ဗဟန္းၾကား ေတာရလမ္းမွာ
ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ေရာက္သည္ မွာ ၆၇ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေရာက္စက ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ လူမမည္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ယခု အသက္ ၇၇ႏွစ္အရြယ္ အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ဆိုေသာ နာမည္ကို အေလာင္းမင္းတရားႀကီးက သမုတ္ ခဲ့ေၾကာင္း ရာဇဝင္က်မ္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ၁၇၅၅ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၆ ရက္တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာ အေလာင္း မင္းတရားႀကီး၏ အမိန္႔ေတာ္တြင္ ” ဟံသာဝတီပတ္လည္ မည္သည့္ၿမိဳ႕ ျပေက်းရြာမက်န္ လိုက္လံဖ်က္ဆီး သိမ္းယူေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဒဂုန္ၿမိဳ႕ကို ရန္ကုန္သမုတ္ေတာ္မူ၍ ၿမဳိ႕ျပ၊က်ံဳး ေျမာင္း၊ပစၥင္၊ ရင္ေလွ်ာက္၊ တန္ ေဆာင္း၊ ျပအိုးႏွင့္တကြ ေရႊနန္းစိုက္ ေဆာက္ စံပယ္ေတာ္မူသည္” ဟူ၍ ေတြ႕ရသည္။ မူလက “ဒဂုန္” ဟု အမည္တြင္ေသာၿမိဳ႕ကို ရန္အေပါင္း ကုန္စင္သည့္အဓိပၸာယ္ျဖင့္ “ရန္ကုန္” ဟု ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သက္သည္ ႏွစ္၂ဝဝ နီးပါးရွိေနပါၿပီ။ မူလက ျမန္မာ့ပိုင္ နက္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္သည္ ၁၈၅၂ခု၊ ဒုတိယ အဂၤလိပ္ ျမန္မာစစ္ပြဲအၿပီး တြင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္သို႔ ေရာက္ရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္သည္အထိ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ ေတြ႕ရသည္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္ႏွင့္အမွ် ၿမိဳ႕၏အသြင္သဏၭာန္သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္း လဲလာခဲ့သည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္မသိမီလိုက္ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို စာေတြ႕အျဖစ္ သာ သိခြင့္ရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွ ယခုအထိ ႏွစ္ခုနစ္ဆယ္နီးပါးကာလ အတြင္း ေျပာင္းလဲလာပံုမ်ားကိုေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ေတြ႕ႀကံဳရပါ သည္။ ထိုအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို စဥ္းစားမိေသာအခါ ျပန္ေျပာခ်င္ခဲ့ တာ ေပၚလာပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပည္တြင္းစစ္မီး ထေတာက္သည့္အတြက္ ၿမိဳ႕ပ်က္၊ ရြာပ်က္ၿပီး အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ျဖစ္ၾကရသူမ်ား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ လာေရာက္ ခိုလံႈၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္မွာ လြတ္လပ္ ေရးရစ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္း၏ ထင္ ရွားေသာ က႑တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုဒုကၡသည္မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုလည္းပါဝင္ပါသည္။ ရန္ကုန္ ကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနေသာ ေဆြ မ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အတူေနၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ရန္ကုန္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဟသၤာတတစ္ဖက္ကမ္း ကူးၿပီး သာရေဝါ – ရန္ကုန္ ရထားႀကီး၏ ကုန္တြဲတစ္တြဲထဲမွာ တိုးတိုး ႀကိတ္ ႀကိတ္လိုက္လာရေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သည္ ညေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္မွာ ကြမ္းၿခံ ဘူတာ ဟု ထိုစဥ္က ေခၚေသာ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီးသိ႔ု ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားမွာ ဗဟန္းၾကားေတာရ လမ္းတြင္ ေနသည့္အတြက္ ျမင္း လွည္းတစ္စီးငွားၿပီး ဗဟန္းသို႔
