ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ လုပ္သက္ခြင့္ပင္မယူဘဲ တီတြင္လုပ္ေဆာင္သည္။ ႐ိုးသား ႀကိဳးစားသည္။ အထက္လူႀကီးေတြ သေဘာက်၏။ ေအာက္လက္ငယ္ သားမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈခံရ သည္။ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အငယ္တန္းအရာ ရွိ အဆင့္မွ တစ္ခါမွ ရာထူးမတက္ခဲ့။ တစ္ႏွစ္တည္း အတူတူ ဘြဲ႕ရခဲ့သူေတြ တကၠသိုလ္အသီးသီးမွာ ပါေမာကၡ ျဖစ္သူျဖစ္ၾက၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးတို႔၊ ဒုတိယၫႊန္ ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တို႔ျဖစ္ၾက။ တပ္ထဲဝင္သူေတြက်ေတာ့ အနည္းဆံုး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေတြ။
ရာထူးတိုးျမႇင့္ေရး စာေမးပြဲေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျဖရသည္။ ေရးေျဖေရာ၊ ႏႈတ္ေျဖပါေအာင္သည္။ သို႔ေသာ္ ရာထူးတိုးစာရင္းက်ေတာ့ တစ္ခါမွ မပါ။ ငါဘာေတြ အားနည္းေနသလဲ။ ဘာေတြ ျပဳျပင္ဖို႔လိုေနသလဲ။ မိမိ ဘာသာ မိမိေဝဖန္ေရး လုပ္ၾကည့္၏။ ဆန္းစစ္သံုးသပ္ၾကည့္၏။ ေနာက္ ဆံုးက်မွ တရားခံစစ္စစ္ကို ေတြ႕ရ သည္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ ပါတီမဝင္လို႔။ လမ္းစဥ္ပါတီကို မႀကိဳက္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရဝန္ထမ္း တိုင္း ပါတီဝင္ျဖစ္ရမည္ဆို၍ ပါတီ ဝင္ရန္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီကလက္မခံ။ ရပ္ကြက္တိုင္းတြင္ ပါတီစိတ္ မွဴးေတြရွိသည္။ သူတို႔ကတစ္ဆင့္ ပါတီဝင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရသည္။ အရန္ပါတီဝင္ႏွစ္ဦးက ေထာက္ခံရ ၏။ သို႔မွသာ အဆင့္ဆင့္ တက္သြား ၿပီး ပါတီမိတ္ေဆြ၊ အရန္ပါတီဝင္ စ သျဖင့္ ျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရန္ပါတီဝင္ ႏွစ္ဦးက မေထာက္ခံရဲ၍ မေထာက္ ခံ။ ပါတီစိတ္မွဴးကလည္း တာဝန္မယူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီဝင္ ေလွ်ာက္ လႊာကို အထက္သို႔ဆက္ မတင္ၾက။ သို႔ျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာာ္က ပါတီဝင္ျဖစ္ မလာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။
၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ သိပၸံဘြဲ႕ရ၏။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ တြင္ ပထမဆံုး ဖြင့္ေသာ ဘြဲ႕လြန္ စာ ၾကည့္တိုက္ ပညာတန္းဆက္တက္ ၏။ တစ္ႏွစ္ခြဲၾကာေတာ့ ေရးေျဖ ေအာင္၏။ က်မ္းျပဳစုေတာ့ “ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၏ စာစုစာရင္း” ကို ျပဳစု ၏။ ပါေမာကၡက က်မ္းကိုဖတ္ၿပီး အတည္ျပဳ၏။ ေအာင္စာရင္း ထြက္ဖို႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို တပ္မ ေတာ္ေထာက္လွမ္းေရးက စစ္ေဆး စရာရွိသည္ဟုဆိုကာ အိမ္မွလာေခၚ သြားရာ ႐ံုးမတင္၊ တရားမစြဲဘဲ အင္း စိန္ေထာင္တန္းေရာက္သြား၏။ ရန္ ကုန္ ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံတကၠသိုလ္မွ ကြၽန္ေတာ္၊ ေဆးတကၠသိုလ္မွ ျမင့္စိုး၊ သြားဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္မွ မ်ိဳး ျမင့္၊ ေရးေၾကာင္းသိပၸံမွ ထြန္း ေအာင္၊ ပညာေရး တကၠသိုလ္မွ စံ ျမင့္၊ ဘူမိေဗဒဌာနမွ သ႐ုပ္ျပ ဆရာ ဦးသန္းႏိုင္၊ ေျမေအာက္ပါတီတစ္ခု မွ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ သိန္း ေအာင္ စသူတို႔။ ေထာက္လွမ္းေရး (၁) စခန္းတြင္ တစ္လ စစ္ေဆးၿပီး အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္သို႔ ပို႔ခဲ့သည္။ သႀကၤန္တစ္ခု၏ အႀကိဳေန႔တြင္ ပုဒ္မ ငါး အက်ဥ္းသား ၅ဝဝ လႊတ္ သည္ဆိုကာ (ေရထဲမွာ မေနေသာ ငါး(ပုဒ္မ ၅) ငါးရာလႊတ္ၿပီး ယၾတာ ေခ်သည္ဟုလည္း ဆိုၾက၏။) ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာၾက၏။ လြတ္ ၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေထာက္ လွမ္းေရးမွ တာဝန္ရွိသူက ေခၚေျပာ သည္။
