” ေမ ေမေမ”
တစာစာေအာ္ေခၚေနေသာ ထြန္းလင္းေရာင္အသံေၾကာင္႔ ေမေမအထိတ္တလန္႔ျဖစ္သြားသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ဧည့္ခန္းထဲကို ထြက္လာသည္။
“သားေလး သားေလးဘာျဖစ္တာလဲ” ထြန္းလင္းေရာင္ေလးမွာ ေက်ာင္းကျပန္လာလာခ်င္း လြယ္အိတ္ကိုပစ္ခ်ၿပီး သူ႔ေမေမကိုလွမ္းေအာ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္တႀကီးထြက္ေျပးလာေသာ ေမေမ့ ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့မွ ေမာေနေသာရင္ကိုဖိၿပီး အေမာေျဖလိုက္သည္။
“သားေလးေျပာေလ၊ သားေလးဘာျဖစ္လာတာ လဲ”
“ေမေမ ၊ေမေမဘယ္မွမသြား ဘူးေနာ္”
” မသြားပါဘူးသားရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ေမေမအိမ္မွာရွိတယ္ေလ”
“ေဖေဖ ကေကာဟင္၊ ေဖေဖ လည္းဘယ္မွမသြားဘူးမဟုတ္လား ဟင္”
“မသြားပါဘူးသားရဲ႕၊ဘယ္သူကဘာေျပာလိုက္လို႔လဲသား”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလးမွာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ေမေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္သည္။ ေမေမက ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို ျပန္ဖက္ၿပီး ေက်ာကိုသပ္လိုက္သည္။ထြန္းလင္းေရာင္ေလးက ေမေမ့ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဖက္ထားသည္။
“ေမေမက သားေမေမပါေနာ္၊အၿမဲတမ္းသားေမေမပါေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ေလသားရဲ႕၊ေမေမက အၿမဲတမ္းသားေမေမေပါ့”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလးၿပဳံးလိုက္သည္။ ေမ့ေမ့ကိုအားပါးတရနမ္း လိုက္သည္။ ေမေမကလည္း ထြန္း လင္းေရာင္ကို ျပန္နမ္းလိုက္သည္။
“ေမေမ ေမေမ ေမေမ ေမေမ” ထြန္းလင္းေရာင္ေလးက ေမေမဟူ၍ အဆက္မျပတ္ေခၚေနေတာ့သည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးရဲ႕ေမေမမွာ ယေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခားျဖစ္လာေသာ သားျဖစ္သူရဲ႕ပုံစံကို နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို အေမြစားအေမြခံအျဖစ္ေမြးစားခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနေလ ၿပီ။ ပထမတန္းကိုပင္တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးမွာ ယေန႔မွာမွထူးထူးျခားျခား အေမအိမ္မွာရွိမရွိကို စုိးရိမ္တႀကီး အေျပး အလႊားေမးသျဖင့္ ေက်ာင္းမွာတစ္ခုခုျဖစ္လာလို႔မ်ားလားဟု စိတ္ပူသြားသည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို ကိုေအာင္ျမင္ထြန္းႏွင့္ မေရႊလေရာင္တို႔ မေမြးစားမီက သူတို႔မွာသားေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သားေလးရဲ႕နာမည္က ထြန္းလင္းေရာင္ျဖစ္သည္။ မေ႐ႊလေရာင္တို႔႐ြာကို