ေလာက သဘာဝသည္ ႐ိုး စင္းလွပါဘိ။
ထိုမွ် ႐ိုးစင္းေသာ ေလာက ႀကီးတြင္ သဘာဝ တရားကို လြန္ ဆန္ႏိုင္ေသာသူ ဟူသည္မရွိ။
မၾကားခ်င္ေသာ သတင္းကိုမလြဲ မေသြ ၾကားရေတာ့မည္ဟု သိေန ေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ မၾကားလိုၾကေသာ သူမ်ားသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ ျပည္သူ တစ္ရပ္လုံး ျဖစ္ ပါ၏။
သူတို႔ မၾကားလိုေသာ သတင္း ကို တစ္ရက္၊တစ္လ၊ တစ္ႏွစ္ တတ္ ႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ ဆြဲထားလိုၾကေသာ ျပည္သူေတြက ဆုေတြေတာင္းၾက သည္။
တစ္ေယာက္မဟုတ္၊ လူေပါင္း မ်ားစြာ။
တစ္ရက္ မဟုတ္၊ ရက္ေပါင္းမ်ား စြာ။
သို႔ေသာ္လည္း မၾကားခ်င္ေသာ သတင္းကို ၂ဝ၁၆ခုႏွစ္ ေအာက္တို ဘာလ (၁၃)ရက္ေန႔ ညက ထိုင္းႏိုင္ငံ သူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ား ႏွင့္အတူ ကမၻာက ပါ ၾကားသိလိုက္ၾကပါ၏။
ထိုင္းျပည္သူေတြ ခ်စ္ေသာ ဘုရင္ႀကီး၊ ကမၻာတြင္ နန္းသက္ အရွည္ၾကာဆုံးေသာ ထိုင္းဘုရင္ မင္းျမတ္ႀကီး ဘူမိေဘာ အဒူရာဒက္ (ရွ)နတ္ရြာစံ ကံေတာ္ကုန္ေလၿပီ။
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေျခာက္ႏွစ္ႏွင့္ သုံးလၾကာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ ဖူးေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေတာ္ဝင္ မိသားစုႏွင့္ ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့ပါ၏။ သံ အမတ္ ခန္႔အပ္လႊာကို ၁၉၈၆ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၁၃)ရက္ေန႔တြင္ ထိုင္းဘု ရင္မင္းျမတ္ထံ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖင့္ တာဝန္မ်ား စတင္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရ ပါသည္။
တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ယခုႏွစ္ ေပါင္း (၃ဝ)ႏွင့္ (၂)လ ျပည့္ေသာ ေအာက္တိုဘာလ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ ထိုင္းဘုရင္ႀကီး နတ္ရြာစံေလၿပီ။
ထိုင္းျပည္သူမ်ား ႏွင့္အတူ စိတ္ မေကာင္းျခင္းကို ခံစားရပါေသာ ေၾကာင့္ စာအုပ္စင္တြင္ အသင့္ရွိ ေသာ စာအုပ္ထူႀကီး တစ္အုပ္ကို ဆြဲ ယူလ်က္ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ၾကည့္ေနမိပါ သည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘုရင္ႀကီး၏ တတိယ ေျမာက္သမီးေတာ္ မင္းသမီးမဟာ ခ်ကၠရီ သီရိဒုံ ၁၉၈၆ခုႏွစ္၊ မတ္လက ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာေရာက္ လည္ပတ္ ေလ့လာေရးခရီး အေၾကာင္း အမွတ္ တရေရးသားထားေသာ စာအုပ္ထူ ႀကီးကို တစ္ရြက္ခ်င္း တစ္ရြက္ခ်င္း ၾကည့္ေနမိသည္။စာမ်က္ႏွာ (၃၃၆)မ်က္ႏွာရွိ သည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေပါင္း (၄၃ဝ)ပါရွိသည္။
စာမ်က္ႏွာ တစ္ရြက္ခ်င္းတစ္ ရြက္ခ်င္း ဓာတ္ပုံေပါင္း တစ္ပုံခ်င္း တစ္ပုံခ်င္း ၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုင္းဘာသာ ႏွင့္ ေရးထား ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မဖတ္တတ္။ သို႔ေသာ္ ဓာတ္ပုံေတြ အားလုံးက ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါခ့ဲရ ေသာ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံးကို မွတ္မိေနေစပါေတာ့သည္။
