ယခင္အပတ္မွ အဆက္
ကိုယ္ေတြ႕သင္ယူ မကုန္ခန္းရာ ေခတ္အေရြ႕႐ုပ္ရွင္ပညာ
ႏုိင္ငံအသီးသီးက ပုဂၢဳိလ္ေတြ တီထြင္ၾကတဲ့အခါမွာ အ႐ုပ္ေတြ လႈပ္လာၿပီေဟ့ ဆိုကတည္းကိုက အထူးအဆန္း အေနနဲ႔ျဖစ္လာတယ္။ အထူးအဆန္းေလးကို အထူးအဆန္း လို႔ပဲ ၾကည့္ၾကေသးတယ္။ တိုတို ထြာ ထြာေလးေတြ။ ဖလင္ဆိုတာ ေတာင္ မွ မေပၚေသး ခင္ ေခတ္ကတည္းက ႐ုပ္ရွင္ကို လူေတြႀကဳိက္တာ။ ဒီ သာဓကေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႕ထား တယ္။ အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ငါ အလုပ္ လုပ္ေပးရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါအ႐ုပ္ ကို အဓိက ထားရေတာ့မယ္။ ပန္းခ်ီ ဆြဲမယ္၊ မရဘူးေလ။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ ကား တစ္ကားျဖစ္ေအာင္ ပန္းခ်ီတက္ ဆြဲလို႔မရဘူး။ အန္နီေမးရွင္း ဆိုတဲ့ ဟာကို စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားႏုိင္ ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဓာတ္ပံု တကၠသိုလ္စိုးျမင့္ကို “သူငယ္ ခ်င္း၊ မင္းငါ့ကို ဓာတ္ပံုသင္ေပး” ဆိုေတာ့ ေမာင္ျမင့္၊မင္းက ငါ့ကိုေျပာ ဖူးတယ္ေလတဲ့။ “မင္းတို႔ ဓာတ္ပံုဆို တာက သိပၸံနည္းအရ ႐ိုက္ကူးၿပီး ေတာ့ ပံုေဖာ္ယူတာ။ ကင္မရာကို ကလစ္ကေလး တစ္ခ်က္ ဂြပ္ဆိုလုပ္ လိုက္ရင္ ဒါဓာတ္ပံု မင္းတို႔ရတယ္။ ပန္းခ်ီကမွ တကယ့္ပညာ။ လက္န႔ဲ ေရးၿပီးေတာ့ ေဆးနဲ႔၊ စုတ္နဲ႔ လူတစ္ ေယာက္ ကို တူေအာင္ ေရးရတာ။ ပန္းခ်ီက ပိုၿပီးသာတာေပါ့” ေျပာဖူး တယ္ေလတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီလို သူ နဲ႔ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခုတကယ္ ႐ုပ္ရွင္ လုပ္မယ္ ဆိုလည္းဆိုေရာ အရင္းအျမစ္သည္ ဓာတ္ပံု ဆိုတာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဓာတ္ပံု ကို ျပန္ ကိုင္ရေတာ့တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ကံေကာင္း ပါတယ္။ သင္ရျခင္း အေၾကာင္းသည္လည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို စစ္တပ္ ကေနၿပီးေတာ့ အေမနဲ႔ အတူ အလုပ္ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ ထုတ္ လိုက္ကတည္းကိုက အေမနဲ႔ အေဖ က အင္မတန္ခင္မင္တဲ့ ေအဝမ္း မိသားစုနဲ႔ သူတို႔က ဇာတ္ကားတစ္ ကား ႐ိုက္ႏွင့္ၿပီးၿပီ။ မေအာင္ျမင္ ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ စစ္တပ္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္။ မထြက္ ရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးညီပု အႀကံ ေပးခ်က္အရ ေနာက္တစ္ခု လုပ္ဦး ေပါ့ ေဒၚနန္းရယ္၊ ေရွးက မေအာင္ ျမင္တဲ့ ဇာတ္ကားက “ပန္သစၥာ” တဲ့။ အဲဒါ ဦးညီပု ရဲ႕ မဟာဝိဇၨာဓိုရ္ စတူရီယိုမွာပဲ ထုတ္လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ ပန္သစၥာ ရဲ႕ ေနာက္ တစ္ခု လုပ္ေတာ့ မယ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘာလုပ္ သလဲ ဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ နာမည္ ႀကီးေတြကို သံုးၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံရွာ တဲ့ ဇာတ္ကားကို ေဒၚနန္း ႐ိုက္ေတာ့ ဆိုေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္လွတင္ နဲ႔ “ခင္မမမိုး” ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကို ႐ိုက္ ကူးတဲ့အခါမွာ ဖိုးပါႀကီး၊ တင္တင္မူ၊ ေဇယ်၊ ျမင့္ျမင့္ေဌး၊ ေရႊကို၊ ကြၽန္ ေတာ္ခ်စ္ေမာင္၊ ျမင့္ေဖတုိ႔နဲ႔ ေဝေဝဆာဆာ ႐ိုက္ကူးလုိက္တဲ့ အခါ မွာ ႐ိုက္ကူးေနတုန္း ကတည္း က ကြၽန္ေတာ္က မႏၲေလး တပ္ကထြက္ ဖုိ႔ အစီအစဥ္က ျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာေရာ ဇာတ္ကား လည္း ႐ိုက္ကူးေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့မယ္။ ၿပီးသေလာက္ ျဖစ္ သြားၿပီ။ ဒုတိယက ခင္မမမိုး ကလည္း ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္လိုက္သလဲ ဆိုရင္ ၿမဳိ႕လယ္ ေမာင့္ဂိုမာရီလမ္း မႀကီး (အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ေပါ့။ အဲဒီ မွာ ေရႊဂံု၊ ၿမဳိ႕မ ဆိုၿပီး ႐ံုႏွစ္႐ံုရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ၿမဳိ႕မ႐ံုမွာျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေမာင္ ရဲ႕ ဇာတ္ကား တစ္ကားက ေရႊဂံု႐ံု မွာျပတယ္။ အၿပဳိင္ျပတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း က ႐ုပ္ရွင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ အထိ ဝင္ ေငြနဲ႔ စီးပြားေရး အေျခအေန ဘယ္ ေလာက္ ေကာင္းလိုက္သလဲ ဆိုရင္ ေရႊရတုအပတ္တဲ့။
အပတ္ ၅ဝ ေက်ာ္ႀကီးမ်ား ေတာင္ျပရတယ္။ ႏွစ္ကားစလံုး အၿပဳိင္အဆိုင္။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဝင္ေငြ။ အဲဒီမွာ မိသားစုပါ က်စ္က်စ္ လ်စ္လ်စ္ နဲ႔ တည္ေထာင္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ ထုတ္လုပ္သူ ဆိုတဲ့ ထုတ္လုပ္ သူအျဖစ္ ခံယူလို႔ ရသြားၿပီ။ ကုမၸဏီ အျဖစ္ ခံယူလုိ႔ေတာ့ မရေသး ဘူး။ ကုမၸဏီျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ကုိယ္ပုိင္စတူဒီယို၊ ကားကူးကားေဆး၊ ကင္မရာ၊ အသံသြင္း စသည္အား ျဖင့္ ျပည့္စံုရမယ္။ ဒါမွ အစိုးရက အသိအမွတ္ ျပဳေပးတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုမၸဏီ နာမည္တပ္လုိ႔ ရတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဒီနည္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔ ျပန္ဆက္မိၿပီးေတာ့ ခင္မမမိုးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို ခံစားလုိက္ ရၿပီးေတာ့ အေမက တတိယ ဇာတ္ကား စတယ္။ “ေႏွာင္ႀကဳိးကိုငင္ပါ့မယ္ေလ” တဲ့။ ဒါ႐ိုက္တာက ဗိုလ္ကေလးတင့္ ေအာင္။ တင္တင္မူနဲ႔ ျမင့္စိုးနဲ႔။ သူတို႔ က မင္းသား၊ မင္းသမီး။ ေရွ႕ဇာတ္ ကား ေအာင္ျမင္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ျပန္ပါလာၾကတယ္။ ဖိုးပါႀကီးတို႔ စံုတြဲ ပဲ လြတ္သြားတာ။ ဒီကေန ဘာျဖစ္ လာလဲ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပုဂံ သြားရတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ ပုဂံ ကို သြားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သူ႔ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သူေတာင္းစားပါေန တယ္။ ဗုိလ္ကေလး တင့္ေအာင္ရဲ႕ ဇာတ္ထဲမွာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးႏု စီစဥ္တဲ့ ဂယ္ပါညီလာခံက ပုဂံမွာ က်င္းပ တယ္။ အဲဒါကို သြား႐ိုက္ကူးၾက တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ရာ ဘာရလုိက္သလဲ ဆို ေတာ့ ကား႐ိုက္နားလို႔ ညေန ထမင္း စားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ လမ္းေပၚ ကို တက္ေလွ်ာက္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ပလႅင္ ဘုရားေဘးမွာ ခံုတန္းေတြ လည္းရွိတယ္။ ႏြားမအုပ္က သြင္း လာတယ္။ အေနာက္က်တဲ့ ေနေလး နဲ႔ေပါ့။ ႐ႈခင္းက ပန္းခ်ီသမားတစ္ ေယာက္အေနနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္ တာ။ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ အဲဒီမွာ အခုေခတ္မရွိေတာ့တဲ့ မၾကားဖူးတဲ့ အိပ္ဇိုက္တာဆိုတဲ့ ဝမ္းတြမ္တီးဆိုဒ္ ဖလင္ထည့္႐ိုက္ရ တဲ့ ကင္မရာႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ အေဖ က ေပးထားေတာ့ လည္ပင္းမွာ လြယ္ရက္သား ပါသြားေတာ့ တကၠသိုလ္စုိးျမင့္ နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မီးမေလာင္ေက်ာင္းေပၚ ကေန တက္ ၿပီးေတာ့ တစ္ကြက္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ နဂၢတစ္ ရလိုက္တယ္။ အဲဒီရလိုက္ တဲ့ တစ္ကြက္ နဂၢတစ္ေလးက ကြၽန္ ေတာ့္ဘဝကို စေပးခ့ဲတာပဲ။ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘားမား အေမရိ ကန္အင္စတီက်ဴက ဒီကုန္သည္ လမ္းမွာ ၿပဳိင္ပြဲလုပ္တယ္။ ပထမဆုရ ခဲ့တယ္။ လူက အားတက္ သြားတယ္။ ဒီလိုႀကဳိးစားရင္း နဲ႔ အေဖက ငါဇာတ္ ၫႊန္းေရးေပးမယ္တဲ့။ ဘာေရးမလဲ ဆိုေတာ့ ခ်စ္ေဆြရဲ႕ သီခ်င္း ျပန္ေရး တာ။ “ေမ့ကြက္ကို ရွာေသာသူ” တဲ့။ အဲဒီဇာတ္ေလး မင္း႐ိုက္ဆိုၿပီး ကြၽန္ ေတာ့္ကိုေပးလာတယ္။ ေမ့ကြက္ကို ရွာသူကို ဘယ္မွာ သြား႐ိုက္ကူးလဲ ဆို ေတာ့ မႏၲေလးမွာ သြား႐ိုက္တယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။
သို႔ေသာ္ အဲဒီဇာတ္ကားလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆို ေတာ့ ေက်ာင္းသား အေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ႀကံဳႀကဳိက္တဲ့အခါမွာ အျဖတ္ခံရတာ ေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ကား ဆက္ ႐ိုက္တယ္။ ငပလီမွာ ဇာတ္ကား ေလးကား ႐ိုက္ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလို နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တစ္ဆင့္ခ်င္းတက္ လာတယ္။ အဲဒီမွာ ေငြရတု စႀကံဳေတာ့ တာပဲ။ ေငြရတုၿပီးေတာ့ ေရႊရတုကို ျဖတ္ရေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္က စာေပပညာကိုပါ ေလ့လာ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႐ိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ကူးတယ္၊ ေဆးတယ္။ ဦးညီပုတို႔၊ ဆရာႀကီး ေရႊဒံုးဘီေအာင္ တို႔ဆီက နည္းပညာေတြ ကိုယူတယ္။
အဲဒါေတြ အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ နဲ႔ အလိုလိုျဖစ္ လာတဲ့ အက္တာနဲ႔တင္ ကြၽန္ေတာ္ နာမည္ တက္လာတယ္။ ဇာတ္ကားေတြက တစ္ကားၿပီး တစ္ ကားေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ အ႐ႈံးဆို တာမရွိေတာ့ဘူး။ ျမတ္တယ္။ နည္းနည္းျမတ္တယ္။ အမ်ားႀကီး ျမတ္တယ္။ အဲဒီမွာ တင္ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္တက္ကိုင္တာပဲ။ “ရည္းစား ဓားျပ” လိုလူေတြ အမ်ားႀကီး ကြၽန္ ေတာ္႐ိုက္တာေတြ ဘာေတြျဖစ္လာ တယ္။ တျခား ကုမၸဏီေတြ ကလည္း လုိက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လို႐ိုက္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပရိသတ္ကို ေလး စားစြာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲမွာ စိတ္ကူး ပံုေဖာ္တဲ့ အ႐ုပ္၊ အသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ သလို၊ ျမင္သလို ပရိသတ္ျမင္ေအာင္၊ ေတြ႕ေအာင္ ႐ိုက္ကူးျပႏိုင္တဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတ္ကားေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ ပရိသတ္ကို နားလည္ေအာင္ လုပ္မ ေပးႏုိင္လုိ႔ ပရိသတ္မွာ ႐ႈပ္ေထြး သြားရင္ ဇာတ္မွာ တစ္ခ်က္ က်ဳိးတာ ပဲ။ ရစ္သမ္မွာ သြားၿပီး တစ္ခ်က္က်ဳိး တယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဘာလုပ္ေနရလဲ ဆိုေတာ့ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္း ေလ့လာေနရတယ္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
ညိဳသစ္ငယ္