အသြား ကားေမွာက္ၿပီး ထြန္းလင္းေရာင္ေလးဆုံးပါးသြားရသည္။ မေ႐ႊလေရာင္မွာလည္း ဒဏ္ရာေတြရသြားၿပီး ေနာက္ထပ္ကေလးထပ္မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ မေ႐ႊလေရာင္မွာ သားေလးစိတ္ျဖင့္ အိပ္ရာထဲလဲေနခဲ့ရာ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ ျပန္ထူလာႏိုင္ခဲ့သည္။ လူကက်န္းမာထူေထာင္လာေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့သားေလးကို လြမ္းနာက်ေနရေလသည္။ ကိုေအာင္ျမင္ထြန္းမွာ သားစိတ္ျဖင့္ လြမ္းနာက်ေနေသာ ဇနီးသည္ကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ မေ႐ႊလေရာင္ရဲ႕ေမြးေန႔တြင္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားေက်ာင္း ကို သြားလွဴရာမွ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို အေမြစားအေမြခံသား အျဖစ္ေမြးစားရန္ ျဖစ္လာသည္။
စစ္ပြဲေၾကာင့္အေဖေရာ အေမ ပါ ဆုံး႐ႈံးသြားရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ေတြ႕ လိုက္ေတာ့ မင္တက္သြား ရသည္။ ထိုကေလး ကဆုံး ပါးသြားသည့္ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးႏွင့္ အေတာ့္ကိုတူေနသည္။ မေ႐ႊလေရာင္မွာ ထိုကေလးကိုေတြ႕တာႏွင့္ေျပးဖက္ကာ မလႊတ္ေတာ့ဘဲ လက္ကိုကိုင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုကေလးကိုေမြးစားဖို႔ ခ်က္ခ်င္းဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ တာဝန္ခံဆရာမႀကီးႏွင့္ေတြ႕ဆုံ ကာ ေမြးစားဖို႔ေတာင္းၾကသည္။
“သားလင္းလင္း၊ သားအတြက္ေဖေဖနဲ႔ေမေမရၿပီသား”
ဆရာမႀကီးကေျပာေတာ့ ကေလးက မ်က္လႊာပင့္ကာ ကိုေအာင္ျမင္ထြန္းႏွင့္မေ႐ႊလေရာင္ကိုၾကည့္ေနသည္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕လက္ကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“လင္းလင္း၊ ေမေမႀကီးေျပာ တာၾကားတယ္ေနာ္” ကေလးက ဘာမွမေျပာဘဲ ဆရာမႀကီးကိုပဲ လက္မလႊတ္တမ္း ကိုင္ထားသည္။ ေၾကာက္႐ြ႕ံေနဟန္လည္းတူသည္။”သား လင္းလင္းေနာ္၊ ေမေမတို႔နဲ႔အတူလုိက္ခဲ့ေနာ္၊ သားကို ေမေမ တို႔သားအျဖစ္ေမြးစားမယ္ေနာ္သား” မေ႐ႊလေရာင္ကလက္ကမ္းေတာ့ ကေလးက ဆရာမႀကီး ရင္ထဲ ကို တိုးဝင္သြားသည္။
“ေဖေဖနဲ႔ေမေမ မလာဘူးလားေမေမႀကီး” ကေလးေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ၾကားရသူေတြရင္ထဲနစ္သြားသည္။
“ဒါ လင္းလင္းရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမပဲေလ သား” ဆရာမႀကီးက ေျပာလိုက္သည္။မေ႐ႊလေရာင္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးဟုတ္တယ္ေလသားဟုေျပာကာ လက္ကမ္းလိုက္သည္။