လာခဲ့ ၾကသည္။ ထုိစဥ္က ရန္ကုန္မွာ ျမင္း လွည္းမ်ား ေျပးဆြဲေနဆဲျဖစ္သည္။ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ တခြပ္ခြပ္ စည္းက်ဝါးက် ေျပးေနေသာ ျမင္းခြာ သံကေလးမ်ားကိုၾကားရေတာ့ အထူး အဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ တိရစၧာန္႐ံု ေဘး၊ ဗဟန္းလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာစဥ္ လက္ဝဲဘက္ခပ္လွမ္း လွမ္းမွာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ ႀကီးကို လွမ္းၿပီးဖူးေျမာ္ျမင္လိုက္ ရသည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္မွာ လည္း ယခုကဲ့သို႔ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ညီးမေနေသးပါ။ ေစတီေတာ္ႀကီး၏ လံုးပတ္ေတာ္ကိုဝိုက္၍ မီးလံုးမ်ား၊ ေလးငါးရစ္ ထြန္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးရ၍ ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ယခင္က ရြာမွ တကူးတကန္႔ လာေရာက္ဖူးရေသာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို ယခုအၿမဲဖူးရေတာ့ မည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိသည္။ ျမင္းလွည္းက ၾကားေတာရလမ္းဘက္ ေကြ႕ဝင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ သည့္အတြက္ ျမင္းလွည္းေပၚက ဆင္းၿပီး ေရွ႕ဘက္တူ႐ႈသို႔ ၾကည့္လိုက္ ေသာအခါ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီး ကို ဘြားခနဲ ဖူးျမင္လိုက္ရသည့္ အတြက္ အံ့ၾသဝမ္းသာသြားသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္စက မွတ္မွတ္ရရ အေတြ႕အႀကံဳျဖစ္သည္။
ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ အိမ္ေဂဟာမွာ လမ္းလက္ဝဲဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ မွာ ေဆာက္ထားေသာ တဲသာသာ အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။ ၁ဝေပ၊ ၁၅ ေပေလာက္သာက်ယ္ၿပီး ဓနိမိုး ထရံကာျဖစ္သည္။ မူလရွိၿပီးသား အိမ္သားေျခာက္ေယာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔မိသားစုသံုးေယာက္ ထပ္ေပါင္း ေတာ့ စုစုေပါင္း ကိုးေယာက္ျဖစ္ သြားသည္။ ထိုအိမ္ကေလးကို တစ္ လ ၁၅က်ပ္ႏွင့္ ငွားေနရျခင္းျဖစ္ ေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့ သိရသည္။ အိမ္သားေတြ အျပည့္အသိပ္ျဖစ္ သည့္အတြက္ “အိပ္လည္း ဒီေနရာ၊ စားလည္းဒီေနရာ” ဆိုသလို ျဖစ္ေနသည္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ အေျခမက်ေသးသည့္အတြက္ စိတ္ညစ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးမို႔ စိတ္ ညစ္ရေကာင္းမွန္းမသိပါ။
ၾကားေတာရလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုးလမ္းေဘးတစ္ဖက္စီမွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔အိမ္လို အိမ္ကေလးေတြ အျပည့္ ရွိေနသည္။ အိမ္သက္သက္မဟုတ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆိုင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖြင့္ထား ေသးသည္။ ဆိုင္ေတြခ်ည္း သက္သက္ လည္းရွိသည္။ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ ေတာ့ အိမ္ေတြ မ်က္စိထဲမွာ အစီ အရီ ေပၚလာသည္။ ဓာတ္ပံုဆိုင္၊ အလွကုန္ဆိုင္၊ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္၊ ဖိနပ္ ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ကိတ္မုန္႔ ဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ ဆံသဆိုင္၊ စာအုပ္ ဆိုင္ စသည့္ဆိုင္မ်ား၊ အလွကုန္ဆိုင္ ေတြက “ခိုင္မာလာစတိုး” တဲ့၊ “ေအာင္ ေဇယ်အင္ကိုး”တဲ့၊ “လွစတိုး”တဲ့၊ “ေရႊမွ်ားကိတ္မုန္႔တိုက္”လည္း ရွိသည္။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္က “ရွိန္းဆံသ” တဲ့။ ထမင္းဆိုင္က “ဦးေလးႀကီး ထမင္းဆိုင္” ေရာ၊ “အေဒၚႀကီး ထမင္းဆိုင္” ေရာရွိသည္။ ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ အဝစားတစ္က်ပ္ဟု စာတန္းထိုးထားသည္။