ဓာတ္ပုံအမွတ္(၁-၂-၃)သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွအထြက္ ညီမေတာ္ ခ်ဴလာဘြန္းက ေလယာဥ္ ေပၚလိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေသာ ပုံမ်ားျဖစ္ သည္။ ဓာတ္ပုံ အမွတ္(၄)သည္ ဝန္ ႀကီးခ်ဳပ္ဦးေမာင္ေမာင္ခ ဦးေဆာင္ ေသာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး အပါအဝင္ ႀကိဳဆုိေရးအဖြဲ႕ပုံမွ အစ ျဖစ္ပါ၏။
ရန္ကုန္၊ ေတာင္ႀကီး၊ အင္း ေလး၊ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ပုဂံ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး စိတ္အာ႐ုံ တရိပ္ရိပ္ ေပၚလာေစပါေတာ့သည္။ ဓာတ္ပုံ အမွတ္ (၄၂၃-၄၂၄)က ေလ ဆိပ္တြင္ ေလယာဥ္ ျပန္ထြက္မည္႔ အျပန္ခရီးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ပုံျဖစ္၍ (၄၂၅)က ျမန္မာေငြစကၠဴမ်ားပုံျဖစ္ သည္။
ဓာတ္ပုံ အမွတ္ (၄၂၆-၄၂၇) သည္ ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္တြင္ ညီမငယ္ ခ်ဴလာဘြန္းက ေလယာဥ္ ေပၚတက္၍ ႀကိဳဆိုေသာ ပုံျဖစ္ပါ သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဓာတ္ပုံအမွတ္ (၁) မွ (၄၂၇)အထိ ပုံမ်ားသည္ ထိုင္း ဘုရင္၊ သမီးေတာ္၏ ခရီးစဥ္မွတ္ တမ္းသာျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္ဆုံးဓာတ္ပုံ သုံးပုံက ထူးျခားသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျပန္လာေသာ သမီးေတာ္အား ထိုင္းႏိုင္ငံဘုရင္ႀကီး က နန္းေတာ္မွ ႀကိဳဆိုေသာ ပုံမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဖခင္ႀကီးက သမီးအား ႀကိဳ ဆိုျခင္းသည္ အထူးအဆန္းမဟုတ္။
သို႔ေသာ္ ပံုအမွတ္(၄၂၈)က ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ေလ မႈတ္ကိရိယာကို မႈတ္၍ သူ႔ေနာက္မွ တီး ဝိုင္းအဖြဲ႕ကလည္း ေလမႈတ္ကိရိ ယာမ်ား ကိုယ္စီတီးမႈတ္လ်က္ ႀကိဳဆို ေနေသာ ပုံျဖစ္ပါ၏။
ညအခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာေသာ သမီးကို ဘုရင္ႀကီး၏ ေနာက္ဆုံး ဖြဲ႕ စည္းထားေသာ Sahai Phathana ဘင္ခရာ အဖြဲ႕ႏွင့္ ႀကိဳဆိုေနေသာပုံ သည္ ဘုရင္ႀကီးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သာမန္ ႏွလုံးသားရွိေသာ ဖခင္၊ အႏု ပညာဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ဘုရင္ ႀကီး၏ လူသား ဆန္ေသာ ဘဝကိုေပၚ လြင္ ေစလ်က္ ရွိပါေတာ့သည္။
မွတ္တမ္း ဓာတ္ပုံေပါင္း (၄၃ဝ) ပုံအနက္ ထိုဓာတ္ပုံ တစ္ပုံတည္းက ထိုင္းဘုရင္ႀကီးအား စိတ္ဝင္စားေစ ဖို႔ ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဓာတ္ပုံျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ယူ ခဲ့ရေသာ ေျခာက္ႏွစ္ႏွင့္ သုံးလၾကာ ကာလ အတြင္း ဘုရင္ႀကီးႏွင့္ ဂီတ၊ ဂီတႏွင့္ ဘုရင္ႀကီး အေၾကာင္း စူး စမ္းၾကည့္မိရပါေတာ့သည္။