“ေမေမႀကီးေျပာေတာ့ သားေဖေဖနဲ႔ေမေမက ျပန္လာေခၚမယ္ဆို” မေ႐ႊလေရာင္ရင္ထဲဆစ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ဆရာမႀကီးလည္း ဘာ ဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။
“ဒါ လင္းလင္းရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမပဲေလသား၊ ခုလာေခၚတာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး” ကေလးက ဆရာမႀကီးရင္ထဲ တိုးဝင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ မေ႐ႊလေရာင္မွာမ်က္ရည္က်လာသည္။ ကေလးလက္ကေလးကိုကိုင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။
“ေမေမတို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါသားရယ္၊အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္”
“သားလင္းလင္း၊ေမေမႀကီးေျပာတာနားေထာင္ေနာ္၊သားရဲ႕ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သားကို ေက်ာင္းထားေပးၾကမယ္ေလ”
“တကယ္လားဟင္ေမေမႀကီး”
“တကယ္ေပါ့သားရဲ႕၊လင္းလင္းေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္”
“သားေက်ာင္းတက္ရမွာေပါ့သားရဲ႕၊ေမေမတို႔ကသားကိုေက်ာင္းထားေပးမယ္၊ သားစားခ်င္တာေကြၽးမယ္၊ သားလိုခ်င္တာ အားလုံးဝယ္ေပးမယ္ေလ”
“တကယ္”
“တကယ္ေပါ့သားရဲ႕၊ သားကေမေမ့သားပဲဟာ”
ကေလးက ဆရာမႀကီးရင္ခြင္ထဲကထြက္ၿပီး မေ႐ႊလေရာင္လက္ကိုကိုင္လိုက္သည္။ မေ႐ႊလေရာင္က ကေလးကိုခ်ီလိုက္သည္။ လင္းလင္း ကေလးကို မေ႐ႊလေရာင္တို႔ေမြးစား လိုက္ၾကေတာ့သည္။ မေ႐ႊလေရာင္က ကေလး အမည္လင္းလင္းကို သူ႔ကေလးရဲ႕ အမည္ ထြန္းလင္းေရာင္အမည္ကိုေပးလိုက္သည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ကေလးမွာ ေဖေဖေမေမအသစ္ အိမ္တြင္တျဖည္းျဖည္းေနသားက် လာသည္။ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကလည္း ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ေမေမက ပို၍ဂ႐ုစိုက္ကာ သည္းသည္းလႈပ္ျဖစ္ေနေလသည္။ ေက်ာင္းေနခ်င္ေသာ ထြန္းလင္းေရာင္ကေလးကို မူႀကိဳေက်ာင္းကို ေစာေစာပို႔ၾကသည္။
“ေမေမ ေမေမ” ထြန္းလင္းေရာင္ေလးရဲ႕ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ေမေမေျပးထြက္လာသည္။
“သားသား ဘာျဖစ္လာလို႔လဲ” ေက်ာင္းကျပန္လာေသာ ထြန္း လင္းေရာင္ေလးမွာ ေမေမ့ကိုေမာ့ ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာဖို႔ဆြ႕ံေနသလို ေမာလည္းေမာေနရွာသည္။
“ေမေမ သားေက်ာင္းမထြက္ရပါဘူးေနာ္”
” ဘာလို႔ထြက္ရမွာလဲ သားရဲ႕၊ သားကေက်ာင္းေတြတစ္တန္းၿပီးတစ္တန္းတက္ရဦးမွာေလ၊အၾကာႀကီးေက်ာင္းတက္ရဦးမွာေလ”
“တကယ္လားေမေမ”
“တကယ္ေပါ့သားရဲ႕၊ သားက အခုမွေက်ာင္းစတက္တာေလ”
“ဟုတ္ေမေမ၊ သားေက်ာင္း အၾကာႀကီးတက္မွာေနာ္”
” တက္ရမွာေပါ့သားရဲ႕၊ စိတ္ခ်၊ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သားကိုေက်ာင္း အၾကာႀကီးတက္ခိုင္းၿပီး လူေတာ္ႀကီးလုပ္ခိုင္းမွာ”
