(၁)
အေဖက ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္ လြန္ခဲ့ၿပီး အေမက ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ဖြားဆုိေတာ့ အေဖ၊ အေမကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၄၄ ႏွစ္၊ ၄၆ ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အခုကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၆၆ ႏွစ္ဆို ေတာ့ အေဖ၊ အေမမရွိဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ရွင္မႈမွာ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ရွိ ပါၿပီ။
စင္စစ္ေတာ့ ပညာသင္ဖို႔ မိဘ နဲ႔ ခဲြခဲ့ရတာက အသက္ ၁၉ ႏွစ္ကပါ။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ မိဘနဲ႔ ၃ ႏွစ္ အတူေနခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉ ႏွစ္နဲ႔ ၃ႏွစ္ နဲ႔ ေပါင္းရင္ ၂၂ ႏွစ္ပါ။ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ မိဘမ်ား အသက္ရွင္ေန ေပမယ့္ အမွန္အတူေနခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္က ၂၂ ႏွစ္ပဲရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၆၆ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ၄၄ ႏွစ္မွာ ၂၂ ႏွစ္က မိဘမရွိတဲ့ ႏွစ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ၂၂ ႏွစ္က မိဘရွိေပမယ့္အတူမေနတဲ့ ႏွစ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။
(၂)
အိမ္ရဲ႕ ဘုရားခန္းမွာ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း အေဖ၊ အေမအေၾကာင္း ေတြကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ကြယ္ လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ အၿမဲရွင္လ်က္ပါ။ ကိန္းဂဏန္းေတြကို တြက္ခ်က္မိေတာ့ ဝမ္းနည္းစိတ္ လည္း ဝင္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ေနေပမယ့္ အေမ၊ အေဖတို႔နဲ႔ တကယ္ေနခဲ့ရတာ က အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရွိပါလား ဆိုတာ ေတြးမိလို႔ပါ။
(၃)
ကြၽန္ေတာ့္မွာ သားသမီးေလး ေယာက္ရွိပါတယ္။ သမီး ၃ ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ပါ။ သမီး ၃ ေယာက္က အႀကီးပါ။ သမီးေတြက အသက္ ၄ဝ၊ အသက္ ၃၇၊ အသက္ ၃၄ ႏွစ္ တို႔ရွိပါၿပီ။ သမီးႀကီး ၂ ေယာက္က အခုထိအိမ္မွာ ေနေန တာပါ။ သူတို႔အသက္နဲ႔အမွ် မိဘနဲ႔ မခဲြဖူးပါဘူး။ သမီးငယ္နဲ႔ သားငယ္ ေလးကေတာ့ အိမ္ေထာင္လည္းက်ပါ ၿပီ။ အိမ္ေထာင္မက်ခင္လည္း မိဘ နဲ႔ခဲြၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ သား ငယ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အႏွစ္ ၂ဝ ေလာက္အတူေနရၿပီး သမီးငယ္ေလး က ၂၄ ႏွစ္ေလာက္ အတူေနရပါ တယ္။
(၄)
ကြၽန္ေတာ့္ မိဘမ်ား၊ ကြၽန္ေတာ့္ သားသမီးမ်ားနဲ႔ အတူေနရတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ အံ့ၾသရပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အသက္တမွ်လို႔ ေတြးလုိက္ရင္ ထင္ရေပမယ့္ ထင္ သေလာက္အတူတူ မေနခဲ့ရဘူးဆို တာ သိသာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြက ေတာ့ အတိအက်စီမံထားတာပါပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ေပ်ာက္ ဆံုးသြားတယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။ မိဘ ေတြနဲ႔ ထင္သေလာက္ မေနရပါဘူး။ သားသမီးေတြနဲ႔ ထင္သေလာက္ မေနရပါဘူး။
(၅)
စင္စစ္ ႏွစ္ေတြကို ပိုင္းျခားစိတ္ ျဖာၾကည့္ရင္ ၅ ႏွစ္တစ္ခါမေျပာင္း ေတာင္ ၁ဝ ႏွစ္ တစ္ခါေတာ့ ေျပာင္း ခဲ့ၾကတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆုိရင္ ေတာင္တြင္းႀကီး-ရန္ကုန္-မေကြး- မႏၲေလး အေျခအေနအရ ေျပာင္းခဲ့ ရတာပါ။သတိမူမိသည္ျဖစ္ေစ၊ သတိ မမူမိသည္ျဖစ္ေစ အံ့ၾသစရာကေတာ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ေအာင္ ျမင္ႏုိင္တယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ဆံုး႐ႈံး ႏုိင္တယ္။ အခ်ိန္တစ္ခုမွာ တက္ၾ<ြက လန္းဆန္းၿပီး အခ်ိန္တစ္ခုမွာ စိတ္ ဓာတ္က်ဆင္းႏုိင္တယ္။ ပိုၿပီးထူးဆန္း တာက ဘယ္လိုက ဘယ္လို အသက္ ေတြႀကီးလာသလဲ။ ဘယ္လုိက ဘယ္ လို အခက္အခဲေတြ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြ သတိမမူ မိႏုိင္ေအာင္ အခ်ိန္ဟာ ပိရိေသသပ္စြာျဖတ္ေက်ာ္ ႏုိင္တာပါပဲ။
အခ်ိန္
ဖြဖြေျခသံမ်ား
တိုးတိတ္ညင္ညင္သာသာ သြား
အံ့ၾသဖြယ္ရထား။
ေမာင္ၾကည္သာ (ေတာင္တြင္း)