သည္တစ္ႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ေနရေသာ အိမ္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ကြာလွမ္းေသာ ေဝးေျမရပ္ျခားမွ အိမ္ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္အထိ ထုိအိမ္မွာ ၂ ႏွစ္တိတိ ေနထုိင္ခဲ့ရပါသည္။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံ၊ အိုဆာကာၿမိဳ႕မွာရွိ ေသာ အိုဆာကာႏုိင္ငံျခား ဘာသာ သင္တကၠသိုလ္(Osaka University of Foreign Studies) မွာ ျမန္မာ စာဧည့္ပါေမာကၡအျဖစ္ တာဝန္ထမ္း ေဆာင္ဖို႔ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ကြၽန္ေတာ့္ကို တာဝန္ေပးသည္။ သို႔ ျဖင့္ ျပည္ပလစာမဲ့ခြင့္ယူခဲ့ေသာ ဇနီး ႏွင့္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ ၿပီးစ သမီးကို အေဖာ္ျပဳလ်က္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ မိသားစု “ေဝးေျမရပ္ျခား တုိင္း တစ္ပါး”သို႔ ေရာက္လာၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ရသည့္ တကၠသိုလ္မွာ အိုဆာကာၿမိဳ႕ ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေသာ မီႏုိ (Mino) ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနရ ေသာအိမ္က မီႏုိၿမိဳ႕၊ အေရွ႕ အိုႏုိဟာ ရာရပ္ကြက္ (Onohara Higashi) မွာ ရွိသည္။ အိုဆာကာႏုိင္ငံျခား ဘာသာသင္တကၠသိုလ္သို႔ လာ ေရာက္အမႈထမ္းေနေသာ ႏုိင္ငံျခား သား၊ ဧည့္ပါေမာကၡမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေလးထပ္တုိက္ တစ္လံုးမွ ေျမညီထပ္အခန္းတစ္ခန္း ကို အပိုင္စားရပါသည္။
အိပ္ခန္းကေလးက သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ေနခ်င္စဖြယ္ျဖစ္သည္။ ဧည့္ ခန္းက အလယ္မွာရွိသည္။ ဧည့္ခန္း ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အိပ္ခန္း တစ္ခန္းစီရွိသည့္အျပင္ အပိုတစ္ ခန္းရွိေသးသည္။ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းဆို ပါေတာ့။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္းက ဆက္ေနသည္။ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထား သည့္အခန္းေဘးမွာ ေရခ်ဳိးခန္းႏွင့္ အိမ္သာတြဲထားသည္။ အခန္းေတြမွာ အဲယားကြန္း (ေလေအးစက္) လည္း ရွိသည္။ ဟီတာ (အေႏြးေပးစက္)လည္းရွိသည္။ ထမင္းစားခန္းေထာင့္ မွာ ေရခဲေသတၱာရွိသည္။ ဧည့္ခန္းထဲ မွာ တယ္လီဖုန္းရွိသည္။ တီဗီလည္း အဆင္သင့္။ ဖုန္စုပ္စက္ကလည္း သူ႔ ေနရာႏွင့္သူရွိသည္။ အားလံုးအဆင္ ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္မွာ ေက်နပ္စရာေကာင္းပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ သမီးက အိပ္ခန္း တစ္ခန္း၊ ပိုေနေသာ အိပ္ခန္းကို ဧည့္သည္လာလွ်င္ အိပ္ဖို႔ လ်ာထား သည္။ သမီးအိပ္ခန္းမွာ ဘုရားစင္ ထားသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ယူလာခဲ့ ေသာ ဆင္းတုေတာ္ႏွင့္ ေစတီေတာ္ ပံုကားခ်ပ္ကို ဘုရားစင္မွာ ပူေဇာ္ ထားၿပီး ေသာက္ေတာ္ေရ၊ ပန္း၊ ဆီ မီးတို႔ ကပ္လွဴႏုိင္ရန္ စီစဥ္လိုက္သည္။
ေန႔စဥ္ဟင္းလ်ာဝယ္ဖို႔ “ကင္ ဆုိင္းစူပါ”ေခၚ စူပါမားကတ္က အနီး အနားမွာရွိသည္။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ေရာက္သည္။ စား ကုန္ေသာက္ကုန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးရသည္။ စာတုိက္ႏွင့္ ဘဏ္ခဲြတစ္ခု မနီးမေဝး မွာရွိသည့္အတြက္ စာပို႔ဖို႔၊ လစာ ထုတ္ဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ အနီးအနား လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ဝယ္စရာ ျခမ္းစရာဆုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။
