ေနေတြပူတာပူတာ ပူျပင္းလိုက္တာ။ ဒါေတာင္ ေႏြရာသီ အစပဲရွိေသးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ဦးမလဲလို႔။ မိုးေလဝသပညာရွင္ ဦးထြန္းလြင္ကလည္း ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းေပး ထားတယ္။ ဒီႏွစ္ ပိုပူမယ္တဲ့။ စိတ္ ညစ္ပါ့။ အေရွ႕မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အရြက္ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ သစ္ပင္ကို လွမ္းၾကည့္ မိေတာ့ သစ္ပြင့္နီနီရဲရဲေတြ။ ေႏြရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ကို အပီအျပင္ေဖာ္ ေဆာင္ေနေလရဲ႕။ ေနပူပူမွာ အနီ ေရာင္ရင့္ရင့္ကို ျမင္ရတာ အေတာ့ ကို အာ႐ံုေနာက္သလိုပဲ စာဖတ္သူ။ ေနပူျပင္းျပင္းထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာက အစိမ္းေရာင္ေလးေတြ၊ အလင္းျပန္ေစတဲ့ အျဖဴေရာင္ေလးေတြေလ။ ရင္ကိုေအးေစပါတယ္။
ကြၽန္မကေလးေတြ ငယ္စဥ္က အခုလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္ရင္ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ႀကိဳက္ သေလာက္ တပ္ထဲက အိမ္ကိုပတ္ၿပီး ေဆာ့လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ ေန႔လယ္ ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းမနက္စာ ေကြၽး၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးကို တစ္ ကိုယ္လံုး မ်က္ႏွာကေန ေျခမ်က္စိ အထိ လက္အဖ်ားေလးေတြအထိ သနပ္ခါးလိမ္းေပးရတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ နာရီေဒါင္ဆိုၿပီး နာရီျမည္တာနဲ႔ အိပ္ ေပေတာ့ပဲ။ အားလံုးအိပ္ခ်င္ခ်င္၊ မအိပ္ခ်င္ခ်င္အိပ္ပဲ။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ ခန္းမႀကီးမွာ ဖ်ာႏွစ္ေယာက္အိပ္ႀကီး ေတြ ယွဥ္ၿပီး ခ်ထားတယ္။ သူတို႔အိပ္ တဲ့ ေခါင္းအံုးေလးလံုးနဲ႔ ဖက္ေခါင္း အံုးေလးေတြ ခ်ေပးထားတယ္။ သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႕ ကေလးေတြ အားလံုး ေစ်းထဲကကြၽန္မ ရွာေဖြဝယ္ လာတဲ့ စပ္က်ယ္ခ်ည္သား ဂ်ိဳင္းျပတ္ ေလးေတြနဲ႔ ေအးျမေနတာပါပဲ။ ပန္ကာေလကိုေတာ့ သူတို႔တည့္တည့္ မလွည့္ဘဲ တျခားဘက္လွည့္ဖြင့္ေပး ထားတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ တံခါးမႀကီး ကအစ ျပတင္းေပါက္ေတြအားလံုး ဖြင့္ထားေတာ့ သဘာဝေလကေလးက ေဝ့ၿပီးတိုက္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးကို ကတံုးတံုး ေပးတဲ့ ႏွစ္လည္းရွိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေခါင္းေျပာင္ေလးေတြမွာလဲ သနပ္ခါး ေရ က်ဲနဲ႔ ေအးျမလို႔ေပါ့ စာဖတ္သူ။
