ဒီအျဖစ္အပ်က္မတိုင္မီ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း
အိမ္ရွင္ “ဘုိေက” အသက္ ၅ဝ၊ အိမ္ငွား “ဦးဘသင္” အသက္ ၆ဝေက်ာ္၊ ဦးဘသင္က ဘိုေကအိမ္ ေအာက္ထပ္ အိမ္ငွားၿပီးက်ဴရွင္ဖြင့္။ ၿပီးေတာ့ လူကိုယ္တိုင္ ဘိုေက့ ေအာက္ထပ္ေန၊ ဘိုေက မိဘမ်ား လက္ထက္ကတည္းက ဦးဘသင္ ငွားၿပီးေနခဲ့တာ။ အိမ္ငွားေနသက္က အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္ နီးပါးရွိၿပီ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္ၿပီး ေခတ္ေျပာင္းလာေပမယ့္ ဦးဘသင္က အိမ္လခ တိုးမေပးခဲ့။ ဘိုေကတိုး ေတာင္းေပမယ့္မရ။ ဒါနဲ႕ ရပ္ကြက္ လူႀကီးတိုင္လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးက ဦးဘသင္ရဲ႕တပည့္။ ဦး ဘသင္ဘက္က ဘက္လိုက္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးအေၾကာင္းျပတာက ဦးဘသင္ ဟာ ပညာေရးလုပ္ေနသူ ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္အလုပ္လည္းျဖစ္၊ ႐ိုး႐ိုးသား သား လုပ္ကိုင္စားတာမို႔ အိမ္လခတိုး မယူသင့္ဘူး ေျပာတယ္။ ဒါေလာက္နဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးက အားမရေသးဘဲ ပညာေရးျဖန္႔ေဝမႈ အလုပ္ဟာ ဘိန္း ခန္းေထာင္စားတာ မဟုတ္ဘူး။ ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ လုပ္ကိုင္တာ လည္း မဟုတ္၊ ဘာညာေပါ့။ ရပ္ ကြက္လူႀကီး သူ႔ဘက္က အခိုင္အမာ ရပ္ေပးေနေတာ့ ဦးဘသင္က ဘိုေက ကို ဂ႐ုမစိုက္။ အေပၚစီးရတဲ့ ဦး ဘသင္ကလည္း အေပၚစီးရတာ ေတာင္ ေအးေအးမေန။ စာသင္ရင္း ဘိုေကကို ကလိတယ္။ ေက်ာင္းသင္ ႐ိုးထဲ မပါေတာ့တဲ့ ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသားအေၾကာင္းနဲ႔ ဘိုေကကို ေစာင္းတယ္။
ကေလးေတြကို စာ သင္ရင္း ေစာင္းတာ။ ဘုိေကက လည္း ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား လို မိဘအေမြကို ထိုင္စားေနသူ။ ဘာစီးပြားေရးမွမလုပ္ဘူး။ အေပါင္း အသင္းကလည္း နည္းတယ္။ ဘိုေက့ မွာ အေပါင္းအသင္းဆိုလို႔ ေအာင္ စည္ေတာ္ဆိုတဲ့ အေကာင္ပဲရွိတယ္။ ေအာင္စည္ေတာ္ကလည္း လူပ်င္း။ တေယာေလးတအီအီနဲ႔ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္စည္ေတာ္ က စာအေတာ္ဖတ္တဲ့ေကာင္။ ဘိုေက ေအာင္စည္ေတာ္နဲ႔ တိုင္ပင္ တယ္။ ကူညီဖို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ ကြက္လူႀကီး ေျပာတာေတြလည္း ေအာင္စည္ေတာ္ကို ေျပာျပတယ္။ ဘာေတြလဲဆိုေတာ့ ပညာေရးဆို တာ ကုသိုလ္လုပ္ငန္း၊ ႐ိုးသားစြာ လုပ္စားတဲ့ သမၼာအာဇီဝ၊ ဘိန္းခန္း ဖြင့္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဖာခန္းဖြင့္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာညာေပါ့။ ဒါေလာက္ ေျပာ႐ံုနဲ႔ ေအာင္စည္ေတာ္က ေျပာ တယ္။ “ရၿပီ..