ရန္ကုန္မာနရွင္ဟူ၍ နာမည္ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေထာင္လႊား မာနေျမာက္ၾ<ြကေျမာက္ၾ<ြကျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုလူမုန္းမ်ားလွသည္မွာ မဆန္း။ သူက “ေမာ္လၿမိဳင္ အစား၊ မႏၲေလးစကား၊ ရန္ကုန္ အၾကြား” ဟူေသာ အဆိုႏွင့္အညီ အၾ<ြကားကလည္း သန္သည္။ ဇာတိ မာန္ကလည္း အစြန္းေရာက္ဟု အထင္ခံရေလာက္ေအာင္ ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနသည္။ မသိနားမလည္ သူမ်ားဆုိလ်င္ ရန္ကုန္မာရွင္၏ ေလတစ္လံုး၊ မိုးတစ္လံုးအၿဖီးအျဖန္း ေအာက္မွာ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားႏိုင္သည္။
” အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ဘာေၾကာင့္ စကၤာပူထိပ္တန္းေရာက္ေနသလဲသိလား” ဟု ရန္ကုန္မာနရွင္က မူႀကိဳဘြဲ႕ရ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ ကို ဟိတ္မာန္အျပည့္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ “မသိပါဘူးဆရာႀကီး “ဟု မူႀကိဳ ဘြဲ႕ရဆင္းရဲသားက မ်က္စိေပကလပ္ျဖင့္ ဝန္ခံသည္။
” မသိရင္မွတ္ထား စကၤာပူ ထိပ္တန္းေရာက္ေနသဟာ င႐ို႕ၿမိဳ႕ ေရႊဂံု ရန္ကုန္စီးတီးကို အတုယူ အတုခိုးခဲ့ လို႔ပဲလဟ။ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး တည္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ပီပီင႐ို႕ရဲ႕ ရန္ကုန္စီးတီး ဟာ ေရႊေရာင္ေငြေရာင္ ပတၱျမား ေရာင္၊ စိန္ေရာင္ ပလက္တီနမ္ေရာင္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနခဲ့ေတာ့ စကၤာပူ တ႐ုတ္ေတြ အားက်ၿပီး င႐ို႕ရန္ကုန္ ဒီဇိုင္းကို အတုခိုးခဲ့ၾက၊ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ၿမီးဆြဲ၊ ဒုတိယ ဖိုးစိန္လုပ္ခဲ့ၾက တာေပါ့လဟာ” ဟု ရန္ကုန္မာနရွင္က ဇာတိပုညဂုဏ္မာနျဖင့္ အၾ<ြကား တံခြန္ထူလိုက္သည္။ မူႀကိဳဘြဲ႕ရ ဆင္းရဲသားကေလး သည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္မေနဘဲ ရန္ကုန္မာနရွင္ ၿဖီးျဖန္းရမ္းတုတ္လိုက္သည့္စကားေတြကို ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာေလွ်ာက္ေျပာသည္။
” စကၤာပူဟာ ရန္ကုန္ကိုအတု ခိုးပါသတဲ့ဗ်။ စကၤာပူဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေနာက္ၿမီးဆြဲ၊ ဒုတိယ ဖိုးစိန္ပါတဲ့ခင္ဗ်”
ထိုအခါ စကၤာပူတြင္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမက ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး သမၼာအာဇီ ဝအလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာကာ ရန္ကုန္တြင္ အိမ္တြင္းစက္ မႈလုပ္ငန္း ေထာင္ထားသည့္ အညာ သားတစ္ေယာက္က မူႀကိဳဘြဲ႕ရစကား ကိုၾကားၿပီး ရန္ကုန္မွာေနရင္း စကၤာပူကိုပဲ လႊတ္အထင္ႀကီးေနသူပီပီ ေဒါေဖာင္းသြားသည္။ ” ေဟ့ေကာင္ေသာက္႐ူး။ မင္းပါးစပ္ပိတ္လိုက္။ အဓိပၸာယ္မရွိတာ ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ မင္းတို႔ ရန္ကုန္က စကၤာပူေျခဖ်ားကိုေတာင္ မီတာမဟုတ္ဘူး”မူႀကိဳဘြဲ႕ရကလည္း သာမ ေညာင္ညမဟုတ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တည္ မင္းတရားႀကီးအေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ် ဇာတိနယ္ေျမ ေရႊဘိုသားျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ထိလွ်င္ မခ်ိေအာင္နာတတ္သူ။
