ေလဆိပ္မွာ ညဆယ္နာရီေက်ာ္ မွ ရဲေက်ာ္တုိ႔အဖြဲ႕ေတြ လ.ဝ.က ကေန ျဖတ္ခြင့္ရၿပီး ပြဲစားအိမ္ေရာက္ပါတယ္။ ႏွစ္ရက္တိတိ ရဲေက်ာ္တို႔အဖြဲ႕ အျပင္လံုးဝ မထြက္ရဘဲ အိမ္ထဲမွာ တံခါးပိတ္ ေနရတယ္။ လံုးဝတင္းက်ပ္ထားတဲ့ အျပင္ အိမ္ထဲမွာပဲ သူတို႔ေကြၽးတဲ့ ထမင္း၊ ဟင္းကို စားရတယ္။ ပါမစ္ ရၿပီဆိုမွ ေဆးစစ္ဖို႔ သူတို႔လာေျပာ တယ္။ ရဲေက်ာ္တို႔ အုပ္စုထဲမွာ တစ္ ေယာက္က ပထမတစ္ေခါက္မေလး ကို ေလးလေလာက္ ေရာက္ဖူးေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ဆရာတင္ေတာ့တာေပါ့။ မေလးစကားတတ္တယ္ဆိုသူက လည္း သူ႔တစ္ေယာက္ပဲရွိတာေလ။ အဲဒီမွာ လြဲေတာ့တာပါပဲ။ လြဲပံုလြဲ နည္းက သူ႔ကုိယ္သူ မေလးစကားတတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပဲေပါ့ေလ။ ေခၚသြားမယ့္ပုဂၢဳိလ္က ေဆး႐ံုသြားမယ္၊ ဆီးစစ္ရမယ္၊ ဆီးကိုႀကဳိမသြားနဲ႔၊ ေအာင့္ထားလို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ မေလးစကားကို လာေျပာတယ္။ ဒါကို မေလးမွာ ေလးလ ေနဖူးတဲ့ပုဂၢဳိလ္က ဆရာလုပ္ၿပီး ေျပာင္းျပန္ေျပာပါေတာ့တယ္။
” ကဲ..အားလံုး ေဆး႐ံုသြားမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ ဆီးစစ္ၾကရမွာမို႔လို႔ အားလံုး ဆီးေတြ တစ္စက္မွ မက်န္ေအာင္ ေပါက္ထားၾကပါ”လို႔ ေျပာင္းျပန္ေျပာထည့္လိုက္တာ အားလံုး ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ေဆး႐ံုလည္းေရာက္ေရာ ရဲေက်ာ္တို႔ အဖြဲ႕သန္႔စင္ခန္းေတြေျပးၿပီး ဆီးေတြ ေျပာင္ေအာင္စြန္႔လိုက္ၾကတာေပါ့။ အားလံုးလည္းၿပီးေရာ သူတို႔ေဆး႐ံု ဝန္ထမ္းေရာက္လာၿပီး ဆီးပုလင္းထဲ ေပါက္ဖို႔ ေျပာပါေလေရာ။ အဓိပၸာယ္လည္းသိေရာ ခုနက ဆီးေတြစြန္႔ဖို႔ ေျပာင္းျပန္ေျပာတဲ့ ဆရာႀကီးကို ဝိုင္းေမတၱာပို႔ၾကရပါတယ္။ ၿပီးမွ ရဲေက်ာ္တို႔ေတြ ေရသန္႔တစ္ဘူးစီနဲ႔ ဗိုက္တင္းေအာင္ ျပန္ေသာက္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနရာသစ္၊ ေရ ေျမသစ္ကိုေရာက္စဆိုေတာ့ ရဲေက်ာ္တုိ႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ရဲေက်ာ္တုိ႔ ေဆးစစ္တာ ေအာင္ပါတယ္။
‘ ‘ ‘
ဒါနဲ႔ပဲ ရဲေက်ာ္တုိ႔ကို ႐ံုးပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥေတြ လုပ္ေပး၊ ပါမစ္ထုတဲ့ ကိစၥေတြ သူတို႔လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ ပါမစ္ကေတာ့ တစ္လေလာက္ေနမွ ရၾကပါတယ္။ မေလးေရာက္ၿပီး အိမ္တြင္းေအာင္းလုိ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ရဲေက်ာ္တုိ႔ေတြ လူစုကြဲၿပီး ပြဲစားပို႔တဲ့ေနရာေတြကို သြားရပါ ေတာ့တယ္။ ရဲေက်ာ္က မေလးမွာ ဖြင့္တဲ့ မေလးတ႐ုတ္မညီအစ္မ ဆိုင္ ကို သြားလုပ္ရပါတယ္။ ေကာ္ဖီေရွာ့ ဆုိင္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ ရန္ကုန္က Feel လို စားေသာက္ဆုိင္မ်ဳိးေပါ့။ ရန္ကုန္မွာလိုေတာ့ တစ္ဦးတည္း မပိုင္ၾကပါဘူး။ သူေဌးဆယ္ေယာက္ ေလာက္က တစ္ေယာက္က လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုဆိုရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထမင္း၊ ဟင္းဆိုင္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္မ်ဳိး။ ဒီလိုစံုေအာင္တစ္ေနရာတည္း စုေရာင္းၾကတဲ့ဆုိင္ႀကီးပါ။