” မင္းတို႔ကို တိုင္းျပည္လံုၿခံဳေရး အတြက္ တားဆီးတဲ့ အေနနဲ႔ငါတို႔ ထိန္းသိမ္းခဲ့တယ္။ ႐ံုးမတင္ဘူး။ တရားမစြဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔မွာ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာခိုခ်င္တဲ့ေကာင္ရွိရင္ေျပာ။ ေတာစပ္ကို ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ ေပးမယ္။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လည္း ဆက္တက္ၾက။ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ျပန္လက္ခံေအာင္ ငါတို႔ စာေရးေပးမယ္။ သူတို႔ဆီက ေထာက္ခံစာယူၿပီး တကၠသိုလ္က ေမာ္ကြန္းထိန္းဌာနသို႔ သြားျပ၏။ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး တာၾကာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနာက္ ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ေအာင္စာရင္း ထုတ္ေပး၏။ ေအာင္စာရင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္တစ္ခုတည္း။ ေအာက္က ေမာ္ကြန္းထိန္းလက္မွတ္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္စာၾကည့္ တိုက္မွဴး၊ ရာထူးေတြေခၚေတာ့ သြား ေလွ်ာက္၏။ ေရးေျဖ ေကာင္းေကာင္း ေျဖႏိုင္၏။ ရာထူးဝန္အဖြဲ႕က ႏႈတ္ ေမးထပ္စစ္၏။ ေမးသမွ်ေတြ ေျဖ လိုက္တာ ေခ်ာလို႔။
” မင္းက ေတာ္သားပဲကြ။ ဒါနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ ပညာစာေမးပြဲမွာ အဆင့္ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေအာင္ခဲ့တာလဲ” ရာထူးဝန္အဖြဲ႕ဝင္ လူႀကီးတစ္ဦးက ေမး၏။ ကြၽန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏိုင္။ ေနာက္က်မွ ကြၽန္ေတာ့္ ေအာင္စာရင္းကို ထုတ္ျပလုိက္ရ၏။ “အဆင့္ရယ္လို႔မရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း ေအာင္စာရင္းထြက္တာပါ” ရာထူးဝန္ အဖြဲ႕ဝင္လူႀကီးေတြ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ ေယာက္ၾကည့္ေနၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္ က အထိန္းအသိမ္းခံရပံုကို မေျပာ မျဖစ္ ေျပာလိုက္ရ၏။ “မင္းမသြားခ်င္ဆံုး တကၠသိုလ္ ေျပာကြာ” ထိုစဥ္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းေသာ လူသူမနီး ခပ္ထီးထီး ျဖစ္ေနေသာ ပ်ဥ္းမနားေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ကို မသြားခ်င္ ေၾကာင္း ေျပာလိုက္၏။ မၾကာခင္ ရာထူးေတြခန္႔စာ ထြက္လာ၏။ ကြၽန္ေတာ္မသြားခ်င္ဆံုးပါဟု ေျပာေသာ “ေရဆင္းစိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္” တြင္သာ တာဝန္က်၏။
