ရန္ကုန္ပ်ံက်သည္ မိမိကုိယ္မိမိ ရန္ကုန္ ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္၏ ႀကီးျမတ္ေသာ ထာဝရသေကၤတ အမွတ္တံဆိပ္အျဖစ္ ခံယူထားသည္။
” ႏုိင္ငံ၊ ၿမဳိ႕၊ ရြာ အတည္တက် မရွိၾကဘဲ ကမၻာအႏွံ႔ လွည့္လည္ သြားလာေနခဲ့ၾကတဲ့ ဂ်စ္ပစီအုပ္စု ေတြေတာင္ ငါ့ကိုစံျပလူသား Role Model ေနရာမွာထားၿပီး အတုယူ ခဲ့ၾကရတာကလား” ဟူ၍လည္း လွ်ာအ႐ိုးမရွိတုိင္း အၾ<ြကားသန္အာေခ်ာင္ တတ္ေသးသည္။
“အမွတ္မရွိ၊ လမ္းမရွိ၊ ကီလီေဘာတံတား..ဆိုတဲ့ ကေလကလြင့္ အေကာင္ေတြဟာ ငါ့ရဲ႕အေႏၲ ဝါသိက လက္ရင္းတပည့္ႀကီးေတြပဲ”ဟု သူက ဂုဏ္ယူစရာမရွိ ဂုဏ္ယူကာ ေလလံုးထြားသည္။ ” အေမရိကမယ္ Carpet- Bagger ဆိုတဲ့ ေတာင္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုိက္ရွာေနၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းသား ကေလကေခ်ေတြ ရွိခဲ့ၾကဖူးတယ္။ သူတုိ႔ကို ငါက ပ်ံက်ေဗဒနည္းပညာေတြ ပို႔ခ်ေပးလိုက္တာေပါ့။ ေတာင္ပိုင္းမွာ အေျခက်သြားၾကတဲ့အခါ ငါ့ေက်းဇူးကို မေမ့တဲ့ အေနနဲ႔ ငါ့ဆီကို ကုတ္ကင္းေတြ လက္ေဆာင္ပို႔လုိက္တာ ကံသီေပလုိ႔ ငါ့မွာ မူးယစ္ေဆးဝါးအမႈနဲ႔ ေထာင္မက်ခဲ့ရပါလားကြာ..ဟား..ဟား” ဟူ၍လည္း ရန္ကုန္ပ်ံက်က အရႊန္းေဖာက္တတ္ပါေသးသည္။
ရန္ကုန္ပ်ံက်မွာ ေနာက္လုိက္ တပည့္တပန္း ရာ၊ ေထာင္ခ်ီ၍ရွိ သည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ရန္ကုန္ပ်ံက်အား “အျပင္မွာေနရတာ ပ်င္းတယ္ဆရာ။ အထဲမွာ သြားေနလိုက္ဦးမယ္” ဟု ႐ိုေသစြာေလွ်ာက္ထားၿပီးေနာက္ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ၊ လမ္းပိတ္ဆို႔မႈ၊ ခိုးမႈ မသကၤာမႈ စသည့္ ျပစ္မႈမ်ားက်ဴးလြန္ကာ အင္းစိန္ေတာရေက်ာင္းေတာ္ သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။
” အိမ္း..အထဲမွာပ်င္းတဲ့အခါ က်ေတာ့ အျပင္ကိုျပန္ထြက္လာၾကဦးေပါ့။ ငါ့တပည့္တုိ႔ရာ..ငွက္ေတြ လိုေပါ့ကြာ။ အျပင္ကလြတ္လပ္တဲ့ ငွက္ေတြက ေဘးမရွိ၊ ရန္မရွိ အစာ မွန္မွန္စားရတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲကို ဝင္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ထဲက ငွက္ေတြကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းလို႔ရတဲ့ အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ ေတာင့္တၾကတယ္” ဟု ရန္ကုန္ပ်ံက် က ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေလလံုးမ်ဳိး သံုးတတ္သည္။ ရန္ကုန္ပ်ံက်သည္ သမုိင္းသုေတသီႀကီးတစ္ဦးကဲ့သု႔ိလည္း ” တကယ္ေတာ့ င႐ို႕ပ်ံက်ေတြဟာ ကမၻာဦးတုန္းက အိမ္ေျခရာေျခမရွိ ခဲ့ၾကတဲ့ ေရွးလူေတြကို မေမ့မေလ်ာ့၊ တေလးတစား ဂုဏ္ျပဳေနတဲ့ သမုိင္း သေကၤတေတြပဲ။ အဲသည္ သမုိင္း သေကၤတကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ၾကရမယ္။ မင္းတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ မေဆာက္ၾကနဲ႔။ သစ္ေစ်း၊ ဝါးေစ်း က ေရႊေစ်းနဲ႔ ပိန္မသာ၊ လိမ္မသာ ျဖစ္ေနတာ။ အိမ္ငွားၿပီးေတာ့လည္း မေနၾကနဲ႔။ အိမ္ရွင္ဆိုတာေတြက အတိုးႀကီးစားတဲ့ ကိုလိုနီေခတ္ ခ်စ္တီးကုလားထက္ အျပန္တစ္ရာ မက ပိုၿပီးဆိုးဝါးလွတယ္။ အိမ္ငွား ေနရင္ ျပႆနာ ခဏခဏတက္မယ္။ မင္းတို႔မွတ္ထားၾက။ ရန္ကုန္တိုင္း တရားမမႈေတြထဲမွာ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားအမႈက အမ်ားဆံုးဆိုတာသိထားၾကပါ”
” ခက္တာက က်ဴးေတာ့လည္း စည္ပင္ရဲကလာဆြဲတာ ဆရာႀကီးရဲ႕။ ရဲက မႏုိင္ရင္ ဘူဒိုဇာေတြေခၚလာၿပီး က်ဴးေတြကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ ကေလာ္ ေတာ့တာပဲ” ဟု တပည့္တစ္ဦးက ငိုသံပါကေလးျဖင့္ ေျပာသည္။ ” သူတုိ႔လာေတာ့လည္း တျခားတစ္ေနရာကို ေရႊ႕ေပးလုိက္တာေပါ့ လကြာ။ ကမၻာႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပါ။ မပူၾကပါနဲ႔”ထိုသို႔ ရန္ကုန္ပ်ံက်က ႏွစ္သိမ့္ စကားေျပာၾကားလိုက္ရပါေသာ္ လည္း ပ်ံက်ဘဝ၏ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ စရာမ်ားကို ခါးစည္းခံခဲ့ရဖူးသူပီပီ ရင္ထဲမွာေတာ့ တပည့္မ်ားအတြက္ မခ်ိတရိ ခံစားရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းေဆာင္ပီသစြာ တပည့္တုိ႔ကို စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးရေပလိမ့္ မည္။ အားမာန္သတၱိေတြ ႏႈိးဆြေပးရ ေပလိမ့္မည္။
” ေဟ့..ဒီမယ္ တပည့္တို႔။ ကမၻာ့ပစၥည္းမဲ့ စာေရးဆရာတို႔ရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ ဥေသွ်ာင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ႐ုတ္ရွလူမ်ဳိး စာေရးဆရာႀကီး ေဂၚရကီဟာ မေအာင္ျမင္ခင္ကာလ ကတည္းက ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ပ်ံက် တစ္ေယာက္ပဲကြယ့္။ ရုတ္ရွ ႏုိင္ငံႀကီး တစ္ခုလံုးကို လွည့္ပတ္သြားလာေန ခဲ့တာ ဆိုပဲ။ မင္းတုိ႔လည္း ေဂၚရကီ့ ထံုးကို ႏွလံုးမူရလိမ့္မကြယ့္။ ဒီေနရာ မွာေနလုိ႔ သက္ဆိုင္ရာက ႏွင္ထုတ္ ရင္ ဟိုေနရာကိုေရႊ႕၊ ဟိုေနရာက ႏွင္ထုတ္ျပန္ရင္ တျခားေနရာကိုေရႊ႕ ..မဟုတ္ဘူးလားကြယ့္..”