၁၉၂၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၅ရက္ ေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္ မူခဲ့ေသာ မင္း သားေလး ဘူမိေဘာအဒူရာဒက္ (ရွ) သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေတးဂီတကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဂီတကို စိတ္ဝင္စား ေသာေၾကာင့္ တူရိယာ ပစၥည္း အားလုံးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့ သည္။ ထိုတူရိယာ ပစၥည္းေတြထဲမွ ေနာင္ေတာ္ အနႏၵာမဟီေဒါ ႏွင့္အတူ စႏၵရားကို စတင္ သင္ယူေလ့ လာ ျဖစ္သည္။
အနည္းငယ္ တီးတတ္လာေသာ အခါ မင္းသားငယ္ ဘူမိေဘာအဒူ ရာ ဒက္(ရွ)က အေကာ္ဒီယံကို ေျပာင္းသင္ၾကည့္သည္။ ခဏတာ သင္ၾကည့္ၿပီး စႏၵရားတီး ပညာကို သာ ျပန္သင္သည္။ သူ႕အေျပာက ေတာ့ အေကာ္ဒီယံ တီးျခင္းသည္ စႏၵရားတီး ပညာကို ေႏွာင့္ယွက္မႈ ျဖစ္ေစသည္ဟုဆိုသည္။
ထို႔ေနာက္ေလမႈတ္ကိရိယာ ျဖစ္ေသာ ကလဲရီနက္ကို သင္ျပန္ သည္။ ထိုေလမႈတ္ကိရိယာကို ေတာ့ မင္းသားညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို နာရီဝက္စီနာရီဝက္စီခြဲ၍ ဆရာက သင္ေပးသည္ဟုဆို၏။ အေျခခံမွ် သာျဖစ္၏။
မင္းသားငယ္ ဘူမိေဘာအဒူရာ ဒက္(ရွ)သည္ ဂီတပညာကို သင္ယူ ရာတြင္ ဂီတ သေကၤတႏွင့္ ဂႏၳဝင္ ေတးကို စိတ္ဝင္စားစြာ သင္ယူသည္ ဟုဆိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္မွ် သင္ယူၿပီးေသာ အခါ မင္းသားငယ္သည္ ေလမႈတ္ ကိရိယာကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ စိတ္ဝင္စားလာ သည္။ ဆက္ဆိုဖုန္း၊ ကလဲရိနက္ စသည့္ ေလမႈတ္ တူရိယာကိုသာ သင္ယူ ေလ့က်င့္သည္။ ဂီတသေကၤ တကို အေျခခံက စေလ့လာခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ေလမႈတ္ ကိရိယာကို ေျပာင္း ေသာ္လည္း တတ္လြယ္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဂ်က္(စ္) တီးဝိုင္းသို႔ ေျပာင္းသည္။ ဂ်က္(စ)က သူ႔အတြက္ ပိုမို လြတ္လပ္ေသာ ခံစားမႈကို ရေစ သည္ ဟုဆို၏။ ဂ်က္(စ)ေတးဂီတကို ေတာ့ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ အခ်ိန္မ်ားစြာ သုံး၍အာ႐ုံစူးစိုက္ေလ့က်င့္သည္ဟု ဆို၏။
ဂ်က္(စ)ေတးဂီတကို လိုက္ စားေလ့က်င့္ရာ၌ ေရွးေခတ္ထင္ ရွားေသာ ဂ်က္(စ)ဓာတ္ျပား မ်ားကို ဖြင့္၍ စူးစူး စိုက္စိုက္ ေလ့လာသည္ဟူ ေသာ မွတ္တမ္းမ်ားရွိသည္။ ဂ်က္(စ) ဂီတ ေလ့လာမႈက သူ႔အတြက္ ပိုမို လြတ္လပ္၍ တီထြင္ ဖန္တီးခြင့္ရ သည္ဟု မင္းသား ဘူမိေဘာက ဆို သည္။
ဂီတပညာ ေလ့လာမႈမွာ ယုံၾကည္မႈ ရွိလာေသာအခါ သူ၏ ဂီတဆရာ မ်ားကလည္း အားေပး သည္။ ဆရာမ်ားမွာ Sidney Bechet (Soprano Saxophonist) ႏွင့္Johnny Hodges (Alto Saxophone master) တို႔ျဖစ္ၾက သည္ဟု မွတ္တမ္းရွိသည္။
မင္းသား ဘူမိေဘာသည္ သူ၏ ပါရမ ီႏွင့္ ဇြဲႀကီးစြာ ေလ့က်င့္မႈတို႔ ေၾကာင့္ ဂီတပညာမွာ ကြၽမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္လာသည္။
အသက္(၁၈) ႏွစ္တြင္ ပထမ ဆုံး ကိုယ္ပိုင္ သီခ်င္းေရးစပ္သည္။ Candle Light Blues အမည္ရသီ ခ်င္းျဖစ္သည္။
