လက္ရွိဘဝမွာေတာ့
ငါ..ဟာ ‘ကြၽဲေငး’ တဲ့ အင္ဒီးယန္းအဘိုးႀကီး တစ္ ေယာက္ေပါ့။
ငါငယ္ငယ္ကလည္း အျခား အင္ဒီးယန္းလူငယ္ေတြလိုပဲ ႀကီးျပင္း ခဲ့တာပါ။ ငါတို႔လည္း လူငယ္ဘဝက ‘ျပတင္းေပါက္အသုံးျပဳပုံျပဳနည္း’မွာ အျခား အင္ဒီးယန္း လူငယ္ေတြလို လူယဥ္ေက်းေတြနဲ႔ ကြဲျပားခဲ့ၾကတာ အမွန္။ ေျပာရရင္ လူယဥ္ေက်းေတြက ျပတင္းေပါက္ကို ‘အျပင္..ၾကည႔္ဖို႔ ေလာက္သာ’ နားလည္ၾကတာ။ ငါတို႔ အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ အိမ္နားက ျဖတ္ သြားလို႔။ ျပတင္းေပါက္နားေရာက္ ရင္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ၿပီး အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာပဲ။ အဲသလို မလုပ္သင့္ေၾကာင္း အိမ္ရွင္က လာရွင္းတဲ့အခါ အိမ္ရွင္ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ ငါတို႔နားမလည္ တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္သြား တာခ်ည္းပဲေလ။
ငါ..ငယ္ၿပီး စြမ္းတုန္းကလည္း အင္ဒီးယန္းလူငယ္ပီပီအခ်စ္ေရးမွာ ‘ၾကမ္း’ခဲ့တာပဲေလ။ ငါ့မိန္းမနာမည္ က ‘လိုရီနာ’တဲ့။ ငါတို႔လို အင္ဒီးယန္း မ်ဳိးႏြယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လိုရီနာတဲ ေရွ႕မွာ၊ ဘယ္ေကာင့္ျမင္းမွ ငါအခ်ည္ မခံဘူး။ လိုရီနာတဲ ေရွ႕မွာ ငါ့ျမင္းပဲ ခ်ည္ခြင့္ရွိတယ္။ တျခားေကာင္ေတြ ရဲ႕ ျမင္းေတြလာခ်ည္ရင္ တစ္ေကာင္ မက်န္ ငါလႊတ္ပစ္တာခ်ည္းပဲ။ တဲေရွ႕ကို ျမင္းလာခ်ည္တာဟာ ‘ခ်စ္ေရးဆို’တာပဲေလ။ အဲ..လိုရီနာ က နီဂ႐ိုးေသြး၊ ဥေရာပတိုက္သား ေသြးနဲ႔ အေမရိကန္ေသြးေပါင္းစုံေႏွာ ထားတဲ့ ကျပားမေလးေပါ့။ အပ်ဳိ စင္တုန္းကေတာ့ သူမဝတ္ထားတဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္ အဝတ္အစားက သူမမွာရွိတဲ့ အလွဟူသေရြ႕ ထင္ရွား တာထက္ ပိုထင္ရွားေအာင္ ေဖာ္ ညႊန္းျပတာနဲ႔ ငါ သူမကို ယူလိုက္တာ။ အခုေတာ့ လိုရီနာကိုယ္တိုင္က လည္း သန္႔ရွင္းတဲ့အခ်စ္နဲ႔ ငါကိုယ္ တိုင္ ေငးရတဲ့ ကြၽဲပိန္မႀကီးတစ္ ေကာင္ေပါ့ေလ။
အခု ငါ ကြၽဲေငးသူျဖစ္ေပမယ့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ဘဝကေတာ့ ငါလည္း ထင္ရွားတဲ့ ကြၽဲမုဆိုးတစ္ဦးပဲေလ။ ဒါ ေပမဲ့ ငါတို႔ေခတ္ကြၽဲမုဆိုးနဲ႔ ခုေခတ္ ကြၽဲမုဆိုးက အကြာႀကီးကြာသြားၿပီ။ အခုေခတ္မွာ ကြၽဲမုဆိုးေတာင္ ႏွစ္ မ်ဳိးႏွစ္စားရွိေနၿပီ။ ‘အသားရွာကြၽဲမု ဆိုးနဲ႔ သားေရရွာကြၽဲမုဆိုး’ဆိုၿပီး ကြၽဲ မုဆိုးႏွစ္မ်ဳိးရွိေနၿပီ။ အသားရွာကြၽဲ မုဆိုးက ငါတို႔ငယ္ငယ္က မုဆိုး ေတြလိုပဲ ႐ိုးရွင္းတယ္။ ဝမ္းတစ္ ထြာအတြက္ပဲ။ ဒုတိယအမ်ဳိးအစား ျဖစ္တဲ့ သားေရရွာ မုဆိုးေတြက ေတာ့ ကြၽဲကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ ၿပီး သားေရသာခြာယူတယ္။ အ႐ိုးနဲ႔ အသားကို ဒီအတိုင္း စြန္႔ပစ္ခဲ့ၾက တာ။ သူတို႔ဟာ အလြန္ႀကီးမားေလး လံတဲ့ ဘီးတပ္လွည္းႀကီးေတြနဲ႔ ကြၽဲ အုပ္ကို ပစ္ခတ္ၾက။ ကြၽဲရွိသမွ် အကုန္သတ္။ သားေရခြာတဲ့အလုပ္က လည္း သူတို႔အဖို႔ အင္မတန္လြယ္ တယ္။ ကြၽမ္းက်င္သူတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကြၽဲတစ္ေကာင္ရဲ႕သားေရကို ‘ခုနစ္ မိနစ္တစ္ေကာင္’ ဆုတ္ယူႏိုင္တယ္။ သူတို႔အတြက္ ကြၽဲသားေရဟာ ကြၽဲ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို ‘ေကာ္’နဲ႔ ကပ္ထား သလိုပါလား ထင္ရတယ္။ ၁၈၆ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း သားေရရွာလုပ္ငန္း ဟာ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသးရဲ႕။ ေလာက သားေတြက ကုမၸဏီေတြေထာင္၊ ကြၽဲ လိုက္မုဆိုးေတြငွား၊ ကြၽဲေရ ဆုတ္သူ ေတြ ခန္႔၊ သားေရရွာ ကြၽဲလိုက္မုဆိုး တစ္ဖြဲ႕မွာ လွည္းအစီးေလးငါးဆယ္ အထိေတာင္ ရွိခဲ့တာေတြ၊ အေရခြာ ထားတဲ့ ကြၽဲေသေတြကို ဝံပုေလြအုပ္ ေတြ
အျပင္လင္းတေတြပါ ကုန္ ေအာင္ မစားႏိုင္ၾကတာေတြ။ လူ႕ သမိုင္းမွာ သူတို႔စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ အသားေတြ ေပါင္သန္းခ်ီၿပီး ပုပ္သိုး သြားခဲ့တာေတြ။ ငါေတြးမိရင္ အသည္းနာလွတယ္။
ဒါဆို ငါတို႕ အင္ဒီးယန္းေတြက သားေရရွာကြၽဲမုဆုိးေတြ အေသအလဲ မုန္းတီးၾကတာ ဆန္းသလား။ ဒီလူ ေတြဟာ တို႔အင္ဒီးယန္းေတြရဲ႕ ဘဝ ကို ဖ်က္ဆီးေနၾက တဲ့ သူေတြ။ ဒါ့ အျပင္ ဒီလူေတြဟာ အင္ဒီးယန္းေတြ ရဲ႕ ထုံးတမ္းစဥ္လာနဲ႔ အက်င့္စ႐ိုက္ ေတြပါ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနသူေတြ။ ကြာ ..ဒီလူေတြ..ဒီလူေတြ။
အဲ..ငါက အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္ ငါ႔မိန္းမ လိုရီနာကေတာ့ ငါ့စာရင္ ငယ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္။ အရြယ္ကြာျခားမႈအရ ကြၽဲေတြနဲ႔ ပတ္ သက္တဲ့ကိစၥမွာ၊ မတူကြဲျပားၾကတယ္။ ဥပမာ ငါကြၽဲေငးသူျဖစ္ေနခ်ိန္ဆိုရင္ သူမက ကြၽဲေငးသူမဟုတ္။ သူမက ‘ကြၽဲသားေရရွာ မုဆိုးေတြကို အံႀကိတ္ သူ’ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကြၽဲသားေရ အမုိးအကာရြက္ထည္တဲ တစ္ခု အတြင္းမွာ ကို အျမင္ကမတူ။
ငါတို႔ အင္ဒီးယန္းလူမ်ဳိးေတြက ကြၽဲကို အသားစား။ အေရကို အဝတ္ ခ်ဳပ္၊ ၿခဳံထည္လုပ္ ၿခဳံ၊ ဒါ့အျပင္ အေရကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳး၊ အ႐ိုးကိုအပ္။ အူကို အိုးေတြအိတ္ေတြ လုပ္။ ကြၽဲခြာ ကို ‘ေကာ္’လုပ္။ ကြၽဲေခ်းကို ေလာင္ စာအခ်ပ္ကေလးေတြလုပ္။ ကဲ ကြၽဲ တစ္ေကာင္လုံး ဘာပစ္စရာရွိလို႔ တုံး။ အဲ ကြၽဲမွာ ငါတို႔လင္မယား အတြက္ အလြန္အသုံးတည့္တဲ့ ပစၥည္းႏွစ္မ်ဳိးေပးေသးတယ္။ အဲဒါက ေသြးနဲ႔သြား။ ကြၽဲေသြးက ငါ့အတြက္ အားေဆး။ ကြၽဲသြားက ငါ့မိန္းမ လိုရီ နာအတြက္ အလွျပင္ပစၥည္း။ လိုရီနာ လည္ပင္းမွာ အလွဆဲြထားတဲ့ လည္ ဆြဲဟာ ကြၽဲသြားေလးေတြနဲ႔ စီကုံး ထားတဲ့လည္ဆြဲေလ။ လွဘူးလား။
အဲ..လိုရီနာက ကြၽဲသြားလည္ ဆြဲေလးနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ငါ့ကိုေတာ့ စိတ္ ကူးမယဥ္အားဘူး။ သူမက အခ်ိန္ တိုင္းကြၽဲ႐ိုးေတြ ကြၽဲေရေတြနဲ႔ ေလး၊ ျမား၊ ဒိုင္းေတြလုပ္ရင္း အၿမဲအခ်ိန္ ကုန္ ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ သူ႔လက္နက္ ကိရိယာေတြျပည့္စုံသေလာက္ ျပည့္ စုံေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လိုရီနာ မနားႏိုင္ ေသး။
သားေရရွာ ကြၽဲမုဆိုးေတြ ေမာင္းထုတ္ပစ္ဖုိ႔အတြက္တဲ့။ မေမြး ေသးတဲ့ သူ႔သားဝတ္ဖို႔ ကြၽဲသားေရနဲ႔ ‘စစ္သုံးခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာအက်ႌ’တစ္ ထည္ကို တက္တက္ၾကြ ၾကြ၊ ခ်ဳပ္လုပ္ ေနတုန္းပါပဲ။
ကိုၿငိမ္း(မႏၲေလး)