” ဆရာႀကီးရယ္၊ နာဂစ္ဝင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ ေပ်ာက္သြားၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္မွာ ပ်ံက်လုပ္ေနတာ။ အိမ္ေနရာ ၉၉ ေနရာ ေျပာင္းၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ ဒီ တစ္ခါ စည္ပင္ကေျပာင္းခိုင္းလို႔ တစ္ေနရာကို ေရႊ႕ရဦးမယ္ဆုိရင္ အိမ္ေနရာ ၁ဝဝ ျပည့္ပါၿပီ” ဟု တပည့္တစ္ဦးက မ်က္ရည္ကေလး တလည္လည္၊ ႏွပ္ကေလးတ႐ႈပ္ ႐ႈပ္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္ရွာသည္။ ” မပူပါနဲ႔ကြယ္။ ဟိုမယ္ျမင္လား..၁ဝ ထပ္တုိက္ခန္းတြဲႀကီးေတြ ေဆာက္ေနတာ” ဟုဆုိကာ ရန္ကုန္ပ်ံက်က ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ေတာက္ပေနေသာ အိမ္ရာစီမံကိန္း တစ္ခုဆီသို႔ လက္ညႇဳိးထိုးျပသည္။
” အဲသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနၾကရမွာလား ဟင္”
“တစ္ေန႔ေတာ့.. ေနခြင့္ရၾက မွာေပါ့လကြယ္”
ထိုစဥ္ ဒန္ဇလံုအလြတ္ႀကီး တစ္လံုးကို ခါးေစာင္းတင္၍ စုတ္တီး စုတ္ခ်ာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ႐ံႈ႕မဲ့လ်က္ ေရာက္ရွိလာ သည္။ “ဘဝပ်က္ၿပီ..ဘဝပ်က္ၿပီ ဆရာႀကီး” ဟု မိန္းကေလးက ေအာ္လုိက္သည္။ “ဟိတ္..နိမိတ္မရွိ၊ နမာမရွိ ဘာဘဝပ်က္တာလဲ။ ဘဝဆိုတာ ေသတာေတာင္ မပ်က္ဘူးမွတ္။ လူတစ္ေယာက္ ေသသြားၿပီးေနာက္ မွာ ဝိညာဥ္ဘဝနဲ႔ ေနခြင့္ရေသး တယ္။ ၿပီးရင္ ငရဲသားဘဝ၊ အဝီစိ သားဘဝနဲ႔ အၾကာႀကီး ေနလို႔ရေသး တယ္ကြယ့္မွတ္ထား” ဟု ရန္ကုန္ ပ်ံက်က ေတြးေခၚရွင္ဂိုက္ျဖင့္ ေလတစ္လံုး မိုးတစ္လံုးေျပာျပန္သည္။
” ငရဲေတြ၊ အဝီစိေတြ အသာ ထားပါဦး ဆရာႀကီးရယ္။ ေလာေလာ ဆယ္ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းမေရာင္းရ ေတာ့ ဝင္ေငြမရွိေတာ့ဘူး။ ဝင္ေငြမရွိရင္ ဝါးတီးလည္းေပ်ာက္ၿပီ။ ဝါးတီးေပ်ာက္တာဟာ ဘဝပ်က္တာ နဲ႔ အတူတူပဲမဟုတ္လား ဆရာႀကီး ရဲ႕..အီး..ဟီး..ဟီး” မိန္းကေလးက ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾ<ြကးရွာေလသည္။ ရန္ကုန္ပ်ံက် က မိန္းကေလး၏ ေျခာက္သေယာင္း ေနေသာ က်ီးကန္းသိုက္ဆံပင္မ်ား ေပၚသုိ႔ လက္ဝါးတစ္ဖက္ တင္လိုက္သည္။” မငိုနဲ႔သမီး။ ပ်ံက်ဆိုတာ ကမၻာႀကီးကို စတင္အသက္သြင္းခဲ့တဲ့ သမုိင္းဝင္လူသားေတြကြယ့္။ ကမၻာ အႏွံ႔မွာ ပ်ံက်ေတြရွိၾကတယ္။ ပ်ံက် မရွိရင္ တိုင္းျပည္ႏုိင္ငံဆိုတာ မရွိႏုိင္ဘူး”
” ပ်ံက်ေစ်းမေရာင္းရေတာ့ ကြၽန္မတို႔ငတ္မွာ”
” ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ ငတ္ေသ တဲ့ မသာ မရွိေပါင္ကြယ္”
ေစ်းသည္မကေလးက ကြၽႏ္ုပ္ တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ရန္ကုန္ ပ်ံက်ကို ေဒါသမီးဝင္းဝင္းေတာက္ ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ လိုက္ရာ ရန္ကုန္ပ်ံက် အသက္႐ွဴ မွားသြားသည္။ ” ကြၽန္မတို႔ ပ်ံက်ေတြက တစ္ေန႔ ေစ်းေရာင္းမွ တစ္ေန႔ထမင္းစားၾက ရတာရွင့္။ ေနရာမရွိလို႔ ေစ်းမေရာင္း ရရင္ ဘာနဲ႔ထမင္းသြားစားရမွာလဲ။ ထမင္းမရွိရင္ ဘာစားရမွာတုံးရွင့္” “အိမ္း…ထမင္းမရွိရင္ ေပါင္မုန္႔စားၾကေပါ့လကြယ္။ ဂြတ္တေမာနင္း ေပါင္မုန္႔ဆိုတာ ေကာင္းမွေကာင္း” ထိုစကားေျပာ၍မဆံုးခင္ သူ႔ မ်က္ႏွာဆီသို႔ ဒန္ဇလံုႀကီး ပ်ံဝဲမလာ မီ ရန္ကုန္ပ်ံက်သည္ ပ်ံက်ပီပီ အလြန္တရာလ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ ျဖင့္ (စည္ပင္ရဲေတြလက္က လြတ္ ေအာင္ေျပးသလို) လွစ္ခနဲ၊ လႊားခနဲ သုတ္ေျခတင္ေလေတာ့၏။
ၾကဴးႏွစ္
