ဘဝမွာ စိတ္ပင္ပန္းခက္ခဲစြာ စြန္႔ စားရယူရမည့္အရာတြင္ အိမ္ ေထာင္စုစာရင္း၊ မိတၱဴမွန္တစ္ေစာင္ ပါဝင္လိမ့္မည္ဟု မထင္။ ထိုကိစၥ သည္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ကြၽန္မႏွင့္ ပတ္သက္လာလိမ့္မည္ဟုလည္း မ ေတြးခဲ့မိ။ ထိုေန႔က မိတ္ကပ္ကေလး ဖို႔႐ုံ၊ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး မဆိုသေလာက္ ျဖင့္ ခန္႔တည္ရွင္းသန္႔ေသာ မ်က္ႏွာ ေပးေလးျဖင့္ မလိုက္ဖက္စြာ ျပဳမူ ေျပာဆိုလိုက္ခဲ့သည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး က စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေမြးျမဴထား သလိုပါပဲ။ အစ္မႀကီးအရြယ္၊ အေဒၚ အရြယ္မ်ား လွလွပပ ကခုန္ေနသည့္ ဝန္းက်င္။ ကြၽန္မပညာယူ အားက် ေငးေမာရမည့္ ေနရာသစ္ကမၻာ ျဖစ္ ေလမလား။ တစ္ေန႔က်ရင္ သမီး မျဖစ္မေန စီးေမ်ာယဥ္ပါးရမည့္ ေလွ ကားအစတဲ့။ ဤဌာနသို႔ ထြက္မလာ မီ အေဖမွာလိုက္ေသာ စကား။ ထို အခ်ိန္က ကြၽန္မ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ ၿပဳံး ျပႏိုင္ခဲ့သည္။
(၂)
”သမီးဘာသာ ဆုံးျဖတ္၊ က္ိုယ့္ လမ္းကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္” တဲ့။ တကၠသိုလ္မွာ ဘာေမဂ်ာ ယူရမလဲ။ အိမ္က ကြၽန္မဆႏၵ၊ ကြၽန္မစိတ္တိုင္း က် သင္ၾကားခြင့္ေပးလိုက္မွ ကြၽန္မ မဝံ့မရဲ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ရင္း ညိႇႏိႈင္းရင္း ျဖင့္ ၿပီးခ့ဲေသာ ညက အိပ္ရာဝင္ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ဆူဆူညံညံ ဖုန္းသံျဖင့္ ကြ်န္မႏိုးလာ ေတာ့ မၾကည္မလင္။ အိပ္ေရးမဝ ေသးပါဘူးဆို ဘယ္ေကာင္မစုတ္ ေႏွာင့္ယွက္ပါလိိမ့္။ ထုိအေတြးျဖင့္ ဖုန္းကို ၾကည့္ေတာ့ ဟာ …မမ မေကြးက အစ္မဝမ္းကြဲ၏ ဖုန္း။ ခုတင္ေပၚမွာ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ သည္။ မေကြးမွေတာင္ငူသို႔ တကၠသိုလ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေလွ်ာက္ထား ျခင္းကိစၥ မမကို အကူအညီ ေတာင္း ထားခဲ့သည္။ ကြၽန္မက ေဆြရိပ္မ်ဳိး ရိပ္ မကင္းေသာ နတ္ေမာက္ေဘာ္ဒါ မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့သည္မို႔ မူဝါဒ အရ မေကြးတကၠသိုလ္၌ ေက်ာင္း အပ္ႏွံရမည္။ ၿပီးမွသင္ယူလိုေသာ ေက်ာင္းကို ေျပာင္း။ မိဘမ်ား တာ ဝန္က်၊ ေနထိုင္သည့္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးဆုံး မွာမွ ကြၽန္မအဖို႔ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္လား။
”မမေရ ေအးခ်မ္းမိုးေက်ာ္ပါ”
