” ဘုန္းႀကီးလို႔ အသက္မရွည္၊ အသက္ရွည္လို႔ ဘုန္းမႀကီး” ဟူေသာ စကားရွိသည္။ အႏုပညာေလာကမွာ ဘုန္းႀကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနပါေသးသည္။ စည္သူ ဗုိလ္ကေလးတင့္ေအာင္။ ၂ဝ၁၇ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႔တြင္ အသက္ ၉၅ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။
စာေပ၊ ဂီတ၊ ျပဇာတ္ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကတစ္ခြင္မွာ စြယ္စံုရ ပညာရွင္ အလြန္ရွားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမီခဲ့၊ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သက္တမ္းတစ္ ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေယာက္ ရွိခဲ့သည္။ ဘဘဦးသုခ၊ အကိုေလး ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္။ ထိုအႏုပညာရွင္ႀကီး ႏွစ္ဦးအနက္ ဘဘဦးသုခမွာမရွိ ေတာ့ၿပီ။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အစ္ကိုေလး ဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္တစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သားတပည့္ေတြ၊ ရင္းႏွီးသူေတြက ႏွစ္စဥ္ ဇြန္လကို ေမွ်ာ္ၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္ေမြးေန႔ပြဲေလး ေမြးေန႔ပြဲႀကီး ေတြ က်င္းပခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေမြးေန႔မွ ေနာက္သို႔ငဲ့ၾကည့္ခဲ့ေသာ္ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းရွိ I.B.C မွ ဦးေမာင္ၿငိမ္း၊ ပင္ဒါဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ ဦးေစာေဝ၊ ေတာ္ဝင္ပလာဇာ ပိုင္ရွင္ ဦးကိုကိုေထြးတုိ႔က စည္ကားစြာ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ေဘးမွဝန္းရံသူ ေတြကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး။ ဘာေၾကာင့္ လဲ။ လူခ်စ္လူခင္ေပါလို႔ဟု ေျပာရပါ မည္။
ဗိုလ္ကေလး(ဦး)တင့္ေအာင္ကို ရင္းႏွီးစြာ ပြဲႀကီးက်င္းပေပးလို႔ ဘာမွ ကိုယ္က်ိဳးမရွိ။ အျမတ္ရစရာမရွိ။ အခြင့္အေရးရစရာမရွိ။ ခ႐ိုနီျဖစ္ စရာမရွိ။ သို႔ေသာ္သူ႔ထံမွ ရစရာ ေတာ့ ရွိပါသည္။ ေမတၱာ၊ ဗဟုသုတ၊ အႏုပညာဗဟုသုတ။ သည္လိုႏွင့္ သူ႔အနားမွာ ဝန္းရံေနသူေတြ ေပါလွ သည္။ ယခုလည္း ေမြးေန႔နီးၿပီ။ အသက္ ၉၅ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ အႏုပညာရွင္မွာ ပင္စင္မရွိ ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေတြ ကြၽန္ေတာ္ ေလးငါးပုဒ္ ေရးခဲ့ပါသည္။ ေရွးျမန္ မာဘုရင္မ်ားကေတာ့ ဂီတပညာရွင္၊ စာေပပညာရွင္ေတြကို ရြာစားေတြ၊ နယ္စားေတြအျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့ ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရေသာ ကာလ လြတ္လပ္ေရးရရွိခဲ့ၿပီး သည္ ဘက္ကာလမွာေတာ့ ထိေရာက္ေသာ ခ်ီးျမႇင့္မႈဟူ၍ မၾကားမိခဲ့ရ။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ ေသာ အကယ္ဒမီရ အႏုပညာရွင္ ႀကီးေတြ ဘဝေနဝင္ခ်ိန္မွာ ႏြမ္းပါး စြာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္ကိုသာ အေတြ႕ မ်ားခဲ့ရပါသည္။ ယခု တစ္ေခတ္မွာ တစ္ေယာက္သာ က်န္ေသာစြယ္စံု အႏုပညာရွင္ႀကီး ေမြးေန႔ပြဲကို အႏုပညာခ်စ္ေသာ ရင္းႏွီးသူတုိ႔က ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုးက်င္းပၾကမည္။ ဗိုလ္ ကေလး(ဦး)တင့္ေအာင္ကိုယ္ပိုင္ အား အင္ႏွင့္ေတာ့ ေနအိမ္နားရွိ ေက်ာင္း မွ သံဃာမ်ားသာ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ စီစဥ္ ထားပါသည္။ အႀကိဳပြဲကို ေတာ္ဝင္ ဦးကိုကိုေထြးက စီစဥ္ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္သည္ ျပဇာတ္ေခတ္က ၿပိဳင္ဘက္ကင္းေသာ ဒါ႐ိုက္တာ ႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ လက္ဖ်ားမွာ ေငြသီး ခဲ့သည္။ ၁၉၄၉-၅ဝခုႏွစ္မွ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္အထိ ျပဇာတ္ေခတ္ေကာင္း ခဲ့သည္။ ပန္းဆိုးတန္း ဝင္းဝင္း႐ံုသည္ ဟိုးဟိုးေက်ာ္၏။ ဒါ႐ိုက္တာ ေလး ေယာက္ ရွိသည္။ ဒဂုန္ဆရာတင္၊ ဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ေမာင္၊ သန္းႏြဲ႕တို႔ျဖစ္သည္။ ျပဇာတ္ တစ္ထုပ္ကို ႏွစ္ပတ္ျပသည္။ ႏွစ္လမွာ ျပဇာတ္တစ္ထုပ္ တာဝန္ ယူရသည္။ ဒါ႐ိုက္တာေၾကး က်ပ္ ၁ဝဝဝ ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္လ ဝင္ေငြ က်ပ္ ၅ဝဝ ျဖစ္သည္။ ျပဇာတ္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္ကေလးတင့္ ေအာင္ သီခ်င္းေရးရသည္။ တစ္လ မွာ က်ပ္ ၆ဝဝရသည္။ အႏုပညာ ေၾကး ပံုမွန္တစ္လ ၁၁ဝဝ ရသည္။ ေရႊဒဂၤါးတစ္ျပား ၁၁၅က်ပ္၊ ၁၂ဝ က်ပ္ေခတ္ျဖစ္သည္။
လက္ဖြာေသာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး က ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈ ရက္ေရာသည္။ တပည့္ေတြမ်ားသည္။ အေပါင္း အသင္းေတြ ေပါသည္။ ဒဂုန္ဆရာ တင္ တိုက္ႀကီးႀကီးမွာ ေကာင္း ေကာင္းေနႏိုင္သည္။ တကၠသိုလ္ မ်ိဳးခ်စ္ႏွင့္ ခင္အုန္းျမင့္တုိ႔ ၄၇ လမ္း မွာ တိုက္သစ္ႀကီးႏွင့္ စတူဒီေဘကာ ကားသစ္ႀကီး စီးေနႏိုင္သည္။ ဖိုးပါႀကီးႏွင့္ ေမခ်စ္တို႔ ၈၇လမ္း မွာ အိမ္ပိုင္ႏွင့္ေနႏိုင္သည္။ ဗိုလ္ ကေလးတင့္ေအာင္ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး အိမ္ပိုင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိခဲ့။ အငွားအိမ္ မွာေနခဲ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ရီက ဘာမွမေျပာခဲ့။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွာ ျပဇာတ္ေခတ္ပ်က္သည္။ ျပဇာတ္ေလာကသားတုိ႔ အလုပ္လက္ မဲ့ျဖစ္ၾကရၿပီ။ ဗုိလ္ကေလးတင့္ ေအာင္ အိမ္ျပန္လာသည္။ သီခ်င္း ေရးျခင္း၊ ျပဇာတ္ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ ျခင္းသာတတ္ကြၽမ္းေသာ ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္ ဘာလုပ္စားရမွန္း မသိ။ အႏုပညာ ပင္စင္မရွိ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အိပ္ရာထဲ ထိုးအိပ္သည္။ ဇနီးသည္က အားေပးသည္။ မထ၊ ေရမခ်ိဳး၊ ထမင္းမစား၊ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေခြေခြေလး အိပ္ေနသည္။