နန္းေတာ္မွ ပထမဆုံး လူထုထံ ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိေသာ “Love at Sundown” ဟူေသာ ဒုတိယေရး ေသာ သီခ်င္းကို ေရးျပန္သည္။
တတိယသီခ်င္းမွာ “Love at Sundown” ဟူေသာ Sweet Waltz သီခ်င္းျဖစ္ပါ၏။ ထိုသီခ်င္းသည္ အထူးေက်ာ္ၾကားသည္။ ထီးနန္း မဆက္ခံမီ ေနာက္ဆုံးေရးေသာ စတုတၴေျမာက္ သီခ်င္းသည္Near Dawn ျဖစ္ပါ၏။
ဘုရင္အျဖစ္ စိုးစံစ ကာလမွာ သီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္ေသးသည္။ “Blue Day” “Dream of Love” “Dream of You” ႏွင့္ “Love Light in My Heart” တို႔ျဖစ္သည္။ ဘုရင္ႀကီးက သူေရးေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ျပည္သူ လူထု သုံးစြဲဖို႔ ခြင့္ျပဳ၏။ အဆုတ္ ေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရး လႈပ္ရွားမႈ အတြက္ “Love at Fundown” ၊ ၾကက္ေမြးျမဴေရး အသင္း အတြက္ “Falling Rain” ၊မ်က္မျမင္ေက်ာင္း လႈပ္ရွားမႈ အတြက္ “Smiles” ႏွင့္ စစ္ ခ်ီေတး သီခ်င္း အျဖစ္ Rao Su (We Shall Fight)၊ Kwamfan An Sungsud (The Noblest Dream) စသည္တို႔ေရးခဲ့သည္။ သုံးစြဲခြင့္ျပဳ သည္။
ေတးသီခ်င္းမ်ား ေရးစပ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔ Sangkhitmongkhon (ေရႊျပဇာတ္) တြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္ က မွတ္သား ေလာက္၍ ျပည္သူလူ ထု အသည္းထဲစြဲေစခဲ့ပါေတာ့သည္။
ယခုထိ ႏွစ္ ၂ဝအတြင္း ေတးသီ ခ်င္းအပုဒ္ ၄ဝ ေရးစပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္မွာ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ႏႈန္း ေလာက္ ေရးခဲ့သည္။ ဒီလိုေရးႏိုင္ခဲ့ ျခင္းဟာ ေတးဂီတညာရွင္ေတြ၏ ေထာက္ပံ့မႈ၊ ေတးေရးသူမ်ား၊ သီဆို သူမ်ားႏွင့္ တကြ အားေပးၾကသည့္ ပရိသတ္ႀကီး ၏ မပ်က္မကြက္ အား ေပးမႈေတြႏွင့္ ေတးသီခ်င္း ေတြကို စြဲၿမဲစြာ အသိအမွတ္ ျပဳၾကျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ ဆက္တိုက္ ေရးစပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေၾကညာခဲ့ ျခင္းက ဘုရင္အေနႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ ဂီတပညာရွင္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ႐ိုး ရွင္းစြာ ႏိွမ့္ခ်ေျပာဆို တတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို လူထုက တသသစြဲ မက္လ်က္ ရွိၾကပါေတာ့သည္။
ယခုသက္ေတာ္ ၈၈ႏွစ္တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီး နတ္ရြာစံကံ ေတာ္ကုန္ခဲ့ၿပီ။
သို႔ေသာ္….
ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ဆယ္မွ် တိုင္း ျပည္စည္းလုံး ညီညြတ္ေရးႏွင့္ ေက်း လက္စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အတြက္ ေဆာင္ရြက္ရင္း ေတးဂီတကို ခ်စ္ ျမတ္ႏိုးစြာ ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဘုရင္ႀကီး ကို သူ႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြက တသသျဖစ္ေနၾကမည္မွာ ေသခ်ာ လွပါ၏။
ေမာင္ေဆြသက္