”ညီမေလး မိဘနဲ႔အတူေန ေၾကာင္း လက္ရိွေနထိုင္ေနတဲ့ ရပ္ ကြက္ေထာက္ခံစာ၊ ညီမေလးအေဖရဲ႕ ဌာန ေထာက္ခံစာနဲ႔ အိမ္ေထာင္စုစာ ရင္း မူရင္းလိုေနတယ္။ အျမန္ေခ်ာ နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ကားႀကဳံနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အျမန္ ဆုံးပို႔ေပး”
”ဟာ အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္စု စာ ရင္း မူရင္းမရိွဘူးေလ”
ၾကားျဖတ္၍ အေမက ဝင္ေျပာ သည္။ ဟင္ ဒါဆိုျပႆနာပဲဟုကြၽန္မ ေခါင္းကုတ္သည္တြင္ အေဖက မရိွ လို႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ ငါ႔တူမကို ေျပာ လိုက္။ ရေအာင္လုပ္ၿပီး ဒီေန႔ပို႔ေပး မယ္လုိ႔ဟု ကတိေပးသည္။
လိုအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္း မ်ား ပို႔ေပးမယ္ဟူေသာ အေဖ့ကတိ၊ တာဝန္ယူမႈသည္ ေနာက္နာရီဝက္ ၾကာေသာအခါ ကြၽန္မေခါင္းေပၚသို႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား က်ေရာက္လာ ေတာ့သည္။ ဘာခက္လို႔လဲ၊ အေဖ့ ဌာနက စာရြက္စာတမ္းကိစၥအတြက္ ေတာ့ အေဖ့႐ုံးက စာေရးႀကီးကို လုပ္ ထားခိုင္းေပးမယ္။ သမီးဝင္ရထြက္ရ ေျပာရဆိုရ လြယ္ကူဖို႔ ဌာနခ်င္း ညိႇ ႏိႈင္းတဲ့စာလည္း အေဖစီစဥ္ေပးလိုက္ မယ္။ က်န္တဲ့ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွဴးေထာက္ခံစာ၊ လိုအပ္မယ္ထင္ တဲ့ နယ္ေျမရဲ စခန္းေထာက္ခံစာ ျပန္မယူရေအာင္ တစ္ခါတည္းသာ လုပ္သြား သမီးေရ။ ၿပီးမွ လဝက႐ုံးကို သြား၊ အႀကီးေကာင္ နဲ႔အေဖသြား ဖူးတဲ့ေနရာ။ သမီးအစ္ကိုကို ဆိုင္ ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔ခိုင္းတဲ့။ ကဲ မိေအး ခ်မ္း မိုးေက်ာ္၊ ညည္း ဘာတတ္ႏိုင္ ေသးလဲ။ ေနာက္လွည့္၍ ႐ႈတည္ တည္မ်က္ႏွာျဖင့္ အေဖ့ကို ကြၽန္မ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …
”အေဖ့ကို ဘာလို႔ ျပန္ၾကည့္ေန လဲ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေတာ့ မယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရေတာ့မယ္။ ေနာက္ ဘြဲ႕ရရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္ဝင္ ရမွာ။ ႐ုံးဌာနေတြ ဝင္ထြက္ဖူး၊ ဝန္ ထမ္းေတြ လုပ္ပုံကိုင္ပုံ ေတြ႕ႀကဳံဖူး ေအာင္ …ေလ့လာခဲ့”အေဖက ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ မ်က္စပစ္ျပခဲ့ သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ စစ္ေျမျပင္သို႔ စစ္ဆင္ေရးခ်ီတက္ရ မည့္ စစ္သည္တစ္ဦးကဲ့သို႔ မိမိဘက္မွ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မရိွေအာင္ ျပင္ ဆင္လ်က္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေန၏။ ရန္ကုန္-မႏၲေလး