ယခင္အပတ္မွ အဆက္
အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေငြရွင္ေတြဟာ မစုေပါင္းဘူး။ မညီညာဘူး။ နည္းနည္းေလးစုေပါင္း ညီညာလိုက္လို႔ရွိရင္ သူတို႔ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္ တစ္စိတ္ ေလာက္ပဲလုပ္ႏိုင္ဦး၊ အင္တာေနရွင္နယ္အဆင့္ကို ကြၽန္ ေတာ္တို႔ မီတယ္။ အခုမမီဘဲေနာက္က်န္ေနတဲ့အပိုင္း ေတြက အဲဒါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြက ဘယ္အေပၚမွာျဖစ္လာသလဲ ျပန္စီစစ္လိုက္ေတာ့ နံပါတ္တစ္ ခါးက်ိဳးတာကေတာ့ ႐ံု ေတြကို ျပည္သူ ပိုင္သိမ္းလိုက္တာကစၿပီး ခါးက်ိဳးတာပဲ။ ႐ံုေတြကို ျပည္သူပိုင္မသိမ္းခင္တုန္းက ႐ံုေတြက သူတို႔႐ံုေတြမွာ ျပဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးတဲ့သူေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးေတာ့ စရန္ေပးထားတာ။ ဒီ႐ံုမွာ ဒီဇာတ္ကားျပမယ္လို႔ အေစာႀကီးကတည္းက ေသခ်ာေပါက္ ေၾကာ္ျငာထားခဲ့တာ။ ပရိသတ္ကလည္း အားထားတယ္။ ျမန္မာပရိသတ္က အင္တာတိန္းမန္႔ သိပ္ႀကိဳက္တာေနာ္။ တကယ္ကို ေစာင့္ၾကည့္တာ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကိုယ့္မွာရွိတာနဲ႔ ဝင္လာတဲ့ စရန္ေငြေတြကို ေပါင္းၿပီးတဲ့အခါ ေငြတစ္သိန္းႏွစ္ ေသာင္းေလာက္ အကုန္ခံ႐ိုက္ကူးရင္ လွလွပပဇာတ္ ကားႀကီး ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရည္းစားဓားျပလို ဇာတ္ကား ႀကီးကို ေငြဆယ္သိန္းအကုန္ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေလးလၾကာ ႐ိုက္ ကူးခဲ႔တာ တအားေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့လဲဆိုရင္ ထင္မွတ္ထားတာထက္ကို ဆယ္ဆေအာင္ျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ကလူေတြက ဒီလို အံုႀကီးအင္ႀကီးဆိုရင္ ပိုက္ဆံရတယ္ဆိုၿပီး လိုက္ လုပ္ၾကတယ္။ နန္းတြင္း အေရးေတာ္ပံုတို႔ဘာတို႔လုပ္ၾကတယ္။ Research မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ကို သူတို႔မေလးစားဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ပရိသတ္ကို အရမ္းေလး စားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းထဲ စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေတြ႕ တဲ့အတိုင္း ပရိသတ္ကို ျမင္ေတြ႕ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ အဲဒီသ႐ုပ္ေတြ ပီပီျပင္ျပင္ ကြၽန္ေတာ္ေဖာ္တယ္။ သူတုိ႔က ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ျပတာကို ပရိသတ္ၾကည့္ ရမွာဆိုေတာ့ ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္အစားကိုက စီးကြင့္ေတြ က တဖ်တ္ဖ်တ္တလက္လက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာ။ ျမန္မာရွင္ ဘုရင္လက္ထက္မွာ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းေတြ က်န္ပါေသးတယ္။
နန္းတြင္းညီလာခံေတြကို ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ အဂၤလိပ္႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ က်န္ရွိေနပါေသးတယ္။ အဝတ္အစားေတြသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္မလက္ပါဘူး။ မင္းႀကီး ဦးေကာင္းတို႔နဲ႔ ဝန္ႀကီးေတြ၊ အမတ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဝတ္႐ံုဝတ္လဲႀကီးေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြစသည္ေတြသည္ အတိုင္းအထြာနဲ႔တကြ မွတ္တမ္းေတြ က်န္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းမလုပ္ဘူး။ မလုပ္ထားတဲ့အခါက်ေတာ့ Research မရွိတဲ့အတြက္ ဖလင္မိတ္ကင္းမွာ လိုခ်င္တာမျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ သူတို႔က်ဆံုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ဟာ အစဥ္အဆက္ တိုးပြားႀကီးပြားဖို႔ ႀကိဳးစားရမယ့္ အစား တစ္ခ်က္နိမ့္ သြားတာသည္ ႐ံုေတြျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံလိုက္ရတယ္။ ဝင္ေငြေပၚမွာ အေပးအယူ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ႐ံုေတြလိုျပခ်င္ရင္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ထုတ္လုပ္သူမ်ား က စာရင္းသြင္းၿပီးေတာ့ စရန္ပထမေပးရတဲ့အဆင့္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စီးပြားေရးအရ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း အကုန္အက်သက္သာတဲ့အပိုင္းကို လိုက္လာတယ္။ အဲဒါက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပညာက်ဆံုးတဲ့ အပိုင္းက ဒါေတြပဲ။ ဒါကို ျပန္ၿပီးနာလန္ထူေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ အခုဒစ္ဂ်စ္တယ္ေခတ္ကို ေရာက္ရွိ လာၿပီ။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္႐ံုေတြ မရွိေသးလို႔ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ႐ံုတစ္ရာ စီမံကိန္းေတြ ဘာေတြခ်မွတ္ၿပီး လုပ္တယ္။ မေကာင္းဘူး မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အႀကီးအက်ယ္တိုက္ရမွာက အိမ္တိုင္ရာေရာက္ အိမ္ခန္းထဲ အိပ္ရာထဲအထိ ဝင္ၿပီး ေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြရယ္။ အိမ္တြင္း အင္တာတိန္းမန္႔ ျဖစ္တဲ့ ၅.၁ ပေလယာနဲ႔ ေမာ္နီတာ ႀကီးေတြရယ္ကို မႏိုင္ဘူး။ ေတာ္႐ံု တန္႐ံု လုပ္လိ႔ုမရဘူး။ အဲဒီေတာ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္႐ုပ္ရွင္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ေပးတဲ့အခါမွာ ပရိသတ္ကိုမင္းတို႔ ေလးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အပိုင္းေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္မႈကို ဘယ္သူကမွ ဘြဲ႕ေပး လို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူူး။ ပရိသတ္က လက္ခုပ္သံေဝါခနဲ တစ္ခ်က္တီးလိုက္လို႔ ရွိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝမွာ တစ္ဆင့္ျမင့္သြားတာပဲ။ ပရိသတ္ သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ကိုးကြယ္ရာပဲ။ အဲဒီလိုေတာ့ အမွန္အကန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီပညာသင္ၾကား ေရးနည္းလမ္းေတြပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွာရလိမ့္မယ္။ ႐ုပ္ရွင္ပညာသည္ နည္းတဲ့ပညာႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ေပါ့တီးေပါ့ဆ လုပ္လို႔မရဘူး။ တကယ္တတ္သိနား လည္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတြ အေနနဲ႔ ပညာရွင္ေတြက ကိုယ္ရဲ႕ရင္ဝယ္သားလို ပညာေပးၾကမယ္ ဆိုလို႔ရွိ ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီအိမ္တြင္းအင္တာတိန္းမန္႔ေတြကို ခုခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ့ ဒီအင္တာတိန္းမန္႔ရသကိုခံခ်င္တဲ့ ပရိသတ္သည္႐ံု ထဲမွာပဲ လာၾကည့္မွာပါ။
