ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ၿပီး မၾကာမီတြင္ ပုဂၢလိက ဘဏ္မ်ားကို ျပည္သူပိုင္ျပဳလုပ္ေၾကာင္း သတင္းစာေတြထဲမွာ ဖတ္ရသည္။ ဘဏ္အသီးသီးတြင္ အေထြေထြမန္ေနဂ်ာအျဖစ္ ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ တာဝန္ေပးေသာ တပ္မေတာ္အရာရွိႀကီးမ်ား၏ နာမည္မ်ားလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေၾကးမံု၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဗိုလ္တေထာင္ စသည့္ သတင္းစာတိုက္ မ်ားကိုလည္း ျပည္သူပိုင္ျပဳလုပ္သည္။ “လုပ္သားျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာ” သည္ အစိုးရ ထုတ္သတင္းစာအျဖစ္ အသစ္ေပၚလာသည္။ အဂၤလိပ္လိုထုတ္သည့္ Working People’s Daily သတင္းစာလည္း ေပၚလာသည္။ ျမန္မာ “လုပ္သား” သတင္းစာမွာ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္။ အဂၤလိပ္ “လုပ္သား”သတင္းစာမွာေတာ့ ဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ အယ္ဒီတာဝင္ လုပ္ၾကသည္ဟု ၾကားရသည္။ ေနာက္ေတာ့တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားအျပား ျပည္သူပိုင္သိမ္းသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုမ်ား၊ ကုမၸဏီမ်ားကစ၍ ဆိုင္ေသးေသး မ်ားအထိပါသည္။ လုပ္ငန္းအႀကီးေတြ ေရာ၊ အေသးေတြေရာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ျပည္သူပိုင္သိမ္းသည့္ လႈပ္ရွားမႈမွာ သူ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့ရပံုကို ေျပာျပဖူးသည္။ သူက တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ျပည္သူပိုင္ သိမ္းမည့္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ဆိုင္ေတြကို သိမ္းဖို႔သူတို႔ကို တစ္ေယာက္စီ တာဝန္ေပးထားသည္ဟု ဆိုသည္။ သတ္မွတ္ သည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ သူတာ ဝန္ယူရသည့္ ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္ၿပီး ထိုအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ကေရးသည့္ ေငြရေျပစာေပၚမွာ လက္ မွတ္ထိုး လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ “ဒီဆိုင္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္ၿပီ”ဟု ဆိုင္ရွင္ကို အသိေပးလိုက္သည္တဲ့။ ဤသို႔ျဖင့္ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆိုင္မ်ား ျပည္သူပိုင္ျဖစ္ သြားသည္။ မၾကာမီ” ျပည္သူ႔ဆိုင္”ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္အစိမ္းေတြဆိုင္ေတြမွာ တပ္ဆင္ သည္။ ျပည္သူ႔ပစၥည္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း (ပပက)ဆိုေသာ နာမည္အသံုးတြင္က်ယ္ လာသည္။ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရသူအခ်ိဳ႕ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဆံုး စီရင္သြားသည့္ သတင္းေတြ သတင္းစာထဲ မွာ ဖတ္ရသည္။ နယ္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ မိတ္ေဆြ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က “ကြၽန္မတို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရာ ကုန္တိုက္ေရာ ဓားျပအသိမ္းခံ လို႔” ဟု နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာသည္ကို မွတ္မိေနသည္။
ေနာက္ေတာ့ “ျပည္သူ႔ဆိုင္”မ်ား၏ သတင္းေတြ ၾကားရသည္။ ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္မႈမ်ား၊ ဝယ္သူကို ႀကိမ္းေမာင္း ဟိန္းေဟာက္မႈမ်ား စသည္တုိ႔ျဖစ္သည္။ သတင္းစာထဲမွာ “လူထုေအာ္သံ”အခန္းက အယ္ဒီ တာ ထံေပးစာတစ္ေစာင္ကို မွတ္မိေနပါသည္။ ေခါင္းစဥ္က “ဗိုလ္မွဴးႀကီးကို မီးစာ ေရာင္းၿပီး ေနာက္’ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုစာေရးသူက ျပည္သူဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ သြားၿပီး မီးအိမ္မွာ တပ္ရ ေသာ မီးစာဝယ္ဖို႔ တန္းစီသည္။ သူ႔ေရွ႕က ဗိုလ္မွဴး ႀကီးတစ္ေယာက္ကို မီးစာေရာင္းလိုက္သည္။ သူ႔ အလွည့္က်ေတာ့ “သီးသန္႔ပစၥည္းျဖစ္ လို႔ မေရာင္းႏိုင္ပါ”ဟု ေရာင္းသူက ေျပာသည့္အတြက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး သတင္းစာထဲက ေအာ္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျပည္သူ႔ဆိုင္ေတြက ပစၥည္းတစ္ခု ထုတ္ေပးၿပီဆိုလွ်င္ အလုအယက္ တန္းစီၾကရသည္။ တိုးၾကေဝွ႕ၾကရသည္။ “တန္းစီ တိုးစား”ဆိုေသာ ေဝါဟာရလည္း ေပၚ လာသည္။ ျပည္သူ႔ဆိုင္မွ ဆန္၊ ဆီ စသည့္ စားသံုးကုန္မ်ားကို ခြဲတမ္းႏွင့္ ေပးသည္။ “ဆီစာအုပ္”မ်ား သြားထပ္ရသည္။ ဘယ္ ပစၥည္းမွ အလြယ္တကူ ဝယ္မရ။ ေစ်းႀကီး ႀကီးေပးၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ဝယ္ရေသာ “ေမွာင္ခိုပစၥည္း”တို႔ “ေမွာင္ခိုေစ်း”တို႔ ဆိုတာေတြ ေပၚလာသည္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ခ်ေပးလိုက္ေသာ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ေကာ္မတီဝင္ေတြ က ဦးေဆာင္ၿပီး ခြဲတမ္းခ်ေပးသည္။ ဆယ္အိမ္မွဴး၊ ရာအိမ္မွဴးေတြက အစည္း အေဝးဖိတ္ၿပီး ၫႇိႏိႈင္းေပးရသည္လည္း ရွိသည္။ ေရဒီယိုတို႔၊ မီးပူတို႔ ပိုးလံုခ်ည္တို႔လို တန္ဖိုးရွိသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သူယူမယ္၊ ငါယူမယ္ အၿပိဳင္ျဖစ္ေန၍ ေကာ္မတီဝင္က ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ်လုပ္ ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိသည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြက “အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ” ဆို ေသာ စကားပံုကို ဖ်က္ၿပီး “အစ ေကာင္းေတာ့ ေကာ္မတီယူ”ဟု စကားပံုသစ္ထြင္၍ ျပက္ လံုးထုတ္ၾကသည္။ ထိုကာလမွာ ေပၚထြက္လာေသာ ႏိုင္ဝင္းေဆြ၏ “မသိန္းရွင္ဆီ ပို႔ေပးပါ”လို ဝတၳဳေကာင္းေတြက ေခတ္သ႐ုပ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ထင္ဟပ္ျပထားသည္။ ေနာက္မွဖတ္ရေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို သတိရေနသည္။ ထိုစဥ္က ျပည္သူပိုင္ မသိမ္းမီ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ႀကီးကို ဆိုဗီယက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ႐ုေရွာ့က ျပည္သူပိုင္ သိမ္းသည့္အစီအစဥ္ကို အလ်င္စလို မလုပ္ ဖို႔၊ အေသးအဖြဲေတြကစၿပီး သိမ္းတာမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔ အႀကံေပးေသးသည္ဆိုလား။ ဆီ စာအုပ္ ထပ္ၾကရေသာေခတ္၊ တန္းစီတိုးစား ၾကရေသာ ေခတ္၊ ေမွာင္ခိုပစၥည္း တိုးတိုးဝယ္ ၾကရေသာေခတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡခံၾကရ ပါသည္။