လမ္းေဟာင္း အ တိုင္း (၄) မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခရီးစဥ္ လည္း ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕။ လက္မွ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီခြဲ။ အိမ္ က ဘာမွ်မစားမေသာက္ခဲ့ရသည္ကို သတိရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဗိုက္ျဖည့္ဟာဟု အစ္ကို႔ကို တိုက္ တြန္းေတာ့ အင္တင္တင္။ ေရွ႕ကႀကိဳ ေရာက္မယ့္သူေတြ မ်ားေနလို႔ ေစာင့္ ေနရဦးမယ္တဲ့။ အေတာ့္ကို စိတ္ မရွည္သည့္သူ။ ကဲ ဒါဆိုလည္း သြား ဟာဟု ရြဲ႕ေျပာျပန္ေတာ့ မၾကား ေယာင္ျပဳ၏။ အေတာ့္ကို ညိႇႏႈိင္း၊ ညီၫြတ္သည့္ အစ္ကိုႏွင့္ ႏွမ။ ဘုရင့္ ေနာင္မင္းတရားႀကီး ႐ုပ္တုျဖင့္ ပန္း ၿခံကို ေက်ာ္လြန္၍ အာရ္စီလမ္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ထိုမွ အနည္းငယ္သြား မိေသာအခါ လမ္းသြယ္တစ္ခုကို ခ်ဳိး ေကြ႕သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ ကြၽန္မတို႔ မွန္း ခ်က္။
႐ုံးေရွ႕မွာ ေယာက္ယက္ခတ္ လ်က္။ ကြၽန္မကသာ ေစာသည္ထင္ခဲ့ တာ လူေတြ ဝီရိယေကာင္းၾကသား။ သို႔ေသာ္ ဝန္ထမ္းမ်ား စုံေသး ဟန္မ တူ။ ႐ုံးေတာ့ ဖြင့္ထားၿပီ။ တစ္ဦးဦးကို စုံစမ္းမွပဲ။ အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ေတာ့ ေငးေငး ငိုင္ငိုင္။ သူ႔မွာ အေတြ႕အႀကဳံ ရိွသည္။ ေပ်ာက္သြားသည့္မွတ္ပုံတင္ ျပန္လုပ္ထားသည္မွာ ဘာၾကာေသး လုိ႔လဲဟု ေတြးမိစဥ္ ျဖတ္လာေသာ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ျဖင့္ လူႀကီးကို လက္တို႔ျပသည္။ ေမးၾကည့္ပါလား တဲ့။ ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတာ။ ကြၽန္မ ေနာက္မွလိုက္သြားရင္း ဦးဦး သမီးအိမ္ေထာင္စုစာရင္း ျပန္လုပ္ ခ်င္လို႔ဟု မရဲတရဲ ေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕၊ ဘုရားမလို႔။ ဘယ္ရပ္ကြက္ ကလဲတဲ့။ xxx ရြာဟု ခ်က္ခ်င္းေျဖ လိုက္ေတာ့ အဲဒီနယ္ေျမ တာဝန္ခံ မလာေသးဘူး ေစာင့္ဦးတဲ့။ ေအး ေရာ၊ အစ္ကို႔ထံ ေယာင္ခ်ာခ်ာ လွည့္ ၍ ျပန္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဝင္လာ ေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားကို တစ္ဦး …၊ တစ္ဦး…၊ တစ္ဦး။ ေမးျမန္း ခဲ့ရာ စတုတၱေျမာက္ ေနာက္က်စြာ ေရာက္ လာေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက်မွ ငါ့ စားပြဲကိုလုိက္ခဲ့တဲ့။ ေျပာပုံက ေငါက္ စပ္စပ္။ အလုပ္က ႀကိဳႏွင့္ေန၍ သေဘာမေတြ႕သည္လား။ ပင္ကို ေျပာေနက် ေလယူေလသိမ္းလား ကြၽန္မမခြဲျခားႏိုင္။ သူမ ေနရာ တက် ထုိင္ၿပီးသည္အထိ စကားတစ္ ခြန္းမွ် မဟဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အသက္ ႀကီးတဲ့ သူဆိုေတာ့လည္း အေတာ့္ကို ပူတတ္တာပဲ။ သူမက ျခင္းထဲ၌ အသင့္ပါလာေသာ ေခါက္ယပ္ ေတာင္ ကေလးကိုျဖန္႔လ်က္ သုံး ေလးခ်က္ ခတ္သည္။ ၿပီးေတာ့့ ယပ္ ေတာင္ကို ျခင္းထဲ ျပန္ထည့္၍ မိတ္ ကပ္ဘူးကို ထုတ္၊ မွန္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနရင္း ပါးစပ္ကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္ လိုက္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကို ညီ ေအာင္ ညိႇေနေလသလား။ ကြၽန္မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ် ၾကည့္ ၍ အဆင္မေျပ။ ကြၽန္မသာ သူမ ေရွ႕၌ ရိွမေနခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ႐ုံးကို ေရာက္ၿပီလို႔ဆယ္ဖီဆြဲ၍ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ တင္လိုက္မွာ ေသခ်ာသည္။
ယခုခ်ိန္ ထိေရွ႕မွာထိုင္ခုံရိွလ်က္ ကြၽန္မ မထိုင္ ရဲပါ။ သူမကလည္း ေနရာမေပးပါ။ မင္း ေစာေစာက ေျပာတဲ့ကိစၥဆက္ပါ ဦးဟုလည္း မေမး။ ကြၽန္မ မတ္မတ္ ရပ္ေနဆဲ။ သူမမို႔ အားမနာ။ ဒီေတာ့ သူမ၏ဘယ္ဘက္ရင္အုံ၊ ေရႊေရာင္ Name Plate ျပားမွ အမည္ကို ကြၽန္မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ၾကည့္ ေနမိသည္။ ယခု ဤ႐ုံးမွ လူႀကီး တစ္ ဦးဦး ကြၽန္မျမင္လိုက္လွ်င္ေတာ့ ေအာ္ဟစ္တိုင္မိမလားပဲ။ စိတ္ထူပူ ဆႏၵျပခ်င္ေနၿပီ။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။
အရင္ ဒီ႐ုံးမွာ အေဖ့ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိး၊ အရာရိွတစ္ေယာက္ တာဝန္က်ခဲ့ဖူး သတဲ့။ ထိုစဥ္က အေဖ့မွတ္ပုံတင္၌ ဓာတ္ပုံေဆးသားမႈန္ဝါးလ်က္ ျဖည့္ သြင္းခဲ့ေသာ ကိုယ္ေရးအခ်က္အ လက္မ်ား မထင္မရွားျဖစ္၍ အသစ္ ျပန္လည္ ေလွ်ာက္ထားသည့္အခ်ိန္။ ထိုဦးစီးမွဴးက အေဖတင္ျပေသာ ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရး ကတ္ေဟာင္းကို ၾကည့္၍ ဟာ ခင္ဗ်ာ မေကြးသားေပါ့ ဟု စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ေျပာ ရင္းဆိုရင္း ေဆြမ်ဳိးစပ္ရင္းျဖင့္ တစ္ ရပ္ကြက္တည္းသား၊ လမ္းခ်င္းကပ္ လ်က္ေနခဲ့သည့္ အေဖ့ဦးေလးငယ္ ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ငယ္ေပါင္းႀကီး ေဖာ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကတ္ေဟာင္း သည္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္က အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲအမီ ဒုတိယအႀကိမ္ အေဖ လဲလွယ္ခဲ့သည့္ ကတ္။ ထိုအ ခ်ိန္က