ေမး- ႏိုင္ငံတကာမွာ ႐ုပ္ရွင္နည္း ပညာေတြ တိုးတက္လာၿပီး အဆင့္ ျမင့္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားျပသလာ ၾကတယ္။ အခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း နည္းပညာျမင့္အဆင့္ျမင့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ျပသႏိုင္ဖို႔ ဘာအခက္အခဲေတြ ရွိမလဲ။ ဘာေတြျပင္ဆင္ဖုိ႔လိုမလဲ။ ထပ္ၿပီးေလ့လာဖို႔ လိုမလဲဆိုတာ ဆရာရဲ႕ အျမင္ေလးေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ – အထူးသျဖင့္ကေတာ့ စည္းကမ္းပိုင္းကို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျပင္ဖို႔လိုတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကြင္းေပၚကို အခ်ိန္တန္ ေရာက္မလာတဲ့ ပညာသည္ေတြရဲ႕အပိုင္း။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ Photography နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမာ္နီတာေလး လွည့္ျပပါဦး။ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္လွလဲ ၾကည့္ပါရေစဦးဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ိဳးေတြဟာ ဒါသူတို႔နဲ႔မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လိုက္လုပ္ေနတာပဲ။ တကယ္က လုပ္ငန္း မွာ သူ႕စည္းကမ္း၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ၊ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ၊ အလုပ္ သမားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာသည္ သီးသန္႔ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါေတြကို စနစ္တက် ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြက နားလည္ၾကရမယ္။ သည္းခံႏိုင္တတ္ၾကရမယ္။ ေနာက္လူေတြ နားလည္ေအာင္လည္း သင္ျပေပးခဲ့ႏိုင္ရမယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုးတက္မွာပါ။ ဒီလိုမဟုတ္လို႔ရွိရင္ မိမိကုိယ္မိမိ ကင္မရာပုခံုးေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ငါကင္မရာမန္းကြလို႔ အထင္ႀကီးေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မတိုးတက္ႏိုင္ဘူး။ music ပိုင္းမွာ ေျပာမယ္ဆိုရင္ music တိုးတက္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သို႔ေသာ္ အသံေပၚမွာ သံုးသပ္ခ်က္ေတြသည္ မတူေသးဘူး။ အသံမွာ အေသးဆံုးေတြကေတာ့ ျမင့္တယ္လို႔ေခၚတယ္။ အႀကီးဆံုးေတြကေတာ့ ပတ္မႀကီး ဘင္ႀကီး ခရာႀကီးအသံမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒီလိုဟာ မ်ိဳးေတြဟာ သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔သူရွိ တယ္။ အသံလံုးႀကီးႀကီးလာၿပီးေတာ့ ဒီအသံႀကီး ထြက္လာမယ္ဆိုရင္ သူက ေလးတယ္။ ေက်ာက္ခဲတံုးႀကီးလိုေလးတယ္။ တေယာေလးေပၚ ဘိုးေလးနဲ႔ တင္ၿပီးေတာ့ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ဆိုတဲ့ အသံေလးဟာ ဟိုးမိုးေပၚက ဖြဲဖြဲေလးက်လာတဲ့ မိုးစက္ ေပါက္ကေလးေတြလိုပဲ။ ေပါ့တယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွာ ျပသေနတဲ့ အ႐ုပ္သည္ အေလးလား။ အေပါ့လားဆိုတာရွိတယ္။ အပူလား အေအးလားဆိုတာရွိတယ္။ ေနထြက္ေနသလား၊ မိုးအံု႔ေနသလားဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါေတြနဲ႔ အလိုက္သင့္တဲ့ ညီမွ်တဲ့စက္ေတြကို အသံုးခ်တတ္ရမယ္။ နားလည္ရမယ္။ သိ႐ံုနဲ႔မရဘူး။ သိတာဟာ သိတာပဲ။ Sensitive ျဖစ္ရမယ္။ အခု ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာေတြသည္ ဒါေတြ ျပည့္စံုလာမယ္ဆိုရင္ ေဘာလိဝုဒ္ထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အင္တာေနရွင္နယ္ အဆင့္ကို ေရာက္သြားမွာ။ တကယ္လုပ္ၾကည့္ ပါ။ တကယ္ေရာက္မွာပါ။ မလုပ္လို႔ မေရာက္တာ။ ေငြကိုလည္း မသံုးဘဲ ကုပ္ထားလို႔လည္းမရဘူး။