တစ္ခုသတိရေသးသည္။ ျပည္သူပိုင္ မသိမ္းမီက ေက်ာင္း၂မ်ိဳးရွိသည္။ အစိုးရ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ အစိုးရေက်ာင္း ေတြက အဂၤလိပ္အကၡရာ E ပံုဏၭာန္ တည္ ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြကေတာ့ အနီေရာင္ အုတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္း မ်ားျဖစ္ သည္။ ထိုေက်ာင္းေတြကို “စိန္႔” ေက်ာင္းဟုလည္းေခၚၾကသည္။ ထိုေက်ာင္း ေတြမွာ “ဖာသာ” ေတြ “မာသာ”ေတြက သင္ ၾကားေပးၾကသည္။ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္ ေတာ့ ထိုေက်ာင္းေတြအားလံုး အစိုးရ ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ယခုျပန္ စဥ္း စားၾကည့္ေတာ့ အခ်ိဳ႕နာမည္ေတြ သတိရေန ပါေသးသည္။ အင္းလ်ား လမ္းက ကမာရြက္ အ.ထ.က ၂ က စိန္႔ေအာ္ဂတ္စတင္း၊ ျပည္လမ္းက စမ္းေခ်ာင္း အ.ထ.က ၂ က “စိန္႔ဖီလိုမီးနားစ္”၊ ဒဂံု အ.ထ.က ၁ က “မက္သဒစ္စ္”၊ ပန္းပဲတန္း အ.ထ.က ၁ က စိန္ေမရီ ဒိုင္ဟိုဆီဇင္+၊ လသာ အ.ထ.က ၂ က “စိန႔္ ဂြၽန္းကြန္ဗင့္၊ ဗိုလ္တေထာင္ အ.ထ.က ၆ က စိန္႔ေပါ စသည္ စသည္ ျဖင့္။ ေနာက္ပိုင္းလူငယ္ေတြ ထိုနာမည္ေတြ ကို မသိၾကေတာ့ပါ။
ေနာက္အမွတ္တရတစ္ခုက က်ိဳကၠဆံ ကြင္းမွာ က်င္းပေသာ အလုပ္သမားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ႀကီးေတြကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပရိဝုဏ္ထဲက ေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ တည္းခိုေစၿပီး တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားက ေကြၽးေမြးဧည့္ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ထိုစဥ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည္မို႔ ပါဝင္လုပ္ အားေပးရသည္။ မနက္ ၇နာရီ မထိုးခင္ အိမ္ကထြက္ၿပီး လာႀကိဳေသာကားႏွင့္ လိုက္ရသည္။ စစ္ကိုင္း၊ ပင္းယ၊ ပဲခူး၊ သထံု၊ အင္းဝဆိုေသာ အေဆာင္ေတြမွာ တာဝန္က် သည္။ အေဆာင္အလုပ္သမားမ်ား ခ်က္ ျပဳတ္စီမံထားေသာ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားကို ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ခူးခပ္ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္သမားႀကီးေတြ သူတုိ႔အခန္းမ်ားမွ ထမင္းစားခန္းသို႔ ဆင္းလာေသာအခါ ေကြၽး ေမြးဧည့္ခံရသည္။ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ခဏနား ရသည္။ ညေနပိုင္းက်ေတာ့ အစည္းအေဝးမွ ျပန္လာသည့္ အလုပ္သမားေတြကို ေကြၽး ေမြးဧည့္ခံရျပန္သည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမထဲမွာ အားလံုးစုၿပီး ေကြၽးေမြးရသည္လည္း ရွိသည္။ အားလံုးၿပီးေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တစ္ေန႔လံုး လႈပ္ရွားရ သည့္အတြက္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာဝင္ရ ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ အေစာႀကီး ျပန္ထရျပန္သည္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဤ ပံုစံအတိုင္း သံသရာလည္ေနသည့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ထဲမွာ စြဲေနသလဲဆိုလွ်င္ အိပ္ရာဝင္ခါနီး မ်က္စိမွိတ္လိုက္ေသာအခါ မ်က္စိထဲမွာ ထမင္းပန္းကန္၊ ဟင္းပန္းကန္ ေတြ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီး ေပၚလာသည္အထိပင္ ျဖစ္ပါသည္။