ထိုကတ္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုး၊ ထုတ္ေပးခဲ့သူ၊ သူ႔ဆရာသမားသည္ ထိုကိစၥျဖင့္ အေရးယူခံ၊ ေထာင္က်ခဲ့ သည္ဆိုပဲ။ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအ လွည့္မွာ အစြန္းအထင္း၊ အညစ္အ ပတ္ေတြ မ်ားမွမ်ား။ ဘယ္လိုခြၽတ္ ေဆး သုံးသုံး၊ ဘယ္လိုကမၼဝါဖတ္္ဖတ္ မကြၽတ္၊ မလြတ္ၾကဘူးတဲ့။ အေဖ့ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာခဲ့ေသာ ထိုလူ ႀကီးကပဲ။
”ငါ႔ညီ မင္းကတ္က ဧရာဝတီ တိုင္းမွာ စလုပ္ခဲ့တာ မေကြးမွာလဲ လည္း အခု ငါက အသစ္ထုတ္ေပးရ မယ္ တိုင္းေက်ာ္နယ္ေက်ာ္ေတြနဲ႔ အတည္ျပဳခ်က္ ယူရေတာ့ တစ္ ေသာင္းတန္ ဖုန္းေငြကတ္ေတာ့ ျပန္ ျဖည့္”
အဲ့သလို လူစားေတြက သူ႔ၿမႇံဳးထဲ ေရာက္တဲ့ငါးဆိုရင္ လက္ရဲဇက္ရဲ ေျပာရဲဆိုရဲ ရိွၾကတယ္။ သမီးရဲ႕ ဟု ၿပီးခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က အေဖ့ဝမ္းနည္း ခံျပင္းသံ။ ဖုန္းေငြျဖည့္ေပးရသည္ကို တြန္႔တိုႏွေျမာသည္ထက္ မ်ားစြာ ခံ စားေနရေသာ အေဖ့ႏႈတ္ခမ္းအဟ။ ကြၽန္မ မေမ့ႏိုင္။ ထိုကာလမ်ားဆီက ဝန္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ကြင္းဆင္း၍ေဆာင္ ရြက္ေပးေနသည့္ ကုန္က်စရိတ္မွာ ေျခာက္က်ပ္ခြဲ။ ဟားတိုက္ရယ္ေမာ ပစ္ခ်င္စရာ။
”ဟဲ့ ကေလးမ အိမ္ေထာင္စုစာ ရင္းအသစ္ ျပန္လုပ္မလို႔ဆို”
ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ဟု ေခါင္းညိတ္ျပ ရင္း လက္ထဲတြင္ အသင့္ကိုင္လာ ေသာ အိမ္မွပါလာသည့္ မိတၱဴကို ထိုး ေပးလိုက္သည္။ ဤ႐ုံးတြင္ ရိွေသာ ပုံစံစာရြက္၌ ျဖည့္စြက္၊ ႐ုံးတံဆိပ္ ႐ုိက္၍ တာဝန္ရိွသူ အရာရိွတစ္ဦး လက္မွတ္ထိုးလွ်င္ ၿပီးၿပီးေပါ႔။ သို႔ ေသာ္ ထိုသို႔ လြယ္ကူမေခ်ာေမြ႕။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အနီးမွ လူငယ္ တစ္ဦးကို လက္ယပ္ေခၚသည္။ သူမ ေခၚေသာ လူငယ္သည္ ရပ္ထဲရြာထဲ တြင္ ညည ဖားထြက္႐ုိက္ေသာ လူ တစ္ဦးကဲ့သို႔ နဖူး၌ ဓာတ္မီးခြက္ကို သားေရႀကိဳးျဖင့္ စည္းထားသည္။
ေကာင္ေလးေရ ႐ုံးလက္ခံရွာေပးပါ တဲ့။ ခ်က္ခ်င္း ရွာေပးသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ ေယာင္ ဖိုင္ကေလးတစ္ခုကို ေတာင္ ပို႔လိုက္၊ ေျမာက္ေရႊ႕လိုက္။ အေရွ႕ ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေမွ်ာ္လိုက္။ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္လိုက္ရေသးသည္။ အခန္းထဲမွာ ျပဴးၿပဲေမႊေႏွာက္ရွာရတာတဲ့။ ေကာင္ ေလးကိုယ္စား ညည္းျပသည္မွာအခါခါ။ ၿပီးေတာ့ သဒၶါေၾကး ေငြ ၂ဝဝဝ က်ပ္ ေလာက္ေတာ့ေပးလိုက္ပါဟု ထိုမိန္းမ ႀကီးက ကပ္ေျပာသည္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ကြၽန္မလက္ေတြ တ ဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔။ ၿပီးမယ္ ထင္ လား။ လက္မွတ္ထိုးမည့္ အရာရိွအား လက္ညိႇဳးထိုးျပရင္း ကြၽန္မလက္ထဲ ထည့္သည့္ ဖိုင္ထဲမွာ ဆင္တစ္ေကာင္ ထည့္ေပးလိုက္၊ နားလည္တယ္ေနာ္ တဲ့။
