စိတ္ကူးတည့္ရာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ကင္မရာကိုင္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး …
ကြၽန္ေတာ္ကင္မရာ ကိုင္လိုက္တယ္။ ဓာတ္ပံုေတြရဲ႕ အေနအထိုင္၊ ဓာတ္ပံုေတြရဲ႕ အေျပာအဆို၊ ၿပီး ေတာ့ ဓာတ္ပံုတန္မဲ့ အႏြဲ႕အလ်၊ အမ်ားႀကီး ဒီကင္မရာေတြးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကင္မရာေတြ ဆိုင္ကယ္၊ တကၠဆီ ငွားစီးေပမယ့္၊ ဒီကင္မရာ စက္ဘီးစီးတယ္။ ဒီကင္မရာဟာ ႐ႈခင္းကို ဓာတ္ပံုမ႐ိုက္ဘဲ၊ အက္ေဆးကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ႏွင္းဆီပန္းကို ဓာတ္ပံု မ႐ိုက္ဘဲ၊ ႏွင္းဆီရနံ႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီကင္မရာဟာ “ျမင္း”ကို ဓာတ္ပံုမ ႐ိုက္ေတာ့ဘဲ “ျမင္းျဖစ္ျခင္း” ကိုပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့တယ္။ ဒါမတိုင္ခင္ကေတာ့ ကင္မရာဟာ ျမင္းအစား “သစ္သားျမင္း” ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ ကင္မရာဟာ သစ္သားျမင္းထက္ “ျမင္းျဖစ္ျခင္း” က ပို ေတြးခက္မွန္း၊ ပိုလွမွန္း၊ ပိုညီၫြတ္မွန္း သူသိသြားတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကင္မရာဟာ အက္ေဆးဆီမသြားခင္ စကားလံုး ေတြကို အရင္ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကည့္ တယ္။ အက္ေဆးကို ႐ိုက္ကြင္းျပင္ပ မွာ ေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ေနတာေပါ့။ ၿပီးတာနဲ႔ ကင္မရာဟာ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာအသုဘမွာ ကဗ်ာဆရာ့အတြက္ တိုက္ေလယာဥ္ ေတြ အလွျပပ်ံသန္းရင္း ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ဂုဏ္ျပဳၾကပံုကို သူဖ်တ္က နဲ “လက္” ေပးလိုက္တယ္။
ကင္မရာက သူဟာ ရသကိုးပါးလံုးကို သံၿပိဳင္ထြက္တဲ့ တူရိယာ မဟုတ္မွန္းလည္း သူ႔ဟာသူသိတယ္။ မိခင္ ဘာသာစကားကိုေတာင္ ေကာင္း ေကာင္းမသင္ခဲ့ရဘူးဆိုတာ သူ႔ဟာ သူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ကင္မရာဟာ သူ႔အတြက္ “ေပးထားခ်က္”ေတြကို ေတာ့ “ေက်ာ္”ဖတ္တယ္။ မေလးစားဘူး။ ဒီေတာ့ ကင္မရာအတြက္ လစာထုတ္ရက္တိုင္းကလည္း “တိမ္ျပာေသာေန႔”ေတြ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကင္မရာမွာ “အေဝးေရာက္ မနက္ခင္း”ပံုကို ဒီေန႔ညမွာ ႐ိုက္ရဦးမယ္။ ေတာ္႐ံုလို ဒီကင္မရာ ပႏၷက္႐ိုက္မေနဘူး။ အားလပ္ရက္မွာ ေတာင္ ေတာမီးက ေလာင္ဖို႔အသင့္ ရွိေနမွန္းလည္း ကင္မရာသိတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံလည္း ကင္မရာခံရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတာေပါ့။ အာကာသထဲ ခရီးသြားမယ့္ တကၠစီကိုငွားစီးၿပီး ဟိုေရာက္မွ ၾကယ္ေတြမစံုတဲ့ ည ျဖစ္ေနမွန္းသိရတာမ်ိဳး။ ဗလာမပါတဲ့ ငါးပြက္ရာမ်ိဳးမွာေတာင္ “ေက်းဇူးတင္ပါသည္” ႏွင့္ တိုးရတာမ်ိဳး။ မိုးမခသားနဲ႔ ႐ိုက္ထုတ္လိုက္တာဟာ ေဘာလံုးမဟုတ္ဘဲ ကင္မရာတစ္လံုးျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အမ်ားႀကီး။
ေမွ်ာ္လင့္သူတို႔ရဲ႕ ကင္မရာေလး စက္ဘီးစီးလာတယ္။ ေရွ႕ဝင္းေနာက္ဝင္းလည္း ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ဘရိတ္ မမိဘူး။ ဒီေတာ့ ႐ႈခင္းေတြက ကင္ မရာကိုေရွာင္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲ ေတြက ကင္မရာကို ေရွာင္တယ္။ ေထြးညိဳက ကင္မရာကိုေရွာင္တယ္။ ျမင္းအစစ္ေတြက ကင္မရာကို ေရွာင္တယ္။ သမား႐ိုးက် အလြမ္းေတြက ကင္မရာကိုေရွာင္တယ္။ ခပ္႐ိုး႐ိုး ေကာင္းကင္ကလည္း ကင္မရာကိုေရွာင္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကင္မရာဟာ ဘာမွ ႐ိုက္စရာမရွိေတာ့လို႔၊ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္႐ိုက္ လိုက္တယ္။
“ခြမ္း”
ကြၽန္ေတာ့္ကင္မရာ အဆိပ္မိၿပီး ေမ်ာေနရာက ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ကင္မရာနဲ႔ ႐ိုက္ခြဲလိုက္တဲ့အသံ ေၾကာင့္ အိပ္ရာကလန္႔ႏိုးသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရင္ဘတ္ေပၚမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္နီဦးရဲ႕ “ဓာတ္ပံု အေရးအသား”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ ကေလးရွိေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ။ ကင္မရာထဲက ေရခဲတံုးႏွစ္တံုးထည့္ၿပီး ဆိုဒါမပါဘဲ ေမာ့ေသာက္လိုက္မိတာကိုး။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း