မိမိကိုယ္မိမိ သိရွိေအာင္ ႀကိဳး စားအားထုတ္ျခင္းသည္ မွန္ ကန္ေသာ နည္းလမ္းဟုဆိုပါက မိမိ သည္ ထိုအမွန္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ ကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ စဥ္းစားေတြးေတာ ျခင္းသည္ လိုအပ္သေလာက္ ျပည့္စံု ႏိုင္မႈ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ္ျငား ထိုသို႔ စဥ္းစားျခင္းသည္လည္း အမွားတစ္ခု ဟု မဆိုႏိုင္ေပ။ ကေလးႏွင့္ မတန္ တဆ စဥ္းစားျခင္းမဟုတ္ေသာ္ျငား သူ႔အိုးႏွင့္ သူ႔ဆန္ေတာ့ တန္ေအာင္ စဥ္းစားခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ပါ သည္။
ထိုစဥ္က စာက်က္အလြန္ပ်င္းခဲ့ သည္ကို သတိရမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕အေခၚ မုန္႔ လံုးႀကီး (မႏၲေလးမွာေတာ့ ကတိုးခါ)ကို အလြန္ႀကိဳက္ခဲ့ေပသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ တစ္ခုအနည္းဆံုး ၁ဝဝ က်ပ္ ေပးရေသာ မုန္႔လံုးႀကီးကို ဟိုတုန္းက (၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ခန္႔က) ဆယ္ျပားသာ ေပးရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ ေမာင္းတိုင္ရပ္မွာ ေနပါသည္။ ေစ်း နားသို႔ ေရာက္ရန္အတြက္ ၁ဝ မိနစ္၊ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ၾကာတတ္ပါသည္။ မနက္အေစာႀကီး ေစ်းနားသို႔သြားကာ မုန္႔လံုးႀကီး ဝယ္စားပါသည္။ အိမ္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ “မင္းႀကိဳက္ တာ စားၿပီးၿပီ။ မင္းမလုပ္ခ်င္တဲ့ စာက်က္တဲ့အလုပ္လုပ္ေတာ့” ဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာပါသည္။ အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ငယ္ငယ္ ေလးႏွင့္ အဲသည္လုိ အေတြးေတြးခဲ့ တာကို သတိရမိပါသည္။
တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းစာသင္ရင္း ျပင္ပစာေပမ်ား ဖတ္ပါသည္။ ကဗ်ာဆိုင္ရာ ေဆာင္း ပါးမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါး စသျဖင့္ အေတာ္စံုစံုလင္လင္ဖတ္ျဖစ္ ခဲ့ပါသည္။ တတိယႏွစ္ႏွင့္ စတုတၳႏွစ္ တို႔တြင္ တကၠသိုလ္မ်ား၊ ဗဟိုစာၾကည့္ တိုက္၌သာ အထိုင္မ်ားခဲ့ပါသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း ကဗ်ာေရးျခင္းကို ပို၍ခံုမင္ ႏွစ္သက္လာပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားတြင္ မတ္စ္ ဝါဒ- ေမာ္စီတံုးအေတြးအေခၚတို႔ကို လည္း ဖတ္ျဖစ္ပါ၏။ မိုးေဝစာေပ မဂၢဇင္း ၏ အရွိန္အဝါ၊ စာေပၾသဇာ ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါ၏။ ဖိႏွိပ္ ခံ ျပည္သူဘက္မွ ရပ္ေသာကဗ်ာစာ တို႔ကို တန္ဖိုးထားေလးစားေသာ စာေပေခတ္လည္း ျဖစ္ပါ၏။
ကဗ်ာေရးသားခ်င္ေသာစိတ္ ဓာတ္၊ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာေပတုိ႔၏ ၾသဇာအရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ အလုပ္ လုပ္ေသာအခါ အထစ္အေငါ့ျဖစ္ရ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မျဖစ္ ပါ။ ကိုယ္ေနတတ္သလိုေန၊ ကိုယ္ ေျပာတတ္သလိုေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါ ၏။ လူႀကီးေတြအျမင္ေတာ့ ေထာ္ ေလာ္ကန္႔လန္႔ျဖစ္ခဲ့ပံုရပါသည္။ ဒီေကာင္က ကဗ်ာဆရာလိုလို၊ ကြန္ ျမဴနစ္လိုလိုတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အတြင္းစည္းရွိသည့္ တာဝန္မ်ား ကို မယံုၾကည္ရ၍ဆုိၿပီး မေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း “၄င္းတုိ႔နဲ႔ မေရာ ယွက္တဲ့အခါ ငါ့ဘာသာ သန္႔စင္ၿပီး ျဖစ္သြားတယ္”ဆိုသည့္ ကဗ်ာစာပိုဒ္ တစ္ပိုဒ္ ရရွိခဲ့ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ျပည္သူ႔ကုန္ တိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ ပါသည္။ ေကာင္တာတာဝန္ခံလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ တစ္ေန႔မွာ လူတစ္ ေယာက္က သြားတိုက္ေဆးလာဝယ္ ပါသည္။ အေရာင္းသြက္ ပစၥည္းမ်ား ကို အေရာင္းပိတ္ပါၿပီ။ သူက “ၿမိဳ႕ သစ္ကေန လာတဲ့အေၾကာင္း။ လာ တဲ့အခါ ဘတ္စ္ကားခ ခက္ခဲေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သြားတိုက္ေဆး တစ္ဘူး ဝယ္ခ်င္ေၾကာင္း” ေျပာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ခန္းမမန္ေနဂ်ာကို တင္ျပၿပီး ေရာင္းေပးလိုက္ပါ၏။ ဝယ္သူ၏လိပ္စာကိုလည္း သူ႔လက္ ေရးႏွင့္သူ ေရးခိုင္းခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ေန႔မွာ သြားတိုက္ေဆးတစ္ဘူး