၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွ စတင္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ ေသာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆု (အကယ္ ဒမီ)သည္ ယခုအခါ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ ၇ဝ နီးပါး ၾကာ ျမင့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အႏုပညာ လုပ္ငန္း အဆင့္အတန္း တုိးတက္ ျမင့္မားလာ ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ထူးခြၽန္ဆု ေရြးခ်ယ္ေရး အကဲျဖတ္ အဖြဲ႕ကုိ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ရာ အကဲ ျဖတ္အဖြဲ႕၏ ဥကၠဌမွာ ျပန္ၾကား ေရး ဝန္ႀကီးဌာန အတြင္းဝန္ ဦးသန္႔ ျဖစ္ေလသည္။
ပထမေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား မ်ားကုိ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယဆုမ်ား သတ္မွတ္ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး အမ်ဳိးသားပညာ သည္ဆုႏွင့္ အမ်ဳိးသမီး ပညာသည္ဆု အားလုံး (၅) ဆု သတ္မွတ္ေပးအပ္ခဲ့ သည္။ ႐ုပ္ရွင္ကား ပထမဆုကုိ ေရႊ ကိႏၵရီ႐ုပ္၊ ဒုတိယဆုကုိ ေငြေဒါင္း႐ုပ္၊ တတိယဆုကုိ ေၾကးျခေသၤ့႐ုပ္ခ်ီးျမႇင့္ ကာ ဆုရပညာသည္မ်ားကုိ ေရႊရင္ထုိး ဆု ေပးခဲ့သည္။
၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ထူးခြၽန္ဆုေပးပြဲ တြင္လည္း အထက္ပါပုံစံအတုိင္းပင္ ဆုမ်ားကုိ ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၅၄ ေရာက္ေသာအခါ ဒါ႐ိုက္တာဆုတစ္ ဆု တုိး၍ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ား တြင္ ကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္အထူးဆု၊ ဓာတ္ပုံဆု စသည္ျဖင့္ တုိး၍ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ေတး ဂီတဆုေပးသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ဇာတ္ညႊန္းဆုေပးသည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ တြင္ ႐ုပ္ရွင္အသံဆုႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္တည္း ျဖတ္ဆုတုိ႔ကုိ တုိးျမႇင့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေလ သည္။ ယခုအခါ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆု ေပါင္း ၁၂ ဆုကုိ သတ္မွတ္ခ်ီးျမႇင့္ႏိုင္ ခဲ့ေလၿပီ။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆု ခ်ီးျမႇင့္သည့္ အခမ္းအနားတြင္ ထုိ စဥ္က အကဲျဖတ္ဥကၠဌ စည္သူေဒါက္ တာဦးဘ၏ မိန္႔ခြန္းမွာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ သမုိင္းမွတ္တုိင္တစ္ခုကုိ ဖြင့္ျပသြား သည့္နယ္ ေတြ႔ရသည္။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္အခ်ိန္က ေပးႏိုင္ ခဲ့ေသာ ဆုမွာ အကယ္ဒမီ ၅ ဆုသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဆု၊ သ႐ုပ္ေဆာင္(က်ား)၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ (မ)၊ ဒါ႐ိုက္တာဆုႏွင့္ ဓာတ္ပုံဆုတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထူးျခားသည္မွာ ႐ုပ္ရွင္ အဆင့္အတန္း ျမႇင့္တင္ေရးအတြက္ စုံစမ္းေရးေကာ္မတီ တစ္ခုကုိလည္း ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ ထုိေကာ္မတီ၏ ေထာက္ခံမႈေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားတြင္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားကုိ တစ္ႏွစ္ လွ်င္ ရက္ေပါင္း အနည္းဆုံး ၆ဝ ျပရ မည္ဟု သတ္မွတ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ (ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားကုိ ဦးစားေပး မျပေသးဘဲ ႏိုင္ငံျခားကားမ်ားကုိသာ ႐ုံတင္ျပသေပးမည္ကုိ စုိးရိမ္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ဟန္တူေပသည္)