ေန႔စဥ္အိမ္မွ ထြက္ၿပီး ေက်ာင္း ေတြ ႐ုံးေတြ သြားလွ်င္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္သည့္ေနရာေလွ်ာက္၊ ဘတ္ စကားစီးသည့္ေနရာစီး၊ ရထားစီး သည့္ ေနရာစီး၊ ဤ ၃ နည္းျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ အိမ္မွ ဘတ္စကား မွတ္တုိင္သို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္း ေလွ်ာက္ရသည္။ ဘတ္စကားမွတ္ တုိင္မွာ ကားေရာက္မည့္အခ်ိန္ဇယား ကို ၾကည့္ၿပီး ေစာင့္ေန႐ုံပင္။ ၂ မိနစ္ တစ္စီးေလာက္ ဝင္လာသည့္ကား မ်ားမွာ အခ်ိန္အလြန္တိက်သည္။ ကားလာလွ်င္ ကားေပၚတက္ၿပီး ယာဥ္ေမာင္းနားက ပံုးထဲသို႔ ကား လက္မွတ္ သို႔မဟုတ္ ကားခေငြ အေၾကြကို ထည့္လိုက္ရသည္။ ေငြ စကၠဴထည့္ၿပီး အေၾကြအမ္း၍လည္း ရသည္။ ကားလက္မွတ္ေတြကိုလည္း ဆုိင္ေတြမွာ ႀကိဳဝယ္ထားလို႔ရသည္။ ဘယ္ခရီးကို ကားခဘယ္ေလာက္ဟု သတ္မွတ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ကားရပ္ မည့္မွတ္တုိင္မ်ားကို အစဥ္အတုိင္း ေၾကညာသြားသည့္အတြက္ ကိုယ္ဆင္း မည့္ မွတ္တုိင္ေရာက္လွ်င္ တံခါးပြင့္ သြားသည္ႏွင့္ ဆင္းလုိက္႐ုံျဖစ္သည္။
ရထားလည္း အသံုးမ်ားသည္။ ရထားစီးမည္ဆုိပါက ဘူတာမွာလက္ မွတ္ေရာင္းေသာ စက္ထဲ ပိုက္ဆံ ထည့္လွ်င္ လက္မွတ္ထြက္လာ သည္။ ရထားစႀကႍအေရာက္ အဝင္ အထြက္အေပါက္မ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာ စနစ္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ လက္ မွတ္ေပါက္ေတြထဲ လက္မွတ္ထည့္မွ ဝင္ေပါက္ဖြင့္ေပးသည္။ ရထားအခ်ိန္ ဇယားလည္း အလြန္တိက်ပါသည္။
မနက္ေစာေစာ ဘတ္စကား မွတ္တုိင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္အလြန္ ခ်မ္းသည့္ လမ်ားမွာ အထပ္ထပ္ ဝတ္ၿပီး ထြက္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေအာက္ဆံုးအသားကပ္အက်ႌမွ အေပၚဆံုး ေလာင္းကုတ္အက်ႌအထိ ခုနစ္ထပ္ ဝတ္ရသည့္အတြက္ အိမ္ သားေတြက “ခုနစ္ထပ္ႀကီး” ဟု နာ မည္ေပးသည္။ လက္အိတ္စြပ္မထား လွ်င္ လက္ဖ်ားကေလးေတြ က်ဥ္ေန တတ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ ခ်မ္းလွ်င္ေတာ့ “ဟီတာ” ဖြင့္ထားႏုိင္သည္။ အိပ္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္ေစာင္ၿခံဳအိပ္ႏုိင္သည္။ အိမ္ ထဲမွာ ေထြးေထြးေႏြးေႏြးေနရသည္။
တီဗီအစီအစဥ္ေတြက “ခ်န္ နယ္”အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ညလံုးေပါက္လာ သည့္အတြက္ ၾကည့္ခ်င္ရာၾကည့္ႏုိင္ သည္။ ငယ္စဥ္က ၾကည့္ခဲ့ရေသာ The King and I တို့ Psycho တို့ When the Cranees Fly တို႔ကို ႐ုပ္ ရွင္ေတြကိုျပန္ၾကည့္ရသည္မွာ သေဘာ က်စရာေကာင္းပါသည္။ ဂ်ပန္အစီ အစဥ္ေတြထဲမွာ ဒၤင့်ငညါဒ ဆိုေသာ ငါးဖမ္းသည့္မွတ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ကားအမ်ဳိးမ်ဳိးကို မုန္းေလာက္ေအာင္ ၾကည့္႐ႈရသည္။ ေပ်ာ္စရာအစီအစဥ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးလည္း ၾကည့္႐ႈရပါသည္။
