ဒီေန႔က ဆရာတင္မုိးရဲ႕ အ႐ိုးျပာ ေရေဝးမွာ ဂူသြင္းတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာတင္မုိးလို (ဆရာတင္မိုးလို..) ဇာတိလြမ္း ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ ထိုင္ဝမ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ယီကြမ္းက်ဳံးရဲ႕ တ႐ုတ္လို ရွန္းခ်ဳိ ျမန္မာလို အလြမ္းေရလက္ၾကားကို ဘာသာ ျပန္ထားတဲ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ေနမိ၊ ခံစားေနမိတာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ေနပါရဲ႕။
ဆရာတင္မိုးဟာ ဇာတိအလြမ္းသမားအျဖစ္နဲ႔ ဘဝကို နိဂံုးခ်ဳပ္သြား သူပါ။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ရြာ ျပန္လာဖို႔ ပိတ္ပင္ခံရသူပါ။ ရင္ကဲြနာက်ရသူ ပါ။ ဒီကဗ်ာထဲက ကဗ်ာ ဆရာႀကီးယီကြမ္းက်ဳံး ကေတာ့ သူ႔ဇာတိနဲ႔ ႏွစ္ ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ခဲြ ၿပီးမွ ဇာတိကုိ ျပန္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ ကဗ်ာေလးက အင္မတန္႐ိုးရွင္းလွပ တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျပာျပခ်င္လွပါတယ္။ အဲ .. ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ “အလြမ္းေရလက္ၾကား” ေပါ့ေနာ္…။
ငယ္ငယ္တုန္းက
အလြမ္းဆုိတာ…
အရြယ္ေသးေသး
တံဆိပ္ေခါင္းေလး တစ္လံုးပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ဒီမွာ
အေမက ဟိုး အေဝးမွာ။
ႀကီးလာတဲ့အခါ
အလြမ္းဆိုတာ
ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ
သေဘၤာလက္မွတ္ေလး
တစ္ေစာင္ ပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ဒီမွာ
ခ်စ္သည္းကား ဟုိး…မွာ။
ေနာက္ေတာ့
အလြမ္းဆုိတာ
မွိန္မွိန္ကုပ္ကုပ္
ေျမပံုအုတ္ဂူေလးတစ္လံုးပါ။
ကြၽန္ေတာ္က အျပင္မွာ
အေမက အတြင္းမွာ…
အခုေတာ့ဗ်ာ
အလြမ္းဆုိတာ
ေကြ႕ေကာက္ေနတဲ့
ေရတိမ္တိမ္ ေရလက္ၾကားတစ္ခုပါ။
ကြၽန္ေတာ္က ဒီဘက္ကမ္းမွာ
ေရႊျပည္ႀကီးက ဟုိးဘက္ကမ္းမွာ..။
ကိုုင္း ဒီကဗ်ာဟာ ဆရာတင္မုိး ရဲ႕ ခံစားမႈကို ကိုယ္စားေျပာျပေနသလားလို႔ မထင္ရဘူးလား။ ယီကြမ္း က်ဳံးဟာ ၁၉-၉-၉၂ ခုႏွစ္မွာ အႏွစ္ ေလးဆယ္ၾကာၿပီးမွ သူခ်စ္တဲ့ တ႐ုတ္ ျပည္မႀကီးကုိ ျပန္ေရာက္လာသူပါ။ သူေရာက္လာေတာ့ စာသင္ေက်ာင္း ေလးတစ္ခုက အလြမ္းကဗ်ာ ဆရာ ႀကီးကို သူေရးတဲ့ “အလြမ္းေရလက္ ၾကား” ကဗ်ာကို ရြတ္ဆုိႀကိဳဆိုၾက သတဲ့။ ကဗ်ာဆရာႀကီးပါးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔လို႔ ဆုိပါတယ္။ဆရာတင္မိုးကိုလည္း အသက္ ထင္ရွားနဲ႔ ျပန္လာၿပီး အဲသလို ႀကိဳ ဆုိမႈမ်ဳိးေတြနဲ႔ ႀကိဳဆုိခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေပမဲ့ အခြင့္အေရး မရခဲ့ဘူး။ ဇာတိလြမ္းသူခ်င္း အတူတူ ယီကြမ္းက်ဳံးကေတာ့ ေတာင္းဆုိမႈေတြေတာင္ ေတာင္းဆုိသြားေသး။
ငါေသရင္
ငါ့ကို ယန္စီနဲ႔ ျမစ္ဝါအၾကား
ျမႇဳပ္ႏွံလို႔ ထားေပးၾကပါ…တဲ့။
သူက “ထားေပးၾကပါ..ထားေပးၾကပါ..” လို႔ ေျပာတဲ့ေနရာဟာ သူ႔အဖို႔ “အေမ အျဖစ္ဆံုးေနရာ” မို႔တဲ့ေလ။ ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