၁၉၆၁ ဆု(၅)ဆု ေပးသည့္ပြဲ တြင္ စည္သူေဒါက္တာဦးဘက “႐ုပ္ ရွင္အသံ” ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စံခ်ိန္မမီ ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့သည္။ ျမန္ မာ့႐ုပ္ရွင္၏ အသံပုိင္းဆုိင္ရာ ေကာင္း မြန္ေစလုိေသာေၾကာင့္ အသံဆု တစ္ဆု တုိးျမင့္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီးဌာနသုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ေသာ္ လည္း ဘ႑ာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ပယ္ခ်ျခင္းခံခဲ့ရေၾကာင္း သူ႔မိန္႔ခြန္း တြင္ ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ယခုအခ်ိန္အခါတြင္ လည္း ဂီတပုိင္းဆုိင္ရာႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ေတးသီခ်င္းဆု၊ ေတးေရးသူဆု စသည္ျဖင့္ ေပးအပ္လုိသူမ်ားရွိလာ သည္။ မိတ္ကပ္၊ ဆံပင္၊ အဝတ္အစား၊ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ Sound Design ဆု၊ ကေလးသ႐ုပ္ေဆာင္ အစရွိေသာ ထူးခြၽန္မႈမ်ားကုိမူ အထူးဆုအေနႏွင့္ သတ္မွတ္ေဖာ္ျပထားသည္။
ဆုမ်ားကုိ တုိးခ်ဲ႕ေပးသင့္မွန္း သိေသာ္လည္း ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တုန္း ကလုိ ေငြေၾကးအခက္အခဲကုိလည္း ငဲ့ကြက္ၾကည့္႐ႈေနရေသာ သေဘာမ်ဳိး ရွိေနသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၄ ႏွစ္ခန္႔မွ စ၍ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေလာကသားမ်ား သည္ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုေပးပြဲကုိ ျပန္ ၾကားေရးဝန္ႀကီးဌာနမွ လႊဲေျပာင္းရ ယူ က်င္းပခဲ့ၾကရာ ထုိစဥ္က လႊဲ ေျပာင္းရယူလုိသူ ႐ုပ္ရွင္ဆရာႀကီး အခ်ဳိ႕ ယခုအခါ ကူညီလႈပ္ရွားသည္ ကုိ မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ ႐ုပ္ရွင္အစည္း အ႐ုံး အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ႏွင့္ ဝန္ထမ္း မ်ားသာ အမာခံက်န္ၿပီး အနာခံ အလုပ္လုပ္ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရ ေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက်သည္ ေန ရာဌာနအသီးသီးကုိ ႐ိုက္ခတ္တတ္ ေသာ သေဘာရွိေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုေပးပြဲကုိလည္း စီး ပြားေရးက ထိန္းခ်ဳပ္ထားေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာ့႐ုပ္ ရွင္ထူးခြၽန္ဆုမ်ားကုိ စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းရွင္မ်ားက ေဖာေဖာသီသီ ကူညီ ေထာက္ပံ့မည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ ကလည္း အခ်ဳိ႕ေသာဆုမ်ားအတြက္ တာဝန္ခံမည္ဆုိပါက အထူးဆူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသာ ထူးခြၽန္ဆု ၅ ဆု အျပင္ ႐ုပ္ရွင္သီခ်င္းဆုမွအစ ေပး သင့္ေပးထုိက္ေသာ ဆုမ်ားကုိ ထုိက္ ထုိက္တန္တန္ ေပးအပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္ ေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္ အစည္းအ႐ုံးသည္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အဖြဲ႕ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ရွိ သေလာက္ ထင္တုိင္းေပါက္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါေခ်။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးသည္ ကုိလုိ နီကြၽန္ေခတ္ကတည္းက ပရိသတ္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္ခရီး အနိမ့္အျမင့္အေကြ႕ အေကာက္မ်ားကုိ ယေန႔အထိ ဇြဲရွိရွိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲျဖစ္သည္။ “႐ုပ္ ရွင္သည္ ျပည္သူ႔အတြက္” ေဆာင္ပုဒ္ ႏွင့္အတူ ႐ုပ္ရွင္တာဝန္မ်ားကုိ ထမ္း ရြက္ေနဆဲျဖစ္ပါ၏။