ခုနက စာေရးတာျပတ္သြားတာက ရဲေက်ာ္တုိ႔ တစ္လေလာက္ေနေတာ့ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ သက္ေသခံကတ္ေလးေတြရၾကတယ္။ ပန္း ေရာင္ကတ္ေတြလိုမ်ဳိး စမတ္ကတ္ ေလးေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ကုတ္နံပါတ္ တစ္ခါတည္း႐ိုက္ထား ၿပီးသားပါ။ ရဲကားေတြမွာ ဒီကတ္ေတြကို စစ္ ေဆးတဲ့စက္ေတြတစ္ခါတည္း ကား တိုင္းမွာပါပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကုတ္နံပါတ္ေတြက တစ္ခါတည္းစာရင္းထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါရမွ စိတ္ေအးရပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္တုိ႔၊ စိုက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးပါမစ္ဆုိရင္ မေလးရင္းဂစ္ ငါးရာပဲေဆာင္ရတယ္။ သူတို႔က ေျခခ်ဳပ္ပါတယ္။ နယ္ေက်ာ္လု႔ိမရဘူး။ ရဲေက်ာ္တုိ႔က စားေသာက္ဆုိင္ပါမစ္ဆိုေတာ့ ေစ်း ပုိႀကီးတယ္။ ရင္းဂစ္ ေထာင့္ရွစ္ရာ သြင္းရတယ္။ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ႀကဳိက္ရာစားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္ခြင့္ ရတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေစ်းက သာမန္ထက္ သံုးဆ ေလာက္ ေပးရပါတယ္။
ရဲေက်ာ္ ပထမဆံုး တ႐ုတ္ဆိုင္မွာ အလုပ္ရပါတယ္။ သူတို႔ဆုိင္က မနက္ ၉ နာရီ၊ ည ၉ နာရီ ဖြင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဲေက်ာ္ကို မနက္ ၁၁ နာရီ လာခိုင္းပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ မနက္ ၁၁ နာရီ အတိအက်ေရာက္ သြားပါတယ္။ ဆုိင္ကိုေရာက္တာနဲ႔ သူေဌးမက ပါလာတဲ့အထုပ္ခ်ၿပီး စားေသာက္ဆုိင္ပန္းကန္ေတြ တန္း ေဆးခုိင္းပါတယ္။ ရဲေက်ာ္ နည္းနည္း ေတြေဝသြားတယ္။ စိတ္ထဲက ေတြးမိတယ္။
” ငါပန္းကန္ေဆးအလုပ္ကိုလုပ္ရင္ တစ္သက္လံုး ပန္းကန္ပဲ ေဆးရေတာ့မယ္။ တက္လမ္းရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ရဲေက်ာ္ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူေဌးမဆီက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကဳိတင္ေငြ ရင္းဂစ္ ေလးဆယ္ေခ်းလိုက္တယ္။ သူေဌးမ ကလည္း ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴ ေခ်းေပးပါတယ္။ ၿပီးမွ သူေဌးမကို ေျပာရတယ္။ ” ငါ ေအာ္ဒါေကာက္မယ္။ ပန္းကန္မေဆးဘူး။ ငါႀကဳိးစားပါ့မယ္” လို႔ ေျပာရတယ္။ သူေဌးမလည္း သေဘာတူပါတယ္။ ေငြေခ်းရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ။ စားသံုးသူ ကာစတန္မာက မွာရင္ အဲဒီစားစရာပြဲရဲ႕ တန္ဖိုးက်သင့့္ေငြ ကို ရဲေက်ာ္က ဆိုင္မွာစိုက္ၿပီးရွင္းေပးရပါတယ္။ ၿပီးမွ ကာစတန္မာကိုသြားခ်ေပးၿပီး ရွင္းတဲ့ေငြကို ျပန္ယူရ ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပန္းကန္မေဆးခ်င္တဲ့ ရဲေက်ာ္ ဟန္က်သြားပါတယ္။
