ေမွာ္ဆရာသည္ “တတ္သည့္ပညာ မေနသာ” ဟု ဆိုသည့္ အလားသူ တတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာ တန္ခုိးကို အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံု ေထာင့္ စံု ေအာင္ အသံုးခ်လ်က္ရွိသည္။ သူ႔လက္ထဲ တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္း လ်က္ရွိရာ လြတ္လပ္ေရးေခတ္က ရွင္း လင္း ေသာ ၿမဳိ႕လယ္ေကာင္သည္ (မဆလ) ေခတ္ တြင္ လူသူအသြားအလာ ထူထပ္ျ>ြပတ္ညပ္ လာသည္။ (နဝတ၊ နအဖ) ေခတ္တြင္ ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာက “ၿမဳိ႕လယ္မွာ လူ႐ႈပ္ တယ္။ ရွင္းသြားေအာင္ အကုန္ခဲြ ထုတ္ပစ္ မယ္” ဟု ဆိုတာ ဒဂံုၿမဳိ႕သစ္သံုးၿမဳိ႕၊ လႈိင္ သာယာၿမဳိ႕သစ္၊ ေရႊျပည္သာၿမဳိ႕သစ္တုိ႔ကို ဖန္တီးခဲ့႐ံု မွ်မက ပ်ဥ္းမနားနယ္မွာ ေတာ ရွင္း၍ ေနျပည္ေတာ္ ၿမဳိ႕သစ္ႀကီး ကို ဖန္တီး သည္။
ထိုအခါ နတ္ကမၻာမွ နတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္ ေတာ္မူေသာ သိၾကားမင္း ဦးမာဃက ရန္ကုန္ ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး
“ေမွာ္ဆရာေလး ကေတာ့ လက္စြမ္း ေရာ၊ ေျခစြမ္းပါ ျပန္ေနျပန္ၿပီ။ ရန္ကုန္ခမ်ာ ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ဒဂုန္နာမည္ကို ရန္ကုန္လုိ႔ ေျပာင္း ပစ္ခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ် သာ တမလြန္ကေန သိရင္ ေနာင္တရၿပီး (မူလအမည္ အတုိင္း ဒဂံုလုိ႔ ထားပစ္ခဲ့ရင္ အေကာင္းသား) လုိ႔ ညည္း ရွာမွာပဲ” ဟု သက္မ တစ္ခ်ခ်ႏွင့္ ျမည္တမ္း လုိက္သည္။ ဦးမာဃ၏ စိတ္မသက္ သာ ေသာ အမူအရာကို ၾကည့္ကာ နတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကေတာ္ ေဒၚသုဇိတာက..
“ေတာ့္မလည္း သက္ျပင္းႀကီးေတြ တဟင္းဟင္းခ်ၿပီး ဘာမ်ားျဖစ္ေနရတာတံုး” ဟု စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာ ဆိုတဲ့ သတၱဝါက သူ႔ပညာ အစြမ္းနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ေမွာက္လုိ ေမွာက္၊ လွန္လို လွန္လုပ္ေနလို႔ကြ။ ေနာက္ ႏွစ္ ၂ဝ ၾကာရင္ စင္ကာပူကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အလွပအခ့ံညားဆံုး နံပါတ္ဝမ္းတစ္ ဂဏန္းတစ္ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေစ ရမယ္ လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေနသကြ။ ရန္ကုန္ ေမွာ္ဆရာေတာ့ ေမွာ္႐ူး႐ူးၿပီး စိတ္ ကူးယဥ္ ေဆး႐ံုကိုေတာင္ ေရာက္ခါနီးၿပီ မွတ္ပါရဲ႕”
ဦးမာဃက က႐ုဏာေဒါေသာ အသံ ျဖင့္ ေျပာသည္။ နတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကေတာ္က ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္သည္။
“ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနသလဲဆိုတာ အေသးစိတ္ သိရေအာင္ ေတာ့္ကိုယ္ေရး အရာရွိ မာတလိကို အျမန္ဆံုး စံုစမ္းခုိင္းလိုက္။ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဆံ ေတာ္ ကိန္းဝပ္ရာ ေရႊတိဂံုေစတီ ေတာ္ျမတ္ ႀကီးရွိတဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ဂုဏ္သိကၡာပြန္းပဲ့ တာမ်ဳိးေတာ့ အျဖစ္ မခံႏုိင္ပါဘူးေတာ္” ဟု သုဇိတာက ႏႈတ္ခမ္း တစ္လန္ ပန္းတစ္လန္ ျဖင့္ ေျပာသျဖင့္ ဦးမာဃသည္ သူ၏ P.A မာတလိကို ရန္ကုန္သို႔ အျမန္ ေစလႊတ္လိုက္ ရေလသည္။
မာတလိ ရန္ကုန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ႀကဳိ တင္သိရွိေနေသာ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးက အသင့္ႀကဳိဆိုေနသည္။
“မစၥတာ မာတလိ၊ နတ္ျပည္မွာ ေအး ေအးမေနဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ လူ႔ျပည္ဆင္းလာ တာလဲ။ အထူးသျဖင့္ ေဟာဒီ့ င႐ို႕ရန္ကုန္ က ႐ႈပ္မွ႐ႈပ္ ငါ့လူ ရဲ႕။ အေျပာင္းအလဲ ဗေလာင္းဗလဲေတြ အေတာ္မ်ားတာ။ ငါ့မွာ ထာဝရ သက္ေတာ္ရွည္ ရာထူး ရထားလုိ႔သာ ေဟာသည့္ ရန္ကုန္ မွာ မခ်စ္ေသာ္ လည္း ေအာင့္ကာနမ္းေနရတာ”
“ရန္ကုန္ ေမွာ္ဆရာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနသလဲ ဆိုတာ ဘိုးဘိုးႀကီး သိသေလာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အမိန္႔ရွိပါ” ဟု မာတလိ က ေတာင္းပန္ေသာ္ ဆူးေလ ဘုိးဘုိးႀကီးသည္ ႐ွဴးခနဲ ျမည္ေအာင္ သက္ျပင္း မႈတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မာတလိ အနီးသို႔ကပ္ကာ ေလသံ ျဖင့္
“ေမွာ္ဆရာက ေမွာ္႐ူး ႐ူးေနသကြ။ အေသးစိတ္ေတာ့ ငါမေျပာဘူး။ မင္း သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေလ့လာေပ ေတာ့” ဟု မိန္႔ၾကားၿပီးေနာက္ ဆူးေလဘိုးဘိုး ႀကီးသည္ ထမင္းစားဖိတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ တေထာင္ဘိုးဘိုးႀကီးထံသုိ႔ ၾကြျမန္းသြား ေလသည္။
မာတလိသည္ ဘတ္စ္ကားမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အူတူတူအတတ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။
“ဘာလဲကြ၊ အေတာ္ ဘိုဆန္ခ်င္တဲ့ လူေတြပါလား။ YBS ဝိုင္ဘီ အက္စ္တဲ့။ အဲသဟာက ဘာတံုး” ဟု မေက်မခ်မ္း အသံ ထြက္ၿပီး ျမည္ တမ္းေနသည္။ သူ႔အသံကုိ လမ္းေဘးမွာ အိုးကေလး ဘယာေၾကာ္ ေရာင္းေနေသာ ကုလားကေလးၾကားေသာ အခါ မာတလိအား..
“ဟေရး.. ဆရာႀကီး ဒီေခတ္ ရန္ကုန္မွာေနရင္ YBS အေၾကာင္း သိထားမွေနာ။ YBS ဆိုတာ Yangon Bus Service ကို အ တုိ ေကာက္ ေခၚတာဗ်။ အမ်ားပိုင္ ဘတ္စ္ ကား လုပ္ငန္းေပါ့ ဗ်ာ” ဟု ပညာ ေပးေလသည္။ မာတလိက ခါ တိုင္းထက္ခရီး သည္ေတြ ပုိမို စုေဝးေနေသာ ဘတ္စ္မွတ္တိုင္ ကိုလွမ္း ၾကည့္ရင္း ..
“ေရွးေခတ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္” ဟု ေရ ရြတ္လိုက္၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္ ေမွာ္ဆရာသည္ သူ၏ထူးကဲ ေသာ ေမွာ္တန္ခိုးျဖင့္ မာတလီ အနီးသို႔ ျဖဳန္းခနဲ ေရာက္လာသည္။
“ဟဲလို..မစၥတာ မာတလိ၊ ေရွးေခတ္ ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ဆိုၿပီး အတိတ္ကို တမ္းေနသလား။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခါစ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကို လြမ္းေနလို႔ လားဗ်”
“လြမ္းရသေပါ့ ေမာင္ရယ္။ အဲသည္ တုန္းက ရန္ကုန္မွာ ခ်က္ႀကီး ဗိုက္ပူလုိ႔ေခၚတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ေပါမွေပါ။ ၿပီးေတာ့ ခရီး သည္ေတြ လည္း ေခ်ာင္မွေခ်ာင္။ စပယ္ယာ ေတြကလည္း ယဥ္ေက်းမွ ယဥ္ေက်း။ မွတ္တုိင္ မွာ ခရီးသည္ကို ဖက္လွဲတကင္း နဲ႔ ေစာင့္ေခၚ တာ ေမာင္ရဲ႕။ အခုေခတ္လို တြန္းတင္၊ တြန္းခ် လုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး”
“ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီ မစၥတာ မာတလိ ရဲ႕။ ေခတ္ေဟာင္း ကို ေမ့လိုက္ေတာ့။ မစၥတာ မာတလိ ေျပာတဲ့ ေခတ္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ လူဦးေရ ၈ ေသာင္းေလာက္ ပဲရွိတာ။ အခု လူဦးေရ ၈ သန္းေလာက္ ရွိေနတာ ကိုလည္း သတိျပဳဦးမွေပါ့” ဟု ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာက ပါးစပ္ ထဲေတြ႕ရာ ကိန္းဂဏန္း မ်ားကို အတည္ေပါက္ျဖင့္ ရမ္းသမ္းေျပာရာ နတ္ ျပည္၌သာ နတ္ရည္လည္ေသာ မာတလိမွာ လူ႔ျပည္၌ လူရည္ မလည္ႏုိင္ဘဲ ရန္ကုန္ ေမွာ္ဆရာ ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းညိတ္ေနလိုက္ ရေလသည္။
“င႐ုိ႕နတ္ျပည္က စူပါ ကြန္ပ်ဴတာက ေဖာ္ျပခ်က္ အတုိင္းဆိုရင္ မင္း႐ို႕ ဖန္တီး လိုက္တဲ့ YBS က ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကားစီးေရ နည္း သြားေတာ့ ဝန္နဲ႔အား မမွ်ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တကၠစီ ေတြကိုလည္း ေလွ်ာ့ပစ္ဦးမယ္လုိ႔ င႐ို႕ ေထာက္ လွမ္းေရး သတင္းေတြအရ သိရ တယ္။ ဒီပံုအတုိင္း ဆို ရန္ကုန္ ဘတ္စ္ကား ခရီးသည္ထုႀကီးက အံုၾကြၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ ကုန္ၾကလိမ့္ မေနာ..”
ရန္ကုန္ ေမွာ္ဆရာက လက္ကေလးကာ ၍ ေခါင္းကေလးခါသည္။
“ႏုိး..ႏုိး.. မပူပါနဲ႔ မစၥတာ မာတလိ။ နတ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ကိုလည္း စိတ္ေအးေအးထား ပါ။ ရန္ကုန္မွာ ခရီးသည္ အားလံုး စိတ္ေအး ခ်မ္းသာ သြားလာႏုိင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ စီစဥ္ေန ပါၿပီလုိ႔ အစီရင္ခံ လိုက္ပါခင္ဗ်ာ”
“မင္းက ဘာေတြစီစဥ္ထားလုိ႔တုန္း”
“ေမွာ္ဆရာပဲဗ်ာ။ ဒါေလးမ်ား အလြယ္ ကေလး။ ဂ်ပန္ကေန City Bus လို႔ေခၚတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ စင္းေရတစ္ သိန္း မွာလုိက္ၿပီ။ အားလံုးဟာ ေမာင္းသူမဲ့၊ စပယ္ယာမဲ့၊ အထူးတကာ့ အထူးကားေတြ ခ်ည္းပဲ”
“ဘုရား..ဘုရား”
“ေနာက္ၿပီး လမ္းေတြခ်ဲ႕မယ္။ ႏွစ္ထပ္၊ သံုးထပ္ မိုးပ်ံကားလမ္းႀကီး ေတြ အျမန္ဆံုး ေဖာက္ဖို႔လည္း စီစဥ္ၿပီးၿပီ”
“မင္းက ေမွာ္ဆရာ ဆိုေတာ့ ေမွာ္တန္ခိုး နဲ႔ စီစဥ္လုိက္တာေပါ့ေလ”
“ႏုိး..ႏိုး.. ဒီေနရာမွာ ေမွာ္ပညာကို မသံုးဘူး မစၥတာ မာတလိ။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ ဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ နည္းနဲ႔ပဲ စီစဥ္ မွာ။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဘ႑ာတုိက္ထဲက ျပည္သူ လူထုရဲ႕ ဘ႑ာေငြကိုပဲ သံုးမွာခင္ဗ်”
“အေကာင္းမွတ္လုိ႔ နားေထာင္ေန တာ။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အ႐ူးစကားေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေနသကိုး။ မင္းကို ထင္ရာေလွ်ာက္ လုပ္ခြင့္ မေပးႏုိင္ေတာ့ ဘူး။ မင္းကို အဘ နတ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီးဆီ ေခၚသြားရမယ္ လာ …”
မာတလိက ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာကို ဖမ္းဆီးရန္ လက္ကို ဖမ္းဆြဲ လိုက္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ေမွာ္ဆရာမွာ ေမွာ္အတတ္ျဖင့္ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ သြားသျဖင့္ နတ္ခ်ဳပ္ မွဴးႀကီး၏ P.A အရာရွိ မာတလိခမ်ာ အူ တူတူ အတတ၊ ေယာင္နန က်န္ခဲ့ေလ သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