ေရာင္းသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚဆူပါ၏။ ကြၽန္ေတာ္က လူထုကို ျဖန္႔သည့္ ပစၥည္းလူထုကို ေရာင္းျခင္း သည္ အျပစ္မရွိေၾကာင္းႏွင့္ အထက္ လူႀကီးကိုတင္ျပၿပီး ေရာင္းေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါ၏။ မွတ္သားစရာအေနႏွင့္ ဘာ အလုပ္ပဲလုပ္လုပ္ ေကာင္းသည္။အလုပ္လုပ္တာေတာင္ ကိုယ့္ဘက္က ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထား ရန္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ရန္ ကုန္မွာပဲေနခ်င္သည္။ ရန္ကုန္ဝိဇၨာ ႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ေန႔စားအလုပ္ လည္း ရပါၿပီ။ မဂၤလာဒံုမွာလည္း က်ဴရွင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ ေထာင္က်ေတာ့ မေကြးမွာ သြားေန ျဖစ္ပါသည္။ မေကြးမွာ သံုးႏွစ္ ေလာက္ေနၿပီး မႏၲေလးကို ေျပာင္းခဲ့ သည္။ မႏၲေလးမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ညေစ်းတန္းမွာ စာအုပ္ေရာင္းခဲ့ပါ သည္။ အဲသည္မွာ မႏၲေလးမွာရွိသည့္ စာ အုပ္သမားမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားႏွင့္ သိကြၽမ္းခဲ့ပါ သည္။ မႏၲေလးကိုေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ ရွင္မ်က္မွန္၊ ႐ုပ္ရွင္ပေဒသာအစရွိ သည့္ မဂၢဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာပါၿပီးပါ ၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ပေဒသာမွာပါေသာ ပံုျပင္ ထဲက ငါးသံုးေကာင္ကဗ်ာႏွင့္ မႏၲေလးစာေပေလာက ကလည္း ကဗ်ာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳၾကပါ သည္။
ေနာက္ၿပီး မႏၲေလး နန္းေရွ႕- မုန္းေရွ႕ေစ်းမွာလည္း စာအုပ္အငွား ဆုိင္ႏွင့္ ဂ်ာနယ္အေရာင္းဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္ သည္။ စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းမဟုတ္ ေပမယ့္ ထမင္းအိုးေတာ့ ဝဝလင္လင္ တည္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
စာေပသမားေတြနဲ႔လည္း အၿမဲ မျပတ္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံျဖစ္ခဲ့ရပါ သည္။ လူငယ္စာေပသမားေတြ (ေမာင္စိုးသစ္ – ကိုသာေဇာ္ – မင္း ညိမ္းေသာ္ – ေႏြေဝႏွင္း – သင္း သက္ခုိင္အစရွိသျဖင့္)ႏွင့္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္ မတုိင္ခင္ ႏေါူန စကား ဝုိင္းဆိုၿပီး စာေပစကားဝိုင္းေလး ဖဲြ႕ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ကစ၍ ယခုအခ်ိန္အထိ ဗညပ ႊၽေပ စကားဝိုင္းဆုိၿပီး စာေပစကား ဝိုင္းေလးဖဲြ႕ျဖစ္ပါသည္။
အမ်ားဆံုးေတြ႕ျဖစ္သည့္သူေတြ က ေတာ့ ဆရာစိုးႏုိင္ (မႏၲေလးတကၠ သိုလ္)၊ဆရာတကၠသိုလ္ ေတဇာလင္း၊ ဆရာေမာင္သစ္ဦး (ျမစ္ေျခ)၊ ဆရာ ဟိန္းထက္လြင္၊ ဆရာေမာင္စိုးသစ္ (မႏၲေလး)၊ ဆရာမင္းနဒီခ၊ ဆရာ ေမာင္ႏုိင္လင္း (ေကာလင္း)၊ ဆရာ ေနာဧက၊ ဆရာေအာင္ခန္႔မိုး (ပခုကၠဴ)၊ ဆရာမႏွင္းဆီညိဳ (ပခုကၠဴ) တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ေတြနဲ႔စကား ေတြေျပာၾက၊ စာအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးၾကနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝေလးကို ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္သက္ပါသည္။ အဲသည္ ကဗ်ာဆရာဘဝေလးကို မရခဲ့ရင္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ေတြးၾကည့္သည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ဘဝဟာ ဘယ္လိုမွ လွလွပပ ျဖစ္လာမည္ မထင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ဆယ္ယူခဲ့သည့္ ဘဝေလးဆုိရင္လည္း မမွားေပ။ မေဟသီမဂၢဇင္း (ေအာက္ တုိဘာ – ၁၉၉၇)ပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆယ္ယူျခင္းကဗ်ာကို သတိရမိပါ သည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆယ္ယူျခင္း
ေျပးလုိက္လာတဲ့ အမွားေတြက
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုးလႊမ္း
ဟိုး …အနက္ဆံုးထိ
နစ္ျမဳပ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေပါ့
ေအးေလ …
အသက္ရွဴမႈအတတ္
အတတ္မ်ားစြာမွာ
ငါ့အတတ္ကပဲ
ငါ့ကို စူးေနပါသလား
စူးခ်င္လည္း စူးပေလ့ေစေပါ့ေလ
ဒီမွာ
“အႏုပညာ”တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ကေလး
ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးဖို႔ပဲ
လိုအပ္ေနေတာ့တယ္။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)
