ရန္ကုန္ နီတိသည္ သမိုင္း အဆက္ဆက္၊ ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာ ေပၚ ထြန္းခဲ့ၾက ကုန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား ႀကီးမ်ား၊ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲ ေလာကသားႀကီး မ်ားအားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အလံုးစုံ ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲျခင္းျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးကို ကမၻာ့အဆင့္ ၁ စံျပ ၿမိဳ႕ေတာ္ ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေဖာ္ေဆာင္လိုသူ ျဖစ္သည္။
“မင့္ဟာက ခါခ်ဥ္ေကာင္ မာန္ႀကီးလို႔ ေတာင္ႀကီးကိုၿဖိဳမယ့္ႀကံ ခါးကမသန္ဆိုသလို၊ လူေနခ်ံဳၾကား၊ စိတ္ေနဘံုဖ်ား အႀကံမ်ိဳးပါ ကြယ္။ ဟန္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး”ဟု ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးက ေဝဖန္သတိေပးသည္။ သို႔ ေသာ္ ရန္ကုန္နီတိမွာ တိုင္းက်ိဳးျပည္က်ိဳး သယ္ပိုး လိုေသာ စိတ္ဓာတ္အလြန္တရာ ျပင္းထန္ေနရကား ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီး၏ သတိေပးစကားကို မနာယူေခ်။
“မပူပါနဲ႔ ဘိုးဘိုးႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္က bottom up ကစ လုပ္မွာပါ။ ေအာက္ေျခက စၿပီး ေျပာင္းလဲမွာပါ”
“ဘိုလို မေျပာနဲ႔ကြယ္င့ါကို၊ တံေတြးစင္ တယ္။ ဆိုပါဦးကြယ့္ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေအာက္ေျခက စၿပီးေျပာင္းလဲမွာတုံး”
“နံရံကပ္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ ကအစ ေျပာင္းလဲမွာပါ ဘိုးဘိုးႀကီး။ ဥပမာဆိုၾကပါစို႔ (ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ)ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံကို ကြၽန္ေတာ္ က (ေခါင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ) လို႔ ေျပာင္းမယ္။
“ဟဲ့ …ဟဲ့ ဘာေခါင္းေတြ လဲမွာ တုံး။ မင့္ေၾကြးေၾကာ္သံက ဟိုလိုလိုဒီလိုလို အေႏွာင့္မလြတ္ အသြားမလြတ္နဲ႔။ မင္းေတာ့ လက္ထိပ္နဲ႔ နီးေနၿပီမွတ္တယ္”
“ဟာ ဘိုးဘိုးႀကီးကလည္း နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ။ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖမ္းမွာ တုံး။ ကြၽန္ေတာ္က တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး ေကာင္းစားေရး အတြက္ လုပ္မွာပဲ ဥစၥာ။ ဘာမွပူ စရာမရွိဘူး”
“မင္းက ေခါင္းေတြလဲမယ္ဆို။ ေခါင္း ဆိုတာ ေရွ႕တန္းေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုေျပာ တာမႈတ္လား။ တာဝန္ရွိ အာဏာပိုင္ေတြကို ရည္ၫႊန္း တာ မဟုတ္လားကြယ့္”
ဤတြင္ ရန္ကုန္ နီတိသည္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေမာ ေတာ့၏။ ရယ္ေမာမိၿပီးမွ လူႀကီးသူမကို မ႐ိုမေသ၊ အ ဂါရဝျပဳမိ မွာစိုးလို႔ အရယ္ရပ္ လိုက္သည္။
“ေခါင္းလဲမယ္ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး ဘိုးဘိုးႀကီးရဲ႕။ ၿမိဳ႕ ေတာ္ရန္ကုန္ ကို ေရေပးေဝေနတဲ့ ေရပိုက္ႀကီးေတြက ပိုက္ ေခါင္းေတြ ကို ေျပာင္းလဲၿပီး ေခါင္းအသစ္ တပ္ဖို႔ပါ။ ေခါင္း အေဟာင္းေတြက ေရသိပ္ မလံုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ေရေတြ အလကား ျဖစ္ရတာေပါ့ ဘိုးဘိုး ႀကီး ရာေနာ့”