“ေဟး”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလးေပ်ာ္သြားသည္။ လြယ္အိတ္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ေဆာ့ရန္ေျပးထြက္သြားသည္။ ထြန္း လင္းေရာင္ေလးရဲ႕ေမေမကေတာ့ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ တေလာကလည္း ေဖေဖနဲ႔ေမေမအိမ္မွာရွိလားဟု စိုး ရိမ္ၿပီး ေျပးခ်လာခဲ့သည္။ ယခုတစ္ခါ ေက်ာင္းကထြက္ရမွာလားဟု အေမာတေကာေျပးလာၿပီး ေမးေန ျပန္သည္။ ေက်ာင္းမွာ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္လာလို႔လားဟုေတြးၿပီး စိတ္ပူသြားသည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ကေလးကို ယခုအတိုင္းပစ္မထားဘဲ ဆရာမႏွင့္ တိုင္ပင္ဦးမွပဲဟု မေ႐ႊလေရာင္ဆုံး ျဖတ္လိုက္သည္။ အနာတရျဖစ္ခဲ့ေသာ သားေလးရဲ႕ႏွလုံးသားထဲသို႔ ေနာက္ထပ္အနာတရေတြ ထပ္တိုး မလာဖို႔လိုသည္။ အတန္းထဲက ကေလးေတြႏွင့္ အဆင္ေျပမေျပကို လည္း စုံစမ္းၾကည့္ရေပဦးမည္။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို မေ႐ႊလေရာင္ကိုယ္တိုင္ေက်ာင္းလိုက္ပို႔သည္။ အတန္း ပိုင္ဆရာမႏွင့္ေတြ႕ကာ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးအေျခအေနကို ေမးၾကည့္ ရသည္။ ” ကြၽန္မက ထြန္းလင္းေရာင္ေလးရဲ႕ေမေမပါ ဆရာမ”
” ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ၊ ထြန္း လင္းေရာင္ေလးက ေက်ာင္းသိပ္ ေပ်ာ္တာအစ္မရဲ႕၊ တျခားကေလးေတြနဲ႔မတူဘူး၊ေက်ာင္းေရာက္လာရင္ေပ်ာ္ေနတာ၊ လိမၼာတယ္၊ စာလည္း ႀကိဳးစားတယ္၊ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လည္း တည့္တယ္” “ေက်းဇူးပါပဲဆရာမရယ္၊ ကြၽန္မလည္း ကေလးအေျခအေနေလးေမးၾကည့္ဦးမယ္ဆိုတာ ဆရာမ နဲ႔မေတြ႕ျဖစ္တာနဲ႔ အခုမွပဲေမးရေတာ့တာ”
“စိတ္ခ်အစ္မေရ၊အစ္မသားက လူေတာ္ေလးပါ”
“အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔လည္း တည့္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ အိမ္မွာက တစ္ေယာက္တည္းဆိိုေတာ့ အေဖာ္မရွိဘူးေလ၊ အေဖာ္ေတြနဲ႔မွ တည့္ပါ့မလားလို႔ကြၽန္မက စိုးရိမ္ေနတာ”” တည့္တယ္အစ္မ၊ တစ္ခါမွရန္ျဖစ္တယ္လို႔မရွိဘူး၊ အိမ္မွာအေဖာ္မရွိလို႔ဘဲ ဒီမွာအေဖာ္မက္ေနတာ နဲ႔တူတယ္””ကေလးအဆင္ေျပတယ္ၾကားေတာ့ဝမ္းသာတယ္ ဆရာမရယ္၊ တစ္ခုခုထူးျခားတာရွိရင္ ကြၽန္မကို ဖုန္းဆက္ေပးပါေနာ္””စိတ္ခ်ပါအစ္မ၊ ကေလးက အဆင္ေျပပါတယ္”
အတန္းပိုင္ဆရာမကို ဖုန္း နံပါတ္ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့ေသာ မေ႐ႊလေရာင္မွာ ထြန္းလင္းေရာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခုခုကိုစိတ္ထဲထင့္ေနသည္။ ေက်ာင္းမွာအဆင္ေျပတယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအတြက္စိတ္ခ်သြားသည္။