တုတ္တစ္ေခ်ာင္းေဘးမွာ ခ်ၿပီး အိပ္ေတာ့လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ကေလးေတြက မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ အူျမဴးေနၾကတုန္းေလ။ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္က ကလိထိုးလိုက္၊ ဆြဲဆိတ္လိုက္၊ အေမမျမင္ေအာင္ ခိုးရယ္လိုက္နဲ႔ ကေလးသဘာဝေပါ့ ေလ။ တုတ္ကိုၾကမ္းေပၚနာနာေလး ႐ိုက္ျပလိုက္ရင္ေတာ့ ၿငိမ္သြားေရာ။ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ မ်က္ေတာင္ ေလးေတြ လႈပ္ေနၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကတယ္။ ကြၽန္မကလည္း ဘယ္ရမလဲ၊သူတို႔ေလးေယာက္စလံုး ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနတာ ေလ။ အၿမဲတမ္း မိတတ္တာက တစ္ဦးတည္းေသာ သားငယ္ေလးပါ။ မ်က္လံုးတစ္ဖက္တည္း ေမွးေမွးေလး ဖြင့္ၿပီး အေမကို ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ တယ္။ အေမ့လက္ထဲက တုတ္ကိုျမင္ ရင္ ကမန္းကတန္းမ်က္စိ မွိတ္သြား တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ေတြအားလံုး စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေရာ စာဖတ္သူ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္မ ကေလးေတြ အိပ္ခ်ိန္က ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီကေန ညေန သံုးနာရီ အထိ ၾကာပါတယ္။ ညေနေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ တပ္ထဲက ကေလး ေတြနဲ႔ ေဆာ့ေပေတာ့။ ေန႔လယ္ဘက္ သံုးနာရီလံုးလံုးကို သူတို႔ေနေရာင္ ေအာက္ မေနရဘူး။ သနပ္ခါးေဖြးေဖြး ေလးနဲ႔ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေပၚမွာ ေအးေအး ေလး ေနၾကေပေတာ့ပဲ။ သူတုိ႔အိပ္တဲ့ အခ်ိန္ ကြၽန္မကစာဖတ္တယ္။ ကြၽန္မေဘးမွာ စာအုပ္သံုးအုပ္ေလး အုပ္ အၿမဲရွိတယ္။ စာအုပ္ကိုေတာ့ မေရြးပါဘူး။ ႀကံဳရာဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြ အိပ္ခ်ိန္ သံုးနာရီက လည္း ကြၽန္မအတြက္ နိဗၺာန္ဘံုပါပဲ စာဖတ္သူ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ကာလေတြမွာေတာင္ ေႏြေနအပူ ဆိုတာ အေတာ့ကိုပူခဲ့တာပါ။ အေမ တို႔ အဘြားတို႔ဆို သင္ျဖဴးဖ်ာေတြကို ေရရႊဲေအာင္ဆြတ္ၿပီး ေအးေနေအာင္ အိပ္ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္း လို႔ ဘာမွေတာ့မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု ခ်ိန္လို ပူေလာင္ပံုမ်ိဳးဆိုရင္ အဖြား တုိ႔ ဘာမ်ားေျပာမွာပါလိမ့္။ ေန႔ခင္း ဘက္ အျပင္ထြက္ရင္ ကားထဲမွာ အဲကြန္းရွိလို႔သာထြက္လို႔ အဆင္ ေျပတာပါ။ ဓာတ္ဆီဖိုးလည္း အကုန္ ဆံုး အခ်ိန္ကာလေတြပါရွင့္။
