တစ္ ေန႔သ၌ မွင္စာတုိ႔ ဦးေသွ်ာင္ ႀကီးသည္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ သူ၏လက္႐ံုး တပည့္ေက်ာ္ အထူးေအးဂ်င့္ျဖစ္ေသာ ကြၽႏ္ုပ္တုိ႔၏ ဇာတ္လိုက္၊ ဟီး႐ိုးကေလး မွင္စာကို ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒအေျခခံ မူႀကိဳ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေဟာၾကားေနေလ ၏။ “ဒီေမာ့ခေရစီ ႏိုင္ငံမ်ားမွာ အစိုးရရဲ႕ ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈ အသက္ဝိညာဥ္ဟာ အခြန္ေတာ္ျပည့္ ျပည့္ဝဝ ရျခင္းမရျခင္းအေပၚမယ္ မူတည္သကြဲ႕။ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံ မ်ား မွာေတာ့ ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈ အသက္ ဝိညာဥ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားေတာ့ အခြန္ေတာ္က ျပႆနာ သိပ္မရွိလွဘူး။ ဒီေမာ့ ခေရစီႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေန …”
“အကြၽႏ္ုပ္တို႔ နာနာဘာဝေလာ ကမွာ ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာတာ မဆီ ေလ်ာ္မေလ်ာက္ပတ္ပါဘူး အႀကီး အကဲခင္ဗ်ား”ဟု မွင္စာက ၾကားျဖတ္ ဟန္႔တားလိုက္ေသာအခါ မွင္စာဦး ေသွ်ာင္ႀကီးသည္ ကြၽဲၿမီးတိုသြားပံုရ သည္။ “ဟဲ့အေကာင္မွင္စာငယ္၊ င႐ို႕ ဟာ နာနာဘာဝ၊ ဝိနာဘာဝတို႔ရဲ႕ ကာမေဒဝ ေလာကႏိုင္ငံေတာ္မွာ ရွင္သန္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံေတာ္ရွိရင္ ႏိုင္ငံေရးရွိရမွာေပါ့။ ႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာရမွာေပါ့။ လူ ေတြမွ ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါမဟုတ္ဘူး။ မွင္စာေတြလည္း ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါ ဆိုတာ အခ်င္းမွင္စာငယ္ မေသ မခ်င္းမွတ္ေလေလာ့” မွင္စာဦးေသွ်ာင္ႀကီးက ေလသံ ျပင္းျပင္းေျပာလိုက္သျဖင့္ မွင္စာ ကေလးလည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ ေစာဒက မတက္ရဲရွာေတာ့ေခ်။ ဦးေသွ်ာင္ႀကီးက “အဟမ္း”ဟု ေခ်ာင္းဟန္႔ၿပီးေနာက္ ….
“င႐ို႕တစ္ေတြ မွီတင္းရွင္သန္ ရာ အမိျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ အခုဆိုရင္ ဒီေမာ့ခရစီစနစ္ကို အစ ပ်ဳိးထူေထာင္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ အခ်င္းမွင္စာငယ္ သိၿပီးသားပဲ။ ဒီေမာ့ခေရစီစနစ္ကို အင္အားခ်ည့္ နဲ႔ေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ကဖ်က္ယဖ်က္ လုပ္ေနသူေတြက ေတာ့ အခြန္ေတာ္မေဆာင္ အခြန္ ေတာ္ေရွာင္တဲ့ လူလည္လူလိမ္ လုပ္ ငန္းရွင္ တခ်ိဳ႕ေပါ့လကြာ။ အေထ နလေ်ငသည လုပ္တာေပါ့လကြယ္” “အဂၤလိပ္ေဝါဟာရ ၫႇပ္မသံုး ပါနဲ႔ခင္ဗ်ာ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္ သန္ထက္ျမက္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးရာ က်ပါတယ္”ဟု မွင္စာက အႀကီးအကဲ ကို သတိေပးလိုက္၏။ အႀကီးအကဲ လုပ္သူမွာ အာဏာရွင္စ႐ိုက္ စြဲၿမဲေန သူျဖစ္ေပရာ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံေခ်။ “ဟဲ့အေကာင္ ငါ့ဘာသာငါ အဂၤလိပ္စကားပဲ ၫႇပ္သံုးသံုး၊ ဘဂၤါလီ စကားပဲ ၫႇပ္သံုးသံုး မင္းအပူမပါဘူး”