“ေမေမ ေမေမ”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလး ေက်ာင္း က ျပန္လာ၍ ေမေမဟုေအာ္ေခၚ ၿပီဆိုလွ်င္ မေ႐ႊလေရာင္ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္ျဖစ္သြားရသည္။ ယခုလည္း အေမာတေကာေခၚေနေသာ ထြန္း လင္းေရာင္ေခၚသံေၾကာင့္ အဝတ္ေလွ်ာ္ေနရာကေန မေ႐ႊလေရာင္ထြက္ေျပးလာရသည္။
“ဘာလဲသား၊သားဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ” အေမာေျဖေနေသာသားကို ၾကည့္ၿပီး ေမေမက ရင္ေမာေနေလ သည္။
“ေမေမ သားမွာဘာလို႔အစ္ကိုေတြ၊အစ္မေတြမရွိတာလဲ” ထြန္းလင္းေရာင္ေလးအေမးေၾကာင့္ မေ႐ႊလေရာင္ရင္ထဲဆို႔သြား သည္။ သားျဖစ္သူကိုလည္း သတိ ရသြားသည္။ ရင္ထဲကစကားေတြက အျပင္ကိုထြက္မလာဘဲ လည္ေခ်ာင္း ထဲတြင္နင္ေနသည္။
“ဟင္ေမေမ ၊ညီေလးေတြ ညီမေလးေတြေကာ မရွိဘူးလားဟင္” ထြန္းလင္းေရာင္ေလးက သူ႔ေမေမလက္ကုိကိုင္ၿပီး ေမးေနသည္။
“ရွိတာေပါ့သားရဲ႕”
“ဟင္ ဟုတ္လားေမေမ၊ဒါဆို ဘ ယ္မွာလဲဟင္” မေ႐ႊလေရာင္ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငိုခ်လိုက္သည္။ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးက သူ႔ေမေမကိုၾကည့္ရင္း ေၾကာင္ေနသည္။
“သားမွာအစ္ကိုတစ္ေယာက္ရွိတယ္သားရဲ႕”
“ဟုတ္လား၊ ခုဘယ္မွာလဲ ေမေမ” မေ႐ႊလေရာင္ဆီက အေျဖ ထြက္မလာဘဲ႐ႈိက္သံေတြသာထြက္လာသည္။
“ဟင္ ေမေမငိုေနတယ္၊ဘာ ျဖစ္လို႔လဲဟင္”
“သားအစ္ကိုကိုသတိရလို႔ေပါ့သားရယ္”
“အစ္ကိုကဘယ္သြားေနတာလဲဟင္ ေမေမ”
“သားအစ္ကိုကမရွိေတာ့ဘူး သား၊ ေသသြားၿပီ”
“ဟင္ အစ္ကိုကလည္းဘာလို႔ေသသြားရတာလဲ”
“ဟိုဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ေလသား၊ သားနဲ႔သားအစ္ကိုနဲ႔ မတူဘူးလား” ထြန္းလင္းေရာင္ကမိသားစု ဓာတ္ပုံကို ေမာ့ၾကည့္သည္။
“အဲဒါ သားသားပုံေလ”
” အဲဒါသားသားပုံမဟုတ္ဘူး သားရဲ႕၊သားရဲ႕ကိုကိုေလ”
“သားလည္းမပါဘူး”
“အဲဒီတုန္းက သားမရွိေသးဘူးေလ”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလးေတြသြား သည္။ မေ႐ႊလေရာင္မွာ မိသားစု ဓာတ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး သားကိုသတိရ ကာမ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။
“ကိုကိုက သားနဲ႔တူတယ္၊ ေမေမက သားေမေမအစစ္ေပါ့ေနာ္” ထြန္းလင္းေရာင္အေမးေၾကာင့္ မေ႐ႊလေရာင္ရင္ထဲ ဆို႔သြားသည္။
“ဟုတ္တယ္ေလ သား၊ ေမေမ က သားေမေမ အစစ္ေလ”
“ေမေမအတုက သားကိုေက်ာင္းထားေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီး မူႀကိဳမပို႔ဘူးေမေမ”
“ေမေမအတု၊ ဟုတ္လားသား” မေ႐ႊလေရာင္မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
“ေမေမအတုက သားကိုလာေခၚတယ္၊ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုၿပီး မူႀကိဳမပို႔ဘူးေမေမ၊ အစ္မကလည္း သားကို႐ုိက္တယ္”
