“ေလာကီဘံုအႏွမ္း” ဟု ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးက စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စြာ သမုတ္ထားခဲ့ေသာ လူ႔ေလာက၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ကို နတ္မ်က္စိက မၾကည့္၊ မျမင္လုိေပ။ အထူးသျဖင့္ လူမ်ိဳးစံု ေရာေႏွာ ႐ႈပ္ေထြး၊ စ႐ိုက္စံု ျပြမ္းတီးယွက္လိမ္၊ အက်င့္စံုေပြလီ ေထြျပား၊ ဝါဒစံု သပြတ္အူလိုက္ေန ေသာ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို နတ္မ်က္စိသည္ တစ္ခ်က္ကေလး မွ်ပင္ ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိေပ။ ၾကည့္လိုက္တိုင္း စိတ္ေမာစရာ၊ ရင္ေအာင့္စရာေတြ ခ်ည္းေတြ႔ ေတြ႕ေနရတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ “သူ႔ဆန္စား ရဲမွ” ဆိုသလို မိမိအား ရာထူး ႏွင့္တြဲလ်က္ တာဝန္ေပးထား ေသာ ေဒဝတို႔၏ ဥေသွ်ာင္နတ္ခ်ဳပ္ မွဴးႀကီး၏ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ သာသျဖင့္ နတ္မ်က္စိ သည္ ၂၄ နာရီအျပည့္ စကၠန္႔မလပ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရေပသည္။
“တာဝန္မလစ္ဟင္းေစနဲ႔ေနာ။ လစ္ဟင္းရင္ ေမာင္မင္းကို အမည္း ေရာင္နယ္ေျမထဲကို ထရန္စဖာလုပ္ ပစ္လိုက္မယ္”ဟု နတ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ရာဇသံေပးခဲ့ေသး၏။
“အမည္းေရာင္ နယ္ေျမေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ဖရာ့။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးက ေဒဝစကၡဳ ဆိုေပမယ့္ အလြန္တစ္ရာ လ်င္ျမန္စြာ ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ က်ည္ဖူး ေတြကိုေတာ့ မျမင္ႏိုင္ဘူးဖရာ့”
“ေမာင္မင္းလို အူတူတူ၊ အတတ ငနဲကို အမည္းေရာင္နယ္ေျမထဲ မလႊတ္ပါဘူးကြယ္။ ျပႆနာအဖံုဖံု ၿမိဳ႕ရန္ကုန္ကိုပဲ ေစာင့္ၾကည့္ ေန လိုက္စမ္းပါ။ ၿပီးရင္ ငါကိုယ္ေတာ္ ျမတ္ဆီ ရီပို႔တင္လိုက္”
ေဒဝတုိ႔၏ ဥေသွ်ာင္နတ္ခ်ဳပ္မွဴး ႀကီးက ထိုသို႔ ၫႊန္ၾကားထားသျဖင့္ နတ္မ်က္စိသည္ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ကို မမွိတ္မသုန္ အာ႐ံုစူးစိုက္ထား သည္။
“ေဟာ ရန္ကုန္သားေတြ လိမၼာ လာၾကၿပီကြ။ ၿမိဳ႕ႀကီးသားပီသလာၾက ၿပီ။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္က ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားေတြမွာ အမိႈက္မပစ္ၾက ေတာ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ကို သန္႔ရွင္းၿပီး အလွဆင္ေနၾကၿပီ။ အနားယူ လို႔ရတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္ပံုစံ ကေလးေတြ လုပ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဂီတေဖ်ာ္ ေျဖပြဲေတြ၊ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ၊ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြေတာင္ က်င္းပၾကေတာ့မယ့္ပံု။ အို … အေဟာဝတ၊ ေကာင္းေလစြ”