“ဘဂၤါလီစကားေတာ့ ၫႇပ္သံုး ေတာ္မမူပါနဲ႔။ အႀကီးအကဲကို ျပည္ ပအားကိုး ပုဆိန္႐ိုးဆိုၿပီး အမ်ဳိး သားေရးဝါဒီေတြက ဝိုင္းဖဲ့ၾကရင္ အကြၽႏ္ုပ္လည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ဳိးသားေရးဝါဒီေတြက လက္ရဲ ဇက္ရဲ ပါးစပ္ရဲေတြေနာ့”
“ေအာင္မယ္ မိေက်ာင္းမင္း ေရကင္းျပေနျပန္ၿပီ။ အမ်ိဳးသားေရး ဝါဒီေတြေရာ အမ်ိဳးသမီးေရးဝါဒီေတြ ပါ ငါ့ေဘာ္ဒါေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ မင္း မွတ္ထားလိုက္။ ေျပာေနစကားေၾကာ ရွည္ပါတယ္ကြာ။ င႐ို႕ႏိုင္ငံထဲက အခြန္ ေတာ္မေဆာင္ အခြန္ေတာ္ေရွာင္ တဲ့ လူလည္လူလိမ္ေတြကို ရွာေဖြ ေထာက္လွမ္းၿပီး ဆံုးမခဲ့ စမ္းကြယ္။ အျမန္ဆံုးသြား အျမန္ဆံုးေဆာင္ရြက္ ေခ်။ ေအာင္ျမင္ရင္ မင္းကို ရာထူး တိုးေပးမယ္” မွင္စာသည္ နာနာဘာဝပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား အခြန္ေတာ္ႏွင့္ပတ္ သက္၍ ဗဟုသုတၾကြယ္ဝသည္။ ဒင္း (သင္း)တုိ႔က အခြန္မေဆာင္ အခြန္ ေရွာင္ေတာ့ အခြန္ေတြက ဆင္းရဲသားလူထုႀကီးအေပၚ ဧရာမ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးလို ပိက်လာပါေလ ေရာ့။ ဒင္း (သင္း)တို႔ဟာ တရားဥပ ေဒစိုးမိုးမႈဆိုတာကို ျပက္ရယ္ျပဳၾက သလို၊ ဆင္းရဲသားလူထုႀကီးကို ႏူရာ ဝဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္း ဘဝေရာက္ ေအာင္ တြန္းပို႔ၾကတယ္။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ ဒင္း (သင္း)တို႔ဟာ ႏိုင္ငံ့ဝန္ ထမ္းေတြနဲ႔ တရားဥပေဒကာကြယ္ ထိန္းသိမ္းတဲ့ တပ္ဖြဲ႕ေတြရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱကို ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး ဖ်က္ဆီး ေနၾကတာပဲ။ (ကိုင္း) ေတြ႕ၾကေရာ ေပါ့ကြာ++ သို႔တၿပီးကား အကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ မွင္စာသည္ အခြန္ေတာ္ေရွာင္ရာ တြင္
“အေရွာင္အတိမ္းဂ်က္စီဂ်ိမ္း” ဘြဲ႕ရ စီးပြားေရးသမားလူဝႀကီး ဦးကုပ္ တိုထံသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေဘာ္ဒီဂတ္ အဆင့္ဆင့္ကို ကိုယ္ေဖ်ာက္ ေက်ာ္ ျဖတ္ကာ အခြန္ေတာ္အရာရွိခ်ဳပ္ အသြင္ယူ၍သူ၏ ႐ံုးခန္းထဲသို႔ ဝင္ခ် လာေသာ မွင္စာကို ဦးကုပ္တိုက အလန္႔တၾကားၾကည့္သည္။ “အလို ဘုရား ဘုရား ဆရာက ဖုန္းကေလးဘာကေလးမွ ႀကိဳမဆက္ ထားဘဲကိုးခင္ည။ ႐ံုးအဝင္ဝကေန ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ထြက္ႀကိဳရတာ ေပါ့ခင္ညာ’ ဟု ဦးကုပ္တိုက မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြး၏။ မွင္စာက ထိုင္ရာမွ ထမလို လုပ္ေနေသာ ဦးကုပ္တိုအား ရင္ဘတ္ ကိုတြန္း၍ ျပန္ထိုင္ေစလိုက္သည္။
“ဒီမယ္ ဦးကုပ္တို၊ ခင္ဗ်ားႀကီး ရဲ႕ ေရွာင္လင္သိုင္းကြက္ေတြ ေမ့ပစ္ လိုက္ေတာ့။ ခင္ဗ်ားႀကီး ေရွာင္လုိ႔မရ ေတာ့ဘူးမွတ္။ ၃ နာရီအတြင္း ခင္ ဗ်ားႀကီး ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမက ေရွာင္ ရွားထားခဲ့တဲ့ အခြန္ေတာ္ေငြေတြကို ႐ံုးမွာတစ္ျပားမက်န္ သြားေဆာင္ပါ။ ခင္ဗ်ားႀကီးလို႔လို လူလည္လူလိမ္ ေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံနဲ႔လူထုမွာ ဒုကၡ ေရာက္လွၿပီ”