စီးပြားေရးသာမက ႏိုင္ငံေရး သည္လည္း ႐ုပ္ရွင္လမ္းေၾကာင္းကုိ အခ်ဳိးအေကြ႕မ်ား ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါ၏။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စတင္ သည္ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုပြဲကုိ ရပ္ နားလုိက္ရၿပီး ၁၉၆၄ က်မွ ျပန္လည္ က်င္းပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိႏွစ္တြင္ ပညာ သည္ဆုကုိ ဇာတ္ပုိ႔ဆု(က်ား/မ) ဦးေက်ာက္လုံးႏွင့္ ေဒၚေမသစ္တုိ႔ကုိ ခြဲျခားေပးခဲ့ေလသည္။ ေပးအပ္သည့္ ပုံစံမွာ အရည္အခ်င္းျပည့္မီမွ ေပး ေသာ ပုံစံျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္မွ်သာ ရေသာ ႏွစ္မ်ား မ်ားျပားခဲ့သည္။ ထုိ ႏွစ္က အဓိကသ႐ုပ္ေဆာင္ က်ား၊မ မေပးခဲ့ေခ်။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးမားေသာ ၁၉၈၈ ကာလက ၁၉၈၆၊ ၁၉၈၇၊ ၁၉၈၈ တုိ႔အတြက္ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုမေပးႏိုင္ခဲ့ဘဲ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္က်မွ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုပြဲကုိ စတင္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ၁၉၉ဝ ေက်ာ္ ကာလ ထူးခြၽန္ဆုေပးပြဲမ်ားမွာ ဆု မ်ားကုိ ေဖာေဖာသီသီေပးလာသည္။ အေကာင္းဆုံးဆုကုိ ႏွစ္ဆု အၿပိဳင္ေပး လာသည္ကုိ ေတြ႕ရျပန္သည္။
႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုသမုိင္းကုိ ၾကည့္လွ်င္ ႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆုသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရးတုိ႔၏ ေရခ်ိန္ ေပၚတြင္ မူတည္ကာ အတက္အက် ရွိေသာ္လည္း ယေန႔တုိင္ အသြား မပ်က္ သြားလ်က္ ရွိေနသည္။ ဘဝ သံသရာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲကလုိ တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလ်က္ ရွိေလ သည္။ တကယ့္ကုိ တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္ျဖစ္ရပ္ပါေပ။ ပထမ ဆုံး အေကာင္းဆုံး ပညာသည္ဆု ရခဲ့ သူမ်ားတစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့။ ေက်ာ္ဝင္း၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ေမာင္ တင္ေမာင္၊ ေမျမင့္၊ ဦးသုခ၊ အေမပု၊ ဦးခ်င္းစိန္၊ ဖုိးပါႀကီး၊ ေမလြင္တုိ႔ မရွိ ၾကေတာ့ၿပီ၊ ေဇယ်ႀကီးလည္း မရွိေတာ့၊ ဦးခ်စ္ဖြယ္၊ ေရႊဒုံးဘီေအာင္၊ ထြန္းေဝ တုိ႔လည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီ …။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ဝင္းမာ၊ ျမင့္ ျမင့္ခင္၊ ထြန္းလိႈင္၊ ျမတ္မြန္တုိ႔ ယေန႔ ထိ ရွိေနေသးသည္။ ဝါဝါဝင္းေရႊ၊ စံ ရွားတင္၊ ခင္သန္းႏု၊ စုိးေရႊတုိ႔ အကယ္ ဒမီပြဲႏွင့္အတူရွိေနေသး၏။ အေဟာင္း အေဟာင္းတုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး အသစ္သစ္တုိ႔ အစား ထုိး ေပၚထြန္းလာၾကသည္။ အေဟာင္း ေတြေၾကြ၍ အသစ္ေတြ ေဝလာေသာ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ထူးခြၽန္ဆု သစ္ပင္ႀကီး ကား ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဆဲျဖစ္ သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဤအပင္ ႀကီး ရွင္သန္ေရးအတြက္ ပံ့ပုိးသူမ်ား ရွိသလုိ ခဲႏွင့္ပစ္၊ ဓားႏွင့္ခုတ္ေနသူမ်ား လည္း ရွိၾက၏။ တစ္ႏွစ္က်င္းပၿပီး သည္ႏွင့္ ဆဲသံ၊ ဆုိသံ ဆူဆူညံေန တတ္သည္။ ကုိယ္ႏွစ္သက္သူ၊ ကုိယ္ အားေပးသူ ကုိယ္အေကာင္းဆုံးထင္ သူ ဆုမရလွ်င္ ေဝဖန္ဆန္းစစ္ ၾကည့္ ႐ႈမေနေတာ့ဘဲ ခံစားခ်က္သက္သာ ေအာင္ ဆဲဆုိေဖာက္ခြဲလုိက္ၾကေလ ေတာ့သည္။
