယ္
ခရမ္းျပာဧခ်င္း၊ ဖန္ဆင္းသူရယ္
ေခါင္းေမာ္ဝင့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါကြယ္။
(စာ-၆၉)
သင္းၾကဴရနံ႔၊ သန္႔ခနဲလွ်င္
ခရမ္းျပာရိပ္၊ ဖိတ္ခနဲထင္
သည္းအူႏွစ္လံုး၊ ပိုက္ႀကံဳးယူငင္
ေခါင္းေမာ္ဝင့္၊ ပြင့္ၿမဲပြင့္ပါခင္ ..။
(စာ-၆၉)
ကာလကို ဆန္႔၊ ရနံ႔မကုန္
မေျခာက္မႏြမ္း၊ နတ္ပန္း၏ဂုဏ္
ဘဝတစ္သက္၊ တစ္ရက္သာႀကံဳ
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာအာ႐ုံ …။
(စာ-၇ဝ)
နႏၵဝန္မွ၊ အလွဧည့္သည္
ပန္းတကာ၏၊ ေမြးမိေမြးမယ္
ကမၻာဖ်က္မီး၊ တားဆီးကာကြယ္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာမိခင္ငယ္ …။
(စာ-၇ဝ)
ျမတ္စြဗုဒၶ၊ ဦးခ်ေကာ္ေရာ္
ပန္းအိုးေၾကြအိုး၊ စိုက္ထုိး ပူေဇာ္
မဂၤလာအေပါင္း၊ ခေညာင္းေစေသာ္
ပန္းသစ္ခြ၊ ခရမ္းျပာဟုေက်ာ္ …။
(စာ-၇ဝ)
အမတ္မင္း၊ ဝပ္စင္းသူ႔ထံ
အလွခပ္သိမ္း၊ နန္းသိမ္းပြဲခံ
အဂၢဘံု၌၊ နန္းစိုက္ေလျပန္
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာ၏ကံ …။
(စာ-၇ဝ)
သစ္ခြပြင့္ပန္း၊ ခရမ္းျပာခုိင္
တိမ္းမွီတိမ္းပါး၊ လႈပ္ရွားအၿပိဳင္
ခ်ဳိဝတ္ရည္ဝ၊ သင္းျမႀကိဳင္ႀကိဳင္
ကံမသင့္၊ ခူးခြင့္ဘယ္မပိုင္ …။
(စာ-၇၁)
အိပ္မက္တို႔လည္း၊ အၿမဲခရမ္းျပာ
သစ္ခြပြင့္မ်ား၊ အနားကြပ္ကာ
ပန္းေျခြပန္းျခင္း၊ ပန္းခင္းတကာ
ၾကဴၾကဴသင္း၊
ပန္းမင္းခရမ္းျပာ …။
(စာ-၇၁)
ၿခံဝတခါး၊ အနားပတ္လည္
သစ္ခြေဖာ္သင္း၊ တမင္းတစ္ျပည္
ခရမ္းျပာအား၊ အမ်ားတူညီ
ဘြဲ႕မည္သ၊ အလွစံေဒဝီ …။
(စာ-၇၁)
မယူရာစြန္း၊ နက္ရႊန္းေကသာ
မွဲ႔ငယ္စို႔စို႔၊ ပါးမုိ႔ေရႊဝါ
ဝင့္သည့္မ်က္လံုး၊ အၿပံဳးေခြၽတာ
နဂိုလွ၊ ႏွမခရမ္းျပာ …။
(စာ-၇၂)
အက္ဖ႐ုိဒီးတပ္၊ ဆုျမတ္အရွင္
ႀကံငါးအင္ျပည့္၊ ဗီရဏီ့သခင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြေတာ္ဝင္
ခ်စ္ရိပ္ပြင့္၊ ငံ့လင့္ခူးပါခ်င္ …။
(စာ-၇၃)
မိခင္ႏွမ၊ အစ္မဆိုဆို
သည္းခ်ာမိတ္ရင္း၊ ညီရင္းအစ္ကို
ဆရာခမည္း၊ သားသမီးလို
သစ္ခြပန္း၊ ခရမ္းျပာလွပ်ဳိ …
(စာ-၇၃)
အၿပံဳးလက္နက္၊
ခရမ္းျပာစက္ေလ . ..။
ေလာင္ကြၽမ္းတူးျခစ္၊
ျပာျဖစ္ေအာင္ေပ
သို႔ပါေသာ္ျငား၊ ေသသြားပါေစ ..
အၿပံဳးႏု၊ ေက်းဇူးျပဳပါေမ …။
(စာ-၇၄)
ခရမ္းျပာသစ္ခြ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ
ညႇာတံဆစ္႐ုိး၊ ျမႀကိဳးရစ္ကာ
ေပးပါခဲ့ၿပီး၊ ထုိနည္းတူစြာ
ယူပါလွည့္၊ ပန္လွည့္ခရမ္းျပာ ..။
(စာ-၇၄)
ထြက္ေတာ္မူၾက၊ နန္းကခြာစဥ္
ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳျငား၊ ငါကား မ်က္ျမင္
ခရမ္းျပာလွ၊ သစ္ခြသခင္
သားေျမးျမစ္၊ ေျပာရစ္စရာပင္ ..။
(စာ-၇၄)
ခရမ္းျပာအၿပံဳး၊ ေၾကာ့ဆံုးပညာ
ခ်ဳိသာစကား၊ ကိုယ္စားကထာ
ဝမ္းပန္းၫြတ္ႏူး၊ ရင့္က်ဴးဂါထာ
မွတ္တရ၊ သစ္ခြခရမ္းျပာ …။
(စာ-၇၅)
ကဗ်ာဆရာေက်ာ္ဝင္းေမာင္ သူခ်စ္တဲ့ ခရမ္းျပာကို ဒီလိုအမ်ားႀကီး ေတြ ဖဲြ႕ႏႊဲ႐ုံမွ်နဲ႔မၿပီး။ သူက ခရမ္းျပာ ႏွင့္ ေကာင္းကင္ခရီးေတြ လွည့္ခ်င္ရဲ႕ ကို႔ …
ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕၊ သြားစို႔အတူ
မကၠာခရီး၊ ဆက္ၿပီးေခၚယူ
ေဗာဓိပင္ရိပ္၊ ေခြၽးသိပ္ေတာ္မူ
ပန္းသစ္ခြ၊ ပ်ဳိးၾကႏွစ္ကိုယ္တူ ..။
(စာ-၇၉)
သမၼာက်မ္းျမတ္၊ရြတ္ဖတ္သူေတြ ..
ကိုရမ္စကား၊ ေျပာၾကားသူေတြ ..
ရာမာယကာ၊ ပသသူေတြ …
ေကာင္းကင္ၿမိဳ႕၊ ဆံုစုိ႔ အို …
အေဆြ …။
(စာ-၈ဝ)
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)