ကေလးမလည္း ထမင္းဆာလွ ေရာေပါ့၊ အားနာလိုက္တာကြယ္တဲ့။ ယခုမွ က႐ုဏာစကားဆို၏။ ေတာ္ ေတာ့္ကို တရားက်ဖို႔ေကာင္းသည့္ မိန္းမႀကီး။ ဌာနဆိုင္ရာ ႐ုံးတစ္႐ုံး ဝင္ရထြက္ရတာ မလြယ္ဘူး။ သမီးနဲ႔ သားကို ေငြပိုပိုသာသာ ထည့္ေပး လိုက္ေနာ္ မိန္းမဟု အေၾကာင္းသိ အေဖအိမ္မွာေျပာတုန္းက ဒီေလာက္ ဆိုးရြားမည္ မထင္။ တစ္ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ႏွစ္ရြက္ႏွင့္ ငါး ေထာင္တန္ အသစ္တစ္ရြက္ကို ကြၽန္မလက္ထဲသို႔ အေမထည့္ေပးရင္း လစာထုတ္ခါနီး ရိွသမွ် ေငြပိုေငြလွ်ံ အကုန္ေပးလိုက္တာတဲ့။ စိတ္ပ်က္ စရာ။ ဒီၾကားထဲ အစ္ကိုက တစ္မ်ဳိး။ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ုံ လက္တို႔ ေျပာသည္။ ဒီဌာနက ေငြရွာရတာ အေတာ္လြယ္ ပုံပဲ၊ ငါေတာင္ ဝင္လုပ္ခ်င္လာၿပီ တဲ့။
ေဘးဘယ္ညာ ဝန္ထမ္းမ်ား အစ္ကို႔စကားကို ၾကားသြားမည္စိုး၍ ခုန္လိုက္သည့္ရင္က တဒိတ္ဒိတ္။ ထို႔ ထက္ တုန္ယင္ေနသည္မွာ ပိုက္ဆံ အိတ္ထဲသို႔ ႏႈိက္လိုက္ေသာ လက္။ သိခ်င္လည္း သိပါေစဟာ။ မိန္းမ ႀကီးေရွ႕မွာပဲ ငါးေထာင္တန္ကို ထိုး ညႇပ္ၿပီး ဖိုင္ကေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္၍ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ႏွလုံးခုန္သံက မရပ္။ ေျခေထာက္မ်ားယိမ္းႏြဲ႕လ်က္ လက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္လႈပ္ခတ္လာ သည္။ ေနာက္ေက်ာ မလုံ။ ဟိုဟာ မႀကီး ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနမလား။ ၾကည့္ၾကည့္ဟာ။ ဖိုင္ၾကားထဲမွ ေငြ စကၠဴ အသစ္စက္စက္ကေလးကို ကြၽန္မလက္က တို႔ထိမိသည္။ အေမ့ မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္သည္။ ေျခလွမ္း ေတြ ပို၍သြက္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦး စီးမွဴးဟု ေရးထားေသာ သုံးေထာင့္ ပ်ဥ္တုံးကေလး တင္ထားသည့္စားပြဲမွ အသားမည္းမည္း ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ လူႀကီး ကို ရိွသမွ်သြားမ်ား ေပၚသည္အထိ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
(၄)
ထိုေန႔က စစ္ပြဲတစ္ပြဲကို ေအာင္ ႏိုင္ခဲ့ေသာ စစ္သူႀကီးတစ္ဦးကဲ့သို႔ ရင္ေကာ့၍ ကြၽန္မျပန္ခဲ့သည္။ အိတ္ ထဲမွာ ေငြငါးေထာင္စကၠဴေလး အရာ မယြင္းေသး။
မိုးေက်ာ္စိုး(မေကြး)