စာၾကမ္းပိုးသည္ မိမိနာမည္ အတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးႏုိင္ေအာင္၊ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိလ်က္ရွိသည္။ ျမန္မာျပန္ကဝိအေက်ာ္ အေမာ္ႀကီးမ်ားက အဂၤလိပ္ဘာသာ Book-worm ကို စာၾကမ္းပိုးဟု အနက္လွယ္ခဲ့ၾကျခင္းကို ရန္ကုန္ စာၾကမ္း ပိုးက ႏွစ္ၿခဳိက္ေက်နပ္ျခင္း မရွိေပ။
” Book-worm ကို စာၾကမ္းပိုးလုိ႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္ထူ ဗိုက္ရႊဲဆရာႀကီးေတြဟာ ပညာရွိသတိျဖစ္ခဲ၊ ျမင္းေကာင္းခြာလိပ္၊ ေခ်ာ္ေတာေငါ့ကုန္ၾကတာပါကြ။ Worm ဆိုတာ သန္ေကာင္၊ တုပ္ေကာင္၊ တီေကာင္၊ ေလာက္ ေကာင္လို ရြံစရာကပ္ပါးေကာင္ေတြကို ေခၚတာ။ ငါက စာအုပ္ေတြနဲ႔ေန၊ စာအုပ္ေတြၾကားမွာ က်က္စားတဲ့ စာၾကမ္းပိုး။ ငါ့ကို Book-bug လို႔ ေခၚၾကပါ” ဟု ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးက မိတ္ေဆြမ်ားကို ေတာင္းဆိုသည္။
” ဒီမယ္ ဆရာပိုးရဲ႕.. Book-bug ဆိုတဲ့ေရးထံုး အဂၤလိပ္စာမွာမွ မရွိတာ။ Book-worm ဆိုသဟာပဲ ရွိတယ္” ဟု အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ျပစားေသာ ကဗ်ာဆရာကေလးက ဆင္ေျခတက္သည္။
” ေရးထံုးရွိရွိ၊ မရွိရွိ င့ါကို Book-worm လုိ႔မေခၚၾကပါနဲ႔။ ေခၚသံၾကားရတုိင္း င့ါမွာ ၾကက္သီးထၿပီး ဓာတ္ပဲသြားရေတာ့မလိုလုိ၊ က်င္ငယ္ပဲစြန္႔ရေတာ့မလိုလို မအီမလည္ႀကီး ခံစားရလု႔ိပါကြာ”
” ဒါျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ဆရာ ပိုးကို Book-bug လို႔ပဲ ေခၚၾကေတာ့မယ္ေနာ္။ အတုိေကာက္ ဘီဘီလို႔ပဲ ေခၚၾကမယ္ဆရာပိုး”
ထိုအခါ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ” ဟ..ဟ..မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဘီဘီလို႔ မေခၚၾကပါနဲ႔။ ဘီဘီဆိုတာ မြတ္ဆလင္ကုလားမ နာမည္ႀကီးကြ။ သာကီႏြယ္မ်ဳိး၊ ငါ့လိုဆရာပိုးကို ကုလားမလို႔ ထင္သြားၾကရင္အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ၾကားလုိ႔မွ မေကာင္းပါဘူးကြာ’ ဟု ရန္ကုန္ စာၾကမ္းပိုးက အေက်ာက္အကန္ျငင္းသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးကို မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား၊ တပည့္ တပန္းမ်ားက “ဆရာပိုး”၊ “ဆရာပိုး” ႏွင့္ ေခၚေနၾကရာ ေဆးဝါးအတု လုပ္ေရာင္းေနေသာ လူလိမ္လူေကာက္တစ္ေယာက္က “ဆရာပိုး ေလပုပ္ထုတ္ေဆး” ဟူ၍ ေဆးတစ္မ်ဳိး ထုတ္လုပ္ကာ အရပ္တကာ လွည့္လည္ေအာ္ဟစ္ေရာင္းခ်သည္။ ထိုအခါ မအူမလည္ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္က ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးအား..” ဆရာပိုး၊ ဆရာပိုးနဲ႔ နာမည္ႀကီးေနလိုက္တာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ေမာင္ရင္က ဗိေႏၶာဆရာကိုး။ လမ္းႀကံဳတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာပိုး ေလပုပ္ထုတ္ေဆးတစ္ဘူးေလာက္ကူညီပါ” ဟု လက္ျဖန္႔ေတာင္းလာ သျဖင့္ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုး အေတာ္ကေလး စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ သြားရသည္။
