လမ္းစဥ္ပါတီအစိုးရ ေခတ္က ျမန္မာ စာျပ႒ာန္းစာမ်ား တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စာမ်ားႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ေရးေသာစာမ်ား ျပ႒ာန္း ခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့ပါသည္။ ထိုကာလ မွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕က “သူတို႔ေတာ့ ထိုစာ မ်ား မသင္ခဲ့ရေၾကာင္းေျပာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာေတြကို ျပ႒ာန္း စာေတြထဲက ျဖဳတ္လိုက္တာလား”ဟု ေမးၾကပါသည္။ သူတို႔ေမးေတာ့ ေျပာစရာကေလးေတြ ထပ္ေပၚလာ ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေရးေတာ့ေရးဖူးပါ သည္။ ယခုအေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္လာ သည့္အတြက္ ထပ္ေရးရျခင္းပါ။ မွန္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ပတ္သက္ ေသာ စာမ်ားအပါအဝင္ ‘ေခတ္ သစ္စာ’ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၁၉၈ဝေက်ာ္ကာလ ေနာက္ ပိုင္းႏွစ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ထဲက ျပန္ျဖဳတ္ခဲ့ရေသာ ျဖစ္ရပ္ရွိပါ သည္။ အဓိကအေၾကာင္းမွာ ‘စာေရး ဆရာတစ္ေယာက္ေရးသည့္ စာမ်ား ကို ထိုစာေရးဆရာ ကြယ္လြန္ၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာမွ ျပ႒ာန္းရမည္’ ဟူေသာ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေပၚလာ သည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ ထိုကာလက ကြၽန္ေတာ္သည္ျမန္စာသင္႐ိုးကိစၥ မ်ားကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေဆာင္ရြက္ေန ရသည့္အတြက္ ထိုကိစၥမ်ားကို အနီး ကပ္ၾကားေန၊ သိေနပါသည္။ ထိုၫႊန္ ၾကားခ်က္ကို ပါတီဥကၠ႒ႀကီးက ေပးသည္ ဟုဆိုေသာ္လည္း စာႏွင့္ေပႏွင့္ ထုတ္သည့္ၫႊန္ၾကား ခ်က္ကိုေတာ့ မေတြ႕၊ မျမင္ရပါ။ သို႔ေသာ္ ၫႊန္ခ်ဳပ္ အဆင့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား က ထိုၫႊန္ၾကား ခ်က္အရဟုဆိုၿပီး အေျခခံႏွင့္ တကၠသိုလ္ျမန္မာစာသင္ ႐ိုးမ်ားမွ ထိုၫႊန္ၾကားခ်က္ႏွင့္ၿငိေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းျဖဳတ္ပါ ဟု ဌာနသို႔ လာေျပာသျဖင့္ အစည္း အေဝး ေခၚၿပီး ဒေရာေသာပါးျဖဳတ္ ၾကရသည္ကို မွတ္မိေနပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုစဥ္က မကြယ္လြန္ေသး ေသာ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ ေမာင္ ထင္စသည့္ စာေရးဆရာႀကီး မ်ား၏ စာမ်ား၊ ကြယ္လြန္ၿပီး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသးေသာ ေဇယ်၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ေရႊဥေဒါင္းစသည့္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား၏စာမ်ားကို ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားထဲမွ ျပန္ျဖဳတ္ရပါ ေတာ့သည္။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေရး ေသာစာမ်ားလည္း ပါသြားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက်ဆံုးသြား သည္မွာ ထိုစဥ္က ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုစာမ်ားကို ခ်န္ထားရန္ လူႀကီးမ်ားက လိုလိုလား လားမရွိၾကသည့္အတြက္ ျဖဳတ္လိုက္ ရပါသည္။