အိမ္ကေလးမ်ား၏ ေနာက္ ဘက္အျမင့္ေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းမ်ားရွိသည္။ “ဆူးခါး ေက်ာင္းတိုက္”၊ “ဦးအရိယ ေက်ာင္းတုိက္”၊ “ဦးနာလိႏၵေက်ာင္း”၊ ေရႊဘို ေက်ာင္း”၊ ဓမၼသုခတိုက္”၊ “ျပာသာဒ္ ေက်ာင္း” စသည့္နာမည္မ်ားပါ တြဲၿပီး သိေနသည္။ ထိုေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွာ ေနသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိ သည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိတို႔ လွဴဒါန္း ထားေသာ ဇရပ္မ်ားမွာ တက္ေနၾက သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားထံ ခြင့္ ေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းေအာက္ထပ္မွာ ေနထိုင္သူမ်ား၊ အနီးအနား ဇရပ္ မ်ားမွာ ေနထိုင္သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္အေနာက္ ဘက္နားမွာ “က်ိဳက္သီမြန္ေက်ာင္း” ၊ ေခၚ မြန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဆာက္သည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။ ဦးအရိယေက်ာင္းတိုက္မွာ ပထမ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား သပိတ္အၿပီး အမ်ိဳးသားေကာလိပ္ဖြင့္သည့္ ေက်ာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ သမိုင္းဝင္ အေဆာက္အအံုျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္ ဆိုင္ႏွင့္ အသီးအႏွံဆိုင္ရွိသည္။ အစ္မမ်ားက စက္ခ်ဳပ္တတ္သည္။ “ဆင္းဂါး” အပ္ခ်ဳပ္စက္တစ္လံုး ငွားၿပီး မိန္းမဝတ္အက်ႌ၊ ေဘာ္လီ၊ ရွင္ မီးအက်ႌမ်ား ခ်ဳပ္သည္။ ေခါင္းအံုး စြပ္တို႔၊ အိပ္ရာခင္းတို႔ စက္ပန္းထိုး သည္။ အပ္ထည္လည္း လက္ခံသည္။ ခ်ဳပ္ၿပီးသားအက်ႌမ်ားကို အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး လာဝယ္လွ်င္ ေရာင္း သည္။ အေဒၚမ်ားက လိေမၼာ္သီး၊ ပန္းသီး၊ သရက္သီး စသည့္ သစ္သီး မ်ားကို သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ သြားဝယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းသည္။
“က်န္းမာေရးကိစၥ” ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ဇရပ္မ်ားရွိ အမ်ားသံုးအိမ္သာမ်ားမွာ ေျဖရွင္းၾကရသည္။ ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း အမ်ားသံုး ေရဘံုဘိုင္ေတြမွာ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္ ေလွ်ာ္တာ လုပ္ၾကရသည္။ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ တြင္ ေရလဲပုဆိုးပခံုးတင္၍ ဆပ္ျပာ ခြက္ကိုင္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ထြက္လာၾက ေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား၊ ထဘီရင္လ်ား ႏွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါၿခံဳၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ထြက္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေတြ႕ရၿမဲျဖစ္သည္။ ေနရာထိုင္ခင္း ေတြ က်ဥ္းသည့္အတြက္ ညေနေန ေအးခ်ိန္မွာ အိမ္ျပင္ထြက္ၿပီး ေအးေအးလူလူ ထိုင္ရင္းစကား စျမည္ ေျပာၾကသည္။
အခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုလွ်င္ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးလာသူမ်ားႏွင့္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္ ေၾကာ္ျငာ၊ ျပဇာတ္ေၾကာ္ျငာ၊ ဇာတ္ သဘင္ေၾကာ္ျငာ၊ ေဆးေၾကာ္ျငာ စသည့္ ေၾကာ္ျငာကားမ်ားက အသံ ခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ သီခ်င္းသံ တညံညံဖြင့္ ၿပီး လွည့္ေၾကာ္ျငာေလ့ရွိသည့္ အတြက္ တစ္လမ္းလံုး သီခ်င္းသံ မ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္ ေၾကာ္ျငာကားေတြ လွည့္လာၿပီဆို လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေၾကာ္ျငာစာရြက္မ်ား ေဝေလ့ရွိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးပံုပါေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားမွာ ေရာင္စံုျဖင့္ လွလွပပ ႐ိုက္ႏွိပ္ထား သည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကေလး မ်ားအလြန္ မက္ေမာသည္။ ကား ေပၚက လွမ္းေပးေသာ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္မ်ားကို ေနာက္က ေျပးလိုက္ ရင္း လုၾကရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ကားမေၾကာက္၊ ဘာမေၾကာက္ ေၾကာ္ျငာလုဖို႔ ေျပးလိုက္ သည္ကို လူႀကီးေတြျမင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဆူသည္။ “ကား တိုက္သြားလိမ့္မယ္” ဟု ႀကိမ္းသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အမွတ္ မရွိဘဲ ေၾကာ္ျငာကားလာလွ်င္ ေနာက္က ေျပးလိုက္ၿမဲျဖစ္သည္။ ဓာတ္ျပားေၾကာ္ျငာကားမ်ားလည္း ေခတ္စားသည္။ ဓာတ္ျပား ကုမၸဏီမ်ားက ထုတ္လုပ္သည့္ ဓာတ္ ျပားသီခ်င္းမ်ား ကို ေၾကာ္ျငာျခင္းျဖစ္သည္။ သီခ်င္း စာရြက္မ်ားကို ေဝသည့္အတြက္ သီခ်င္းစာရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး အသစ္ ထြက္မည့္သီခ်င္းကို ေၾကာ္ျငာကားက ဖြင့္ျပေသာအခါ လိုက္ဆိုၾကသည္မွာ လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ထိုစဥ္က ေပၚထြက္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ ေရးဓာတ္ျပား ကုမၸဏီ၏ ဓာတ္ျပား မ်ားကို လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ ကိုျမ ႀကီး၏ ဂီတဗိမာန္ သီခ်င္း၊ ကိုျမႀကီး ႏွင့္ စိန္စိန္တို႔၏ ခ်စ္မမသီခ်င္း၊ ကိုျမႀကီးႏွင့္ ခင္စန္းရီတို႔၏ ခ်စ္ညီမ ေလးသီခ်င္း၊ ေမသစ္၏ ဖိုးသာ ေအာင္သီခ်င္းစသည့္ သီခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ သီခ်င္း စာရြက္ေတြကို လိုက္ေကာက္ၿပီး သီခ်င္းလိုက္ဆိုရင္း အလြတ္ရသြား ပါသည္။
ျပဇာတ္ေၾကာ္ျငာမ်ားမွာ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ဝင္းဝင္း႐ံုႏွင့္ ဖေရဇာ လမ္း (အေနာ္ရထာလမ္း)ရွိ ကာေဌး ႐ံုမွာ တင္ဆက္ေသာ ျပဇာတ္မ်ားကို ေၾကာ္ျငာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ႏွင့္ ဂီလလုလင္ေမာင္ ကိုကိုတို႔ကို တင္ဆက္ေသာ ျပဇာတ္ မ်ားက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ တကၠ သိုလ္မ်ိဳး ခ်စ္တို႔၊ ခင္အုန္းျမင့္တို႔မွာ ထင္ရွားေသာ ျပဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီး မ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခါတြင္ ကာေဌး႐ံု က ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးေရြးပြဲ ျပဳလုပ္ရာ “ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ျမင့္ျမင့္ေဌး၊ ႐ိုစီ ေဌး” စသည္ျဖင့္ “ေဌး” ျဖင့္ဆံုးေသာ မင္းသမီးသစ္မ်ား ေပၚထြက္လာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ကေလးႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ သံုးထပ္တိုက္ ေက်ာင္းႀကီးရွိသည္။ “ပထမေက်ာ္ ေရႊဘိုဦးသီလာစာရဆရာေတာ္” ဟူ ေသာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ခန္႔ခန္႔ ညားညား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုေက်ာင္းကို “ေရႊဘိုေက်ာင္း” ဟု အမ်ားေခၚၾကသည္။ ဆရာေတာ္ေမြး ေန႔တြင္ ႏွစ္စဥ္ “ဖက္ရွင္ေအာင္ေငြ”၊ အၿငိမ့္ေဖ်ာ္ေျဖေလ့ရွိသည္။ ထိုေန႔ ေရာက္လာၿပီဆိုသည္၌ ေက်ာင္းေရွ႕ မ်က္ႏွာစာေထာင့္မွာ အၿငိမ့္စင္ ေဆာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ အလုအယက္ ဖ်ာခင္း ၾကသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွ ပါသည္။ အၿငိမ့္ကိုလည္း ညလံုး ေပါက္ၾကည့္ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဗဟန္း ေစ်းေထာင့္ ဓမၼာ႐ံုေရွ႕မွာလည္း ႏွစ္စဥ္အၿငိမ့္သြင္းသည္။ “ဣ႒ာ႐ံု အၿငိမ့္၊ “ေကာလိပ္ၿမိဳင္” အၿငိမ့္ စသည့္အၿငိမ့္မ်ား ႏွစ္စဥ္ၾကည့္ရ သည္။ ႏွစ္စဥ္ ရွင္ဥပဂုတပူေဇာ္ပြဲ ႏွင့္အတူ ရာမဇာတ္ကသည္ကိုလည္း ညစဥ္ အားေပးရပါသည္။ ယခုအခါ ၾကားေတာရလမ္းမွာ အိမ္ကေလးမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါ ၿပီ။ ထိုေနရာမ်ားမွာ ဓမၼာ႐ံုႀကီးမ်ား ခန္႔ခန္႔ညားညား ေပၚေပါက္ေနပါၿပီ။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)