အမွန္စင္စစ္ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးသည္ အံ့ဖြယ္ရွားပါး ပုဂၢဳိလ္ထူး ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ သူမေမႊမေႏွာက္ဖူးေသာ စာၾကည့္တိုက္ဟူ၍ မရွိ။ သူမေရာက္ ဖူးေသာ၊ မေပါက္ဖူးေသာ စာအုပ္ ဆိုင္ဟူ၍လည္း မရွိ။ စာအုပ္ အေဟာင္းေရာင္းေသာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းဆုိင္မ်ားအားလံုး သူ႔ကို မသိသူမရွိ။ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းရွိ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းသူ တစ္ဦး ကေတာ့ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးကို အေဝးက လွမ္းေတြ႕သည္ႏွင့္.. “လာဘ္တိတ္တဲ့ငနဲေတာ့ လာၿပီ။ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ထုိင္ျမည္းေတာ့တာပဲ။ စာအုပ္ေရ ငါးဆယ္ေလာက္လည္းျပည့္ၿပီးေရာ တစ္အုပ္မွမဝယ္ဘဲ ထလစ္သြား ကေရာ။ အလကား အယားဘူး၊ အ႐ူးပါးႀကီး” ဟု ညည္းညဴက်ိန္ဆဲ တတ္သည္။
” သူ႔ကိုနားလည္ေပးသင့္ပါသဗ်ာ။ သူမွ တကယ့္စာေပျမတ္ႏိုးသူဗ်။ စာအုပ္စာေပကို တကယ္စြဲလမ္းတြယ္တာတယ္။ စာအုပ္ေတြ႕တာနဲ႔ ဘာစာအုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ေကာက္မကိုင္ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ စာတစ္ပိုဒ္ေလာက္ ေကာက္မဖတ္ဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ တကယ့္ စာခ်စ္သူႀကီးပါဗ်ာ” ဟု အျခားစာအုပ္သည္တစ္ေယာက္က ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးဘက္မွ ေရွ႕ေနလိုက္သည္။
တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုး၏ အျဖစ္မွန္ကို မသိသူေတြ မ်ား သည္။ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးမွာ စာအုပ္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာမခြာဘဲ ေနခဲ့ရာ အလုပ္တာဝန္ လစ္ဟင္းေပါင္းမ်ားသျဖင့္ အလုပ္ျပဳတ္သြားသည္။ စာဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သျဖင့္ သူ၏ ၾကင္ရာ ဇနီးကလည္း စိတ္ပ်က္လာ ၿပီး “ရွင့္စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲေပါင္းေတာ့။ ကြၽန္မနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ေတာ့” ဟု ဆိုကာ အိမ္ေပၚမွဆင္းသြားသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးကို နားမလည္ႏုိင္ ၾကေတာ့ဘဲ သူ႔အနီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြာကုန္ၾကသည္။
” ဒီငနဲကို ဘယ္ေတာ့ေတြ႕ေတြ႕ စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔မခြာဘူး။ တစ္ေန႔က ငါ့အနားလာထိုင္ေတာ့ သူ႔ဆီက အနံ႔ဆိုးႀကီးထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါက (ေဟ့လူ..ခင္ဗ်ားကိုယ္က ခ်ံေစာ္နီးတယ္) လို႔ ေျပာလုိက္မွ ငနဲက စာအုပ္ကိုပိတ္ၿပီး (ဟုတ္ပါရဲ႕.. ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ရင္း စာဖတ္ေနတာ။ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ မိဘဲ ျပန္ဆင္းလာမိတယ္။ ေဆာရီး ဗ်ာ) လုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့လစ္ကေရာ”
ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုး၏ အသိ တစ္ေယာက္က အထက္ပါအတိုင္း သတင္းေပးသျဖင့္ က်န္အသိမိတ္ ေဆြမ်ားမွာ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးထံမွ “ခ်ံေစာ္နီး” မွာေၾကာက္ၿပီး ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးကေတာ့ သူ႔ကိုတစ္ကမၻာလံုးကေရွာင္သြားလည္း အေရးစိုက္ေနမည္မဟုတ္ေပ။ သူ႔ လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေနပါက တစ္ကမၻာလံုးကို ပိုင္ဆုိင္ေနရသလို ေက်နပ္ေနမွာျဖစ္သည္။ စိတ္ေကာင္းရွိရွာေသာ အိမ္နီးခ်င္း ပင္စင္စားအဘိုးႀကီးတစ္ဦးကေတာ့ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးကို ႐ိုး႐ိုး သားသား စပ္စုသည္။ ” ေမာင္ဟိုဒင္းရယ္..မင္းကိုဘယ္ေတာ့ၾကည့္လိုက္၊ ၾကည့္လိုက္ စာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာ ခြာတယ္မရွိဘူး။ စာကိုဘိန္းစြဲသလိုစြဲေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