ျမင္ျမင္သမွ် သစ္ပင္ေတြလည္း အရြက္ေတြက်ိဳးတုိးက်ဲတဲနဲ႔ ေျခာက္ သေယာင္းလို႔ပါ။ သစ္ပင္ေတြလည္း ေျခာက္၊ ျမက္ပင္ေတြလည္း ေျခာက္၊ အားလံုးစိမ္းစိုမႈမရွိေတာ့ပါ။ ကြၽန္မ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာဆို ေျမကြက္ လပ္ေသးေသးေလးကို ကြၽန္မခ်စ္တဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြ ရသေလာက္ စိုက္ ထားတယ္ရွင့္။ အေရွ႕အလယ္ တည့္ တည့္မွာ ထန္းျပာပင္တစ္ပင္ စိုက္ ထားပါတယ္။ အဲဒီထန္းျပာပင္က ယိုးဒယားမ်ိဳးပါ။ ျမန္မာမ်ိဳးလို စိမ္း မေနဘဲ ျပာလဲ့လဲ့ အေရာင္ေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးလွပါတယ္။ အဲဒီ ထန္းျပာ ပင္အပင္ႀကီးေတြကို ကြၽန္မထုိင္းကို သမီးငယ္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာ႐ိုက္ လိုက္သြား ရင္း ျမင္ဖူးတာပါ။ သိပ္လွတဲ့ ပန္း ဥယ်ာဥ္ေျမခင္းက်ယ္ႀကီးကို ျမင္စမွာ ကြၽန္မအံ့ၾသလြန္းေနခဲ့ပါတယ္။ မျမင္ ဖူးတဲ့ ပန္းေတြပန္းေတြဆိုတာ အမ်ား ႀကီးပါ။ အကြက္ခ်ၿပီး စနစ္တက် စိုက္ထားတာဆိုေတာ့ သိပ္လွတဲ့ ေျမ ယာ႐ႈခင္းႀကီးပါ။
အဲဒီေနရာမွာ ႀကီးမားတဲ့ ထန္း ျပာပင္ႀကီးေတြကို ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ မင္းဓမၼလမ္းေပၚက အိမ္ယာတစ္ခုေရွ႕မွာ ထန္းျပာေတြစီၿပီး စိုက္ထားလိုက္တာ သိပ္လွတာပါပဲ။ ကြၽန္မကေတာ့ ေျမေလးက်ဥ္းက်ဥ္း မွာ အလယ္ေကာင္မွာေရြးၿပီး ထန္းျပာ စိုက္ပါတယ္။ ထန္းျပာပင္ အေရွ႕ ဘက္ ကပ္လ်က္ေလးမွာ ႏွင္းသီးပင္ အနီရဲရဲမ်ိဳးေလးကို စိုက္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္သား ႏွင္းသီးပင္ေလးက အခု ဆိုရင္ ႏွင္းသီးခိုင္ေလးေတြေတာင္ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္လာၾကပါၿပီ။ ပထမဆံုး ငါးလံုးတြဲအခိုင္ေလးကို အသာခူး၊ ေရေဆးၿပီး ဘုရားကို တင္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပီတိ ေသာမနသပါပဲရွင္။ ထန္းျပာပင္ရဲ႕ အေနာက္ကပ္ရက္မွာေတာ့ သလဲသီး ပင္ေလးကို အိုးႀကီးနဲ႔ စိုက္ပါတယ္။ ္ဘ မိတ္ေဆြ အဆိုေတာ္ေလးေပးတဲ့ သလဲသီးပင္က အခုဆိုရင္ အၿမဲတမ္း အပြင့္ေလးေတြ အနီရဲရဲေလးေတြ ပြင့္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသီး မသီးေသးဘူးရွင့္။ ထန္းျပာပင္ ပတ္ခ်ာလည္ တစ္ဝိုက္မွာေတာ့ ႏွင္း ဆီပန္းေလးေတြကို အိုးေတြနဲ႔ ေရာင္ စံုဝယ္ၿပီး စိုက္ထားပါတယ္။ အဲဒီ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြက တစ္လွည့္စီ ဖူးပြင့္ေနၾကတာမ်ား ဘုရားရွင္ကို ႏွင္းဆီပန္း မကပ္ရတဲ့ေန႔ကို မရွိပါ ဘူးရွင္။ ႏွင္းဆီပန္းေလးေတြ ပြင့္ရင္ ေတာ့ ေရေလးေတြဖ်န္းၿပီး ကြၽန္မက ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေသးတာပါ။ ကြၽန္မရဲ႕ ပန္းကေလးေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခ်က္ ေတြ ဘယ္ေလာက္လွသလဲဆိုရင္ FB မိတ္ေဆြေတြကို