ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ တက္ၿပီးေနာက္ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ အစည္းမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ျပဳလုပ္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သတင္းစာ၊ ေရဒီယိုတို႔တြင္ ဖတ္ရၾကားရသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ အစိုးရက အေထြ ေထြ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္သည့္အတြက္ ေတာတြင္း အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အစိုးရႏွင့္ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးရန္ ရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္ၾကသည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ မဒညတ (ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ညီၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) စသည့္ အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္။
သတင္းစာေတြထဲမွာ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ရဲနီေက်ာ္ဝင္း စသည့္ေတာတြင္းမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕သည့္ပံု၊ မိတ္ေဆြ မ်ားႏွင့္ေတြ႕သည့္ပံုမ်ား ေတြ႕ရသည္။ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ ေျပာသည့္ စကားေတြကို ေဖာ္ျပသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ျမန္မာ့အသံက တိုက္႐ိုက္အသံလႊင့္ ေပးသည္။ အစိုးရဘက္က ဗိုလ္မွဴး ႀကီးလွဟန္၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္ စသည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္ေဆြးေႏြးသည္။ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားဘက္က မန္းဘဇံ၊ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ဗိုလ္ေဇယ် စသည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏အသံကို ၾကားရ သည္။ (သတင္းစာထဲမွာ ေဖာ္ျပရာတြင္” ဗိုလ္ေဇယ်မွ” ၊” ရဲေဘာ္ေဌးမွ” စသည္ျဖင့္ “မွ” အသံုးေတြ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး တြင္က်ယ္လာသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိပါသည္။)
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ်က မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး ေျပာၾက ဆိုၾကပံုမ်ားကို သတင္းစာမွာအက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျပသည္။ ဗိုလ္ေဇယ်၏သမီး ေဒၚခင္မာလာ၊ သမက္ ေကာ္လိပ္ဂ်င္ေနဝင္းႏွင့္ ေျမးမ်ား စုေပါင္း႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္သြားၿပီး ေတာထဲသို႔ ျပန္သြားၾကပံုမ်ားကို “သူတို႔ျပန္ၾက ေလၿပီ” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ သတင္းစာမွာ ေတြ႕ရသည္။ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္သည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ရသည့္ အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းသည့္ ရွင္းလင္းပြဲတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ္ ပုသိမ္မွာတက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္သည္ ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္အတြက္ တက္ခြင့္ႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းပြဲတြင္ အေနာက္ေတာင္တိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးႀကီး တင္ဦး (ယခု အယ္န္အယ္လ္ဒီ ဦးတင္ဦး) ကိုယ္တိုင္တက္၍ရွင္းျပ သည္။ မွတ္မိေနသည္မွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္ဦးကစင္ျမင့္ေပၚတြင္ သူ႔အတြက္ ေပး သည့္ပန္ကာကို သူ႔အတြက္ သီး သန္႔မလုပ္ပါႏွင့္ဟုဆိုၿပီး ျပန္သိမ္း ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္႐ံုထဲမွာ ပရိသတ္က ေခြၽးတလံုးလံုးႏွင့္ နား ေထာင္ေနခ်ိန္တြင္ ပန္ကာဖြင့္ရန္ မသင့္ဟု ဗုိလ္မွဴးႀကီးတင္ဦးက