” ဘိန္းစြဲတာထက္ပိုတယ္ခင္ဗ်။ ယာဘေဆးျပားစြဲတာထက္လည္း ပိုဆိုးတယ္။ အမ္ဖက္တမင္း စိတ္ၾ<ြက ႐ူးသြပ္ေဆးစြဲတာထက္ေတာင္ အပံုႀကီးပိုေသး။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ေနၿပီး စာအုပ္ေတြထဲမွာ အာ႐ံုစူးစိုက္ထား တာဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ အဓိပၸာယ္ပါပဲခင္ဗ်ာ” ဟု ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးက ေလႀကီးေလက်ယ္ျဖင့္ ၿဖီးလံုး ထုတ္လုိက္ရာ စိတ္ေကာင္းရွိရွာေသာ အဘိုးႀကီးမွာ.. “ေအး..ေအး ကံနာ၊ ဝဋ္နာဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေပါ့” ဟုသာ ညည္းတြား ေရရြတ္ႏုိင္ရွာေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ပန္းဆိုးတန္းေဇာ္ႀကီးဟု နာမည္ႀကီးေသာ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမွ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုး စာထိုင္ဖတ္ေနသည္။ ပန္းဆိုးတန္း ေဇာ္ႀကီးဟု နာမည္ႀကီးရျခင္းမွာ ေဇာ္ႀကီးသည္ ေစ်းေရာင္းမေကာင္း၊ စာအုပ္အေရာင္းပါးလွ်င္ စိတ္တိုၿပီး စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ လုပ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ ဆရာပိုး..” ဟု ေဇာ္ႀကီးက မိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ခါးေထာက္ရပ္ရင္း ေခၚလုိက္သည္။ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးမွာစာထဲတြင္ အာ႐ံုႏွစ္ထားသျဖင့္ ေဇာ္ႀကီးေခၚသံ ကို မၾကား။ ေဇာ္ႀကီးသည္ မ်က္ႏွာႀကီး နီလာၿပီး အသံကိုျမႇင့္လိုက္သည္။ ” က်ဳပ္ကညစ္ေနတာေနာ္။ စာအုပ္ေစ်းကြက္ပ်က္ေနလို႔ စာေပပြဲေတာ္ေတြလုပ္ၿပီး အဲဒီမွာ စာအုပ္သြားေရာင္းေတာ့လည္း မဟန္ဘူး။ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ခ်ေရာင္းေတာ့လည္း မဝယ္ၾကဘူး။ အလကားေပးတာ ေတာင္ အိမ္မွာ စာအုပ္ထားရတာ ႐ႈပ္သေလး၊ ဘာေလးနဲ႔။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက စာအုပ္ထိုင္ေရာင္းေနတ့ဲ က်ဳပ္ကို သနားတဲ့မ်က္လံုးေတြ နဲ႔ ၾကည့္သြားၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆို ပါးစပ္ကသာထုတ္မေျပာတာ။ က်ဳပ္ကို အ႐ူးလို႔ထင္ေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔မိုဘိုင္းဖုန္း ကေလးထုတ္ျပၿပီး (ေဟာဒီထဲမွာ အကုန္ဖတ္လို႔ရသကြ) လုိ႔ေတာင္ ရိသြားေသးတယ္။ က်ဳပ္ ညစ္ေနၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဂိုးေတာ့..မဂိုးရင္” ပန္းဆိုးတန္းေဇာ္ႀကီးက လက္သီးဆုပ္လိုက္သည့္အခုိက္မွာပဲ ရန္ကုန္စာၾကမ္းပိုးသည္ ဖ်တ္ခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ေဇာ္ႀကီးကို အသနားခံသည့္ မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ “ခြင့္လႊတ္ပါကြာ..ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ စာအုပ္ေလာကႀကီး နိဂံုး မခ်ဳပ္ခင္ ငါအငမ္းမရ တဝတၿပဲ စာဖတ္သြားပါရေစ..ေနာ္..ေနာ္” စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ စာၾကမ္းပိုးသည္ စာအုပ္ဆိုင္ေရွ႕က ေန မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ထြက္ခြာ သြားရွာေလသတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