ေမးၾကည့္လုိ႔ ရပါတယ္ စာဖတ္သူရွင့္။ ႏွင္းဆီပန္းကေလးေတြရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ ဇီဇဝါပန္းအိုးႀကီးတစ္အိုး စိုက္ထားပါတယ္ရွင္။ အဲဒီပန္းအိုးမွာ အဖူးေတြ ျ>ြပတ္ သိပ္ေနတာေတြ႕လို႔ လမ္းသြားရင္း ကားေပၚက ဆင္းဝယ္ခဲ့ပါတယ္။ စဝယ္ကတည္းက ဒီကေန႔အထိ ဇီဇဝါပန္းမပြင့္တဲ့ ေန႔မရွိပါဘူးရွင္။ အပြင့္လည္းႀကီးၿပီး ေမႊးႀကိဳင္ေနတာ မ်ား ဘုရားရွိခိုးတိုင္း အနံ႕ရပါတယ္။ ဇီဇဝါပင္ကလည္း ယိုးဒယားမ်ိဳးဆို ေတာ့ အရမ္းပြင့္တာလည္းပါတယ္ရွင့္။ ဇီဇဝါပင္နဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ၿပီး ပန္းလိေမၼာ္တစ္ပင္ စိုက္ထားပါ တယ္။ အခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ခြဲသားေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ပန္းလိေမၼာ္ေလးက အျမင့္ဆယ္ေပေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ ရွင့္။ အရြက္ၫႊန္႔ေလးေတြ အၿမဲထြက္ ၿပီး စိမ္းစိုေနတာပါပဲ။ ပန္းလိေမၼာ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေတာၾသဇာပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိပါတယ္။ ေတာၾသ ဇာပင္ကို ေျမခ်စိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပင္စည္ပါေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ဝင္ေနေတာ့ အပင္အခမ်ာ အေပၚကိုတက္ဖို႔ အားယူရပါတယ္။ အခုေတာ့ ေဘးကိုတူးၿပီး ပင္စည္ကို ႀကီးခိုင္းထားေတာ့ အပြင့္ေလးေတြ လိုက္လာပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အသီးမတင္ေသးဘူး စာဖတ္သူ။ အလံုးအင္မတန္ႀကီးတဲ့ ၾသဇာသီးပင္ေပါ့ရွင္။
ေတာၾသဇာပင္ေအာက္မွာက ကြၽန္မအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ေျခာက္လ ပန္းပင္ေလးေတြ စိုက္ထားပါတယ္။ အျပာေရာင္၊ ပန္းေရာင္ အဆုပ္ လိုက္ ပြင့္တဲ့ပန္းကေလးေတြေလ။ ေတာၾသဇာပင္ေရွ႕ တည့္တည့္မွာ ဇြန္ပန္းပင္ေလးေတြ အိုးနဲ႔ စိုက္ထား ပါတယ္။ မိုးတြင္းတစ္တြင္းလံုး ကြၽန္မခ်စ္တဲ့၊ ငယ္ဘဝက ပန္ခဲ့ရတဲ့၊ အလြန္ေမႊးတဲ့ ဇြန္ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဖူးပြင့္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ တယုတယခူးရင္း ဘုရားရွင္ကို ကပ္ ပါတယ္ရွင္။ ၿခံရဲ႕ ထိပ္က ေလးက မာလကာပင္ေလးကလည္း ကြၽန္မ အႀကိဳက္ အူနီသီးမ်ိဳးပါ။ တစ္ခ်ိန္လံုး သီးသလို အသီးကလည္း ခ်ိဳခ်ဥ္ေမႊး အရသာေလးပါ။ ကြၽန္မကေတာ့ ျပဳတ္က်လာတဲ့ မာလကာသီးမွည့္ကို လက္နဲ႔အလယ္ကခြဲၿပီး အေစ့ေတြကို အကုန္ထုတ္ပစ္ပါတယ္။ ၿပီးမွအသား ေတြကို ေရစင္စင္ေဆးၿပီးစားပါ တယ္။ အင္မတန္ စားေကာင္းၿပီး ေဆးဖက္ဝင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မာလကာပင္နဲ႔ကပ္ၿပီး