လတ္ တေလာ ႐ိုက္ကူးေနတဲ့ ကင္မရာေတြက ေတာ္ေတာ္ကြာ လတီေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဟာေတြ ေကာင္းလာသေလာက္က ခလုတ္ထိလိုက္၊ လက္ဖ်ားေလးနဲ႔တို႔လိုက္၊ အသံေရာ အ႐ုပ္ပါအေကာင္းစားေတြ ဝင္လာဆိုတဲ့ ကင္မရာမ်ိဳးေတြ၊ အသံဖမ္းစက္မ်ိဳးေတြေတာ့ လူေတြက အရင္းအျမစ္ကို မစဥ္းစားဘူး။ မတိုးခ်ဲ႕ဘူး။ ဒီဟာကို အႏွစ္ကေန အဆီထြက္လာေအာင္ မႀကိတ္ေတာ့ ဘူး။ ေရေပၚဆီေတြပဲ အလုပ္မ်ားတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ျပင္ရမွာပဲ။ အဲဒီဟာေတြ မျပင္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မတိုးတက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကေနၿပီးေတာ့ တစ္ဇာတ္ ကားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ႏိုင္ငံတကာက က်င္းပတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ႀကီးေတြမွာ တင္သြင္းႏိုင္မယ္။ ေရြးခ်ယ္ခံရလို႔ရွိရင္ ႏိုင္ငံတကာျမင္ကြင္းမွာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ျပသမယ္။ ကံေကာင္းရင္ဆုရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကံအမ်ားႀကီးေကာင္းႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကမၻာက မသိ ေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ကေနစၿပီး က်န္တယ္။ ကမၻာက မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပစရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးကို က်န္ေသး တယ္။ ဒီေတာ့ ကမၻာ့ေစ်းကြက္ထဲကို ကမၻာ့႐ုပ္ရွင္ အသိုင္းဝိုင္းထဲကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ဝင္ဖို႔ လမ္းေပါက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ တကယ္လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ အားမေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ကြၽန္ ေတာ့္မွာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေလးရွိလာခဲ့မယ္ဆိုရင္ တကယ့္သမိုင္းဝင္ဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးျပသခ်င္ေသး တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာဝတၴဳေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။
ေမး- ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ ပြဲေတာ္ႀကီးလည္း မၾကာခင္ ေရာက္ရွိေတာ့မယ္။ ဒီျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ႏွစ္တစ္ ရာ ျပည့္အခမ္းအနားမွာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလုပ္ေဆာင္သင့္တယ္ဆို တဲ့ဆရာရဲ႕အႀကံÓဏ္စကားေလး ေျပာေျပေပးပါဦးဆရာ။
ေျဖ- ကြၽန္ေတာ္ေပးခ်င္တဲ့ စကား ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ စိန္ရတုပြဲသဘင္ အခမ္း အနားထက္ ကို ပိုၿပီးလွပတင့္တယ္ ခံ႔ညားတဲ့ ရာျပည့္ပြဲျဖစ္ေစခ်င္။ ေနာက္တစ္ခုက အနည္းဆံုး အာဆီယံႏိုင္ငံေတြေလာက္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးေလ့လာၾကမယ္။ လာၾကည့္႐ႈၾကမယ့္ ပြဲႀကီးမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ။
ညိဳသစ္ငယ္
မွတ္တမ္း မ်ဳိးေက်ာ္(ကေနာင္ေသြး)