ထိုစဥ္က ‘ကြယ္လြန္ၿပီး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္မူ’ ဆိုေသာ စကားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုၫႊန္ၾကားခ်က္ ေပၚလာရပါသလဲ။ ၾကားမိသေလာက္ က ျမန္မာစာေပပညာရွင္အခ်ိဳ႕ကို အာဏာရွိပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အျမင္ မၾကည္ျဖစ္ေနစဥ္ ထိုပညာရွင္မ်ား ေရးသည့္ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳ တိုတို႔ ျပ႒ာန္းစာထဲမွာ ပါေနသည္ ကို စာမေရးေသာသူမ်ား၊ စာေရး ေသာ္လည္း ျပ႒ာန္းမခံရေသာသူ မ်ားက မနာလိုမ႐ႈစိမ့္ျဖစ္ၿပီး အာဏာရွိ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို တိုင္ၾက ေတာၾကသည္တဲ့။ ကိုယ့္စာကိုယ္ ျပ႒ာန္းၿပီး တိုက္ေဆာက္၊ကား စီးေနၾကတယ္ဟု ေျပာၾကသည္ .. တဲ့။ ထိုအခါ ထိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးက စာေရး ဆရာကြယ္လြန္ၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာမွ ျပ႒ာန္းစာလုပ္ရန္ ၫႊန္ၾကား သည္ …တဲ့။ ဘယ္ေလာက္မွန္ သလဲေတာ့ မသိပါ။ လက္ေတြ႕မွာ ေတာ့ ျမန္မာစာျပ႒ာန္းစာေတြ ကြင္း ဆက္ျပတ္ၿပီး ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ သြားသည္။ ကဗ်ာဆိုလွ်င္ ဆရာမ ေငြတာရီ၏ ကဗ်ာမ်ားအထိသာ ျပ႒ာန္း၍ရသည္။ ေငြတာရီထက္ ေနာက္က်မွ ကြယ္လြန္ေသာ ကဗ်ာ ဆရာမ်ား အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္ ေသးသည့္အတြက္ မူႏွင့္ၿငိေနသည္။ ျပ႒ာန္း၍မရပါ။ စကားေျပဆိုလွ်င္ လည္း သိပၸံေမာင္ဝကို ေနာက္ဆံုး ထားရသည္။ သူ႔ထက္ေနာက္က် ကြယ္လြန္သူမ်ားကို ျပ႒ာန္း၍ မရ ပါ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မျပည့္ေသး၍ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာစာသင္႐ိုးမ်ားတြင္ ေရွး စာေပေရာ၊ ေခတ္သစ္စာေပပါသင္ မွ စာေပသမိုင္းကြင္းဆက္မိပါသည္။ ယခုကဲ့သို႔ သတ္မွတ္လိုက္ေသာအခါ ကြင္းဆက္ေတြ ျပတ္ၿပီး ေက်ာင္း သားမ်ား ေခတ္စာေပေတြႏွင့္ အလွမ္းေဝးသြားပါသည္။ ထိုမူေပၚ လာေသာအခါ တကၠသိုလ္ျမန္မာစာ၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ထိုစဥ္က တာဝန္ရွိေသာ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ဆရာမႀကီး ေဒၚစီစီဝင္းက ထိုမူပယ္ဖ်က္ေပးရန္ အထက္သို႔ တင္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာစာေပပညာရွင္ ဆရာႀကီးက ဆရာမႀကီးအဖို႔ အက်ိဳးထူးစရာ မျမင္သည့္အတြက္ ေဖ်ာင္းဖ်ဟန္႔ တားေသာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ရေၾကာင္း ဆရာမႀကီးကိုယ္ တိုင္ေျပာျပ၍ သိလိုက္ရပါသည္။
‘အေပၚကလူႀကီးက ေတာ္ေတာ္ ပါ၊ ေအာက္ကလူႀကီးေတြက ခ်ဲ႕ၾက တာပါ‘ဆိုေသာ အသံမ်ိဳးလည္း ၾကား ရသည္။ လူႀကီးက ဒီလိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလားဟု သာမန္ေျပာသည္ ကို အမိန္႔အျဖစ္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းျဖစ္ ႏိုင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ၏ ‘ဝိဇရဒုကၡ’ကဗ်ာမွ ‘သိၿပီခ်က္ ခ်င္း၊ သိမရွင္း’ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ လူႀကီးေျပာေသာစကားကို