“သားကိုရိုက္တယ္၊ဘာလို႔ သားကို႐ိုက္ရတာလဲ”
“အစ္မကေျပာတယ္၊နင္ကငါ့ေမာင္ေလးမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ခဏခဏ ႐ိုက္တယ္၊ ေမေမအတုကလည္း ႐ိုက္တယ္”
မေ႐ႊလေရာင္ စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။
“ေမေမအတုက သားကို ေမေမ ႀကီးဆီျပန္ပို႔တယ္၊ အစ္မက နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာမေခၚဘူးတဲ့”
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလသားရယ္၊ဒါေၾကာင့္သားကေက်ာင္းက ျပန္လာ ရင္ေမေမမရွိေတာ့မွာ ေၾကာက္ေန တာကိုး၊ေက်ာင္းထပ္မသြားရမွာကို လည္းေၾကာက္ေနတာကိုး”
“သူတို႔ကအတုေတြေနာ္ေမေမ”
“ဟုတ္တာေပါ့သားရဲ႕၊အတုေတြေပါ့၊ေမေမအစစ္ကသားကို မ႐ုိက္ဘူး၊ ေက်ာင္းလည္းထားေပးတယ္”
“မုန္႔ေတြလည္းဝယ္ေကြၽးတယ္၊ အကႌ်အသစ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီအသစ္ေတြလည္း ဝယ္ေပးတယ္”
“ဒါေပါ့သားရဲ႕၊ေမေမ့မွာ သားပဲ က်န္ေတာ့တာေလ၊ ကိုကိုမွမရွိေတာ့တာ”
“ကိုကိုရွိရင္ သားကိုမ႐ုိက္ပါ ဘူးေနာ္ေမေမ”
“မ႐ုိက္ပါဘူးသားရဲ႕၊ ကိုကိုက သားကိုခ်ီမွာေလ”
“ဟုတ္လားေမေမ၊ ေမေမ သားကို ခ်ီသလိုေပါ့့”
“ဒါေပါ့သားရဲ႕၊ေမေမက သားကိုခ်ီသလို၊ ေဖေဖကသားကို ခ်ီသလိုခ်ီမွာေပါ့”
ထြန္းလင္းေရာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဝင္း သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး မေ႐ႊလေရာင္ ရင္ထဲနစ္သြားသည္။ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကို ေမြးစားဖို႔ေခၚေတာ့ ဆရာမႀကီး ရင္ခြင္ထဲတိုးေဝွ႔ေနတာ၊ ေဖေဖနဲ႔ေမေမကလာ ေခၚမယ္လို႔ ထင္ေနတာေတြကို မေ႐ႊ လေရာင္မ်က္လုံးထဲျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူတို႔မေမြးစားမီက ထြန္း လင္းေရာင္ေလးကိုေမြးစားသူေတြရွိ ခဲ့တာကို အခုမွသိရသည္။ ထိုေမြး စားအေဖအေမေတြက သူတို႔သမီးႏွင္႔ အဆင္မေျပ၍ ျပန္လာပို႔သြားၾကပုံရ သည္။ ထိုသို႔လာပို႔ သြားတာကိုပင္စိတ္ထဲကေန မေ႐ႊလေရာင္ေက်းဇူးတင္လိုက္သည္။
” ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သားေဖေဖသားေမေမ အစစ္ေတြေပါ့ေနာ္ ”
“ဟုတ္တယ္ေလသားရဲ႕၊ေမေမေျပာၿပီးၿပီမဟုတ္လား”
“ေဟး ေပ်ာ္တယ္ကြ၊ ေဖေဖ အစစ္ ေမေမအစစ္ရၿပီကြ”
ေပ်ာ္႐ႊင္စြာခုန္ေပါက္ထြက္သြားေသာ ထြန္းလင္းေရာင္ေလးကိုၾကည့္ ၿပီး မေ႐ႊလေရာင္မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြအတားအဆီးမရွိက်လာေလ သည္။ ထိုမ်က္ရည္ေတြက သူ႔ရင္တစ္ခုလုံးကိုတသိမ့္သိမ့္စိမ့္ဝင္သြား ၿပီးၾကက္သီးမ်ားပင္ထသြားေစေလသည္။ “ေမေမတို႔ကလည္း သားစစ္စစ္တစ္ေယာက္ကိုရလိုက္ပါၿပီသားရယ္”
စိုးဘားဒိုင္