ည ၁၁ နာရီ အလုပ္ၿပီးရင္ ကုိယ့္အခန္းထဲသြားၿပီး မေလးစာသင္ပါတယ္။ အိပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ လာလုပ္ရတာ ဆိုေတာ့ အစြမ္းကုန္ ရဲေက်ာ္ႀကဳိးစား ပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေအာ္ဒါေကာက္တာ ဝင္လုပ္လုိက္ ရင္းနဲ႔ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ဆိုင္က ပစၥည္း အေခၚအေဝၚေတြနဲ႔ ဘယ္မွာ ထား တယ္ဆိုတာကို တန္းသိလာတယ္။ ဥပမာေရးရရင္ “ေတစိပိန္း” ဆိုရင္ ကိုယ္နားလည္လာေတာ့ ဘယ္မွာထားလဲ ယူေပး႐ံုပဲေပါ့။ လက္ဖက္ရည္၊ အေအးမ်ဳိးစံု၊ ကြမ္တံု ဘာသာ စကားနဲ႔ ေျပာၾကတာပါ။ ဘီယာဆို ဆယ့္တစ္မ်ဳိးေလာက္ရွိ တယ္။ ေသ ေသခ်ာခ်ာမွတ္ေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ကိုယ္သိမွျဖစ္မယ္ေလ။ ဆိုင္မွာ ခ်င္းလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက လက္ဦးဆရာလို႔ ေျပာလို႔ရ တယ္။ သူ႔ကိုဆရာတင္ေတာ့ အဲဒီ ခ်င္းဆရာက ရဲေက်ာ္ကို လက္ထပ္သင္ေပးပါတယ္။ ကာစတန္မာ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာ ခ်ာေမးခုိင္းတယ္။ ေအာ္ဒါေကာက္ ခိုင္းတယ္။ ဘာပစၥည္း ဘယ္လိုေခၚ ေဝၚတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္ဆို တာ အကုန္သင္ေပးပါတယ္။ အခု ေတာ့ အဲဒီလက္ဦးဆရာက အေမရိ က၊နယူးေယာက္ၿမဳိ႕ကို ေရာက္ေနၿပီ တဲ့။ ရဲေက်ာ္အေပၚ တကယ္ေကာင္းခဲ့ တဲ့ ဆရာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ရဲေက်ာ္က သူေဌးမကို တစ္ခုေတာင္းဆိုပါတယ္။ အဲဒါက မနက္ ၆ နာရီ၊ ည ၆ နာရီ အလုပ္ဆင္းပါရေစလို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တာ ပါ။ ဒီေတာ့ သူေဌးမက ေမးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲတဲ့။ ရဲေက်ာ္က တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေပမယ့္ သူေဌးမမႀကဳိက္မွာစိုးလို႔ စကားကို လွေအာင္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ” ကြၽန္ေတာ္ ညဘက္အခ်ိန္ပိုရင္ မေလးစာေလးလည္းသင္ခ်င္လို႔ပါ” သူေဌးမ ခ်က္ခ်င္းသေဘာတူပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္ က သူေဌးမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေနေသးတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ရဲေက်ာ္က သူမ်ားထက္လည္း အလုပ္ကို မခိုမကပ္လုပ္တတ္သူမွန္းသိေတာ့ သူေဌးမကလကုန္ရင္ တျခားအလုပ္သမားေတြမသိေအာင္ တစ္လရင္းဂစ္ငါးဆယ္ အပုိေပးပါတယ္။
