ကြၽန္ေတာ့္မိဘမ်ားက သာမေဏရပဗၺဇၨ သားရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာက်င္းပခ်ိန္ မွာ ကြၽန္ေတာ္ပင္ လူပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ” မိဘတြက္ႏွစ္ဝါ၊ ကိုယ့္ တြက္တာ တစ္ဝါေပါ့၊ မယ့္တြက္တာ ဝါမဆက္ပါႏွင့္၊ လူထြက္ပါေတာ့” ဟူ၍ လြမ္းတေစာင့္ေမွ်ာ္မည့္ ခ်စ္ ေဖာ္လည္း ပီပီျပင္ျပင္မရွိေသး။ ရွင္ ျပဳပြဲကလည္း မႏၲေလးမွာမဟုတ္ဘဲ ရန္ကုန္အထိသြားလုပ္တာမို႔ စိန္ပန္း ရပ္သူ ဘယ္အပ်ိဳေခ်ာမွ်လည္း ယမ္း ေယာင္ကာ ကြမ္းေတာင္လြတ္က်စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ်မရွိခဲ့။ အလွဴ ေန႔မနက္မွာေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္က ေျဗာသံၾကားရသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မက တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုေတာ့သည္။ အစ္မငိုသည္ကိုျမင္ရေတာ့ က်င့္သားရထား ၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း အသံ မထြက္ဘဲ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ခဲ့သည္။
“အို ..ေယာက်္ားေလးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမငိုရဘူးကြ။ ငိုခ်င္ရင္ တံေတြးမ်ိဳခ်ပစ္လိုက္”
အစ္မငို၍ လိုက္ငိုေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚရွိ ဘိုေကေလးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း ၾကင္နာစြာ ႏွစ္သိမ့္သြားခဲ့ေလသူ ႀကီးႏွင့္ သူ၏အႀကံေပးစကားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထိုအန္ကယ္ႀကီးက ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တဲ့။ ႏိုင္ငံေတာ္တရား သူႀကီးခ်ဳပ္၊ ေနာင္ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ။
ကြၽန္ေတာ္က အန္ကယ္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔စကား မွတ္ ထားဆိုသည့္သေဘာပါေသာ အၿပံဳး ႏွင့္ လက္ၫွိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပ ကာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမအနားက ခြာသြားသည္။ အစ္မက သူ႔မ်က္ရည္ ေတြကို ခ်က္ခ်င္းသုတ္ပစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚရွိ မ်က္ရည္စ ေတြကိုလည္း တို႔ပတ္ပဝါႏွင့္ အသာ ေလးဖို႔ေပးသည္။
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္ ကို အေမမ်ား ျမင္သြားေလမလားဆို ၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ လွမ္းၾကည့္မိေသးသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အေမက အနားမွာမရွိ။ ေျပာရဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ္က “အေမ” ဟု ေခၚသူမွာ ေမြးစားအေမသာျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မႏွင့္ ႏွမေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၏ ေမြးစားအေဖႏွင့္ အေမကို “ဘဘႀကီး”၊ “ႀကီးႀကီး”ဟု ေခၚၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမြးစားမိဘမ်ား ေခၚခိုင္းသည့္အတိုင္း အေဖရင္းအေမရင္းကို “ဘဘႀကီး၊ “ႀကီးႀကီး”ဟု ေျပာင္းျပန္ ျပန္ေခၚခဲ့ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ႀကီးႀကီး (အေမရင္း)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏အေမ (ေမြးစားအေမ)တို႔မွာ အေမညီအစ္မ အရင္းမ်ားက ေမြး၍ ညီအစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲေတာ္စပ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားအေမ၏ အေဖက အိမ္ေရွ႕စံ ကေနာင္မင္း၏ ေျမးေတာ္ ထိပ္တင္ဖိုးကိုယ္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က အရပ္သူ အဘြားဘက္က ေတာ္စပ္ သူမို႔ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ေတာ္၏ ျမစ္ျဖစ္ သူက ေမြးစားေသာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေမြးစားသားအျဖစ္ မလံုမလဲ ျဖစ္ရ သည့္အထဲ အႏြယ္ေတာ္ေယာင္ ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္ပါျဖစ္ရ ျပန္သျဖင့္ ေဒါင္းတုိ႔အလယ္ က်ီး ကန္းေရာက္ေနသလို ခံစားရေလ့ ရွိပါသည္။
ယခုလည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ရွင္ျပဳ အလွဴပြဲကို ေဒါင္းတို႔အလယ္မွာ လာေရာက္က်င္းပျပန္သည္။ သို႔ ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္၏ မိဘႏွစ္ပါးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လိုက္ပါမလာႏိုင္။ အဘြားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားအေမ၏ ညီမ မိသားစုတုိ႔သာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အလွဴသို႔ လိုက္မလာႏိုင္ ေသာ္လည္း အေမတို႔ ကုသိုလ္ပါဝင္ သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ အလွဴ ပြဲမတိုင္မီ တစ္ည အေမေရာက္လာ ၿပီး သူ႔အစ္မလက္ထဲသို႔ လက္ကိုင္ပု ဝါႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ ပစၥည္းေလး တစ္ခုလာေပးသည္။ ထိုပစၥည္းမွာ အေမ့ေရႊဘီးေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ ေၾကာင္း ေနာင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ က ေျပာျပသည္။ သည္တုန္းက အေမက သူ႔အစ္မကို ေျပာခဲ့သည့္ စကားကိုလည္း မွတ္မိေနသည္။
” မမတို႔သားအလွဴကို ကြၽန္မတို႔ ပါလိုက္ရင္ ဒီတိုက္ႏွစ္လံုး ဘယ္သူ ေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ။ မမတို႔ပဲ စိတ္ခ် လက္ခ်သြားၾကပါ။ မမျပန္လာမွ အလွဴပြဲဓာတ္ပံုေတြ ၾကည့္ရရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ” တဲ့။
အလွဴေန႔မနက္ ေျဗာသံၾကားေတာ့ အစ္မက မႏၲေလးမွာ က်န္ရစ္ သည့္ မိဘႏွစ္ပါးကို သတိရၿပီး ငိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ေမြးစားသား တစ္ေယာက္၏ အမ်ိဳးအမည္မသိ ေသာ ခံစားမႈႏွင့္ မ်က္ရည္က်ေပ လိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ရည္က်ေနသည္ကို ျမင္သည့္အန္ကယ္ႀကီးက ..
“ေယာက်္ားေလးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုရဘူးကြ။ ငိုခ်င္ရင္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္” ဟု ၾကင္နာစြာ ႏွစ္သိမ့္၍ အႀကံေပးစကားဆိုသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ တံေတြးမ်ိဳခ်တတ္ခဲ့သည္။ အန္ကယ္ႀကီးက ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အလွဴမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ၾ<ြကေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရအဖြဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးတာဝန္ခံ (ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး) ဦးသီဟန္ႏွင့္ဇနီး၊ ဗိုလ္မွဴး ႀကီး တင္သိန္းလူႏွင့္ ဇနီးတုိ႔က ကြၽန္ေတာ့္အလွဴလာ ထင္ရွားေက်ာ္ ၾကားသူေတြထဲမွာ အရွိန္အဝါ အႀကီးဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ အန္ကယ္ဦးသီဟန္ႏွင့္ အန္ကယ္ တင္သိန္းလူတို႔ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အေတာ္ေလးခ်စ္ခင္ခဲ့ဖူးသည္။ အန္ကယ္ဦးသီဟန္ အၿငိမ္းစားယူ အၿပီး အန္ကယ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ဦးေဆာင္သည့္ ပါရမီႏွင့္အဖြဲ႕ မႏၲေလးလာၾကတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တိုက္မွာသာ တည္းေလ့ရွိသည္။ တစ္ေခါက္ေတာ့ အေဖ့စက္ဘီးႀကီး ကို သူကနင္း၊ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္ မွာထိုင္ၿပီး စိန္ပန္းရပ္ထဲရွိ သံရည္က်ိဳ အလုပ္႐ံုေတြဆီ လွည့္ပတ္ၾကည့္ သည္။ ထိုသို႔ ၾကည့္႐ႈေလ့လာရင္း စိန္ပန္းသံရည္က်ိဳ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္က် သည့္ထက္ႀကီးက်ယ္သည္ ထက္ အေရးပါလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအား ေဟာကိန္းထုတ္သြားခဲ့သည္။
အန္ကယ္ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္သိန္းလူႏွင့္ကေတာ့ ေမြးစားဖခင္၏ အမ်ိဳးမ်ားရွိရာ မံုရြာၿမိဳ႕တြင္ သႀကၤန္ ေရပက္ခံကားတစ္စီးႏွင့္ အတူ လည္ဖူးသည္။ အန္ကယ္က “သား နာမည္ဘယ္သူလဲ” ဟု ေမးေတာ့ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ အၾကားသိ ထားသည့္ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ ေျပာခ် လိုက္သျဖင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ တင္သိန္းေဇာ္ဆိုေတာ့။
ကြၽန္ေတာ့္အလွဴသို႔ လာေရာက္ ၾကေသာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူမ်ား ထဲတြင္ ေမြးစားအေဖ၏ မရီးဘက္ က ေမာင္ေတာ္စပ္သူ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရထြန္းတင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ပါသည္။ ထိုစဥ္က အန္ကယ္ဦးထြန္း တင္က အလုပ္သမား ၫႊန္ၾကားေရး ဝန္ရာထူးမွာ ရွိဦးမည္။ ေနာင္ဝန္ႀကီး ခ်ဳပ္ သူရဦးထြန္းတင္ပဲေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကေလးအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးမင္း၊ ဆီးေရာဂါ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးျမေသာင္း၊ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဘြားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမြးစား ဖခင္ႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားႀကီး၊ ဒါ႐ိုက္တာ ေအဝမ္း ဦးတင္ေမာင္။ ေအဝမ္းဦးတင္ေမာင္ ကို အဘြားက ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာ ၾကည့္ ခ်င္သည္ဟု ပူဆာသျဖင့္ ေအဝမ္းၿခံ ထဲမွာ ႐ိုက္ေနေသာ “ကိုယ္ရယ္တိုး ရယ္ စိုးစိုးရယ္” ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကြင္းသို႔ ေခၚသြားၿပီး ျပခဲ့ဖူး သည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေဒၚခင္သန္းႏု လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ ဓာတ္ပံု ေလးတစ္ပံုပင္ရွိေသးရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္အလွဴမွာ ဘာ ေၾကာင့္သည္လို ထင္ရွားေက်ာ္ ၾကား သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာ ေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ၾကပါသလဲဆိုေတာ့ အေမ့ ဘႀကီးဘုန္းႀကီး၏ ဘုန္းတန္ ခိုးေၾကာင့္ဟုပင္ ဆိုရပါလိမ့္မည္။