“အိမ္း … မင္းရဲ႕ ေခါင္းလဲ ခ်ိန္တန္ ၿပီကို ငါႀကိဳက္သြားေပကြယ့္။ ကဲ အလွဴေငြ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲလို႔ အလွဴခံပံုးကို ေျပး ၾကည့္လိုက္ ဦးမယ္” ဟုဆိုကာ ဆူးေလဘိုးဘိုး ႀကီးလည္း ရန္ကုန္နီတိအနီးအမွ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
မ်ားမၾကာမီရက္ မ်ားအတြင္း ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္လူစည္ကား ထင္ရွားေသာေနရာ မ်ားတြင္ (ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခိုသာေစလို၊ ေလကို မျဖဳန္းႏွင့္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ဝိုက္သန္႔မွ ႀကိဳက္၊ လူမိုက္မေမြးႏွင့္)ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာဆိုင္း ဘုတ္ႀကီးမ်ား ျပဴးျပဴး ၿပဲၿပဲေပၚလာၾကသည္။
“မဟုတ္မွလဲြေရာ၊ သဟာေတြဟာ ရန္ကုန္နီတိ ဆိုတဲ့ ငနရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲျဖစ္ရ မယ္”ဟု ဆူးေလဘိုးဘိုးႀကီးက မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ရန္ကုန္ နီတိ ကို ဖုန္းဆက္၍ ဆင့္ေခၚ လိုက္ေတာ့ ၏။ ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ အလြန္ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေသာ ရန္ကုန္ နီတိသည္ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီး ေရွ႕ ေမွာက္သို႔ ခုန္ေပါက္ေရာက္ရွိ လာၿပီး “ဟဲလို ဘိုးဘိုး” ဟု ေခတ္မီမီ ႏႈတ္ဆက္ သည္။
“ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ခြင္ ေပါက္ကရ ဗီြႏိုင္းဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေလွ်ာက္ကပ္တာ နင္ မဟုတ္လား။ မဟုတ္က ဟုတ္က ဗီြႏိုင္းေတြ ကို ခ်က္ ခ်င္းျဖဳတ္၊ စည္ပင္ဥပေဒနဲ႔ အေရး ယူရင္ ငါနင့္အတြက္ အာမခံလိုက္ေနရဦး မယ္”
“ဘိုးဘိုး ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္နီတိ ေလ။ နီတိဆိုတာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ မရွိ မျဖစ္ အေရး အႀကီးဆံုးပဲ။ ဒါဟာ လူတိုင္း က်င့္သံုးရမယ့္ လူ႕က်င့္ဝတ္ပဲ။ အဂၤလိပ္ ေတြကေတာ့ အက္တိကက္ နအငဆကနအအန လို႔ ေခၚၾကတာေပါ့ ဘိုးဘိုးရာ”
“ေဟ့ ကုလားျဖဴစကား ညႇပ္မသံုးနဲ႔ ငါ့ နားထဲမွာ ခေလာ့စ္ ခမသ်် အားႀကီးျဖစ္ သဟဲ့”
“ဘိုးဘုိးႀကီး ကေတာ့ လူႀကီး အရမ္း ပီသတာပဲ။ ငါေျပာသလိုလုပ္ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔ဆိုတဲ့ ေပၚလီစီကို အေသကိုင္ထား သကိုး”
“ငါေျပာတာ နားေထာင္။ နင့္ လက္ရာ နီတိေတြကို အျမန္ဆံုးျဖဳတ္”
“နီတိကိုတန္ဖိုးထားပါဘိုးဘိုးရာ။ ေက်ာင္းေတြမွာေတာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရပ္နားထားတဲ့ ျပည္သူ႔နီတိသင္ခန္းစာ ျပန္သင္ေတာ့မွာခင္ဗ်။ နီတိဆိုတာ အေကာင္း အဆိုး၊ အမွားအမွန္ ခြဲျခားေပးတဲ့ လူ႔က်င့္ ဝတ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က လူ႕က်င့္ဝတ္ေတြ ကို ႏႈိးေဆာ္ ေၾကာ္ျငာေပး တာပါဘိုးဘိုး”
“င႐ို႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္သူ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ သားေတြဟာ ၿမိဳ႕ႀကီးသားပီသစြာ အသိ လိမၼာရွိၾကၿပီးသား။ နင္ဆရာ လုပ္စရာမလို ေပါင္”