ခ်က္ခ်င္း သိသေယာင္လုပ္ၿပီး တကယ္မသိဘဲ ထင္ရာျမင္ရာလုပ္ၾကသျဖင့္ အက်ိဳး ယုတ္ရသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို သာဓက ေဆာင္ၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးကာ လအေၾကာင္းမွတ္တမ္းတစ္အုပ္တြင္ စစ္တပ္တစ္တပ္မွာ ေကာ္ဖီကို သၾကားမထည့္ဘဲ ေဖ်ာ္သည့္အတြက္ ရဲေဘာ္မ်ားက စံုစမ္းေသာအခါ ဗိုလ္ မွဴးက သၾကားထုတ္မေပးနဲ႔ဟု အမိန္႔ ေပးထား၍ မထည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေကာ္ဖီေဖ်ာ္သူက ေျပာသည္… တဲ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းၾကည့္ ေတာ့မွ ဗိုလ္မွဴးက ‘ပစၥည္းတစ္ခုကို သိၾကားမင္းလာထုတ္ရင္ေတာင္ ထုတ္မေပးနဲ႔’ဟု ေလးနက္ေအာင္ တင္စား၍ေျပာသည္ကို ‘သၾကား ထုတ္မေပးနဲ႔’ဟု ေျပာသည္ထင္ၿပီး တလြဲတေခ်ာ္ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါသည္။ ‘သိၿပီ ခ်က္ခ်င္း၊ သိ မရွင္း‘ေၾကာင္႔ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မသိပါ။ ‘ကြယ္လြန္ၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ မူ’၏ ဒဏ္ကို ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ခံလိုက္ရပါသည္။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းေရးဖြဲ႕ ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အဘိုး ေရႊလေရာင္ ေခၚ ဗိုလ္မင္းေရာင္ ဘြဲ႕ ေလးခ်ိဳးႀကီး၊ ဘိလပ္သြား ဒယ္ လီကိတ္ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦးျဖစ္ သည့္ ‘ဦးဘေဘ၊ ဦးပု၊ ဦးထြန္းရွိန္ (ေဘပုရွိန္)ဘြဲ႕ ေလးခ်ိဳးႀကီး၊ ဘြိဳင္း ေကာက္ဋီကာႀကီးမွ ပထမေက်ာင္း သားသပိတ္ ဘြဲ႕ေလးခ်ိဳးႀကီးစေသာ ကဗ်ာမ်ားလည္း သင္႐ိုးထဲက အလွ်ိဳ အလွ်ိဳ ေပ်ာက္သြားပါသည္။ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ေရးေသာ ‘ပညာဆိုသည္မွာ’ဆိုသည့္ စကားေျပ ကိုလည္း မသင္ရေတာ့ပါ။ ဆရာ ေမာင္ထင္၏ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေခါင္း ေဆာင္အဂၤါ’ ေဆာင္းပါးလည္း မျပ႒ာန္းေတာ့ပါ။ ေခါင္းေဆာင္ ဟူသည္ ေနာက္လိုက္ငယ္သားထက္ ပို၍ သတိၱရွိျခင္း၊ ပို၍စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ ပို၍ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ ပို၍အလုပ္လုပ္ ျခင္း၊ေလွ်ာ့၍အခြင့္ အေရးယူျခင္းဟူ ေသာ အဂၤါငါးရပ္ႏွင့္ မွတ္ေက်ာက္ တင္ခံ ႏိုင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပ ၿပီးေနာက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ထိုေခါင္း ေဆာင္အဂၤါမ်ားႏွင့္ တစ္ခုခ်င္း မွတ္ေက်ာက္တင္ျပၿပီး ေခါင္းေဆာင္ ပီသပံုကို သက္ေသထူသည့္ ေဆာင္း ပါးေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ (အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ထိုေဆာင္းပါးပါဝင္ေသာ ဆရာ ေမာင္ထင္၏ ‘ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္’စာအုပ္ကို ႏွစ္အေတာ္ ၾကာ ၾကာပင္ ျပန္ထုတ္ခြင့္မျပဳဘဲ ပိတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ပို၍အံ့ၾသ စရာေကာင္းသည္မွာ ၂ဝ၁ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္တြင္ ထိုစာအုပ္ကို