ယူဆပံုရသည္။ ရွင္းလင္းသည့္ စကားမ်ားတြင္ တင္စားသံုးသြားေသာ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း မွတ္မိေနသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြး ေႏြးရာတြင္ ေတာတြင္းအဖြဲ႕မ်ားက အစိုးရကို သူတုိ႔သြားမည့္ေနရာ ေရာက္ေအာင္ မီးတိုင္ကေလးကိုင္ၿပီး လမ္းျပရသည့္လူလို သေဘာထားေနသည္ဟု တင္စားၿပီး၊ “မိုင္ဒိုင္ကီး” အစိုးရလို႔ သူတုိ႔က သေဘာထားတယ္ ဟု စကားလိမ္ႏွင့္ ေျပာသြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုက “တရားမဝင္ ေငြစကၠဴ” ကိစၥမွာ တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားလုပ္ အားေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ေမလတြင္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ကာလျဖစ္၍ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ျမန္မာစာဌာနတြင္ မြမ္းမံသင္ တန္းတက္ရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သင္တန္းသို႔အသြား ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ား စုေဝးေနသည္ကို ေတြ႕ရသည့္ အတြက္ စံုစမ္းၾကည့္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမအားလံုး တရားမဝင္ ေငြစကၠဴ မ်ား စာရင္းေကာက္ရန္ လုပ္အား ေပးရမည္ျဖစ္၍ ဦးဝိစာရလမ္းရွိ အင္ဗိြဳင္းခန္းမ (တပ္မေတာ္ခန္းမ) သို႔ သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ လူစုၿပီးသြားၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ပ္တစ္ရာတန္၊ က်ပ္ငါးဆယ္ တန္ ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားဝင္ေငြ အျဖစ္မွ ရပ္စဲေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္ ေရး ေကာင္စီက အမိန္႔ထုတ္ျပန္ၿပီး စျဖစ္သည္။ တာဝန္ရွိသူမ်ားက လုပ္အားေပးမည့္ အစီအစဥ္ကို ရွင္းျပၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ကားႀကီး မ်ားျဖင့္ အင္းစိန္သို႔ ေခၚသြားသည္။ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္နားက အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စုရပ္လုပ္ ၿပီး တစ္ဖြဲ႕လွ်င္ ၃ေယာက္ခြဲ၍ တစ္အိမ္တက္ဆင္း တရားမဝင္ ေငြစကၠဴ စာရင္းေကာက္ရန္ ေနရာခြဲၿပီး လႊတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕မွာ ကထိကဆရာမႀကီး ေဒၚသန္းေဆြ က ေခါင္းေဆာင္၍ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာမတစ္ေယာက္၊ ေပါင္း ၃ ေယာက္က အင္းစိန္ဘိုကုန္းက အိမ္ ေတြကို တစ္အိမ္တက္ဆင္းလိုက္ၿပီး တရားမဝင္ ေငြစကၠဴရွိ၊ မရွိ ေမးရသည္။ ရွိလွ်င္ ေငြစကၠဴကို လက္ခံၿပီး စာရင္းေကာက္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔သြားေသာ အိမ္မ်ားကေတာ့ ေငြစကၠဴမရွိေၾကာင္းေျပာသူမ်ား သည္။ ေနပူထဲမွာ တစ္ေနကုန္လွည့္ ၿပီး ညေနက်မွ စုရပ္သို႔ ျပန္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စာရင္းမ်ား၊ ေငြစကၠဴမ်ား စုစည္းသည္။ ညစာအျဖစ္ ထမင္း ထုပ္မ်ား ေဝငွသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကားမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ပို႔ေပး သည္။ ထိုအလုပ္ကို တစ္ပတ္ေလာက္ လုပ္ရပါသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုစုေဝးေဝး ေျပာဆိုသြားလာရသည့္အတြက္ ပင္ပန္းေပမယ့္လည္း ေပ်ာ္ ပါသည္။
ျပႆနာတစ္ခု ႀကံဳရပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ က်ပ္တစ္ရာတန္ေရာ၊ က်ပ္ငါးဆယ္တန္ေရာ တစ္ရြက္မွမရွိပါ။ ရွိသူမ်ားက ေငြအပ္သည့္ဌာနမ်ား တြင္ သြားအပ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာ ေဆြမ်ိဳး တစ္ေယာက္က မလာစဖူး အိမ္ ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္ႏွင့္ ေငြဘယ္ေလာက္ အပ္ ေပးပါဟု အကူအညီ ေတာင္းသည္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ တရားမဝင္ ေငြ စကၠဴေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသည့္ အတြက္ တစ္ေယာက္တည္း တရား ဝင္အပ္ႏွံ၍ မရေသာေၾကာင့္ လူ ခြဲၿပီးေငြအပ္ဖို႔ စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကအပ္မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ျပန္ သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငြအပ္ မေပးရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ဆိုး ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အေခၚအေျပာ မလုပ္ေတာ့ပါ။ ထို စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ျဖစ္ပါ သည္။ ေငြရွိသူေတြ ေသာကေရာက္ ၿပီး ေငြအပ္ႏွံဖို႔ ကိစၥကို နည္းအမ်ိဳး မ်ိဳးႏွင့္ လံုးပန္းေနၾကသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ အပ္စရာ ေငြစကၠဴတစ္ ရြက္မွ်ပင္ မခ်မ္းသာေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အျဖစ္ကို ေတြးၿပီးၿပံဳးမိပါသည္။
တရားမဝင္ ေငြစကၠဴေတြ လက္ခံသည့္ကိစၥေတြၿပီးေတာ့ ထိုေငြစကၠဴမ်ားကို စနစ္တက် စာရင္းျပဳစုသည့္ အလုပ္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္ ခန္းမမွာ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား လုပ္ အားေပးရသည္။ တိုင္းအလုိက္ အဖြဲ႕ မ်ားခြဲၿပီး ေငြစကၠဴနံပါတ္မ်ားကို ပံုစံမွာျဖည့္သြင္းသူကသြင္း၊ ဂဏန္း ေပါင္းစက္ေတြ၊ Punch machine ေတြႏွင့္ စာရင္းျပဳစုသူက ျပဳစုႏွင့္စည္စည္ကားကားရွိသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ပံုစံျဖည့္သည့္အလုပ္ ကို အဓိကလုပ္ရၿပီး ျပင္ပမွ လာ ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ အဖြဲ႕မ်ား က စက္မ်ားျဖင့္ စာရင္းျပဳစုၾကသည္။ စစ္တိုင္းအလိုက္ အဖြဲ႕ေတြခြဲထားၿပီး တိုင္းမွဴးမ်ားကိုယ္တိုင္ လာေရာက္၍ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈသည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စိတ္သက္ ေသာင့္သက္သာေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ခန္းမထဲမွာ သီခ်င္း ေအးေအးကေလးေတြ ဖြင့္ေပးထားသည္။ မာမာေအး၏ “မႏၵာလီ”တို႔၊ “ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းလိုလူစား”တို႔၊ စႏၵ ရားခ်စ္ေဆြ၏ “ခ်စ္အားငယ္ရသူမယ္”တို႔၊ ကိုမင္းေနာင္၏ “တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး”တို႔ကို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေညာင္းေညာင္း နားေထာင္ရင္း အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ တစ္မ်ိဳးထူးျခားသည္။ မနက္တိုင္း အလုပ္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေန႔ ၃က်ပ္ ၁၅ျပား ထုတ္ေပးသည္။ ေန႔တြက္ထမင္း စားရိတ္ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး ေတာ့ သိပၸံေဆာင္တို႔၊ ဝိဇၨာေဆာင္ တို႔က စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ထမင္းမ်ား စားၾကသည္။ ထမင္း တစ္ပြဲ ၁က်ပ္ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ပါ ေသာက္ႏိုင္ေသးသည္။ ေန႔လယ္ ပိုင္း အလုပ္ဆက္လုပ္ၿပီး ညေန အလုပ္ၿပီးေတာ့ ကားမ်ားျဖင့္ အိမ္ တိုင္ရာေရာက္္ လိုက္ပို႔ေပးသည္။ မနက္က်ေတာ့လည္း ကားႀကီးမ်ား ျဖင့္ လာႀကိဳသည္။ လမ္းထိပ္ထြက္ ေစာင့္႐ံုျဖစ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ၏ လုပ္အားျဖင့္ လုပ္ၾကရသည္မွာ တစ္လေက်ာ္၊ ႏွစ္လေလာက္ၾကာမည္ ထင္ပါသည္။ အားလံုးကိစၥေတြၿပီး ေတာ့ ေငြအပ္ႏွံသူမ်ားကို တရားဝင္ ေငြမ်ား (သတ္မွတ္သည့္အတိုင္း အတာအထိ) ျပန္ထုတ္ေပးသည္။
တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္မွာ ေငြလက္ခံဌာန ေတြဖြင့္ၿပီး ေငြစကၠဴေတြ လက္ခံရ ေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ စီးပြားေရး သမားမ်ားက မသမာေသာနည္းျဖင့္ လက္ထဲမွာ ေငြေတြအမ်ားႀကီး ကိုင္ထားသည့္အတြက္ အစိုးရက ေငြစကၠဴမ်ားကို တရားမဝင္ ေၾကညာၿပီး ထိုေငြမ်ား ထြက္လာေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသေလာက္ ေငြမ်ားထြက္မလာဟု ေျပာၾကဆိုၾကသည္ကို ၾကားရပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