ကံ့ေကာ္ပင္ တစ္ပင္က မာလကာပင္ အျမင့္ကို ေတာင္ ေက်ာ္ပါေတာ့မယ္ စာဖတ္ သူ။ ကြၽန္မကေတာ့ အပင္ ေျခရင္းကေန ဤႆရ မူလီအပင္ကို ဝယ္ လာၿပီး စိုက္ထားပါတယ္။ အရြက္ ႀကီးေတြ သန္စြမ္းၿပီး အပင္ေတြေပၚ တက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ဣႆရမူလီ အရြက္ တစ္ေန႔ႏွစ္ရြက္စားရင္ ေက်ာက္ကပ္အတြက္ သိပ္ေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္သားမိဖူးပါတယ္။
ဣႆရမူလီပင္နဲ႔အၿပိဳင္ အေပၚတြယ္တက္ခ်င္တာက ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ့ထားဝယ္မိႈင္း။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးဆိုရင္ အပင္မွာ အဖူး အျဖဴေရာင္အပြင့္ေရာ၊ အပြင့္ အနီ ပန္းေရာင္ေရာၿပီး အခိုင္လိုက္ ႏွင္း စက္ေတြနဲ႔အတူ သိပ္လွသလို သင္း သင္းေလး ေမႊးပါတယ္။ သူ႔ေဘးနား မွာ စိုက္ကတည္းက အၿမဲတမ္း ဖူး ပြင့္သီးေနတဲ့ ေဂြးခ်ဥ္ပင္ရွိပါတယ္။ ရင့္တဲ့ အသီးစားေနတုန္းႏုတဲ့အသီး ေတြက ထြက္လာတာပါပဲ။ စပယ္ ပန္းေပမဲ့ ႏြမ္းသြားရင္ ခရမ္းေရာင္ ေျပာင္းတဲ့ ႏြယ္စပယ္ပင္ရွိသလို စပယ္အိုးပုတ္ႀကီးပင္လည္း စိုက္ထား ပါတယ္။ ေမႊးႀကိဳင္ႀကီးမားတဲ့ စပယ္ အိုးပုတ္ပင္ကိုလည္း ကြၽန္မျမတ္ႏိုးလွ ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ စပြင့္တဲ့ ခြာျပာပင္ နဲ႔ သစ္ခြပင္ေလးေတြလည္း ရွိပါေသး တယ္။ ၿခံသိပ္မက်ယ္ေပမယ့္ ကိုယ္ စိုက္တဲ့ အပင္ေလးေတြ သီးပြင့္ေန တာမ်ား ၾကည့္လို႔မဝေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ေရဂမုန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြက ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္တတ္သလို ၾကာ အိုးႀကီးထဲက ၾကာပန္းေတြကလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထပြင့္တတ္ပါ တယ္။ နဂါးေမာက္ပင္ကလည္း အသီးေတြ စစားရပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ အပင္ ပြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ေျမယာ႐ႈခင္းအလွထက္ အၾကား မလပ္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ကြၽန္မ ရဲ႕ သစ္ပင္ေတြပါ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြၽန္မသစ္ပင္ေတြကို သစ္ေတာအုပ္ကေလးလို ထင္ေယာင္ မွားေစပါတယ္။ အိမ္တိုင္ေပၚ ႏြယ္ တက္ေနတဲ့ ပတၱျမားဂမုန္းပင္ ႀကီးဆို ထြားႀကိဳင္းေနတာပါပဲ။ ၿခံပတ္ လည္ကို နဂါးဂမုန္းနဲ႔ သေျပ အစစ္ ပင္ေတြ စိုက္ထားလိုက္ေတာ့ အေရး ေပၚ သေျပပန္းဆို အိမ္မွာ ရတယ္ ေပါ့ရွင္။
