“ေမ့ေဆးေသနတ္ မ၀ယ္ႏုိင္တဲ့ ဟတၴိမုဆိုး

ကြၽႏ္ုပ္သည္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဟတၴိမုဆိုးတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ဟတၴိ မုဆိုးျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကြၽႏု္ပ္သည္ ဆင္ဆိုးဆင္႐ိုင္းမ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆီးႏွိမ္နင္းျခင္းသည္ ကြၽႏ္ုပ္၏ အလုပ္၊ ကြၽႏ္ုပ္၏ ဝမ္းေရးပင္ျဖစ္သည္။

ယခုေခတ္၌ ဆင္ကို “ေမ့ေဆး ေသနတ္” ျဖင့္ ပစ္ခတ္၍ အလြယ္တကူ ဖမ္းဆီးေနၾကေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္မွာ အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း “ပညာရွိဘိုင္ေကာင္” တစ္ဦးျဖစ္၍ ေမ့ေဆးေသနတ္ကို မဝယ္ႏိုင္ေခ်။ “ေသနတ္ကုသိုလ္” ဆိုတာကိုလည္း လူေတြ မၾကားဖူး၍မသိ။ ကြၽႏ္ုပ္ကို ေသနတ္လွဴသည့္ အလွဴရွင္မေပၚ ေသး။ ဝမ္းနည္းဖြယ္။

ဝမ္းနည္းဖြယ္ဆိုေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္ဝမ္းမနည္း။ ေသနတ္တစ္လက္ သည္ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ မျဖစ္ မွန္း ကြၽႏု္ပ္သိ၏။ လူသတ္ လက္ နက္ထက္ ပညာလက္နက္က ပို၍ အစြမ္းထက္ေၾကာင္း၊ ေရွးလူမ်ား၊ ပညာရွိမ်ား အာေပါက္ေအာင္ ဆိုခဲ့ ၾကသည္မဟုတ္ေလာ။ ကြၽႏ္ုပ္ ဆင္ ကို ပညာျဖင့္ဖမ္းေသာ လက္နက္မဲ့ ဆင္မုဆိုးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ေပၿပီ။ ဦးကုလားရာဇဝင္၌ “ဆင္အစီးတစ္ ဆယ္ေက်ာ္ကို အမွဴးအမတ္တို႔ကို စီးေစ၍ ရဲမက္ ဗိုလ္ပါႏွင့္ ဆင္ရံမည္” ဟု ပါရွိေသာ္လည္း ဆင္ရံျခင္း ဟူေသာ ဆင္႐ိုင္းဖမ္းျခင္းအမႈကို ကြၽႏ္ုပ္အတြက္မူ ရဲမက္ဗိုလ္ပါမ်ား တစ္ေယာက္မွမလိုေပ။ ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ရရွိဖို႔အတြက္ ဆင္ဆယ္စီး ေလာက္ သံုးရမွာကို ကြၽႏ္ုပ္ရွက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဆင္ႏွင့္ ဝမ္းဘိုင္ဝမ္း ဆြဲလိုသူျဖစ္သည္။

ဒါေလာက္တင္လား။ ဟုတ္ေပါင္။ ” တလုပ္ေတာႏိႈက္ ဆင္ေတာ္အစြယ္ကို ဆြဲကိုင္တက္စီးေတာ္မူ၍ သင္တြဲလြန္ႏွင့္ ေက်ာ့ေတာ္မူသည္” ဆိုေသာ မွန္နန္းရာဇဝင္က ဆင္ေက်ာ့ပံုကိုလည္း ကြၽႏ္ုပ္ပ်င္းလွ၏။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ပညာရွိဘိုင္ေကာင္ျဖစ္၍ ဆင္ေက်ာ့ရန္ ကြင္းေလွ်ာႀကိဳးလြန္းလည္း ဝယ္စရာ ပိုက္ပိုက္မရွိ။ ၿပီးေတာ့ စာထဲကလို ဆင္အစြယ္ကို ဖမ္းဆြဲ ကာ၊ ဆင္ရဲ႕ေက်ာေပၚကို အလြယ္ တကူ တက္ရမွာကိုလည္း ကြၽႏ္ုပ္ပ်င္းလွ၏။ ကြၽႏ္ုပ္ပညာရွိ ဘိုင္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဆက္၍ ၾ<ြကားရဦး မည္။ က်မ္းေဟာင္းတစ္ခုကဆိုေသာ