“မင္းက ဘာေကာင္လဲ။ ျပည္ပ အားကိုး ပုဆိန္႐ိုးတဲ့။ ေရႊဘိုသား အေၾကာင္းမသိဘူးမွတ္တယ္”
“ေရႊဘိုသားေတာ့မသိဘူး။ ေရႊ ဘိုမင္းႀကိဳက္ေပါင္တံရွည္ဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဟီးဟီး ေပါင္တံရွည္ .. ေပါင္တံရွည္ ဟီးဟီး”
ဤတြင္ မူႀကိဳဘြဲ႕ရႏွင့္ စကၤာပူ ျပန္တုိ႔၏ရန္ပြဲကို အခ်ိန္မီ တားဆီး ရန္ ရန္ကုန္မာနရွင္ ေရာက္ရွိလာေလသည္။
” ေဟး bro တုိ႔ bro တို႔၊ ကိုယ့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားခ်င္း ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြား အခ်င္းမမ်ားၾကပါနဲ႔။ ျမန္မာ ျပည္သားအခ်င္းခ်င္း ညီရင္းအစ္ကို လိုေနၾကမွေပါ့ကြာ။ တစ္ခုပဲ မင္းတုိ႔ ႏွလံုးသြင္းလိုက္ၾက။ ေဟာသည့္ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေနထိုင္ ခြင့္၊ အသက္ရွင္ခြင့္ရတာ တစ္ခု တည္းနဲ႔တင္ ဘမသ တို႔ဟာ လူျဖစ္ရ က်ိဳးနပ္ေနပါၿပီ” ” ကြၽန္ေတာ္က စကၤာပူမွာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ေနလာတဲ့ေကာင္။ စကၤာပူအေၾကာင္း ေနာေၾကေန ေအာင္သိတယ္” ဟု စကၤာပူျပန္က လက္မေထာင္၍ ေျပာသည္။ မူႀကိဳ ဘြဲ႕ရ ငမြဲကလည္း ေလမေလွ်ာ့။
” ေဟ့ ငါကလည္း ပုဇြန္ေတာင္က စကၤာပူေက်ာင္းတိုက္နားမွာေနတာ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၿပီကြ ဘာမွတ္တုန္း”
ရန္ကုန္မာနရွင္သည္ လက္သီး လက္ေမာင္းတန္းေနသူႏွစ္ေယာက္ ၾကားမွာ ဝင္ရပ္သည္။ မိမိသည္ ရန္ကုန္မာနရွင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤအခ်ိန္တြင္ မိမိ၏မာနကို ေလွ်ာ့ တန္သေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ရလိမ့္မည္ဟု ဆင္ျခင္သည္။ အဓိက ရည္ ရြယ္ခ်က္မွာ ေနာင္လာေနာက္သား ေတြ ျဖစ္ၾကေသာ စကၤာပူျပန္ႏွင့္ မူႀကိဳဘြဲ႕ရငမြဲတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး “သမိုင္းမွန္” ကို သိရွိသေဘာေပါက္ ၾကရန္ ျဖစ္ေလသည္။ ရန္ကုန္၏ သမိုင္းမွန္ကိုသိမွ ရန္ကုန္သားျဖစ္ရ က်ိဳးနပ္ေပလိမ့္မည္။
” အမွန္ကေတာ့ ၁၇၅၆ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို အေလာင္းမင္းတရားႀကီးက ဒဂံုဘဝကေန အသြင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စကၤာပူဆိုတာ မေလးရွားကြၽန္းဆြယ္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ား ပစၥႏၲရာဇ္အငူကေလးဘဝမွာပဲ ရွိပါ ေသးတယ္ bro တုိ႔။ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ အမည္နာမဟာဆိုလို႔ ဆိုလို႔ရွိရင္ The end of strife ရန္ပြဲ ပဋိပကၡ တို႔၏ နိဂံုးကမၸတ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ အနက္ပါပဲကြာ”
” ပါဠိေတြ ေပါရာဏေတြ ၾကား ရေတာ နားကေလာလိုက္တာဗ်ာ။ ဧကႏၲ ခင္ဗ်ား ဘုန္းႀကီးလူထြက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္” ဟု စကၤာပူျပန္က မွတ္ခ်က္ခ်သျဖင့္ ရန္ကုန္မာနရွင္ နာမိ ေသာ္လည္း ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံေနလိုက္၏။ ” အဲသလို အေလာင္းမင္းတရားႀကီးက အမည္ေျပာင္းေပးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ကို ၁၈၅၂ခုႏွစ္မွာ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ စစ္ျဖစ္ ေတာ့ သာယာဝတီမင္းက အဂၤလိပ္ ေတြ ေျခကုပ္မရေအာင္ ေျမလွန္ဖ်က္ ဆီးပစ္လိုက္တာကေရာ..။ အဲသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးကို ၿမိဳ႕ကြက္ အသစ္ ျပန္႐ိုက္တဲ့ေနရာမွာ အခရာ က်တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ခြဲစိတ္ကု ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ဂိုမာရီဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ပဲ။ ေဒါက္တာမာဂိုရီဟာ စကၤာပူၿမိဳ႕တည္ခဲ့တုန္းက အေတြ႕ အႀကံဳေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သစ္ကို ဒီဇိုင္းဆြဲခဲ့တာပါ။ သည္ေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ စကၤာပူဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ညီအစ္မလုိ႔ေတာင္ ေခၚလို႔ရပါ တယ္။ စကၤာပူဟာ လွပသလို ရန္ကုန္ဟာလည္း တင့္တယ္ခံ့ညား တယ္ဆိုသဟာ ျငင္းပယ္စရာ မရွိပါဘူး” စကၤာပူျပန္မွာ ရန္ကုန္မာနရွင္ ကို အထင္ေသးေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနရာမွ ..
” ခင္ဗ်ားဟာ လင္းတႀကီးျဖစ္ ေနလ်က္သားနဲ႔ ေဒါင္းပါလို႔ ဇြတ္ ေျပာေနတဲ့ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္ ငတိႀကီးပဲ” ဟုဆိုကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ သြားခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္မာနရွင္ ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ” ဟိတ္ေကာင္ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ိုး။ မင္းကိုေမး႐ိုးက်ိဳးေအာင္ ငါထိုးမကြ” ဟု ေအာ္ဟစ္ႀကံဳးဝါး၊ လက္သီးဆုပ္ေျခလွမ္းျပင္ေသာ ရန္ကုန္မာနရွင္ကို မူႀကိဳဘြဲ႕ရငမြဲက ရွိသမွ်ခြန္အားကိုသံုး၍ ဖမ္းဆြဲခ်ဳပ္ ကိုင္ထားသည္။ ” စိတ္ထိန္းပါဆရာႀကီး။ အဲသည္ငနဲလို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္မႈမရွိတဲ့ အေကာင္ စားကို ဆြဲထိုးေနလို႔ အပိုပါပဲ။ အလ ကား လက္သနပါတယ္ဗ်ာ။ ေမ့ လိုက္စမ္းပါ” ရန္ကုန္မာနရွင္သည္ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲ ရွဲျဖစ္ေနရာမွ မူႀကိဳဘြဲ႕ရငမြဲကို ၾကည့္ လိုက္ၿပီး “မင္းကေတာ့ င႐ို႕ရန္ကုန္စီးတီးကို ဘယ္လိုသေဘာရလဲ” လို႔ ေမး လိုက္သည္။
” ေမးမွေမးတတ္ပေလ ဆရာ ႀကီးရယ္။ ရန္ကုန္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ငမြဲမ်ားရဲ႕ လိုတရေရႊ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပါ ခင္ဗ်။ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ခန္းႏိုင္တဲ့ ထမင္းအိုးႀကီးပါခင္ဗ်။ အရင္းအႏွီး ေငြေၾကးမလိုဘဲ ပလတ္စတစ္လိုက္ ေကာက္႐ံုနဲ႔ ထမင္းဝႏိုင္တဲ့ ၿပိဳင္စံရွား ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပါခင္ဗ်။ သူ႔ဆီက လူ တစ္ေယာက္ ေတာျပန္သြားရင္ သူ႔ ဆီကိုေတာက လူတစ္ရာေလာက္ ေလခြၽန္ၿပီး ေခၚႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္ၿမိဳ႕ ေတာ္ႀကီးပါ ခင္ဗ်” မူႀကိဳဘြဲ႕ရငမြဲက ရန္ကုန္ခ်ီးမြမ္း ခန္းဖြင့္ေနစဥ္မွာပဲ ရန္ကုန္မာနရွင္ သည္ ေအာက္ေျခလြတ္ကာ ေလထဲ သို႔ ကိုး႐ိုးကားရား လြင့္ပါသြား ေလ သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