ရွင္ျပဳအလွဴမဂၤလာ က်င္းပရာ ဌာနကား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕ နယ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာ အေရွ႕ ေတာင္ေထာင့္ရွိ မဟာၿမိဳင္ေက်ာင္း တိုက္မွာျဖစ္သည္။ မဟာၿမိဳင္ ဆရာ ေတာ္ဘုရားမွာ မဟာမ်ိဳး၊ မဟာႏြယ္ မင္းသားတစ္ပါးျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းမိသားစုလည္း ကိုးကြယ္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ မဟာ ၿမိဳင္ဘုန္းဘုန္း၏ ခမည္းေတာ္မွာ သူ႔ကြၽန္မခံ နယ္ခ်ဲ႕ကိုေတာ္လွန္ခဲ့ ေသာ တက္ႏြဲတိုက္စားမင္းသား ထိပ္တင္မွတ္ျဖစ္ၿပီး မယ္ေတာ္မွာ ခင္ ဆင့္ျဖစ္သည္။ ငယ္မည္မွာ ထိပ္တင္လွျဖစ္သည္။ တက္ႏြဲ မင္းသား၏ ေျမာက္သားေတာ္ ထိပ္ေခါင္တင္ေကာင္း၊ သမီးေတာ္ ႀကီး သားေတာ္ႏွစ္ပါးတုိ႔ပါ မႏၲေလး မွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ၾကရသည္။ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ခင္ဆင့္ႏွင့္ ရွစ္ ႏွစ္သားအရြယ္ သားေတာ္ထိပ္ တင္လွလည္းပါသည္။ ထိပ္တင္ ေကာင္းႏွင့္ ခင္ဆင့္တုိ႔က ေတာထဲ မွာ တစ္ေနရာစီခြဲေနရသည္။ မင္းသားထိပ္တင္မွတ္က ေတာထဲ မွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါႏွင့္ ကံေတာ္ ကုန္သည္။ ခင္ဆင့္တုိ႔ သား အမိက တက္ႏြဲတိုက္စား မင္းသားထိပ္တင္ မွတ္ကိုးကြယ္သည့္ ဆရာေတာ္ ႏွင့္အတူ ေရႊဘိုအေနာက္ေျမာက္ မဟာၿမိဳင္ေတာစပ္ရွိ အင္ၾကင္း ရြာမွာ က်န္ခဲ့ၾကသည္။ ထိပ္တင္ မွတ္ကံေတာ္ကုန္သျဖင့္ သားေတာ္ ကေလးမွာ အႏၲရာယ္ပိုရွိလာ သာ ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ယံုၾကည္ ရေသာ ဒကာဇနီးေမာင္ႏွံထံတြင္ ေငြသံုးပိႆာေပး၍ ေစာင့္ေရွာက္ ေစသည္။ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ လာ ရွာခ်ိန္မွာ မင္းသားေလးကို ရက္ကန္းစင္ေအာက္ ေတာင္းႏွင့္ အုပ္ကာ ဝွက္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
မင္းသားေလး၏ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ဆရာေတာ္က ဒီပဲယင္းရွိ ကိုးဂိုဏ္းခ်ဳပ္ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ထံ ပို႔ၿပီး ရွင္သာမေဏျပဳေစသည္။ မယ္ေတာ္ခင္ဆင့္ကိုလည္း သီလရွင္ လုပ္ေစၿပီး စစ္ကိုင္းဘက္ပို႔ လိုက္ သည္။ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္သည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ အေနာက္ ဝိသုဒၶါ႐ံု တိုက္ တည္ေထာင္ေသာအခါကိုရင္ ထိပ္တင္လွေလးကိုလည္း မႏၲေလး လိုက္ပါေစၿပီး စာဝါဆည္းပူးေစ သည္။ စာဝါျပည့္စံုခ်ိန္မွာ ေရွးဦး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မဟာၿမိဳင္ေတာ မွ ဆရာေတာ္ၾ<ြကလာသည္။ ကိုရင္ ထိပ္တင္လွ၏ ဆႏၵႏွင့္အညီ ဝိႆနာ ဓူရ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရန္ ဆရာေတာ္ က ကိုရင္ထိပ္တင္လွေလးအား မဟာၿမိဳင္ေတာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕စံကေနာင္မင္းသား၏ ေျမးေတာ္ ကိုရင္ထိပ္တင္လွ၏ ရဟန္းဘြဲ႕ မွာ ဘဒၵႏၲစႏၵာသူရိယ ျဖစ္သည္။ မဟာၿမိဳင္ေတာမွသည္ မံုရြာအနီး ေရႊဘ ေတာင္၊ ကရင္ျပည္နယ္ ေဒါနေတာင္၊ သထံုျမသပိတ္ေတာင္၊ ေနမိႏၵရေတာင္ေျခ စစ္ေစးေတာ၊ ဥကၠံၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ ျမစိမ္းေတာင္၊ သထံုမုတ္ကြၽန္း၊ ျမင္းက ကုန္းအနီး စီးေလးဘုရား၊ စေလၿမိဳ႕အနီးကိုးၿမိဳ႕ ရွင္ေတာင္၊ နံေယာရြာ၊ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္း ပါဒႀကီးဘုရားအနီး က်ိဳက္ကေမာ့ေတာင္တို႔မွာ လွည့္ လည္ သီတင္းသံုး တရားအားထုတ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားမိဘမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္မိသည္က မႏၲေလးၿမိဳ႕ ႏွစ္ တစ္ရာျပည့္ပြဲေတာ္ က်င္းပခိုက္မွာ ျဖစ္သည္။ မဟာၿမိဳင္ဘုန္းဘုန္းက ဘိုးေတာ္ ကေနာင္မင္း လုပ္ႀကံခံရ ေသာ ေနရာမွာ တည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည့္ စႏၵာမုနိ ေစတီေတာ္ကိုလည္း ျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုသည္ မဟာၿမိဳင္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ေမြးေန႔ပြဲ ႏွစ္စဥ္က်င္းပသည့္ တန္ေဆာင္မုန္းလတိုင္း ရန္ကုန္ဆင္း ေလ့ရွိသည္။ ဘုန္းဘုရားေမြးေန႔ပြဲမွာ ပုဏၰားပ်ံေက်ာ္ေအး ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႕ ႏွစ္စဥ္ကျပသည္။ ႐ုပ္ ေသးခ်ည္း သက္သက္မဟုတ္၊ ႐ုပ္ေသးအဖြဲ႕သားမ်ားက လူကိုယ္တိုင္ တင္ဆက္သည့္ ျပဇာတ္၊ ကဇာတ္မ်ားလည္းပါသည္။ ဘုန္းဘုရား ေမြးေန႔ပြဲမွာပင္ ေရႊလိပ္ျပာအၿငိမ့္ကိုလည္း ၾကည့္ဖူးခဲ့သည္။
မဟာၿမိဳင္ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ “မဟာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္” ဆိုင္းဘုတ္တင္ထားသည္။ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မင္းသားဆရာေတာ္ကို မင္းတုန္း မင္းအႏြယ္ေတာ္ နန္းေတာ္ႀကီးဘက္ကေရာ၊ အိမ္ေရွ႕စံအႏြယ္ ေတာ္မ်ားပါ ကိုးကြယ္ၾကသည္။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ထြက္ရပ္ေပါက္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးအျဖစ္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ၾကပံုလည္းရသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရွင္ျပဳအလွဴမဂၤလာသို႔ လူႀကီးမင္းအမ်ားျပား ၾ<ြကေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္ၾကျခင္းမွာ မဟာၿမိဳင္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မဟာၿမိဳင္ ဘုန္းဘုန္းခ်ီးျမႇင့္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုရင္ဘြဲ႕မွာ =ရွင္သံဝရ+ျဖစ္သည္။ ဆရာဆူးငွက္၏ ကေလာင္ခြဲ တစ္ခု ျဖစ္ေသာ “သံဝရ” ထက္ အေတာ္ေလး ေစာပါသည္။
အလွဴအဝင္ညက မဟာၿမိဳင္ ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ေခ်ာေမာလွပေသာ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ အေမတို႔ ညီအစ္မႏွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းဟုဆိုသည္။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္စကားေတြ ေျပာ မကုန္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အန္တီႀကီး ျပန္သြားေတာ့ အေမ့ကို “ေခ်ာတယ္ ေနာ္” ဟု ေျပာမိသည္။ အေမက “အေမနဲ႔ ဘယ္သူပိုေခ်ာလဲ” ဟု ျပန္ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ “ဟန္က်လိုက္တာ။ ငါ့သားအလွဴပံုေတြ သူဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္”ဟုလည္း ဆိုသည္။ ဖ်တ္ခနဲဆို မႏၲေလးမွာ က်န္ခဲ့သည့္ အေမ့ေျပာစကားကို ေျပးသတိရသည္။ အျပန္မွာ အေမ့ကို အလွဴဓာတ္ပံုေတြ ျပရေခ်ေတာ့ဟု