ဘိုေက..”လို႔။ ဒီ ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔အစီအစဥ္ ဆြဲၾကတယ္။ အိမ္လခ တိုးေတာင္းလို႔ မရရင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဘုိေက့ အိမ္အေပၚမွာ ရပ္ကြက္လူ ႀကီး ေျပာတဲ့ သမၼာအာဇီဝ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုလုပ္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ တယ္။ သူတို႔လုပ္ငန္းက သံပံုး လုပ္ ငန္းေပါ့။ သံပုံး႐ိုက္စားတယ္ ဆိုတာ လည္း သမၼာအာဇီဝထဲ ပါေနတာပဲ ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ေအာက္ထပ္မွာ ဦးဘသင္ရဲ႕ က်ဴရွင္၊ အေပၚထပ္မွာ ဘိုေကရဲ႕ သံပံုးလုပ္ငန္း လုပ္မယ္ဆို ေတာ့ လုပ္ငန္းနာမည္လိုလာၿပီ။ ဒီ ေတာ့ ေအာင္စည္ေတာ္ပဲ လုပ္ငန္း နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ “ဆြဲခန္႔ သံပံုးလုပ္ငန္း” တဲ့။ ဆြဲခန္႔ဆိုတာ ဦးဘသင္ကို တိုက္႐ိုက္ “ဖုိက္” တာပါ။ ဦးဘသင္က ဆြဲခန္႔ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ေဟာင္း။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ဦးဘသင္ကို ကြယ္ ရာမွာ “ဆြဲခန္႔ႀကီး … ဆြဲခန္႔ႀကီး” န႔ဲ ေခၚၾကတာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီ လိုႀကိတ္ႀကံေနတာကိုလည္း ဦးဘသင္ မသိရွာဘူး။
ေအာ္သံ သို႔မဟုတ္ ေသနဂၤ ေအာ္သံ
ဒီေန႔ ဦးဘသင္ ေအာင္စည္ ေတာ္ကို အေတာ္မ်က္စိ ေနာက္ ေနၿပီ။ ေအာင္စည္ေတာ္ကလည္း ဦးဘသင္ရဲ႕ စာသင္ခန္းထဲျဖတ္ျဖတ္ ၿပီး အေပၚတက္လိုက္၊ ေအာက္ဆင္း လိုက္ လုပ္ေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ၿပီးေတာ့ သံထည္ပစၥည္းေတြ တစ္ ေပြ႕တစ္ပိုက္နဲ႔ ဦးဘသင္ မေနႏိုင္ေတာ့ေမးေရာ။
“ဟဲ့..ေမာင္ ေအာင္စည္ ေတာ္ မင္းတို႔က ဘာလုပ္မလို႔လဲ” ေမးေတာ့ ေအာင္ စည္ ေတာ္က ခပ္ ေအးေအး ျပန္ေျဖတယ္။
” ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပ်ာ္တမ္း တူရိယာအဖြဲ႕ ေထာင္ မလို႔ပါဆရာႀကီး”
ဦးဘသင္ ေဒါသျဖစ္ သြားတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ အေပ်ာ္တမ္း တူရိယာက ပီပါေဟာင္းေတြ၊ သံျပားလိပ္ေတြ၊ သံတန္းေတြနဲ႔ သံတို သံစေတြအျပည့္ပါတဲ့ သြပ္ပံုးႀကီး ေတြ။ ဒါေတြက တူရိယာအဖြဲ႔နဲ႔ ဘာ ဆိုင္လို႔တုံး။ ဒါသက္သက္မဲ့ အႀကံ အစည္တစ္ခုခုရွိလို႔ေနမွာ။ေျပာ ေနတုန္း ေအာင္စည္ေတာ္အေပၚ ထပ္က ေျပးဆင္းလာၿပီး အျပင္ထြက္ လာေတာ့ ႏွစ္ေပေလာက္ရွိတဲ့ မီး ရထားသံလမ္းျပတ္ႀကီး ပခံုးနဲ႔ထမ္း ၿပီး စာသင္ခန္းထဲ ျဖတ္ေျပးဝင္ လာျပန္ေရာ။ ပါးစပ္ကလည္း ” ဖယ္ .. ဖယ္” နဲ႔ေအာ္ရင္း၊ ဒီလိုနဲ႔ ေအာင္စည္ေတာ္ အေပၚထပ္ တက္ သြားလိုက္တာ ညထိျပန္ဆင္းမလာ ဘူး။ ဦးဘသင္ကလည္း ေအာင္စည္ ေတာ္ျပန္မွ တိုက္တံခါးပိတ္လို႔ရမွာမို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္။ ၾကာေတာ့ ေစာင့္ရတာ ပ်င္းလာတယ္။ ခါတိုင္း လို တစ္ခြက္တစ္ဖလားခ်ၿပီး ေစာင့္ ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ဦးဘသင္ “ခ်”ပါတယ္။ ေအာင္စည္ေတာ္ ၁ဝနာရီလည္း ဆင္းမလာ။ ၁၁ နာရီလည္း ဆင္းမလာဆိုေတာ့ ဦးဘသင္လည္း ေစာင့္ရင္းခ်ရင္း “မ်ား” လာတယ္။ အဲ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အေပၚ ထပ္က တေယာသံေလး ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ တေယာသံကလည္း အေတာ္ညက္တာ။ ဦးဘသင္ ေတြးတယ္။ ဒါဘိုေက့ လက္သံမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေအာင္စည္ေတာ္ေနမွာ ဦးဘသင္ တေယာသံထဲ ေမ်ာ .. ေမ်ာ.. ေမ်ာ..
” ဝုန္း “
ဗံုးခြဲလိုက္သေလာက္ အသံက်ယ္တယ္။ ဦးဘသင္ လန္႔ၿပီးထခုန္။ ဝုန္းဆိုတဲ့ အသံႀကီးထြက္ၿပီး ေနာက္ဘာအသံမွ ထပ္မၾကား ရဘူး။ ၿငိမ္သြားတယ္။ လံုးဝ ၿငိမ္ သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ တေယာ သံခြၽဲခြၽဲက ျပန္ခြၽဲျပန္ေရာ။ ဦးဘသင္လည္း ခုနက ဝုန္းဆိုတဲ့ အသံက မေတာ္တဆျဖစ္မွာဆိုၿပီး တေယာသံထဲ ျပန္ပါသြားတယ္။ ၿငိမ္သက္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာမွာ
” ဝုန္း “
ဦးဘသင္ သေဘာေပါက္သြားၿပီ ဒီေကာင္ေတြ စနစ္တက်လုပ္ေနတာကို။ ေအာင္စည္ေတာ္က တေယာ နဲ႔ခြၽဲလုိက္ ဘိုေကခုတင္ေပၚတင္ ထားတဲ့ မီးရထား သံလမ္းျပတ္ ကန္ခ်လိုက္လုပ္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဦးဘသင္ ေတြးလို႔ရပါတယ္။ ဦးဘသင္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔လည္း မလြယ္ေတာ့။ ျခင္ေတြကလည္း အုပ္ လွၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးဘသင္ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ဘိုေက အိမ္လခကို ေခတ္အညီတုိးေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲသလို ဆံုးျဖတ္အၿပီးမွာပဲ အေပၚထပ္က တေယာသံေလး ႏြဲ႔ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆီကို ဆင္းလာတယ္။ ဒီအခါ အေၾကာင္းမွန္ကို ရိပ္မိ သြားတဲ့ ဦးဘသင္က တစ္ေယာက္တည္း ဒီလိုေျပာမိသြားတယ္ “ဟြန္း.. ဟြန္း.. တေယာ သံကေတာ့ လာျပန္ၿပီ။ ဘိုေကဆိုတဲ့ အေကာင္ကေတာ့ သူ႔ခုတင္ေပၚ တင္ထားတဲ့ သံလမ္းျပတ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ကန္ခ်မလဲမသိေတာ့ဘူး”
ေစာဘရန္ၿငိမ္း