နတ္မ်က္စိသည္ ရန္ကုန္ေရႊ ၿမိဳ႕ေတာ္မွ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား ႐ႈခင္းတစ္ခု ကိုၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးစြာ ေရရြတ္လိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ နတ္ မ်က္စိမွာ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ ဆိုဘိ သကဲ့သို႔ လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ အမွန္ တရားကို မ်က္စိလွ်ံေနသည္။ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္၏ Downtown ဟု ေခၚဆိုေသာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္တြင္ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား ဒါဇင္ ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနၾကသည္။ ေနာက္ ေဖးလမ္းၾကားကို အလွဆင္ ႏိုင္သည္မွာ တစ္လမ္း တစ္ေလသာ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာကား စည္ပင္ က စည္းကမ္း တင္းက်ပ္ထား၍သာ အမိႈက္မပစ္ ၾကေသာ္လည္း အခြင့္ အေလး ရသည္ႏွင့္ လ်င္လ်င္ႀကီး အမိႈက္ပစ္ၾကရန္ အဆင္သင့္ေမာင္း တင္ထားၾကသည္။
နတ္မ်က္စိသည္ ထူးျခားလွပ ေသာ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားကိုေတြ႕ ျမင္ၿပီးေနာက္ အျခားေနာက္ေဖး လမ္းၾကားမ်ားကို လွည့္လည္အကဲ ခတ္ျပန္သည္။
“အိမ္း … သက္ဆိုင္ရာက စည္းကမ္းဥပေဒတင္းက်ပ္လိုက္ ေတာ့ အရင္ကလို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ အမိႈက္မပစ္ရဲၾကေတာ့ ဘူး။ ေရာဂါၾကမ္းရင္ ေဆးၾကမ္းနဲ႔ ကုရတာေပါ့ေလ”ဟု နတ္မ်က္စိက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သို႔ရာတြင္ လမ္းသြားရင္း ငွက္ ေပ်ာသီးခြံ၊ စီးကရက္ဘူးခြံ၊ စကၠဴစုတ္ စသည္တုိ႔ကို လမ္းေပၚသို႔ ခပ္တည္ တည္ပစ္စလက္ခတ္ စြန္႔ပစ္သူ တခ်ိဳ႕ ကို နတ္မ်က္စိေတြ႕ေနရဆဲ။ လမ္း ေဘး ေရဆိုးေျမာင္းထဲသို႔ လစ္လ်င္ လစ္သလို ႐ွဴး႐ွဴးပန္းေန သူမ်ားကို လည္း ေတြ႔ေနရဆဲ။ ကြမ္းဝါးေသာ ကြမ္းသမားေတြ ကလည္း လမ္းေပၚ သို႔ ကြမ္းေသြးေတြ တဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြး ခ်ေနၾကသည္ သာျဖစ္သည္။ ကား ဒ႐ိုင္ဘာ တစ္ေယာက္ ဆိုလ်င္ မီးပြိဳင့္ မွာမီးနီမိ၍ ကားရပ္ထားစဥ္ တံခါး ကိုအသာဟ၍ ကတၱရာ လမ္းေပၚသို႔ ကြမ္းေသြး တစ္ဂါလံေလာက္ကို ေဝါခနဲ ေထြးခ်လိုက္သည္။
ထိုသူကြမ္းေသြး ေထြးခ်သည္ကို အနီးရွိတကၠစီ ကားေပၚမွ ဒ႐ိုင္ဘာ က အလိုမက်သလို မ်က္ေမွာင္ကုပ္ ၍ ၾကည့္၏။ အဆင့္ျမင့္ အဖိုးတန္ ကားေပၚမွ ကြမ္းေသြးေထြး သူသည္ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာကို ဘုၾကည့္ၾကည့္႐ံု သာမက စိန္ေခၚလိုက္သည္။
“ေဟး ..ေဘာ္ဒါ ဘာျဖစ္ခ်င္ လို႔လဲ ဟင္။ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လဲ။ မေက်နပ္ရင္ ကြမ္းေသြးေတြကို ကုန္း လ်က္လုိက္ေလကြာ”
တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာမွာ “စကား နည္းရန္စဲသမား” ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဝါဒီ လား၊ လူေၾကာက္ လားေတာ့မသိ။ စိန္ေခၚေစာ္ကားသူကို မၾကည့္ေတာ့ ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ကြမ္း သမားကေတာ့ ေဒါသမျပယ္ေသးဘဲ လူရမ္းကား ဆန္ဆန္ လွမ္းေအာ္ေန ေသးသည္။
