လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေလာက္ကစၿပီး သူ ဝတၴဳကို စဖတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးေပၚလုပ္ငန္းအစည္းအေဝးေတြ ေပၚလာလို႔ ခရီးထြက္ရ၊ ေျပးရလႊားရနဲ႔ ဝတၴဳဆက္ဖတ္ ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အစည္းအေဝးအျပန္ ရထားေပၚေရာက္ မွပဲ စိတ္ေအးလက္ေအးျပန္ဖတ္ရတယ္။ ဇာတ္အိမ္အေပၚဇာတ္ ေဆာင္ေတြအေပၚ သူတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားလာခဲ့ၿပီ။
အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာေတာ့ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ လႊဲစာေရးေပး။ သူ႔ေဆာက္လုပ္ေရး မန္ေန ဂ်ာနဲ႔ ပူးတြဲပိုင္ဆိုင္မႈကိစၥအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၿပီး သူဟာ ဝတၴဳထဲ မွာပဲ ႏွစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရင္း စိတ္ေအးလက္ ေအးဖတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ပန္းၿခံထဲဆင္း၊ ဝက္သစ္ခ်ပင္အရိပ္ေအာက္ခိုလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္စြဲ ေတာ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးကို ခင္းလိုက္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ကင္းဖို႔အတြက္ တံခါးေပါက္ကို ေက်ာ ခိုင္းထားလိုက္တယ္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္က အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါစကို ဘယ္လက္နဲ႔ သိမွတ္မဲ့ ပြတ္သပ္ရင္း ဝတၴဳရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးခန္းေတြကို စဖတ္လိုက္တယ္။ ဝတၴဳဇာတ္ေကာင္ နာမည္ေတြ သူတို႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ သူ႔ကိုတစ္မု ဟုတ္ခ်င္း လႊမ္းၿခံဳပစ္လိုက္တယ္။ သိမ္းသြင္းပစ္လိုက္ တယ္။ စာလံုးတစ္လံုးခ်င္း၊ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းခ်င္းကို အရသာခံၿပီးဖတ္တယ္။ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ ကတၱီပါ စလႊမ္းထားတဲ့ ေခါင္းမွီေပၚ ေခါင္းကို သက္သက္သာသာ ေလးတင္ထားတယ္။ လက္တစ္ကမ္းမွာ စီးကရက္ ေတြကို အဆင္သင့္ ထားထားတယ္။ ေန႔လယ္ခင္း ေလညင္းဟာ ပန္းၿခံ ထဲက ဝက္သစ္ခ်ပင္ ေတြေအာက္မွာ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ ကခုန္ေနခဲ့တယ္။ စာလံုးတိုင္း၊ စာလံုးတိုင္းဟာ ဇာတ္လိုက္နဲ႔ ဇာတ္လိုက္မတို႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြအျဖစ္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ ေပၚလာခဲ့တယ္။ လႈပ္ရွားလာခဲ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သူဟာ တစ္ဆံုးတစ္စ နစ္ဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးခန္း ေတာင္ေပၚက ဆင္းတဲ့ ႀကိဳးတပ္ေကာင္းကင္ကားေလးထဲ သူကိုယ္တိုင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ မ်က္ျမင္သက္ေသ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ အမ်ိဳးသမီး က ပထမဆံုး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူ ဟာ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာေတြကို အမ်ိဳးသမီးက နမ္းဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ္႔ သူက ျငင္းလိုက္တယ္။ ေတာ္ၿပီ၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္အခ်စ္ေတြကို မလို ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရင္ဘတ္ၾကားထဲမွာ ဝွက္ယူလာတဲ့ ဓါးေျမႇာင္ဟာ ပူေႏြးလာခဲ့တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္မနားတမ္း နာနာက်ည္းက်ည္းေျပာၾကတဲ့ စကားေျပာခန္းေတြဟာ စာမ်က္ႏွာေတြကို ေျ>ြမမ်ိဳသလို မ်ိဳသြားခဲ့တယ္။ ခ်စ္သူ႔ အနမ္းေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ အယုအယေတြ၊ အလီဘိုင္ေတြ၊ ေဘးအႏၲရာယ္ ရန္စြယ္ေတြ၊ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အမွားေတြ။ အခ်ိန္ ေတြကုန္သြားခဲ့ၿပီ။ ေမွာင္လာခဲ့ၿပီ။
ခုေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ မၾကည့္ၾကေတာ့ဘူး။ တာဝန္ကိုယ္စီထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေညာင္ညိဳပင္ လမ္းခြဲကို သြားရေတာ့မယ္။ ေကာင္းကင္ကား တံခါးဝမွာ ခြဲခြာၾကၿပီ။ အမ်ိဳးသမီးက ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဦးတည္ထြက္ခြာ သြားခဲ့ၿပီ။ ဆံႏြယ္ေတြေလထဲ တလြင့္လြင့္ဝဲေနတာကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။ သစ္ေတာ အုပ္ေတြ သစ္ပင္ေတြ တရိပ္ရိပ္။ ေခြးေတြက ေဟာင္မယ္ထင္ ရေပမယ္႔ မေဟာင္ခဲ့။ ေဆာက္လုပ္ေရးမန္ေနဂ်ာဟာ ဒီအခ်ိန္မရွိသင့္သလို တကယ္လည္း မရွိခဲ့။ ေလွကားသံုး ဆင့္ကိုတက္၊ အတြင္းကိုဝင္၊ ေသြးစြန္းေနတဲ့ နားထဲ အမ်ိဳး သမီးရဲ႕စကားသံေတြ ၾကားေနဆဲ၊ ဧည့္ခန္းထဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ေကာ္ေဇာခင္းထားတဲ့ ေလွကား ထစ္ေတြ၊ ေလွကားထိပ္က တံခါးႏွစ္ခ်ပ္၊ ပထမအခန္းထဲ လူမရွိ၊ ဒုတိယအခန္းထဲ နတၳိ။ မီးဖိုခန္း၊ လက္ထဲကဓား၊ ဧရာမ ျပတင္းေပါက္ႀကီးက အလင္းေရာင္ေတြ၊ ပန္းၿခံ၊ တံခါးေပါက္ကို ေက်ာေပးခင္း ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ႀကီးက အစိမ္းေရာင္ကတၱီပါ စနဲ႔ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဝတၴဳဖတ္ေနတဲ့ လူရဲ႕ေခါင္းတစ္လံုး။
A Continuity of Parks
Julio Cortazar (Argentine Novelist)
သင့္လူ