ျပည္ ေတာ္ သာမွာ ေနတုန္းက။ အဲဒီ တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး မကြယ္လြန္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ မထြက္ ေသး။ ကြၽန္ေတာ့္ သမီး ငယ္ေလးရဲ႕ က်ိဳး ေနတဲ့ ေရွ႕သြားကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ျပန္ မေပါက္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္ တာက အဲဒါေတြ အသာထားပါ။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ သူ႔ နာမည္က ဦးလွရင္တဲ့။ ဦးလွ ရင္က အရပ္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ ႏွာ သြယ္ သြယ္၊ ေမး႐ိုးေကာင္း ေကာင္းနဲ႔။ ဦးလွရင္ဟာ ေန႔ လယ္ခင္းဆိုရင္ ရပ္ကြက္ထဲ က သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ အိမ္ေတြကို သြား လည္ တတ္တယ္။ တကယ္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ရပ္ကြက္ လံုးဟာတစ္ဦး နဲ႔တစ္ဦး၊ တစ္ မိသားစုနဲ႔ တစ္မိသားစု သိကြၽမ္းရင္းႏွီး ၾကသူေတြပါ။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ ကလူ ေတြက ဦးလွရင္ကို သိၿပီးသား။ သူလာ ရင္ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ဧည့္ခံၿပီး စကား စျမည္ေျပာၾက။ အလႅာပ သလႅာပေတြ၊ အေၾကာင္းၾကာင္းေတြေပါ့ေလ။ ဦးလွ ရင္က ေရေႏြးၾကမ္း ကို ႀကိဳက္တယ္။ ေရ ေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ ရပ္ ကြက္ထဲက အေၾကာင္း အရာ တစ္ခုကို ေျပာလိုက္။ တစ္ခါ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္ခြက္ ေသာက္လိုက္ အရပ္ထဲက အေၾကာင္း အရာေတြ ကို ေျပာ လိုက္နဲ႔။ ေရေႏြးၾကမ္း အိုးလည္း ကုန္ေရာ၊ ရပ္ကြက္ထဲက ဇာတ္လမ္းစံုကို ေျပာဆိုၿပီး ၾကၿပီ။ ဒီမွာ ေရေႏြး ကုန္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဦးလွရင္က ဘာလုပ္ တယ္မွတ္လဲ။ အဲဒီေရေႏြးအိုး ထဲက လက္ဖက္ေျခာက္ ျပဳတ္ဖတ္ေတြကို ႏိႈက္ယူၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ ဝါးစားရင္း သူ႔အိမ္ ကို ျပန္သြားပါသဗ်ား။ အဲဒါ သူ႕ရဲ႕ အက်င့္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ရပ္ကြက္လမ္းထဲေရာက္ေတာ့ ဦးလွရင္ တစ္ေယာက္ ဟိုဘက္အိမ္ကေန ျပန္ထြက္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔လက္ ထဲမွာ လက္ဖက္ေျခာက္ ျပဳတ္ဖတ္ေတြ။ ဒါကို တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးစားရင္း သူ႔အိမ္ကို ျပန္ေနတာ။
တစ္ညေနကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ဦးလွရင္ေရာက္လာၿပီး စကား စျမည္ေျပာတယ္။ “ဟဲ့ … ဝင္းေမ ဘာခ်က္တုန္း” တဲ့။ သူတို႔ က ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးကို အဲဒီလိုပဲ ေခၚေျပာေလ့ရွိၾက တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးက ဓာတ္ဘူးထဲ လက္ဖက္ေျခာက္ထည့္၊ ေရေႏြးျဖည့္ ၿပီး ေပး တယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဦးလွရင္ ဟို အေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾက တာေပါ့ေလ။ “ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ငန္း သိပ္ မျဖစ္ပါဘူး ဦးေလးရာ။ တိုက္ေဆး လိုက္သုတ္ေနတာ ေန႔တြက္မကိုက္လို႔ ညဆင္းပါ ဆင္းေနရတယ္” ဆိုေတာ့ “ဟုတ္လား”တဲ့ သူကေမးတယ္။ “ဟုတ္ တယ္ဦးေလး၊ ခုညေနစာစားၿပီး အလုပ္ ထဲ ျပန္သြားရဦးမွာ”ဆိုျပန္ေတာ့ “မင္း မလဲ ပင္ပန္းလိုက္တာကြာ။ ေအးေလ၊ သန္မာတုန္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္း လုပ္ ထား” စသည္ျဖင့္ သူကျပန္ေျပာ တယ္ ေလ။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာလည္း ေျပာ၊ သူကေရေႏြးေသာက္ လည္း ေသာက္ေပါ့။ ဓာတ္ဘူးထဲ ေရေႏြးကုန္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က လွမ္းအယူ “ေနပေစ ေတာ့”တဲ့။ ၿပီးမွ ” ေျခာက္ေတြ မင္းသြန္ပစ္မွာ လား”လို႔ သူက ေမးတယ္။ “ဟုတ္တယ္ဦးေလး” ဆိုေတာ့ သူက “အဲဒါေတြ မသြန္ပစ္ ပါနဲ႔” ဆိုၿပီး လက္ဖက္ေျခာက္ျပဳတ္ဖတ္ ေတြ သူ႔လက္ဖဝါးထဲထည့္ၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ စားရင္း “ကဲ ငါျပန္လိုက္ ဦးမကြာဆိုၿပီး ျပန္သြားပါေရာ။
ႏွစ္အတန္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ျပန္ၿပီး ေရ တြက္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီး ပါးရွိၿပီ။ အစမွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ။ အဲဒီ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ျပည္ေတာ္သာ မွာ ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ဇနီး မကြယ္လြန္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ မထြက္ေသး။ ကြၽန္ေတာ့္ သမီးငယ္ကေလးရဲ႕ က်ိဳးေနတဲ့ ေရွ႕ သြား၂ေခ်ာင္း ျပန္မေပါက္ေသး။ ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေရေႏြး ၾကမ္း တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေသာက္ရင္း ျပန္သတိရမိေပါ့။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕က လက္ေဆာင္ရတဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ေရေႏြး ဆူဆူ နဲ႔ ႏွပ္ ၿပီးေသာက္ ခဲ့တာ။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ႀကီး ၃ခြက္ ေသာက္ၿပီး ၿပီ။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ထဲမွာ လက္ဖက္ ေျခာက္ျပဳတ္ဖတ္ေတြ။ အဲဒါ ကိုျမင္ေတာ့ “ဒါေတြကို သြန္မပစ္နဲ႔”လို႔ဆိုတဲ့ ဦး လွရင္ႀကီးကို သတိရမိပါေတာ့တယ္။ လက္ဖက္ေျခာက္ ျပဳတ္ဖတ္ေတြ လက္ ဖဝါးထဲ ထည့္ၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ စားရင္း သူ႔ အိမ္ကို ျပန္ေနပံုေလ။
ေနမ်ိဳး