ရာထူးတိုး စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ေရးေျဖအမွတ္ႏွင့္ ေပါင္းထည့္ေပးေသာ အမွတ္က “ပါတီအမွတ္” ျဖစ္၏။ ပါတီခြဲမွဴး၊ ပါတီစိတ္မွဴး၊ ပါတီေကဒါ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန သူမ်ားက အမွတ္ ၁၅ မွတ္အပိုရ၏။ တင္းျပည့္ ပါတီဝင္ကို ၁ဝ မွတ္၊ အရန္ပါတီဝင္ ၅ မွတ္ စသျဖင့္ ဌာန ဆိုင္ရာေတြက သူ႕ဌာနႏွင့္သူ သတ္ မွတ္ၿပီးအမွတ္ေပးၾက၏။ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားကိစၥႏွင့္ အထိန္းအသိမ္းခံထားရသူဟု ရပ္ကြက္က သိေနေတာ့ ပါတီဝင္ျဖစ္ရန္ မေထာက္ခံခ်င္ၾက။ မေထာက္ခံရဲၾက။ သို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ က ပါတီဝင္မျဖစ္ခဲ့ရာ မည့္သည္ အမွတ္ပိုမွ မရဘဲ ရာထူးမတက္ျဖစ္ခဲ့ရ၏။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ရသည့္ အလုပ္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးရွိပါသည္။ ၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး စာၾကည့္တိုက္ အသီးသီးတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသည္မို႔ စာေပပညာရွင္မ်ား ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့၏။ ကြၽန္ ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ က်င္လည္ခဲ့ ေသာ ပညာေရးတကၠသိုလ္ပရဝဏ္သို႔ မေရာက္ဖူးေသာ စာေရးဆရာဟူ၍ မရွိသေလာက္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္ တင္ ေအာင္၊ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာျမ သန္းတင့္၊ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး၊ မိုးမိုး (အင္းလ်ား)၊ ဆရာတင္မိုး၊ ဆရာ ေမာင္သာရတို႔မွအစ ရန္ကုန္ မႏၲေလး စာေရးဆရာ အမ်ားစုႏွင့္ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ခြင့္ရခဲ့၏။ စာေပ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ဆည္းပူးခြင့္ ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္ေတြအ မ်ားႀကီး ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ ခြင့္ႀကံဳခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ ေတာ္စာေတြ ဖိေရးျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္အစံုမွာ ေရးျဖစ္၏။ လံုးခ်င္း စာအုပ္ဘာသာျပန္ ေတြ မ်ားမ်ား ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ေရွ႕ဆက္ လုပ္ေနလည္း ရာထူး တိုးတက္စရာမရွိေသာ အစိုးရဝန္ ထမ္းအလုပ္ကို လုပ္သက္ ၂၆ ႏွစ္ တြင္ ကြၽန္ေတာ္အၿပီးအပိုင္ စြန္႔လႊတ္ ခဲ့၏။ ရာထူးမွ မည္သည့္ အက်ိဳးခံ စားခြင့္မွ မယူပါဟု အာမခံခ်က္ေရး ထိုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ ရာထူးမွ ထြက္ ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ၄ ႏွစ္ ဆက္လုပ္လွ်င္ အၿငိမ္းစား လစာ ရမည္။ သို႔ေသာ္ဆက္ၿပီး မေနခ်င္ ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က “အၿငိမ္းစား” မဟုတ္။ “အၿငိမ္းမစား’ မည္သည့္ ပင္စင္လစာမွ မရဘဲ တံုး တိတိထြက္ခဲ့၏။ အစိုးရအလုပ္မွ ထြက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ေပး၊ အားရင္ စာေရးေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာျမသန္းစံက လာဆက္သြယ္သည္။
” ဂ်ာနယ္သစ္တစ္ေစာင္လုပ္ရေအာင္။ ဆရာရယ္ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဆရာေအာင္ျပည့္လည္းပါမယ္။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ။ လုပ္မလား ” စဥ္းစားေနစရာမလို။ ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေခါင္းညိတ္ လိုက္သည္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ ထိုစဥ္ ပုဂၢလိက ဂ်ာနယ္ဟူ၍ ႏွစ္ေစာင္သာ ရွိေသး၏။ ဆရာေဒါက္တာ တင္ထြန္းဦး၏ “ျပည္ျမန္မာဂ်ာနယ္’ ႏွင့္ ဆရာ ျမတ္ခိုင္၏ “လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္” ။ တကယ္ေတာ့ ပုဂၢလိက စစ္စစ္ဟုလည္း