ေစာဘရန္ၿငိမ္း
“ေဟ့..ငမည္းေလးဗ်စ္ခါးဝမ္းလီတာနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္း ေၾကာ္ တစ္ပြဲပါဆယ္”
ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္းဟာ သူ ေခ်ာင္းေျမာင္းရာ လင့္စင္ေပၚကေန ဆင္းလာၿပီး လူသားဟင္းလ်ာေရာင္း တဲ့ ေတာတြင္းစားေသာက္ဆိုင္ ကေလးမွာ သူ႔အတြက္ ညစာလာ ဝယ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္းအတြက္ ဒီေန႔ည ညစာမွာ ဗ်စ္ခါးတစ္လီတာနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္း ေၾကာ္ တစ္ပဲြပါပဲ။
လူမည္းေကာင္ေလးက သူမွာ ထားတဲ့ စားေသာက္ဖြယ္ကို ယူလာ ေပးတဲ့အခါ ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္း သူေတာ္ေကာင္းေၾကာ္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာက ႐ႈံ႕မဲ့သြားတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ ငမည္း
မင္းသူေတာ္ေကာင္းေၾကာ္က လည္း အသားကိုမပါဘူး။
အ႐ိုးခ်ည္းပါလားဟ”
ဒီအခါ လူမည္းေကာင္ေလးက ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္းကို အခုလိုရွင္းျပ ပါတယ္။
“ေဒါက္တာႀကီးကလည္းဗ်ာ
သူေတာ္ေကာင္းေကာင္ေတြဆို တာ ‘ဘိုင္’ ေတြခ်ည္းပဲ။ ဘယ္မွာ အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္း စားခဲ့ရမွာလဲဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အ႐ိုး ခ်ည္း ပဲ ရေတာ့မွာေပါ့။ ေစ်းကလည္း ၾကည့္ဦး။ ေခြးသားေစ်းထက္ သက္ သာတာကိုး..”
လူမည္းေလး ဒီလိုေျပာလိုက္ ေတာ့ ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္း သေဘာက် သြားတယ္။ မွန္တယ္။ သူေတာ္ ေကာင္းဆိုတာ လုပ္ငန္းရွင္မဟုတ္၊ စီးပြားေရးသမားလည္းမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘိုင္ျဖစ္တယ္။ ဘိုင္ျဖစ္ ေတာ့ အဆီ၊ အသားမရွိ။ ဒီလို ဆက္ စပ္ဆင္ျခင္လုိက္တဲ့အခါ ေဒါက္ တာ ဗ်ံၿငိမ္းက လူမည္းစားပြဲထုိးကေလးကို ေက်းဇူးတင္သြားပါတယ္။ ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္းဆိုတာကလည္း ‘လူသားစား မႏုႆမ်ား၏ စီးပြားေရး အျမင္က်မ္း’ ျပဳစုေနဆဲ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးပါ။
ဒါနဲ႔ ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္း ဆက္ ၿပီး စပ္စုတယ္။ ဒယ္အိုးထဲမွာ ဆီပူ ထုိးေနတဲ့ ဟင္းလ်ာကို စိတ္ဝင္စား ၿပီး ေမးၾကည့္လုိက္တယ္။ အခု မင္းတုိ႔ဆီပူထိုးေနတဲ့ အသားက ဘာသားလဲေပါ့။ ျပန္ေျဖတယ္..
“ေၾသာ္..ဒါက အာဖရိက လမ္းျပ ဆီပူထိုးေလ။ ငါးေဒၚလာ ပါ”
အင္း..သူေတာ္ေကာင္း ေၾကာ္က ႏွစ္ေဒၚလာ၊ အာဖရိကလမ္း ျပက ငါးေဒၚလာဆိုေတာ့..
ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္းအေမးကို ဒီလို ဆက္ရွင္းျပတယ္။
“လမ္းျပဆိုတာ လူရည္လည္ တဲ့ အေကာင္ေတြေလ။ ပိုက္ဆံရွိ၊ လက္ဖြာနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေဘာက္ဆူး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ေကာင္ေတြ။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔အသားက သူေတာ္ ေကာင္းေၾကာ္ေတြ အသားထက္ ပိုတန္ဖိုးႀကီးတာေပါ့”
ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္း ျပန္စဥ္းစား တယ္။
“အင္း..ဟိုေန႔က ဒီဆုိင္မွာ အမဲလုိက္မုဆိုး ေရလံုျပဳတ္ေတာင္ ေလးေဒၚလာေပးခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အခု လမ္းျပဆီပူထိုးက ေစ်းမဆိုး ဘူး”
ဒယ္အိုးအတြင္းမွာေတာ့ အာဖရိကလမ္းျပဟာ သူ႔ဆီသူ အေတာ္အထုိးခံေနရၿပီေလ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္း ရဲ႕ တစ္ရက္အဖို႔ အခ်က္အလက္ စုေဆာင္းမႈဟာ လံုေလာက္ၿပီမုိ႔ သူ႔ရဲ႕ လင့္စင္ဆီ ျပန္အနားယူပါ တယ္။ ဗ်စ္ခါးေလးၿမံဳ႕လုိက္၊ သူေတာ္ ေကာင္းအ႐ိုးေလးကိုက္လုိက္နဲ႔ အနားယူရဦးမယ္ေလ။ မနက္ျဖန္က် ေတာ့ ဒီေန႔ လူသားဟင္းလ်ာ ဆိုင္ ထက္ပိုၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့၊ ေစ်းလည္း ပိုႀကီးတဲ့ ‘အထူးလူ သားဟင္းလ်ာ ဆုိင္’ကို ဆက္ေလ့လာဖို႔ ျပင္ဆင္ေန ေတာ့တယ္။
(၂)
ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္း လင့္စင္ေပၚ က ဆင္းလုိက္တယ္။ အထူးလူသား ဟင္းလ်ာအေရာင္းဆိုင္ကို တန္း သြားတယ္။ ေရာက္ၿပီ။
ဆိုင္သစ္ရဲ႕ စားဖိုေခ်ာင္ဒယ္အိုး ႀကီးထဲမွာ လူသားစြပ္ျပဳတ္ကို ေတြ႕ လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ စြပ္ျပဳတ္ကို စိတ္ ဝင္စားၿပီး ဘာစြပ္ျပဳတ္ လဲ ေမးေတာ့
“ဒါ..ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆိုး စြပ္ျပဳတ္”
အင္း..ေရာ္ဘင္ဆင္က႐ူးဆိုး ေတာ့ စာအုပ္ထဲမေနဘဲ အျပင္ထြက္ လာလို႔ သူ႔ခမ်ာေတာ့ စြပ္ျပဳတ္ျဖစ္ သြားၿပီ။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ စြပ္ျပဳတ္ေစ်းေမးေတာ့ တစ္ဆယ္ ေဒၚလာတဲ့။ ေစ်းႀကီးလွခ်ည္လား ေျပာေတာ့ သူတို႔က ရွားပါးဟင္းလ်ာ မ်ဳိးစိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရာ္ဘင္ဆင္ က႐ူးဆိုး ဆိုတာ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ ေယာက္တည္းသာရွိလို႔ ဆယ္ ေဒၚလာ ေရာင္းေၾကာင္း ေျပာတာ ျဖစ္တယ္..တဲ့။ ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္း လည္း သူအလိုခ်င္ဆံုး ရွားပါး ဟင္းလ်ာအေၾကာင္းသိရလို႔ အေသး စိတ္ ေရးမွတ္ယူေနတယ္။ ဒီလို ေရးမွတ္ယူအၿပီး ဗလေကာင္းေကာင္း လူႀကီးတစ္ဦးက င႐ုတ္ဆံုႀကီးတစ္လံုး နဲ႔ လူသားအသားတခ်ဳိ႕ကို အားရ ပါးရ ေထာင္းေနတာကို ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ငါးပိနံ႔ေလး လည္း ရေနလို႔ လူသားနဲ႔ငါးပိေရာ ေထာင္းေနမွန္း ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္း သိလုိက္ၿပီး ပိုစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ အေထာင္းခံေနရတဲ့ လူသားရဲ႕ အသားကလည္း အလြန္မာပံုရ တယ္။ အဆီျပင္လံုးဝမပါဘူး။ အ႐ိုး ေရာ၊ အေၾကာေရာ၊ အသားေရာက က်စ္ၿပီးမာေနလုိ႔ ေထာင္းသူမွာ အေတာ္အားစိုက္ေထာင္းေနရတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမးၾကည့္တယ္။ “ဒါကဘာငါးပိေထာင္းလဲ”ေပါ့။ သူတို႔ျပန္ေျဖတာ..
“ဒါ ၿမဳိင္ယံဖြား ငါးပိေထာင္း ေလ..” ။ ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္းက ဒီ ငါးပိေထာင္းနာမည္ကို တယ္ကဗ်ာ ဆန္ပါလားလုိ႔ ေတြးရင္း ဒီငါးပိ ေထာင္းက ဘာနဲ႔ေထာင္းတာလဲ ေမး ေတာ့..
“တာဇံကို ငါးပိနဲ႔ေထာင္းတာပါ”
ဒီတစ္ခါ လန္႔သြားသူက ေဒါက္တာ ဗ်ံၿငိမ္းေပါ့။ ဒီလူေတြ ၿမဳိ႕ေပၚကလူေတြကိုသာ ေထာင္းတာ၊ ျပဳတ္တာ၊ ဆီပူထုိးတာမဟုတ္ဘဲ သူတို႔ ေတာတြင္းသားအခ်င္းခ်င္း လည္း ခ်မ္းသာမေပးၾကပါလားေပါ့။ ဒီအခါ စားဖိုမွဴးက..
“ေဒါက္တာႀကီး..အစာသြပ္ အေထြေထြဝန္ေဆာင္မႈ အမ်ဳိးသမီး လုပ္ငန္းရွင္ဖုတ္ကေလး ျမည္းဦး မလား..”
အမေလး..အမ်ဳိးသမီးလုပ္ ငန္းရွင္ကို မီးဖုတ္ထားတာ.. တဲ့။
ေဒါက္တာဗ်ံၿငိမ္း လင့္စင္ေပၚ ေျပးတက္သြားပါတယ္။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း