“ေန ေန ေနပါဦးဆရာ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္” မွင္စာက ဦးကုပ္တိုအား စကား ေျပာခြင့္မျပဳ။ အေသအခ်ာ ခ်ိန္ကိုက္ ၿပီး ျဖတ္႐ိုက္လိုက္ရာ ဦးကုပ္တို ေရွ႕ သြားတစ္ေခ်ာင္း ကြၽတ္သြားသည္။ ဦးကုပ္တို ေၾကာက္အားပိုၿပီး အသံ ေတာင္ မထြက္ႏိုင္။ “ဒီေမာ့ခေရစီရဲ႕ အသီးအပြင့္ ေတြကို ျပည္သူလူထုက မစားသံုးရဘဲ ခင္ဗ်ားႀကီးတုိ႔ခ်ည္း ျဖတ္စားလွ်ပ္စား လုပ္ေနတာၾကာၿပီ။ သံုးနာရီအတြင္း အခြန္ေတာ္ေတြ အေၾကအလည္ မေဆာင္ရင္ ခင္ဗ်ားႀကီး ပါးစပ္ထဲက က်န္တဲ့သြားေတြ အကုန္ ေျပာင္ၿပီ သာမွတ္” မွင္စာက ဦးကုပ္တို၏စားပြဲကို ပတ္ေလွ်ာက္ကာ ဦးကုပ္တိုေနာက္ ေက်ာဘက္သို႔ ေရာက္သြား၏။ ဦးကုပ္တိုက ေနာက္ဘက္သို႔လွည့္ ၾကည့္ရာ အခြန္ေတာ္အရာရွိႀကီးကို မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ဦးကုပ္တိုမွာ အ ေၾကာက္လြန္ၿပီး ႐ွဴး႐ွဴးေတြ ထြက္က် လာသည္။ ဘဲလ္ကိုတီး၍ သူ၏ ေဘာ္ဒီဂတ္မ်ားကို ေခၚယူသည္။ ေဘာ္ဒီဂတ္ႏွစ္ဦး ဝင္လာေသာ အခါ ပါးစပ္ကိုလက္ကိုင္ပဝါျဖင့္ အုပ္ထားေသာ ဦးကုပ္တိုအား ေတြ႕ ၾကရေလသည္။
“အမိန္႔ရွိပါခင္ဗ်ာ””ဘာအမိန္႔ရွိရမွာလဲကြ။ ငါ့ လံုၿခံဳေရးအတြက္ မင္းတုိ႔ကို ခန္႔ထား တာအလကားပဲ။ မင္းတုိ႔ကို အလုပ္ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီ။ သြားေတာ့ ဂိုးေတာ့ ဂိုး၊ ဂိုး” ဦးကုပ္တိုသည္ ေဒါသလည္း ျဖစ္၊ ဘာမွန္းမသိရေသာ ရန္သူကို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ေနသည္။ သည္အတိုင္းေနလို႔ကလည္း မျဖစ္။ ျပဳတ္ထြက္သြားေသာ ေရွ႕သြားတစ္ ေခ်ာင္းကို အျမန္ဆံုးျပန္စိုက္ရလိမ့္ မည္။ သြားဆရာဝန္ထံ သြားရန္ျပင္ ဆင္ေနစဥ္ သူ၏လက္ကိုင္ဖုန္းက ျမည္လာသည္။ ဖုန္းဖြင့္လိုက္ေသာအ ခါ သူႏွင့္ပုလင္းတူဘူးဆို႔၊ အႀကံတူ ဥာဏ္တူ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူေဌး ဦးေရႊသြား၏အသံကို ၾကားရသည္။ “မိတ္ေဆြႀကီးေရ ခင္ဗ်ားဆီကို အခြန္ေတာ္အရာရွိဆိုတဲ့လူ လာ ေသးလားဗ်”ဟု ဦးေရႊသြားက ေမး သည္။ ဦးကုပ္တိုမွာ တစ္သက္လံုး သူတစ္ပါးအေပၚ ႏိုင္စားလာခဲ့ရာမွ သြားက်ိဳးေအာင္ အ႐ိုက္ခံရသျဖင့္ အရွက္ႀကီးရွက္ေန၏။ “ဘယ္သူမွ မလာပါဘူးဆရာ ေရႊ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ””အဲဒီေကာင္က အႏၲရာယ္ ႀကီးတယ္ေနာ္။ သံုးနာရီအတြင္း အခြန္ေငြေတြ တစ္ျပားမက်န္ သြား ေဆာင္ဖို႔ေျပာၿပီး က်ဳပ္ကို ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကားသြားတာ။ အခုက်ဳပ္မွာ ေရွ႕သြားတစ္ေခ်ာင္း ျပဳတ္ထြက္သြားၿပီ။ အဲဒီေကာင္ကို အမိဖမ္းၿပီး … အီး ဟီး။ မလုပ္မပါနဲ႔၊ ေၾကာက္ ပါၿပီဗ်။ အခြန္သြားေဆာင္ ေဆာင္ပါ့ မယ္” ဤတြင္ တစ္ဖက္မွ ဖုန္းအ ဆက္အသြယ္ျပတ္သြား၏။ ဦးကုပ္တို လည္း ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္ကာ “ဗုဒၶ ကယ္ပါ့ဘုရား၊ ဒုကၡေတြကမ်ား”ဟု ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျမည္တမ္းမိေလ သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္