” ေအာက္မားေသြးေဆာင္၊ က်ံဳးသြင္းေလွာင္” ရေအာင္လည္း ဆင္႐ိုင္းမ်ားကို ျဖားေယာင္းရန္ ေအာင္းဆင္မ တစ္ေကာင္ေလာက္ ဝယ္ရန္ပင္ ပိုက္ပိုက္မရွိ။ ဆင္က်ံဳး လုပ္ရန္ သစ္တပ္ဆိုတာေဝး။ ယင္း အျပင္ ေရွးမင္းမ်ားလက္ထက္က ဆင္ေတာ္မ်ားကို ႀကီးကဲအုပ္ခ်ဳပ္ရသူ တတ္ပြန္ပညာ၊ ဂဇသာႏွင့္ လိမၼာရင္ ခ်ိန္၊ ခုထိန္ဂရာဇ္၊ လြန္ရင္းစစ္တို႔ ဘက္ထစ္သံုးစြဲ၊ ဆင္ကဲလည္းဟူ၊ ဂဇ သူကို”ဆိုေသာ ဆင္ကဲ အလုပ္မ်ိဳး ကိုလည္း ကြၽႏ္ုပ္ပ်င္းသည္။မည္သို႔ပင္ပ်င္းသည္ျဖစ္ေစ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဤႏိုင္ငံ၏ အလြန္အ မင္း ေက်ာ္ၾကားေသာ ဟတၴိမုဆိုး တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဤႏိုင္ငံကိုပိုင္သ အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ ရွင္ဘုရင္ကပင္ ကြၽႏ္ုပ္ကို အေလးအျမတ္ထားသည္။ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကြၽႏ္ုပ္သည္ ရဲမက္ ဗိုလ္ပါမရွိ။ ဆင္ေက်ာ့ရန္ ကြင္းေလွ်ာ ႀကိဳးလြန္မရွိ။ ေအာင္းဆင္မမရွိ။ ဆင္ကဲတို႔ အတတ္ပညာလည္း မရွိ။ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ဘာမရွိ ညာမရွိ ဆိုေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္တြင္စာအုပ္ ႀကီးတစ္အုပ္ရွိသည္။ စာအုပ္မွာ မႏၲာန္ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ႀကီးျဖစ္ သည္။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ေသာ အခက္ အခဲ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာကို သက္ဆိုင္ရာ မႏၲာန္တစ္ပုဒ္ပုဒ္ျဖင့္ မန္းမႈတ္ေျဖရွင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ ခ်ည္းပင္။

သို႔ေသာ္ ကြၽႏ္ုပ္သည္ အသက္ အရြယ္ႀကီးရင့္လာသူ ျဖစ္ရကား မွတ္ဥာဏ္ကား အေတာ္ခ်ာေနၿပီ ျဖစ္၏။ မႏၲာန္တစ္ပုဒ္ျဖင့္ မႈတ္ေတာ့ မည္ဆိုလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ မႏၲာန္ကို စာအုပ္ထဲမွာ အျမန္ရွာရၿမဲ။ မႏၲာန္ အလြယ္မေတြ႕၍ အခ်ိန္ဖင့္ကာ လစ္ေျပးရသည္မ်ားလည္း ႀကဳံရ တတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြၽႏ္ုပ္၏ မႏၲာန္မန္းမႈတ္ျခင္းအစြမ္း ကို ေနျပည္ေတာ္အထိပင္ ေရာက္ သြားသျဖင့္ ျပည့္ရွင္မင္းႀကီး ကိုယ္ ေတာ္ တိုင္ ကြၽႏ္ုပ္အား တာဝန္တစ္ခု ေပးလွာသည္။ မင္းႀကီး၏ အမိန္႔မွာ ေနျပည္ေတာ္အစြန္တြင္ ေသာင္း က်န္းေနသည့္ ဆင္႐ိုင္းႀကီးအား ဖမ္းဆီး၍ မင္းႀကီးအား ဆက္သရန္ အမိန္႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြၽႏ္ုပ္မေန သာေတာ့၍ မႏၲာန္စာအုပ္ ခါးထိုးၿပီး ဆင္႐ိုင္းႀကီးရွိရာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့၏။ ဆင္ဆိုးရန္ကို ေၾကာက္ေနၾကေသာ ေဒသခံမ်ား လည္း ကြၽႏ္ုပ္ကို သူရဲေကာင္းသဖြယ္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ ဆင္ခိုေအာင္းရာ ေနရာကိုလည္း လိုက္လံျပသၾက သည္။ ဆင္ဆိုးႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။ ကြၽႏ္ုပ္အဖို႔ ဆင္ဆိုးႀကီးကို အလြယ္ တကူ ေတြ႕လိုက္ရ၍ ခ်မ္းသာကိန္း ျမင္ၿပီဟု အားတက္မိသည္။ မၾကာခင္ ဖုတ္သြင္းရထားေပၚ ကြၽႏ္ုပ္ေျခေထာက္မ်ား တင္ရေတာ့ မည္။ ဖုတ္သြင္းရထားေပၚ ေျခ ေထာက္တင္ရမည့္ နိမိတ္လားမသိ ကြၽႏ္ုပ္၏ေျခေထာက္ေတြ ယားလာ သည္။ အေျခအေနေပးလွ်င္ ကိုယ္ တိုင္ပင္ မင္းျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္သြားႏိုင္ သည္ဟု ကြၽႏ္ုပ္ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေတြးမိေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မႏၲာန္ႏွင့္ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ၾက ၿပီ။