အမွန္အတုိင္းကေတာ့ ရဲေက်ာ္ တျခားဆိုင္မွာ အခ်ိန္ပိုအလုပ္ဆင္းခ်င္လုိ႔ ဥာဏ္မ်ားတာပါ။ သူေဌးမဆီမွာ မနက္ ၆ နာရီ ည ၆ နာရီ ဆင္းၿပီးရင္ တျခားဆိုင္မွာ ည ၇ နာရီကေန ည ၁၁ နာရီအထိ အခ်ိန္ပိုလုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ေငြပိုလည္း တစ္နာရီေလးက်ပ္ရတဲ့အျပင္ ညေနစာပါ ဆုိင္ကေကြၽးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ညေနစာပါသက္သာတယ္ေလ။ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအကုန္အက်သက္သာေအာင္နဲ႔ ေငြစုမိေဆာင္းမိ၊ အိမ္ျပန္ပုိ႔ႏုိင္ဖို႔ လုပ္ရတာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ၾကည့္ရင္ ရဲေက်ာ္တစ္ေန႔ အလုပ္ လုပ္ခ်ိန္ ခန္႔မွန္းဆယ့္ေျခာက္နာရီ ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ပို ဆိုင္နဲ႔တြဲလ်က္ ၂လ ေလာက္လုပ္ ေတာ့ သူေဌးမက ရဲေက်ာ္ကို မ်က္စိ ေနာက္လာတယ္။ မၾကည္မလင္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ သူကလည္း ျပန္ရစ္တယ္။ ရဲေက်ာ္ ကို အခုေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ မနက္ ၆ ည ၆ အစား မနက္ ၁၁ ည ၁၁ ျပန္လုပ္ခုိင္းပါေလေရာ။ ရဲေက်ာ္ စိတ္ညစ္ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရဲေက်ာ္အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ လူေလးေယာက္လာစားပါတယ္။ နည္းနည္းလည္း ေထြေနၾကပံုေပၚတယ္။ အခုလည္း သူတို႔ေလးေယာက္ေခၚေတာ့ စားပြဲ နားကို ရဲေက်ာ္ကပ္သြားပါတယ္။ သူတုိ႔က ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔ စားပြဲကို သုတ္ခိုင္းပါတယ္။ ရဲေက်ာ္လည္း သြက္သြက္လက္လက္ သုတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။ မရဘူး၊ ျပန္သုတ္ေပးပါတဲ့ သူတို႔က။ ရဲေက်ာ္ စိတ္ထိန္းၿပီး သူတို႔ေက်နပ္ေအာင္ ထပ္သုတ္ ပးပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔က ကဲတက္လာတယ္။
” မင္းဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌနဲ႔ ဒီခံုကို သုတ္စမ္း”
ဟား..ရဲေက်ာ္စ႐ိုက္ကလည္း ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္ဘူး။ ရဲေက်ာ္ အက်ႌစကို စားပြဲခံုသုတ္ဖို႔ လာဆြဲတဲ့ ေကာင္ကို ဆြဲထုိးပစ္လိုက္တယ္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း ခ်မယ္တကဲကဲပဲ။ ေနာက္ဆံုး သူေဌးမက ရဲေက်ာ္ကို ေရွာင္ေျပးခုိင္းထားရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူေဌးမ ဘယ္လိုရွင္းလိုက္လဲ မသိဘူး။ ရဲေက်ာ္လည္း မနက္ပိုင္း အလုပ္ဆင္းရာက အခ်ိန္ေျပာင္းၿပီး ညဂ်ဴတီေျပာင္းလုပ္လိုက္ရေတာ့တယ္။ သူတု႔ိေတြနဲ႔လည္း မေတြ႕ ေတာ့ ရန္လည္းမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ရန္ပြဲၿပီးကတည္းက သူေဌးမကလည္း စိတ္ေတြပိုဆိုးလာသလို ရဲေက်ာ္ကလည္း စိတ္ေလေလ နဲ႔ အလုပ္မဆင္းေတာ့ဘူး။ အလုပ္မဆင္းတဲ့အျပင္ အခန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ ဖဲထိုင္႐ိုက္ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ႐ိုက္လုိ႔လားမသိပါဘူး။ ဖဲက ႏုိင္ခ်က္ အံ့ၾသစရာကိုေကာင္းေရာပဲ။ ဗမာေငြ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ကို တစ္ထိုင္တည္း ဆက္တိုက္ႏုိင္တာပါ။ သူေဌးမက ရဲေက်ာ္ ရြဲ႕ေနမွန္းသိလုိ႔ ေခၚခိုင္းလည္း မသြားဘူး။ မသြားဘဲ ဖဲ႐ိုက္ေလ၊ ဖဲေတြလွိမ့္ႏုိင္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ရက္ အလုပ္မဆင္းေတာ့ဘူး။ ႏုိင္တဲ့ေငြထဲက ေျခာက္သိန္းကို မိဘ ေတြအိမ္ ေငြလႊဲလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ ေလးသိန္းအိတ္ထဲပိုက္ၿပီးမွ သူေဌးမ နဲ႔