မေခၚႏိုင္ေသာ ဂ်ာနယ္မ်ား ျဖစ္သည္။ “ျပည္ျမန္မာ” က သတင္း ႏွင့္ စာနယ္ဇင္း၏ သက္သာရန္ပံုေငြ ျဖစ္ၿပီး “လွ်ပ္တစ္ျပက္’ က ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနမွ ဒုတိယဗိုလ္မွဴးႀကီး ေမာင္ေမာင္ဦး(ဆရာ တင္သန္းဦး) တို႔၏ မွတ္ပံုတင္ျဖင့္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏။ “သူလိုလူ” ကို ဖတ္ၿပီးကတည္းက ဆရာႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို စံျပပုဂၢိဳလ္အေနႏွင့္ အားက်ေနသူ။ ဆရာ ဦးဝင္းတင္၏ “ကြိ” ကို ဖတ္ၿပီး သတင္းစာ ဆရာျဖစ္ခ်င္ေနသူ။ ကြၽန္ေတာ္ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုဂၢလိက သတင္းစာမရွိေတာ့။ လုပ္ သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ႏွင့္ ေၾကးမံုမွာက လည္း အယ္ဒီတာ ရာထူးမေခၚတာ ၾကာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတင္းစာသမား၊ ဂ်ာနယ္လစ္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု စိတ္အား ငယ္ေနတုန္း၊ ဆရာျမသန္းစံ၏ လက္ကမ္းမႈကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေမလလယ္ ရက္ တစ္ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္တံ တားၿမိဳ႕နယ္၊ ၃၆ လမ္း(အလယ္ ဘေလာက္) အခန္းအမွတ္…တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ဆံုၾကသည္။ ဆရာ ေအာင္ျပည့္၊ ဆရာ ျမသန္းစံ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးႏွင့္က နဂိုကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ၿပီးသား ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ထုတ္ေဝသူဘက္က အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပတ္ဝန္းက်င္ အသားျဖဴျဖဴ အမ်ိဳးသမီးငယ္ ႏွစ္ဦး။ နန္းကလ်ာဝင္းႏွင့္ နန္းေရႊဝါဝင္း။ ဂ်ာနယ္ထုတ္ေဝခြင့္ လက္မွတ္ပိုင္ရွင္က နန္းေရႊဝါဝင္း၊ သူက ဘာ စကားမွဝင္မေျပာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တေတြက အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာသမွ်ေတြကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး နားေထာင္ေနသည္။ နန္းကလ်ာဝင္းကေတာ့ ပိုထက္ျမက္ပံုရ၏။ ပိုၿပီး သြက္သည္။ စာနယ္ဇင္းအေတြ႕အႀကံဳရွိဟန္မတူေသာ္လည္း သူပံု ေဖာ္ခ်င္သည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပါးပါးနပ္နပ္ႏွင့္ ေရပက္မဝင္ေျပာ ေနသည္။ စာေရးဆရာအေနႏွင့္ ထင္ရွား႐ံုမွ်မက “ခ်ယ္ရီ” မဂၢဇင္း၊ ‘ရာစု” ဂ်ာနယ္တို႔ကို ေအာင္ျမင္စြာ ပဲ့ကိုင္ခဲ့သူ ဆရာေအာင္ျပည့္က ေတာ့ ကြမ္းတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ ဝါးရင္းႏွင့္ နန္းကလ်ာဝင္းေျပာသမွ် နားစိုက္ေထာင္ေန၏။ ဆရာျမသန္းစံက သူ၏ ပူပူေႏြးေႏြး “လွ်ပ္တစ္ျပက္” ဂ်ာနယ္ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ခ်ျပသည္။ “အယ္ဒီတာ”လုပ္ငန္းကို လုပ္ခ်င္ စိတ္သာေစာေနၿပီး စာေတြ႕ကလြဲ၍ ဘာေတြ႕မွမရွိဖူးသူ ကြၽန္ေတာ္က ေတာ့ ဟိုလူေျပာတာ နားေထာင္လိုက္၊ ဒီလူမ်က္ႏွာၾကည့္ လိုက္ႏွင့္ စကားဝိုင္းမွာ ေတမိသက္သက္။မည္သို႔ဆိုေစ ထိုေန႔စကားဝိုင္း က ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုကား ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်လိုက္မိခဲ့ၾက၏။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာ ဂ်ာနယ္ထုတ္ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္မည္။ ဂ်ာနယ္နာမည္က “ေပၚျပဴလာ” ။
ဟိန္းလတ္