ေတာဆင္႐ိုင္းႀကီးသည္ သူ႔ကို ျမင္လ်က္ ထြက္မေျပးေသာ မႏုႆ ျမင္ေသာအခါ အံ့ၾသၿပီး တုံ႕ခနဲ ရပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆင္႐ိုင္းႀကီး က ကြၽႏ္ုပ္ကို အကဲခတ္လ်က္ရွိသည္။ လူနဲ႔ေတာ့တူရဲ႕၊ ဘယ္လို သတၱဝါလဲ ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ဆင္၏မ်က္လံုးတြင္ ရန္မူလိုေသာ အရိပ္အေငြ႕အခ်ိဳ႕ ကြၽႏ္ုပ္ျမင္ေနရသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ကလည္း ခါးၾကားတြင္ ထိုးထားေသာ မႏၲာန္ စာအုပ္ကို မထုတ္ရေသး။ ဆင္က ေရွ႕တစ္လွမ္း စမ္းတိုးသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ ခါးၾကားက စာအုပ္ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ကြၽႏ္ုပ္ ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္။ ကြၽႏ္ုပ္၏ မႏၲာန္ စာအုပ္တြင္ စုေတနမင္း၏ ဟတၴိကႏၲ မႏၲာန္ပါမွန္း ဆင္ႀကီး မသိ၍ ျဖစ္မည္။ သိလို႔ကေတာ့ ဥံဳတစ္လံုးထဲပင္ အသံဆံုးေအာင္ ရြတ္လိုက္ရမည္မထင္။ ဆင္က စူးစမ္းလိုေသာ သေဘာလားမသိ။ ေရွ႕တစ္လွမ္းႏွစ္ လွမ္း တိုးလာသည္။ ကြၽႏ္ုပ္ေနရာ မေရြ႕။ သို႔ေသာ္ ခါးက စာအုပ္ ဆြဲႏုတ္လိုက္သည္။ ဆင္က ေရွ႕တိုးလာၿမဲ။ ထိုအခါ ကြၽႏ္ုပ္က ပထမအဆင့္ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ ဆင္ ကို မႏၲာန္ စာအုပ္ ေထာင္ျပလိုက္ သည္။ ဆင္က တိုးၿမဲတိုးလာ။ ကြၽႏ္ုပ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ” ဒီဆင္က ဘာဆင္လဲကြာ၊ မႏၲာန္ စာအုပ္ ထုတ္ျပ တာေတာင္ ဘာစာအုပ္မွန္း မသိတဲ့ဆင္ဓ ဆင္က ေရွ႕တိုးလာၿမဲတိုးေန။ ခက္ကၿပီ။ ျဖစ္နဲငယ္ေထြ စစ္ကဲကို ဘုရင္ေခြသို႔၊ ဆင္ေသလွ်င္ နယ္မ နင္းႏိုင္ဘု၊ ရထားၿပိဳင္ဆိုင္တ့ဲျမင္း မွာ ျမင္းခြက္ကြက္ဆံုး”ဆုိၿပီး ငိုခ်င္းေလးႏွင့္အသနားခံရေအာင္က လည္း ဒီဆင္က စစ္တုရင္ခံုေပၚက ဆင္မဟုတ္။ အျပင္ထြက္ အစြယ္ႀကီး ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႏွာေမာင္းရွည္အေရထူ ေျခေလးေခ်ာင္းတိရစၧာန္ႀကီး။ ဆင္ ႏွင့္ကြၽႏ္ုပ္ အကြာအေဝးက တစ္စ တစ္စ နီးလာၿပီ။ ကြၽႏ္ုပ္စာအုပ္ထဲ က ဟတၴိကႏၲမႏၲာန္အျမန္ရွာ။ မေတြ႕၊ ဆင္ကနီးလာ။ စာရြက္လွန္သံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္။ ရွာမေတြ႕။ ဆင္ကနီးလာ။ အဲေတြ႕လည္း စာမ်က္ႏွာလြန္သြား၊ ဆင္ကပိုနီးလာ၊ ထပ္ရွာ၊ မေတြ႕၊ ေတြ႕လည္းလြန္သြားျပန္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရေစာမင္း၏ ဟတၴိကႏၲမႏၲာန္ စာမ်က္ႏွာကို ကြၽႏ္ုပ္ ေတြ႕ၿပီ။ မႏၲာန္စာပိုဒ္ ဖတ္ မယ္ႀကံကာရွိေသး ကြၽႏ္ုပ္သည္ ဆင္ ၏ ႏွာေမာင္းတြင္ တြန္႔၍တြန္႔၍၊ လိမ္၍ လိမ္၍ ေကာက္၍ေကာက္၍ ေပ်ာ့၍ ေပ်ာ့၍ ပါသြားေတာ့သည္။ဥံဳေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေၾသာင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ဘာမွ “ခံ” ခ်ိန္ မရလုိက္ေတာ့။

ေစာဘရန္ၿငိမ္း