“စည္ပင္ဝန္ထမ္းေတြကို လူထု ဘ႑ာေတာ္ေငြ ထဲကေန လစာေပး ၿပီး ခန္႔ထားတာကြ။ နားလည္လား။ လမ္းေတြညစ္ပတ္ရင္ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမွာ သူတုိ႔တာဝန္ပဲ။ သေဘာ ေပါက္”
နတ္မ်က္စိသည္ ကြမ္းသမား လူရမ္းကားကို နားရြက္ေတြ ကားထြက္ ကုန္ေအာင္ နားရင္း အုပ္ပစ္ခ်င္လာ သည္။ သို႔ေသာ္ နတ္မ်က္စိ ထိုသို႔ လုပ္ခြင့္မရွိပါ။ ကြမ္းသမားကား ဒ႐ိုင္ဘာတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ကတၱရာလမ္း မႀကီးေတြ ကြမ္းေသြးကြက္ မ်ားျဖင့္ သာ အက်ည္း တန္ေနေၾကာင္း အထက္သို႔ အစီရင္ခံဖို႔သာ သူ႔ တာဝန္ျဖစ္သာသည္။
“ေဟ့နတ္မ်က္စိ၊ ေလွ်ာေမြးကို ဗာရာဏသီ မခ်ဲ႕နဲ႔ကြာ။ လမ္းေပၚ ကြမ္းေသြးေထြးခ်တဲ့ အမႈေတြကို လိုက္အေရးယူေနရရင္ တျခား အလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္း မ်က္ႏွာေပၚ ကြမ္းေသြးေထြး ခ်တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္၊ မွတ္ထား၊ ဒီမို ကေရစီေခတ္ကြ။ လမ္းေပၚ ကြမ္း ေသြးေထြးလို႔ရတယ္” ဟု အထက္ နတ္မင္းက မိန္႔ေတာ္မူလာခဲ့လွ်င္ မိမိမွာ မ်က္ႏွာမရ။ ေျခေထာက္ရ ဆိုဘိသကဲ့သို႔ ေအာင့္သက္သက္ ရင္ ဆို႔ရေပဦးမည္။
နတ္မ်က္စိသည္ ဗဟုသုတ စကားၾကားရလို ၾကားရျငား စာေပ သမားတခ်ိဳ႕ စုေဝးေလ့ရွိေသာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲသို႔ ေလွ်ာက္ ဝင္သြားေလသည္။ မ်က္မွန္ထူ လူဝ ႀကီးတစ္ေယာက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ကို ေျမႇာက္ကာ အာေပါင္အာရင္း သန္ေနသည္။
“ေဟာဒီမွာၾကည့္ သတင္းစာ ဆရာႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္ေရးတဲ့ (ရန္ကုန္ရာဇဝင္သမိုင္း)ဆိုတဲ့ စာ အုပ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက အခန္း ၂၂ မွာ (ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အပုပ္ေကာင္ႀကီး)ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ အပုပ္ေကာင္ႀကီးဆိုတာကေတာ့ အဲဒီေခတ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမဴနီစပယ္ အဖြဲ႕ က အမိႈက္ေတြ မသိမ္းလို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဟာ အပုပ္ေကာင္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ သေရာ္ထားတာပဲ။ ငါတုိ႔ေခတ္မွာ ေကာ အဲဒီအပုပ္ေကာင္ႀကီး ရွိေသး သလား။ ေျပာၾကစမ္းပါဦး”
ထိုစဥ္ ျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး ဆိုင္ထဲဝင္လာသည္။ ဆိုင္ထဲ မွာ ကြမ္းေသြးတံေထြးခြက္အျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံေနေသာ သဲပံုးႀကီး ကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္သည္။ သဲပံုးထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးဓမၼတာ ေသြးပုတ္မ်ားကဲ့ သို႔ ၫွိပုပ္ပုပ္ ကြမ္းေသြးမ်ားကို အပံု လိုက္၊ အထပ္ လိုက္ေတြ႕ရေသာ အခါ အမ်ိဳးသမီးခမ်ာ “အေမ့”ဟု ညည္းညဴကာ ေခြလဲက်သြားရွာ သည္။
နတ္မ်က္စိသည္ အံတစ္ခ်က္ ႀကိတ္ကာ “ကြမ္းျပႆနာ၊ ကြမ္း ျပႆနာ၊ ကြမ္းျပႆနာကို ဘယ္လို ရွင္းရပါ့++ဟု မေက် မခ်မ္း ျမည္ တမ္း လိုက္မိေလသည္။
ၾကဴးႏွစ္