“မဟုတ္ေသးဘူး ဘိုးဘိုး၊ (ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခိုသာေစလို၊ ေလကိုမျဖဳန္း ႏွင့္)ဆိုတာ က ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး သာယာ တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အားအား ရွိစကားေတြ သည္အတိုင္း မေျပာ ၾကဖို႔ သတိေပးတာ၊ ဘိုးဘိုးအျမင္ပဲေလ။ မိုးလင္းကတည္းက မိုးခ်ဳပ္ညဥ့္နက္ တဲ့အထိ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ အရက္ ျဖဴဆိုင္ေတြနဲ႔ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြမွာ ေလ ကန္ေနၾကတဲ့ သူေတြ နည္းသလား။ သူတို႔ ဟာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေလကိုျဖဳန္းရင္း အခ်ိန္ ကိုပါ ဝါးစားပစ္ေနၾကတာ ဘိုးဘိုးရဲ႕”
“အံမာ ကဗ်ာဆန္ေနလိုက္တာ”
“အဲသည္ ေလျဖဳန္းတီးတဲ့ လူတန္းစား ထဲမွာ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ခ်န္ပီယံပဲ။ သူတို႔ေၾကာင့္ ေလ ထန္ကုန္းနဲ႔ ေလအန္ကုန္းဆိုတဲ့ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေတြေတာင္ ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ေတာ့ အဲသည့္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေလမထန္ႏိုင္ ၾကေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေလထန္ျခင္း ေလ အန္ျခင္းအလုပ္ကို အႏိုင္ယူလႊမ္းမိုးလိုက္ တဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ facebook ေပၚလာလို႔။ ေဖ့စ္ဘုတ္ ပြတ္ရင္း တယ္လီဖုန္း ကုမၸဏီ ေတြကို အလုပ္အေကြၽးျပဳေနရတာနဲ႔ပဲ မအား ၾကေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေပမဲ့ လူအမ်ားစုက ေလျဖဳန္းေန ၾကလြန္း လို႔”
“ကဲပါကြာ (ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ဝိုက္ သန္႔မွ ႀကိဳက္၊ လူမိုက္မေမြးႏွင့္) ဆိုတာက ေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ သ႐ိုးသရီ ခံစား ေနရသေရြ႕ မင္းက ဘယ္သူေတြကို လူမိုက္ေမြးတယ္လို႔ စြပ္စြဲခ်င္လို႔ တုန္း။ ဟင္ ငါ့ကို ရွင္းျပစမ္းဟ ရန္ကုန္နီတိရဲ႕'”
ရန္ကုန္ နီတိသည္ အေရးႀကီး အဖိုးတန္ေသာ စကားကိုေျပာကာ နီးတိုင္း သူျပင္ဆင္ေလ့ ရွိသလို ေတာင္ ေျမာက္ေလးပါးကို က်ီးကန္း မ်က္လံုးျဖင့္ လွည့္ပတ္အကဲခတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးအနီးသို႔ တိုးကပ္ကာ
“ၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ဝိုက္ သန္႔မွႀကိဳက္ လူ မိုက္မေမြးႏွင့္ ဆိုတာကသည္ကေန႔ အေျခ အေနနဲ႔ ကြက္တိပဲဘိုးဘိုး။ ရာဇဝတ္မႈ ထူးထူး ဆန္းဆန္းေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး က မသန္႔ေတာ့ဘူးေလ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မသန္႔ ေအာင္ လူမိုက္ေတြ ကိုေမြးထုတ္ေနတဲ့ ဧရာမ ဒုစ႐ိုက္ေကာင္ႀကီးေတြ ရွိေနၾကတယ္ ဘိုးဘိုး။ မူးယစ္ရာဇာေတြဆိုတာ ဘိုးဘိုးၾကားဖူးမွာ ေပါ့။ ဒင္း (သင္း)တို႔က လူမိုက္ေတြကို ေမြး ထုတ္ေနတာခင္ဗ်”
“အဲသည္ မူးယစ္ရာဇာဆိုတဲ့ အေကာင္ ေတြဘယ္မွာလဲ။ ငါ့ကိုျပစမ္းပါ ရန္ကုန္ နီတိရဲ႕။ သည္ငနဲေတြကို ငါဆြဲေစ့ၿပီး နား ရင္းအုပ္ ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔။ အဲေကာင္က ဘယ္မတုံး”
“ဟို …ဟိုမွာ”ဟု ရန္ကုန္ နီတိက မရဲတရဲ အမူအရာျဖင့္ လက္ေမာင္းကို ေကြး ကာ လက္ၫိႇဳးကို မဝံ့တဝံ့ေျမႇာက္၍ မိုး ေကာင္းကင္ ဆီသို႔ ၫႊန္ျပေလ၏။ ဆူးေလ ဘိုးဘိုးႀကီးသည္ ရန္ကုန္နီတိ ၫႊန္ျပရာသို႔ ေမာ့ၾကည့္ရာ မိုးသားတိမ္လႊာေတြ မွ လြဲ၍ ဘာမွမေတြ႕ရေခ်။
ဘိုးဘိုးႀကီးက ဇက္ေညာင္း၍ ဦးေခါင္း ကို ျပန္ငုံ႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ အေဝးသို႔ ထြက္ေျပး ေနေသာ ရန္ကုန္နီတိကို ေရးေရးရိပ္ရိပ္ မွ်သာ ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရေလသည္။
ၾကဴးႏွစ္