ေဒၚေရခဲဟု အမည္ေပး ေလာက္ေသာ ေဒၚခင္ရီ ထုိင္ရာမွ ထသည္။ ဗီ႐ိုဖြင့္သည္။ ႀကိဳး႐ႈံ႕ အိတ္ေလးတစ္ခု ယူလာသည္။ ဗိုလ္ ကေလးတင့္ေအာင္ရင္ခြင္နား ေမြ႕ရာေပၚသို႔ ေရႊဒဂၤါးေတြ တစ္ျပားၿပီးတစ္ျပား သြန္ခ်လိုက္ သည္။ စုစုေပါင္း ေရႊဒဂၤါး အျပား ၄ဝ။ ျဖဳန္းတီးမႈမရွိ သံုးစြဲမႈသာ ရွိေသာ စာေရးဝန္ထမ္းမိသားစုတစ္စု သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိုင္စားဖို႔ လံု ေလာက္သည္။ စိတ္ဓာတ္က်လာ ေသာ ဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္လာသည္။ အိပ္ ရာမွထသည္။ ေရခ်ိဳးသည္။ အိမ္ ထမင္း၊ အိမ္ဟင္းစားသည္။ အညာ ေဒသမွလာေသာ သဲအိုးထဲရွိ ေသာက္ ေရေအးေအးက သူ႔ရင္ကို ေအး ေစသည္။ အဝတ္အစားလဲသည္။
ဂီတာတစ္လက္၊ ဇနီးတစ္ ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၁၉၄၉ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ေရာက္ရွိခဲ့ ေသာ ဗိုလ္ကေလးသားကိုတင့္ ေအာင္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွာ ေရွ႕ဘာ ဆက္လုပ္ရမလဲ ေတြးရသည္။ အလုပ္ရွာရေတာ့မည္။ စိတ္ဓာတ္ က်လုဆဲဆဲ ဗိုလ္ကေလးတင့္ေအာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္သူသက္ထား ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျပန္တက္ခဲ့ရ သည္။ ပ်က္သုဥ္းသြားေသာ ျပဇာတ္ ေလာကမွလမ္းစသစ္ ရွာခဲ့သည္။
ဂီတပညာအေျခခံႏွင့္ စခဲ့ ေသာ ျပဇာတ္ေလာကမွ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သံတူ ေၾကာင္းကြဲ အႏုပညာေလာကထဲမွာ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ ရင္း သူ႔အသက္ ၉၅ႏွစ္ျပည့္ ေတာ့မည္။ ျပဇာတ္႐ုပ္ရွင္၊ စာေပ၊ ဂီတ ေလာကမွာ သစၥာရွိစြာ ေလွ်ာက္ လွမ္းခဲ့ေသာ ဗိုလ္ကေလး တင့္ ေအာင္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုကိုယ္ တိုင္ လမ္းၫႊန္ႀကီးၾကပ္၊ အႀကံေပးမႈႏွင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ ျမတ္မြန္ရတနာ ျပဇာတ္ ကျပခဲ့ရသည္။ ေတာ္လွန္ ေရးေကာင္စီေခတ္မွာ ဂီတေကာင္ စီတာဝန္၊ နဝတ၊ နအဖလက္ထက္၊ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္ တုိ႔မွာ ဆိုကေရးတီးလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ တာဝန္ယူခဲ့ရသည္။
ယေန႔ထိ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတေလာက မွာ နာယကႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္လမ္းၫႊန္ထိန္းေက်ာင္း ေနရဆဲျဖစ္ သည္။ စြယ္စံုရပညာရွင္ႀကီး အသက္ရွည္ေနရျခင္းအတြက္ အႏုပညာေလာကအတြက္ တန္ဖိုး ႀကီးလွပါဘိလို႔။ ထိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး အႏုပညာေလာကမွ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း မသြားဘဲ ပံ့ပိုးေထာက္ကူမႈ သည္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္က ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ရီ စုေဆာင္းထားခဲ့ေသာ ေရႊဒဂၤါး အျပား ၄ဝက အဓိက အေရးပါလွ ပါေၾကာင္း သိရွိသူေတြ နည္းပါးလွေပသည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားကို ေက်းဇူး သိတတ္ျခင္းသည္ မဂၤလာတစ္ပါးပါတဲ့။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ အစ္မေလးခင္ဗ်ား။
ေမာင္ေဆြသက္
