… တစ္ခုေသာ ဧၿပီ။ ဒီဧၿပီက အေျပာင္း အလဲတစ္ခုကို စတင္လိုက္တယ္။
ဒီဧၿပီရဲ႕ ဟိုဘက္ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္၊ ဧၿပီမနက္ခင္း တစ္ခုကို ဒီေကာင္ မွတ္မိေနေသးရဲ႕။ ညက မိုးစက္ကေလး တစ္စက္ႏွစ္စက္ နဲ႔မ်ား မနက္လင္း ပိေတာက္ပန္းေတြ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ပြင့္ေနလိုက္ တာ။ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ ကလည္း မနက္မလင္း တလင္း ထဲမွာေတာင္ ရနံ႕ေတြ ပီသေန လိုက္တာ။ ညဆိုရင္ ပိုးစုန္းၾကဴးေတာင္ ဖင္တုန္ၿပီး ညမထြက္ရဲတာ။ ၾကယ္ ေတြလည္း ၾကယ္မာရွယ္ေလာ၊ လလည္းလ မရွယ္ေလာ ရွိတဲ့အတိုင္း ေမွာင္ခ်င္တိုင္း ေမွာင္ေနတာ။
မွတ္မိ၊ ဒီေကာင္ကဗ်ာဆရာ ဆိုေတာ့ … အလင္းရဲ႕အျခားဘက္ ဘာရွိလဲ။ ပၪၥလက္ညတို႔ ရွိေန သလား။ ဒီေကာင္စဥ္းစား။ ဒီေကာင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ကုပ္အက်ႌ ဖိုသီဖတ္သီႀကီးဝတ္လို႔။
ဒီေကာင္ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီညက ၾကယ္ခုႏွစ္ ေျပာက္၊ ေမွာက္လဲက်သြားတာ။ ဒီေကာင္ ကဗ်ာဆရာမို႔၊ မိုးေက်ာက္သင္ပုန္းျဖဳတ္၊ လ အ႐ုပ္ေရးခ်င္ေနတာ။ ျခင္ မ်ားရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈ သီခ်င္းေခြဟာ စီ၉ဝ မက ရွည္လြန္းေန တာ။ ဒီေကာင့္မွာ နာရီမရွိႏွင့္။ ညနာရီေခါက္ သံေတြ လံုးဝမဲ့ေနၾကတာ။ ၿမဳိ႕စြန္က ဒီေကာင့္ရြာကေလး အလင္းမဲ့ ေလွာင္ကန္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေကာင္းကင္က ဓမၼသီခ်င္း ၿပိဳဆင္း သံ ဆိုတာကလည္း ဟိုယခင္ကပဲ ရွိခဲ့ တယ္ဆိုတာ။
ညကဒီေကာင့္ည ဆုိေတာ့ ဒီ ေကာင္တစ္ေကာင္တည္း ညထဲ။ တစ္ယံမလပ္၊ ေလမ်ားရဲ႕ သီခ်င္း ေခြ၊ တိတ္ႀကိဳးေတြ ရွည္လွခ်ည့္။ ဘာ ကိုအားက်၊ ေလထပ္ ေလညႇပ္ စိုက္ ပ်ိဳး၊ တဲေခါင္မိုးက သြပ္ျပားေဟာင္း တိုင္း ေလကိုင္းလာျခစ္၊ ဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔။
ဟုတ္ၿပီ။ အလင္းရဲ႕ အျခား ဘက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနတာ ေသခ်ာ။ ၾကယ္ခုႏွစ္ေျပာက္၊ ေမွာက္ ရက္လဲရာက၊ ကုန္းထဖို႔ ႀကိဳးစားေန တာေသခ်ာ၊ မိုးေက်ာက္သင္ပုန္းလည္း အေရာင္ေဖ်ာ့ၿပီး လအ႐ုပ္ေရးဖို႔ မေကာင္း ေတာ့တာ ေသခ်ာ။ “လက္ႏွိပ္ဒုတ္မီး” ေတြ ညမွာ ခိုးခိုးလင္းရွာၾက။ မီးတန္းမ်ားရဲ႕ အလ်ား ဆန္႔ႏိုင္မႈ၊ ဒီေကာင္ ဂုဏ္ျပဳတယ္ ဗ်ာ။ ဘယ္သူေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ ညကို ဒုတ္မီးနဲ႔ ထိုးထိုး ၾကည့္ေနၾကတာ။ ဒီလို ပါပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ မာရွယ္ေလာကို ဒုတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္တဲ့ ေကာင္ေတြလည္း ရွိတာပဲမဟုတ္လား။
ဒီေကာင္ကေတာ့ သူမ်ားေတြလို အဲဒါႀကီး ဒုတ္မီးနဲ႔ မထိုးရဲလို႔၊ စက္ဘီးေလး ေျမာင္းေဘာင္ကပ္ ေထာင္ၿပီး ဝပ္ေနတာ။ လူေရာ စက္ဘီးေရာ ေျမာင္းေဘာင္နဲ႔ တစ္ သားတည္း။ သက္ေသခံ အျဖစ္ အားကိုး ေလာက္မယ့္ လက္ပတ္နာရီ ဆိုတာကလည္း ဒီေကာင့္မွာ မရွိဘူးေလ။ ဒီေကာင္ေရာ၊ သူ႔စက္ဘီးက ေလးေရာက “ညအက်ဥ္းသား” ေတြေလ။
သူနဲ႔သူ႕စက္ဘီးေလးရဲ႕ အခုအျဖစ္ အပ်က္ ဟာ စာေရးဆရာတစ္ ဦးေရးတဲ့ “ဖြဲ႕စည္းလြန္ည” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳထဲ အတိုင္း မာရွယ္ေလာညမွာ လူ ေရာ စက္ဘီးေရာ လူသူမနီးတဲ့ လယ္ကြက္ႀကီး တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ တူတယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။
အခုလည္း ဒီေကာင္စက္ဘီး ေလးနဲ႔အတူ ေျမာင္း ေဘာင္ကပ္ေနတယ္။ နာရီဆိုရင္ အေရွ႕ဘက္ ျပင္ဦးလြင္ ေတာင္တန္းေပၚက ဆင္းလာၾကမယ့္ ကားမီးတန္းကို သူေမွ်ာ္ေနတယ္။ ၂၁ မိုင္မွာ ပိတ္မိေနၾကတဲ့ ကားေတြ ဆင္းလာၾကၿပီဆိုရင္ ဒါမာရွယ္ေလာ ႐ုပ္သိမ္းသြား တဲ့ အခ်ိန္ေလ။ ေျခာက္ထပ္ေကြ႕ အဆင္းဆိုရင္ ကားမီးတန္း ေတြ ဆက္မိၿပီး မီးရည္ေတြ ယိုစီးက်သလို လွတယ္။ အဲဒါ ဒီေကာင့္အဖို႔ နာရီ။ ဒါလီရဲ႕ နာရီ ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ ဒီေကာင္ကေတာ့ သူ႔နာရီေလးကို “တြန္႔ေခါက္နာရီ” လို႔ အမည္ေပးထားတယ္။ ဒါ လြတ္ လပ္ခြင့္နာရီ။
အေဝးေျပးလမ္းေပၚက ပိေတာက္ပင္ေတာင္ သူ႔ ရနံ႕ေတြ လြတ္လပ္ခြင့္ ရသြားသလား မသိဘူး။ ဒီေကာင့္ ႏွာေခါင္းဆီ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ တိုးေဝွ႔ကာ ေရာက္လာ ေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔ သူ႕စက္ဘီးကေလး အေဝးေျပးလမ္းေပၚ ေရာက္သြားပါၿပီ။
ေလခြၽန္ဘိုင္စကယ္ေလး
တြန္႔ေခါက္နာရီဆီေျပးသြား ..
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