စကားေျပာေတာ့တာ။ သူေဌးမကလည္း စိတ္ဆိုးလြန္းေတာ့ အလုပ္ ျဖဳတ္တာပဲ။ ရဲေက်ာ္ကလည္း လက္ထဲ ေငြေလးသိန္းေလာက္ပိုက္ၿပီး ေအးဂ်င့္အိမ္ ျပန္ႏွပ္ေနတာ ဆယ့္ေလးရက္ ၾကာတယ္။ ဆယ့္ေလးရက္ၾကာမွ အလုပ္ေနာက္တစ္ခု ရတယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ေအးဂ်င့္ေကြၽးတဲ့ထမင္းေတာင္ စားမေကာင္းဘူးထင္ၿပီး အျပင္ဆိုင္ေတြ မွာ ဝယ္စားေတာ့တာ။ ေနာက္အလုပ္လည္းရေတာ့ က်န္ေငြေလးလည္း တက္တက္ေျပာင္ေတာ့တာ ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ရဲေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုဆီ ကူးခဲ့ရျပန္ပါေရာ။ အဲဒီဆုိင္မွာေတာ့ ရဲေက်ာ္ တစ္ေယာက္ မနက္လာ၊ ညျပန္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ရဲေက်ာ္ မလုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ထိုင္တည္း ဆိုင္ရွင္ကို ျပန္အင္တာဗ်ဴး ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မလုပ္ခ်င္ရတာက အဲဒီ ဒုတိယ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ရဲေက်ာ္ ဆိုင္ရွင္ကို ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲေပါ့။ ဆုိင္ရွင္က Sea Food ဆိုင္လုပ္ရမွာလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲေက်ာ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ဒီဆုိင္ေတြက သတၱဝါအေကာင္ေတြကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လက္မလည္တန္းသတ္ေပးေနရတဲ့ ဆိုင္ေတြပါ။ အေကာင္ေတြသတ္ရမွာလားဆိုေတာ့ သတ္ရမွာေပါ့တဲ့။ သူတုိ႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီကိစၥေတြမွာ ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ရဲေက်ာ္အတြက္ ျပႆနာရွိလာတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ပီပီ သူတစ္ပါးအသက္ေတာ့ နိစၥဓူဝ မသတ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ရဲေက်ာ္တစ္ထိုင္တည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဆုိင္ရွင္ကို ယတိျပတ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ” ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေကာင္ေတြ အသက္ေန႔တုိင္းသတ္ရမွာကို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မဝင္ေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ” ။ ဆုိင္ရွင္လည္း ေခါင္းေတြကုတ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ ရဲေက်ာ္ ဒုတိယဆိုင္မွာ အလုပ္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းပါပဲေလ။
စိုးၾကည္ျဖဴ
