၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကေန စၿပီး ဒါ႐ိုက္ တာတစ္ဦး အျဖစ္ အႏုပညာေလာ ကထဲကို ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အခုအခ်ိန္ ထိတိုင္ နာမည္ေက်ာ္ ဒါ႐ိုက္တာ တစ္ဦး အေန နဲ႔ ရပ္တည္ေန သူကေတာ့ အကယ္ဒမီ ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းျဖစ္)ပါ။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္မ်ိဳးမင္းက ဒါ႐ိုက္တာပညာ ကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ ေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို ေမးျမန္း ျဖစ္ခဲ့သလို သမီးျဖစ္သူ ထူးႏြယ္အိမ္ ကိုလည္း ဇာတ္ၫႊန္းနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာ တစ္ဦး အျဖစ္ အႏုပညာအေမြ ေပး ျဖစ္ခဲ့ပံုေတြကို အခုလို ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမး။ ။ ႏွစ္၂ဝ ေက်ာ္ အတြင္းမွာ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ဦး အေနနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ အခက္အခဲေတြ ကိုလည္း သိခ်င္ပါ တယ္။
ေျဖ။ ။အဓိကကေတာ့ ႐ိုးသားမႈ နဲ႔ေစတနာပဲ။ အဲဒါကို ထုထည္ႀကီး ႀကီးမားမား ထားတယ္။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ကိုယ္ထား တဲ့ ေစတနာကို မမီရင္ မမီတဲ့လူက ေနာက္ေကာက္ က်သြားမယ္။ သူတို႔ကို ေခါင္းထဲ ထည့္စရာလည္း မလိုဘူး။ စာရင္းထဲ ထည့္စရာ လည္း မလိုဘူး။ ကိုယ့္ဆီမွာ ႐ိုးသားမႈ ရွိတယ္။ ဒီဇာတ္ကားကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာရွိတယ္။ ပရိသတ္ကို အေကာင္းစား ခ်ျပ ခ်င္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ဦးမ်ိဳး႐ိုက္တာ ရက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာမယ္။ edit လုပ္တာ ၾကာရင္ၾကာမယ္။ အေရးႀကီးတာက ထြက္လာတဲ့ result ေကာင္း ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒီမွာဒါ႐ိုက္တာေတြ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ေတြ႔ရတယ္။ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိုက္တယ္။ ၃ရက္နဲ႔ တစ္ကား၊ ၄ရက္နဲ႔ တစ္ကား ႐ိုက္ၾကတယ္။ ႐ိုက္သြား ၿပီးေတာ့ ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ နာမည္ႀကီး လာတယ္။ ၿပီးက်ေတာ့ ေပ်ာက္သြားေရာ ခဏေလး ပဲ။ အဲဒီ ေတာ့ ကုိယ္ကအဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တခ်ိဳ႕ဒါ႐ိုက္တာေတြ က်ေတာ့ နည္းနည္းၾကာတယ္။ ဥပမာ ဦးဝင္းေဖလို၊ ဦးတင္ဦး တို႔လို တစ္ႏွစ္တစ္ကား ႏွစ္ကား အဲဒီေလာက္ပဲထြက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဇာတ္ကားေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ တိုင္းလည္း အရသာရွိတယ္။ ၿပီးရင္ ရင္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုင္း ၂လိုင္း ဘယ္ဟာကို ေရြးမလဲ။ ခုနတုန္းက ၾကာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာက ေသတဲ့အထိ ရပ္တည္ သြားလို႔ရတယ္။ ခုနက ေစာေစာစီးစီးနဲ႔ မေသခင္ကတည္းက နာမည္ေပ်ာက္ သြားတဲ့လူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒါေတြကို မ်က္စိေအာက္မွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ ကိုယ္ေတြကိုယ္တိုင္ လည္း ျဖစ္ခဲ့ ဖူးတယ္။ ၂ဝဝဝျပည့္ႏွစ္ ဝန္းက်င္ေလာက္က ဦးမ်ိဳးဇာတ္ကားႀကီးပဲ ျမန္မာျပည္က ရွိသမွ်ရံု မွာတင္တာ။ ၅ကား ဆက္တိုက္ ႐ံုတင္တယ္။ ျမန္မာျပည္က ရွိသမွ်႐ံုေတြ အားလံုးမွာ ေမာင္မ်ိဳးမင္းဇာတ္ ကားေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီထဲက သင္ခန္း စာ ေတာ္ေတာ္ရ လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး ငါလံုးဝ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ တကယ္ခ်စ္ရင္ လံုးဝ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ “တိုက္ဆိုင္မႈရွိလွ်င္” ဇာတ္ကားၿပီး တဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးမ်ိဳးကို ကမ္းလွမ္းတာ ၁၂ ကားရွိတယ္။ အဲဒီ ၁၂ကားကို လက္မခံခဲ့ဘူး။ ေျပတီဦးက ဝမ္းပန္းတသာ နဲ႔ အစ္ကိုေရ ၁၂ကား ေတာင္ ရတယ္။ ေပ်ာ္စရာေပါ့။ သူက တကယ္ကို သူ႔အစ္ကို၊ သူ႔ဆရာ အတြက္ စီစဥ္ၿပီး လုပ္ေပးတာေပါ့။ ေျပတီဦး ကိုလည္း ရွင္းျပရတယ္။ ဒါကို လက္ခံ လို႔မရဘူး။ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို ျငင္းလိုက္ရတယ္။ လက္ခံရဲတာပဲ သတၱိ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ျငင္းရဲတာလည္း သတၱိပဲ။ ဦးမ်ိဳးရဲ႕ဆႏၵက တစ္ႏွစ္ မွာ ၄၊ ၅ ကားပဲ ႐ိုက္မယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားေတြကို ပရိသတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရ်တဲ့ ဇာတ္ကား မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ဦးမ်ိဳးတို႔ေခတ္တုန္း က သင္တန္းေက်ာင္းေတြလည္း မေပၚ ေသးေတာ့ ဒါ႐ိုက္တာပညာကို ဘယ္လိုေလ့လာ သင္ယူ ခဲ့ရပါသလဲ။
ဦးမ်ိဳးတို႔ ဒါ႐ိုက္တာေပါက္စ ဘဝက တီဗီေတာင္မဝယ္ႏိုင္ ေသးဘူး။ အဲဒီတုန္းက တီဗီႀကီးေတြက ၂၁လက္မ တီဗီအႀကီး ႀကီးေတြ ၊ ေနာက္က ႀကိဳးေတြကို ထမ္းရတာ အေလးႀကီးပဲ။ ေအာက္စက္ ကလည္း အေခြနဲ႔ ထိုးၾကည့္ရတယ္။ တစ္လကို တစ္ ႀကိမ္ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးၾကည့္ၾကတယ္။ အေခြ ေတြကို ရန္ကုန္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ပတ္ငွားတယ္။ တစ္ညလံုးကို ၇ေခြ၊ ၁ဝ ေခြေလာက္ ၾကည့္လုိ႔ရတယ္။ လံုးဝ မအိပ္ဘဲနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ၿပီး ရင္ အရသာခံ ၾကတယ္။ ဇာတ္ကား တစ္ကားစီကို ေဝဖန္သံုးသပ္ၾက တယ္။ ငါသာ ဒါ႐ိုက္တာျဖစ္ရင္ ဘယ္လို႐ိုက္မလဲ ဝိုင္းေဆြးေႏြးၾက တယ္။ သင္တန္းေက်ာင္း ဆိုတာ မရွိဘူး။ အဲဒီလို ေလ့လာျခင္းကပဲ တစ္ခါတစ္ရံ က်ေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ ရွားပါးလြန္းလို႔ တန္ဖိုး ထား တတ္တာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အခုက်ေတာ့ အင္တာနက္ တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဇာတ္ ကားၾကည့္လို႔ရတယ္။ အဲဒီေလာက္ လြယ္လြန္းလို႔ပဲ တန္ဖိုးမထား တတ္တာလားလို႔လည္း စိတ္ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဦးမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈရဲ႕ ေလ့လာမႈမွာ စာဖတ္ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုရင္ဦးမ်ိဳးက မဟုတ္တာ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ တစ္ခုပဲလုပ္တယ္။ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ေက်ာင္းေျပးတယ္။ အိတ္ထဲ ဝတၳဳတစ္အုပ္ ထည့္ထားတယ္ ။ ေသာၾကာေန႔ဇာတ္ ကားေကာင္းၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ အဲဒီတုန္းက ၿခံစည္း႐ိုးေလးနဲ႔ ဝင္ရတယ္။ ဝတၳဳ ေတြဖတ္ၿပီးသြားရင္ ႐ုပ္ရွင္ တစ္ကားၿပီး တယ္။ အခ်ိန္ကြက္တိပဲ။ အဲဒီအတြက္ စာေမးပြဲေပးမက် ဘူး။ ေနာက္ေန႔မွာ စာျပန္ပိုႀကိဳးစားတယ္။
အခုဦးမ်ိဳးရဲ႕သမီး ထူးႏြယ္အိမ္ကိုလည္း အႏုပညာ အေမြ ေပးေနၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ကိုေရာ ဘယ္လိုပံ့ပိုးေပး ျဖစ္လဲ။
သူစာဖတ္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လိုေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ဇြဲ၊ လံု႔လ၊ ဝီရိယ ရွိတယ္။ ဦးမ်ိဳးမင္း သမီးျဖစ္လို႔ ဦးမ်ိဳးမင္းက ေနာက္ကေန လုပ္ေပးတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လံုးဝ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဦးမ်ိဳး ျဖစ္တည္မႈမွာလည္း တစ္ေယာက္ ေယာက္က လႊမ္းမိုးတာ မႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ပဲ ရပ္တည္တယ္။ သမီး ထူးႏြယ္အိမ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ မွာလည္း ဦးမ်ိဳးမင္း ႐ိုက္ေပးတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ ဘူး။ ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္႐ိုက္၊ အခက္အခဲရွိရင္ အေဖ ကို လာတိုင္ပင္။ ေျပာေပးလို႔ရတယ္။ ဇာတ္ကား ဆက္ တယ္ ဝင္မပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ အခက္အခဲ ကို ျဖတ္သန္း ႏိုင္ ေအာင္ပါ။ သူ႔ဟာသူ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ အရည္ အခ်င္းေတြရွိလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုေျဖရွင္းႏိုင္ ေအာင္ လံုေလာက္တဲ့ ပညာေတြ သင္ေပးထားတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာပညာကို သိသင့္ သိထိုက္တာ အားလုံးပဲ သင္ေပးထားတယ္။ ႏို႔မိုဆို ဦးမ်ိဳးမရွိရင္ မရွင္း ႏိုင္ေတာ့ ဘူးေလ။ ဦးမ်ိဳးက အခ်ိန္မေရြး ေသသြား ႏိုင္တယ္။ သူက်န္ေနခဲ့ရမယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ယံု ၾကည္မႈရွိေအာင္ တည္ေဆာက္ ေပးထားပါတယ္။
ဒါ႐ိုက္တာ ဆုိတာ King of the Set ဆိုတဲ့ အေပၚမွာ တျခား ေျပာခ်င္တာေတြ ကိုလည္း ျဖည့္ စြက္ေျပာေပးပါဦး။
ဒါ႐ိုက္တာ ဆိုတာ အရင္တုန္းက King of the Set ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဦးမ်ိဳး ျမင္တာကေတာ့ Team of the Set ေပါ့။ အဖြဲ႕လိုက္ လႈပ္ရွား ရတယ္။ ငါ ႐ိုက္ ခ်င္တာ႐ိုက္မယ္၊ ၿပီးလို႔ရွိရင္ မင္းႀကိဳက္သလို ထည့္လိုက္ေတာ့လို႔ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အတတ္ ပညာပိုင္းေတြ ပါလာၿပီ။ စက္ကိရိယာေတြ တိုးတက္လာၿပီ။ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ရမယ့္ သေဘာျဖစ္သြားၿပီ။ ငါတေကာ ေကာ လို႔ရတဲ့ King of the Set မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ Team of the Set ျဖစ္သြားၿပီလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။
ခုိင္ေဝလြင္