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာမ်ား လည္းရွိသည္။ ေကြၽးေမြးဧည့္ခံရသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဗိုလ္ႀကီးေတြက လာႀကီးၾကပ္ၿပီး ဟိုလိုလုပ္ပါ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ စသည္ျဖင့္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပန္းကန္းေတြခ်လွ်င္ “မခ်နဲ႔ဦး၊ ေစာပါေသးတယ္”ဟု တားျမစ္တာမ်ိဳး၊ ေနာက္က်ေနလ်င္လည္း “ပန္းကန္ေတြ ခ်ေတာ့ေလ၊ ေနာက္က်ေနၿပီ”ဟု လာေျပာ တာမ်ိဳးေတြလုပ္သည္။ “ပညာမတတ္တဲ့ အလုပ္သမားႀကီးေတြကို ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ ဆိုၿပီး တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ခိုင္းတာက ႐ိုး႐ိုးသားသား မဟုတ္ဘူး။ တမင္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လုပ္တာ”ဆိုေသာ အသံေတြလည္း မေက်မနပ္ထြက္လာသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကေတာ့ တာဝန္ေက်ေက် ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ အခမ္းအနားက်င္းပသည္။ အလုပ္သမား ႀကီးမ်ားေရာ၊ လုပ္အားေပး ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားေရာဖိတ္ၾကားထားသည္။ ခါတိုင္း ထမင္းပန္ကန္မ်ား ဇြန္းခက္ရင္းမ်ား၊ ခ်ေပးၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ႀကီးၾကပ္သည့္ဗိုလ္ႀကီးက ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမအေပၚထပ္ကို တက္ၿပီး စားပြဲေတြကိုငံု႔ၾကည့္၍ ပန္းကန္မ်ား ခ်ထား ပံုညီမညီ စစ္ေဆးေလ့ရွိသည္။ မညီလွ်င္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ မက်ဘူး။ ဘယ္ပန္းကန္ ကိုေရွ႕ တိုးပါ၊ ေနာက္ဆုတ္ပါ စသည္ျဖင့္ ၫႊန္ၾကား ေလ့ရွိသည္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေန႔တြင္ ေပ်ာ္တတ္ ေသာ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္က ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္ ခန္းမအေပၚထပ္တက္ၿပီး ထို ဗိုလ္ႀကီး၏ စတိုင္မ်ိဳးျဖင့္ “သၾကားလံုးေတြ အစိမ္းနဲ႔ အနီနဲ႔ခြဲပါ။ အစိမ္းကို ဘယ္ဘက္ မွာခ်ပါ။ အနီကို ညာဘက္မွာခ်ပါ။ မေရာေစနဲ႔”ဟု ခပ္တည္တည္ အမိန္႔ေပးၿပီး ျပန္ ဆင္းလာသည္။ ထိုဗိုလ္ႀကီး မ်က္ႏွာႀကီး နီေနသည္ကိုၾကည့္ၿပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာၾကသည္။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲက်င္းပေတာ့ တာဝန္ရွိသည့္ ဗိုလ္မွဴးႀကီး တက္ေရာက္္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္အားေပးၾကသည့္ အတြက္ ဂုဏ္ျပဳပါေၾကာင္း ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ “ကြၽန္ေတာ္ တို႔ဘက္က ဆက္ဆံေရး မေျပျပစ္တာေတြရွိရင္ လည္း ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ပါတယ္”ဟု ထည့္ေျပာ သြားပါသည္။ သၾကားလံုးအနီႏွင့္ အစိမ္းခြဲဖို႔ ၫႊန္ ၾကားေသာ ဆရာမႀကီးကို ထိုဗိုလ္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္ရင္း “ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာမႀကီးတို႔လိုပဲ။ အဆင္ေျပေျပ ၿပီးသြားေအာင္ တာဝန္အရ လုပ္ၾကရတာပါ”ဟု ေျပာသြား ေၾကာင္း ၾကားရပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