အခ်ိန္ကို သူတို႔ေတြ အက်ဳိးရွိရွိ သံုးၾကပံုမ်ားမွာ အားက်စရာေကာင္း သည္။ ဘတ္စကားေစာင့္ေနစဥ္ အလကားမေနဘဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ဖတ္ရင္း ေစာင့္သည္။ ဘတ္စ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လိုက္လာသည္။ မတ္တတ္လိုက္ရ လွ်င္ လက္တစ္ဖက္က သံတန္းကို ကိုင္ထားၿပီး လက္တစ္ဖက္က စာ အုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဖတ္လာသည္။ ထုိင္ စရာရလွ်င္ ေပါင္ေပၚမွာ “လက္ ေတာ့ပ္” ကြန္ပ်ဴတာကေလးတင္ၿပီး အလုပ္လုပ္လာသူလည္း မရွားပါ။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြကို အသံ ထြက္ၿပီး ဖတ္လာသူေတြလည္း မရွား ပါး။ စက္ေလွကားစီးေတာ့ ေရြ႕ေန သည့္ ေလွကားကို ေႏွးသည္ထင္ၿပီး ေျပးတက္ေျပးဆင္းၾကေသးသည္။ အလ်ားလိုက္ေရြ႕ေသာ ေရြ႕လ်ား စႀကႍေပၚမွာလည္း ေျပးေနၾကသည္။ ေက်ာင္းက စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ ညဥ့္ သန္းေခါင္အထိ လူမျပတ္ဘဲ စာ ဖတ္သူမ်ားရွိေနသည္။ စာအုပ္ဆုိင္ ေတြမွာ အၿမဲလူျပည့္ေနသည္။ အသစ္ထြက္ေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ား ထြက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဂ်ပန္ဘာသာ ျပန္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲထုတ္သည့္ စာအုပ္ ေတြ ဆုိင္ေပၚေရာက္လာသည္။
“ကိုယ္ထူကိုယ္ထ”လုပ္ၾကရ သည့္ အေလ့ကို ေကာင္းေကာင္းသိ လိုက္တာကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက ေလဆိပ္သို႔ ေရာက္က တည္းက ျဖစ္သည္။ ပါသြားေသာ အထုပ္အပိုးေတြကို အလုပ္သမား ငွားၿပီး သယ္မည္ဟူေသာ အေတြး ျဖင့္ သယ္သြားသမွ် ဟုိေရာက္ေတာ့ ဘာအလုပ္သမားမွ မေတြ႕ရပါ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ သယ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕မွ သေဘာေပါက္ၿပီး အထုပ္ အပိုးေတြကို ကိုယ္တုိင္သယ္ရသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး သင္ခန္းစာရသြားပါ သည္။ ေလဆိပ္မွာ ပစၥည္းပို႔သည့္ ဌာနရွိမွန္းလည္း မသိသည့္အတြက္ ကိုယ္တုိင္အကုန္သယ္ၿပီး ေမာေနၾက ရပါသည္။
နည္းနည္းအေနၾကာလာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ သိကြၽမ္းခင္မင္ လာသည္။ ဟိႏၵီ၊ ျပင္သစ္၊ အာရပ္၊ အီတာလ်ံ၊ စပိန္၊ ထုိင္း၊ မြန္ဂိုလီယာ စသည့္ အေရွ႕အေနာက္ ႏုိင္ငံမ်ားမွ ဧည့္ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္ အသိအကြၽမ္း ျဖစ္သည္။ ေနထုိင္ရာအိမ္မွာ သာ ေရးနာေရးကိစၥမွာ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး ႏုိင္သည့္ အခန္းတစ္ခန္းစီစဥ္ထား သည့္အတြက္ ထုိအခန္းမွာ စုေဝးၿပီး ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကသည္။ ဂ်ပန္ ဆရာမတစ္ဦးက ဂ်ပန္စကားသင္ေပး သည့္ သင္တန္းကို တက္ရေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ေက်ာင္းသား ေတြ ျပန္ျဖစ္သြားၾကသည္။ အလွည့္ က်ေကြၽးေမြးသည့္ အစီအစဥ္မ်ား လည္းလုပ္ၾကေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိး အလိုက္ ဟင္းလ်ာမ်ားကို ခ်က္ၿပီး ေကြၽးေမြးၾကသည္။ စားပဲြေသာက္ပြဲ ေတြ က်င္းပၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပာၾကဆိုၾကသည္။
ဂ်ပန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၾကရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာစာအဓိကယူ ေသာ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပထမႏွစ္မွ မဟာဝိဇၨာတန္းအထိ ျမန္မာစာသင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည္။ ဇနီးက လူမႈေရးအသင္းတစ္ခုမွာ ဂ်ပန္စကားေျပာသင္တန္းတက္ သည္။ သမီးက ဂ်ပန္ေကာလိပ္တစ္ ခုမွာ တက္သည္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေပ်ာ္လွပါ။ အိမ္ရွင္ပါေမာကၡမ်ားက ဧည့္ဝတ္ေက်ၾကသည္။ လိုေလေသး မရွိ အကူအညီေပးၾကသည္။ သို႔ပါ လ်က္ ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာ္တာပါလိမ့္ ဟု စဥ္းစားၾကသည္။ အေျဖက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္သက္လံုး