ကြၽန္မစိုက္လြန္းေတာ့ အိမ္က မေဌးနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက ေျမမြ မြေလးေတြ႕ရင္ ခ်ဥ္ေပါင္႐ိုးေတြ လာထိုးတယ္။ ပင္စိမ္းပင္ေတြလာ စိုက္တယ္။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီဥေတြ လာ ျမႇပ္ထားၿပီး ၾကက္သြန္ၿမိတ္လုပ္တယ္။ တယ္ဟုတ္ၾကပါလား။ ဒါဟာ မွန္ကန္တဲ့ ၾသဂဲနစ္လုပ္ရပ္ျဖစ္လို႔ အားေပးပါတယ္။ ကြၽန္မေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာက ဒါပါပဲ။ အေရွ႕က လူႀကီးက လုပ္ျပရင္ လူငယ္လိုက္လုပ္မွာပါပဲ။ အခုလိုေပ့ါရွင္။ ကြၽန္မသစ္ပင္ေလး ေတြခ်စ္မွန္းသိေတာ့ အိမ္က ကေလး ေတြလည္း သစ္ပင္ကို ခ်စ္ရေကာင္း မွန္း သိလာၾကပါတယ္။ ဒါသည္ပင္ သူတို႔အတြက္ အသက္ႀကီးသူက ေပး တဲ့ပေဒသာပင္ပါ။ ကြၽန္မတို႔ ငယ္ ဘဝကဆိုရင္ အဖြားတို႔၊ အေမတို႔ သင္ျပတဲ့အတိုင္း အသီးအရြက္ ေတြကို အကုန္တို႔ျမႇဳပ္စားတတ္ပါ တယ္။ ျမက္ခ်ိဳပင္ဆိုတဲ့ ျမက္တစ္ မ်ိဳးကို ထမင္းနဲ႔တို႔ျမႇဳပ္စားတတ္သလို ပဒတ္စာတို႔၊ သရက္ကင္းရြက္ကေလး ေတြ၊ စာကေလးေျခေထာက္၊ လယ္ ကၫႊတ္၊ ကနေဖာ့၊ ကန္စြန္း႐ိုးနီ၊ ဇီးျဖဴဖန္ခါး၊ အကုန္တို႔စားပါတယ္ ရွင္။ အဓိက ကြၽန္မေရးခ်င္တာက ကြၽန္မတို႔ လူသားေတြဟာ အဓိက အသီးအရြက္ စားသတၱဝါေတြပါ။ ေနာက္မွသာ အသားေတြစားၾကတာ ပါ။ သစ္ပင္ေတြ၊ သစ္ေတာေတြ အားလံုး အဖိုးတန္ပါတယ္။ အမိုး အကာ ေနစရာေပးသလို၊ စားစရာ အစံုအလင္ ေပါက္ေရာက္ၿပီး လူေတြ စားမဲ့ အသားေတြကိုပါ ခိုလံႈခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ သဘာဝတရားက ေပးတဲ့ဆုပါ။
ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သစ္ပင္ ေတြလည္း နည္းသြားၿပီ။ ေတာင္က တံုးေတြမ်ားေနၿပီ။ အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္ျပည္ဟာ အာရွမွာ သစ္ပင္ အထူထပ္ဆံုး နံပါတ္တစ္စာရင္း ဝင္သြားၿပီတဲ့။ ကြၽန္မတို႔ျမန္မာျပည္ ထဲက သစ္ပင္ေတြကေတာ့ သစ္ပင္ မခ်စ္သူ၊ သစ္ပင္ကိုတန္ဖိုးမထားသူ ေတြအနားမွာ မေနခ်င္ပံုရတယ္။ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး အပင္လိုက္ အျမစ္ကပါ အႏုတ္ခံၿပီး ဥဒဟို ေနရာေဒသတိုင္းတစ္ပါး အသီးသီး ကို ေရာက္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ရင္နာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးအစ ေရးခဲ့သလို ကြၽန္မတို႔ကေလးမ်ား လက္ထက္မွာေတာင္ ဒီလိုပူျပင္းေန ရင္ ေျမးျမစ္တီကြၽတ္ေတြ လက္ထက္ မွာ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကပါလိမ့္လို႔ သနားမိတယ္။ အိုေလ … အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္ဆို ကိုယ္လည္းေသၿပီ ပဲ။ ဘာထူးပူေနလဲလို႔ ေတြးမိရင္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းသမားလို႔ စြပ္စြဲ ခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မကေတာ့ သစ္ပင္ ကေလးေတြကို ခ်စ္တယ္ရွင္။
စိုးၾကည္ျဖဴ