ဝမ္းသာသြားသည္။
အလွဴေန႔မွာလည္း ဓာတ္ပံုေတြ တကယ္႐ိုက္ခဲ့သည္။ အန္ကယ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တုိ႔ႏွင့္ပံု။ အန္ကယ္ဦးသီဟန္တုိ႔ႏွင့္ပံု၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္သိန္းလူ၊ အန္တီစု ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ႏွင့္ပံု။ ကြၽန္ေတာ္ဆံခ်သည့္ပံု၊ သကၤန္း ဝတ္ႏွင့္ပံု၊ ဘုန္းဘုရားအား လက္အုပ္ခ်ီ ရွိခိုးကန္ေတာ့ေနသည့္ပံုမ်ား။ ထိုဓာတ္ပံုမ်ားက မႏၲေလးၿမိဳ႕သို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္ေရာက္သည္အထိ ေရာက္မလာ။ တစ္လၾကာလည္း ေရာက္မလာ။ ႏွစ္လၾကာလည္း ေရာက္ မလာ။ အေမစာလွမ္းေရးၿပီး ဆက္သြယ္ေမးျမန္းေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဓာတ္ပံု ဆရာမႀကီးက ဝမ္းနည္းစြာ အေၾကာင္းျပန္သည္။ ဓာတ္ပံု ဖလင္ေတြအားလံုး ပ်က္ကုန္သည္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးစားအေမက အိမ္သို႔ အလွဴမဂၤလာ ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာတိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း အေပၚ မေက်မခ်မ္းစကားဆိုသည္။ မည္သူ႔ကိုမဆို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးဖို႔ အၿမဲအဆင္သင့္ရွိတတ္သူ ကြၽန္ေတာ့္ မိခင္ရင္းကေတာ့ “ပ်က္သြားတာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ မမရယ္” ဟု ဆိုရွာသည္။
ကြၽန္ေတာ့္အလွဴမွာ ေမတၱာျဖင့္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးခဲ့ေသာ အေမ့သူငယ္ ခ်င္းႀကီးကား က်န္းမာစြာ သက္ရွိထင္ရွားရွိပါေသးသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး မွာလည္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလွေသာ မႏၲေလးသူႀကီးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခု အခါ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၊ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္၊ ဖို႔စ္ေလာ္ဒါေဒးၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ လိုအပ္ သည့္ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့မႈ ေပးေနသူျဖစ္ပါ သည္။ ေမလ ၁၄ ရက္တြင္ အသက္ ၉၃ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ဟု သိရပါသည္။ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း ပထမအႀကိမ္ အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္ စာေရးဆရာမႀကီးလည္းျဖစ္ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ဓာတ္ပံုတိုက္ပိုင္ရွင္ ေဒၚခင္မမႀကီး၊ ကေလာင္အမည္ “ပတၱျမားခင္” ပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။ ဆရာမႀကီး ေမြးေန႔မွသည္ အသက္တစ္ရာႏွစ္ေက်ာ္ ရွည္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သရင္း မိခင္မ်ားႏွင့္ အေဒၚကိုပါ ေပါင္းစည္းရည္စူးကာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ လိုက္ရပါသည္။
သိုက္ထြန္းသက္
ကိုးကား – ကုန္းေဘာင္အလြန္ (ပထမအုပ္) ၊ ေမာင္သန္းေဆြ (ထားဝယ္)