ခံစား လာၾကေသာ “ျမန္မာအေငြ႕အသက္ ၏ ေႏြးေထြးမႈ”ႏွင့္ ေဝးကြာေနေသာ ေၾကာင့္ဟု သေဘာေပါက္မိသည္။ ဂ်ပန္မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ပါေစ အလုပ္သေဘာဆန္ဆန္ သာ ဆက္ဆံေျပာဆုိရသည္။ ဓေလ့ စ႐ုိက္ကြာျခားသည့္အတြက္ တစ္ခုခု “လို”ေနသလုိ ခံစားရသည္။ ၿပီးေတာ့ အိုဆာကာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ားမ်ား မရွိသျဖင့္ ျမန္မာလို ေျပာဖို႔ အခြင့္မသာပါ။ အျခားႏုိင္ငံ မ်ားမွ ဧည့္ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္လည္း အဂၤလိပ္လိုသာ ေျပာၾကရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ တိုက်ဳိကို အလည္ သြားေတာ့ ျမန္မာေတြ အမ်ားႀကီး ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး အားရပါးရ စကားေျပာ ရသည္။ တစ္ႏွစ္တြင္ တုိက်ဳိက ျမန္မာမ်ား အားလပ္ရက္မွာ က်ဴ႐ႈ ကြၽန္းမွ ကမၻာေအးေစတီကို သြားဖူး သည္ႏွင့္ ႀကံဳ၍ လိုက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါက်မွ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီး ကို ဖူးခြင့္ႀကံဳေတာ့သည္။ ျမန္မာဘုန္း ေတာ္ႀကီး၏ တရားေဟာသံကို ၾကား နာရေတာ့သည္။
အိုဆာကာသို႔ ျမန္မာဧည့္သည္ မ်ား ေရာက္လာလွ်င္ အိမ္ကို ပါဖိတ္ ၿပီး ဇနီးက ျမန္မာထမင္းဟင္းခ်က္ ေကြၽးသည္။ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေကြၽး သည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားေျပာရေတာ့ အလြမ္းေျပသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ တပည့္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြဆီက စာကို ပဲ ေမွ်ာ္ရသည္။ စာပို႔သည့္ ဆုိင္ကယ္ လာခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ လည္တဆန္႔ ဆန္႔ႏွင့္ ေမွ်ာ္ရတာအေမာပါ။ ကိုယ့္စာ ပါလွ်င္ ဝမ္းသာအားရထြက္ယူသည္။ မပါလွ်င္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်သည္။
တုိက်ဳိရွိ ျမန္မာစာအုပ္ဆုိင္တစ္ ဆုိင္မွ လစဥ္ျမန္မာမဂၢဇင္းေလးငါး မ်ဳိးမွာၿပီး ဖတ္ရသည္။ ျမန္မာသတင္း စာမွာ ဖတ္ရသည့္ အိမ္ရွင္ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးစုေဆာင္း ထားေသာ ျမန္မာဝတၱဳေတြ ငွားဖတ္ ရသည္မွာလည္း အရသာရွိလွပါ သည္။ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြဆီကို လည္း မၾကာခဏဖုန္းဆက္ရသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ စာေတြလာလွ်င္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ အေၾကာင္း၊ တပည့္ ေတြ အေၾကာင္းသိရသည့္အတြက္ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သြားသည္။
ဂ်ပန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရး အသင္းက က်င္းပသည့္ မိတ္ဆံုပြဲတို႔ ႀကိဳဆိုပဲြတို႔ကို ဖိတ္သည့္အတြက္ သြားသည့္အခါမွာေတာ့ ဂ်ပန္မိတ္ ေဆြေတြေရာ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြပါ ေတြ႕ဆံုရပါသည္။
ညတုိင္းလိုလုိ လုပ္ျဖစ္သည့္ အလုပ္တစ္ခုကေတာ့ ဂ်ပန္ကိုလာ တုန္းက ယူလာခဲ့ေသာ ျမန္မာသီခ်င္း ကက္ဆက္ေခြမ်ားကို ဖြင့္ၿပီး အလြမ္း ေျပနားေထာင္သည့္အလုပ္ျဖစ္ သည္။ ကိုဝင္းဦးတို႔၊ မာမာေအး တို႔၊ ကိုသန္းလႈိင္တုိ႔၊ ရီရီသန္႔တို႔၏ သီခ်င္း ေတြကို မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ နားေထာင္ပါသည္။ ထိုအိမ္ကေလး မွာ ဤသို႔ေနထုိင္ရင္း ၂ ႏွစ္တိတိ အၾကာမွာ ရက္ပင္မစြန္းဘဲ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)