ျပန္ထုတ္ခြင့္ျပဳေသာအခါ ‘ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္’ဟု နာမည္ျပင္ လိုက္သည့္အျပင္ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေခါင္း ေဆာင္အဂၤါ’ေဆာင္းပါး မပါေတာ့ဘဲ ျဖဳတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ‘ဘာၿငိစရာ ပါလို႔လဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဒီအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ တုိင္းၾကည့္မွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိဘူး’ဟု ေဝဖန္ သံမ်ား ၾကားရပါသည္။)
‘အထိမခံ အကဲဆတ္သည့္’ ျဖစ္ ရပ္တစ္ခုကို သတိရမိပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ ခင္မင္ေသာ အမ်ိဳး သမီးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူက လမ္းစဥ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ရသည္။ စာေတာ္ၿပီး လုပ္ ရည္ကိုင္ရည္ရွိသည္။ သြက္လက္ခ်က္ ခ်ာသည္။ စာအဖတ္အ႐ႈ အေလ့ အလာ အားေကာင္းသည္။ လူႀကီး မ်ားက တာဝန္ေပးလွ်င္ စနစ္တက် လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သည္။ ရာထူး အဆင့္ တိုး၍တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရဖို႔ အလားအလာရွိေနသည္။ ထိုစဥ္မွာ ပင္ တစ္ေန႔တြင္ အထက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သူကို ေခၚေတြ႕ၿပီး အလုပ္မွ ႏုတ္ ထြက္ခိုင္းပါေတာ့သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ သည္ကို ႐ုတ္တရက္ႀကံဳလိုက္ရသည့္ အတြက္ သူအံ့ၾသသြားသည္။ သူသိ လိုက္ရသည္က အစိုးရႏွင့္ တစ္ဖက္ စီျဖစ္ၿပီး ယခုျပည္ပသို႔ ေရာက္ေန ေသာ ခပ္ႀကီးႀကီးပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ၏သားႏွင့္ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲတစ္ ေယာက္က ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုပါ ‘တစ္ႏြယ္ ငင္တစ္စင္ပါ’အေရးယူျခင္းျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းပါ။ သူ႔ခမ်ာ သူအလြန္ စိတ္ဝင္စားေသာအလုပ္ကို ႏွေျမာ စြာ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။ သူ႔အေၾကာင္းၾကားရေတာ့ အီစြပ္ပံု ျပင္ထဲက ‘ဝံပုေလြႏွင့္ သိုးငယ္လို’ ‘နင္မဟုတ္ရင္ နင့္အေမျဖစ္မယ္’ဟု အျပစ္ရွာပံုကို သတိရမိပါသည္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းအၿပီး လမ္းစဥ္ပါတီဖ်က္သိမ္းၿပီးေနာက္ ပါတီဝန္ထမ္းမ်ား ပင္စင္ယူရသည္။ အျခားဌာနမ်ားမွာ အလုပ္ျပန္ရသူ မ်ားလည္းရွိသည္။ အလုပ္ ျပန္မရဘဲ ပင္စင္ယူလိုက္ရေသာ တပည့္တစ္ ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရာ ‘အေရးအခင္း တုန္းက ဆႏၵျပတဲ့သူေတြက်ေတာ့ အလုပ္မျဖဳတ္ဘူး။ ဆႏၵမျပဘဲ ၿငိမ္ ၿငိမ္ေနတဲ့ ကြၽန္မတို႔ပါတီဝန္ထမ္း ေတြက်ေတာ့ အလုပ္ျဖဳတ္တယ္‘ဟု မေက်မနပ္ေျပာသည္။ သူ႔စကားကို နားေထာင္ရင္း အလုပ္မထြက္ခ်င္ဘဲ ထြက္လိုက္ရေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြ၏မ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲ ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
ေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)