စင္စစ္ ထူးခြၽန္ဆု အကဲျဖတ္ အဖြဲ႕တြင္ အဖြဲ႕ဝင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါ ၾကသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း လူသား မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိသူတုိ႔ပင္လွ်င္ အႀကိဳက္ခ်င္းတူၾကသည္မဟုတ္၊ စံ ခ်ိန္စံညႊန္း အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ သာ ထိန္းေက်ာင္းထားေလသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ အမ်ားစုက ႏွစ္ သက္ေသာ ပညာရွင္သည္ ဆုခ်ီးျမႇင့္ ျခင္း ခံရေလသည္။ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ တြင္ အမ်ားစု၏ ဆုံးျဖတ္မႈကသာ အဓိကက်သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အကယ္ဒမီဆုသည္လည္း အမ်ားစု၏ ဆုံးျဖတ္မႈေအာက္တြင္ “အေျဖ” ထုတ္ရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မွန္ ခ်င္မွ မွန္ပါလိမ့္မည္။
၁၉၆၁ ခုႏွစ္ အကဲျဖတ္အဖြဲ႕ ဥကၠဌ စည္သူေဒါက္တာဦးဘ၏ မွတ္ ခ်က္အေျဖစကားကုိ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ ျပလုိပါ၏။
“ဆရာတုိ႔ ေရြးခ်ယ္မယ့္ ဇာတ္ ကားနဲ႔ မင္သား၊ မင္းသမီး၊ ဒါ႐ုိက္ တာ စတဲ့သူေတြဟာ အမ်ားျပည္သူ ႀကိဳက္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါသလားခင္ ဗ်ား…” ဆုိသည့္ သတင္းေထာက္ ၏ ေမးခြန္းကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေျဖ ဆုိခဲ့ပါ၏။
“ဒါေတာ့ အတိအက် မေျပာႏိုင္ ဘူးေလ။ အမ်ားျပည္သူ ဆုိသူေတြက တစ္ႏွစ္လုံး ထြက္ခဲ့တဲ့ ကားေပါင္း ၈ဝ ထဲက ၂၅ ကား၊ ကား ၃ဝ ၾကည့္တဲ့လူ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ၁ဝ ကား ၁၅ ကား ၾကည့္တဲ့သူ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ တခ်ဳိ႕တေလ က မင္းသားမင္းသမီး ပုဂၢိဳလ္စြဲလုိက္ လုိ႔ ၃ ကား ၄ ကား ၾကည့္တဲ့လူ ရွိခ်င္ ရွိမယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ကားတစ္ ကားကုိ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ စိတ္ေပ်ာ္ ရႊင္မႈအတြက္ ၾကည့္တာနဲ႔ ဆရာတုိ႔ လုိ တာဝန္ေၾကာင့္ ၃ ႀကိမ္ ၄ ႀကိမ္စီ ၾကည့္တာနဲ႔ အျမင္ခ်င္း အေတြးခ်င္း တူခ်င္မွ တူေပမယ္။ စီစဥ္ညႊန္ၾကားမႈ ရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္၊ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈရဲ႕ ခ်ဳိ႕ ယြင္းခ်က္၊ ဓာတ္ပုံ၊ အသံ၊ ေတး ဂီတ အစရွိတာေတြရဲ႕ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ စတဲ့ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြကုိ ဆရာတုိ႔က ေတြ႕ရွိထားၿပီး အဲဒီ့ထဲက အဖက္ဖက္ က အေကာင္းဆုံး သုိ႔မဟုတ္ အျပစ္ အနာ အနည္းဆုံးေတြကုိ ေရြးထုတ္ခဲ့ တာမုိ႔ သာမန္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္သူေတြရဲ႕ အႀကိဳက္နဲ႔ကုိက္ညီေကာင္းမွ ကုိက္ညီ ေပလိမ့္မည္။ ပုိက္ဆံအရဆုံးကား မ်ားလည္း ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္” တဲ့။
စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားရင္း သံေဝဂ ရမိပါ၏။ “ဒီမုိအကယ္ဒမီ သံေဝဂ” ဆုိပါေတာ့ေလ . . .။
ၾကည္စုိးထြန္း