ဒီေန႔ဥပုသ္ေန႔။ က်ဳပ္ဥပုသ္ေက်ာင္း ကျပန္လာေတာ့ က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕မွာ အဘြားအို တစ္ေယာက္ ေရာက္ ေနတယ္။ အဘြားအိုက က်ဳပ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေလွကား ခံုေပၚမွာ ထိုင္လ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရႊ႕ေနတယ္။ အဘြားအိုက ဒူးေခါင္း ႏွစ္လံုးကို ေထာင္လို႔၊ လက္တစ္ ဖက္က ေျမႀကီးကို ထိလို႔၊ လက္တစ္ဖက္က ေတာင္ေဝွး ကိုကိုင္လို႔၊ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုေရြ႕ေအာင္ အဘြားအိုဟာ ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ က သူျဖစ္ခ်င္သလို မျဖစ္ဘူး။ အဘြားအိုက လဲက်ေတာ့မလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဘြားအို လက္ထဲက ေတာင္ေဝွး ဟာ ဆတ္ ကနဲေတာင့္တင္း သြားၿပီး အဘြားအိုကို ဆြဲထူမတ္လိုက္ သလိုပါပဲ။ အဘြားအိုဟာ လက္ထဲကေတာင္ေဝွးကို ၿမဲၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ျပန္မတ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕ထမင္းခ်က္ဟာ က်ဳပ္ဆီကို ေရာက္လာၿပီး ဒီလိုေျပာ တယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အဘြားအို တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနပါတယ္။ ထမင္းခ်က္ဟာ သူ႔စကားကို ဒီမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ က်ဳပ္က ထမင္းခ်က္ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိေတာ့တယ္။ အေတာ္ႀကီး အိုမင္းေနတဲ့ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ အဘြားအိုက နာမည္တစ္ခုကို ေရရြတ္ၿပီး ေအာ္ ေခၚလိုက္တာပါ။ အဘြားအိုရဲ႕ အသံဟာ ခ်ည့္နဲ႔ေပမယ့္ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း ၾကားရရဲ႕။ က်ဴပ္အေမရဲ႕အမည္ကို ေရြရြတ္ ေအာ္ေခၚလိုက္တာပါ။
က်ဳပ္ခႏၶာ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ ေရာက္လာတဲ့ ေအာ္ေခၚသံပါ။ က်ဳပ္ ဟာထမင္းခ်က္ ကို သူ႔ေနရာသူ ျပန္သြားဖို႔ လက္ေဝွ႕ယမ္းျပ လိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အဘြားအို ရွိရာဆီ ထြက္လာလိုက္တယ္။ အိမ္ ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အဘြားအိုဟာ လက္တစ္ဖက္က ေျမ ႀကီးကို ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ လက္တစ္ဖက္က ေတာင္ေဝွးကို ဆုပ္ထားတုန္းပဲ။ လူတစ္ေယာက္ သူ႔အနီးေရာက္လာ တာကို သတိျပဳမိပံုရတဲ့ အဘြားအိုဟာ ဦးေခါင္းကို နည္းနည္းေမာ့ၿပီး တစ္ကိုယ္တည္း ဒီလိုေျပာတယ္။ ေၾသာ္ … စိန္တင္က ေသသြားၿပီပဲ၊ ငါေမ့လို႔၊ စိန္တင္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဘြား အို ေျပာတဲ့ စိန္တင္ ဆိုတာ က်ဳပ္အေမပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္က ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တဲ့ က်ဳပ္အေမပါ။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အဘြားအိုဟာ သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားျပန္တယ္။
အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အဘြားအိုဟာ ေသ ဆံုးသြားတဲ့ က်ဳပ္အေမကို ဘာ ေၾကာင့္မ်ား လွမ္းေခၚလိုက္တာပါ လိမ့္။ က်ဳပ္အေမကို ဘာမ်ား ေျပာစရာရွိလို႔ပါလိမ့္။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ က်ဳပ္အေမဟာ သူ႔ ကိုအိမ္မွာရွိတဲ့ စားစရာ တစ္ ခုခု ထုတ္ေကြၽးတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ က်ဳပ္အေမက သူ႔ကို ေငြစေၾကးစနည္းနည္း ထုတ္ေပးတတ္တယ္။ က်ဳပ္ ကသူ႔ ကိုၾကည့္ေနတုန္းမွာ အဘြားအို က ေတာင္ေဝွးကို အားျပဳ၊ လက္တစ္ဖက္က ေျမ ႀကီးကို ေထာက္ၿပီး ကုန္းထ လာတယ္။ အဘြားအိုဟာ က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕မွာ တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ရပ္လို႔။ ငါကဒီေန႔ ဘာေန႔လဲလုိ႔ စိန္တင္ကိုေမးမလို႔။ စိန္တင္ ကမရွိ ေတာ့ဘူး။ အဘြား အိုဟာ သူ႔ဘာသာတစ္ကိုယ္ တည္း ေရ ရြတ္ရင္း ေျခ လွမ္းတစ္လွမ္း စလွမ္း တယ္။ ေတာင္ေဝွးကို “ေတာက္” ကနဲျမည္ ေအာင္ ေထာက္တယ္။ တုန္ခ်ည့္ ခ်ည့္ေျခလွမ္းကို စလွမ္းရင္း အဘြားအိုက က်ဳပ္ကိုတစ္ခ်က္ လွမ္း ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုတစ္ခါမွာ အဘြား အိုဟာ က်ဳပ္ကိုျမင္ေတြ႕ ဟန္လည္း မရွိသလိုဘဲ။ ေနပါဦး စိန္တင္က ဘယ္သြားေနပါလိမ့္။ အဘြားအိုဟာ အဲဒီ လိုတီးတိုးေရရြတ္ရင္း က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕ကေန တုန္ ခ်ည့္ခ်ည့္ ထြက္ ခြာသြားေလရဲ႕။ လမ္းမႀကီးေပၚမွာေတာ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ ေတြအရွိန္အဟုန္နဲ႔ ျဖတ္ ေမာင္းသြားေနတယ္ တေဝါေဝါ တဝူးဝူး။
ေနမ်ိဳး
