တစ္ေန႔ေသာအခါ ေလာက ပါလ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါး သည္ ဒိဗၺစကၡဳ ပိုင္ရွင္ နတ္မ်က္စိအား ေခၚယူ၍ တာဝန္ သစ္တစ္ရပ္ ေပးအပ္ေလသည္။ နတ္မင္းႀကီးက စတင္၍…
” ေဘာ ေဒဝပုတၱ…အို..အခ်င္းနတ္သား” ဟု အာလုတ္သံ ျပဳလိုက္သည္။ “နာခံ မွတ္သားလ်က္ပါ ေဒဝ ရာဇာ”
” ငါ့အထံကို ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ E-mail အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု အစံုစံုေတြ ထဲမယ္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္း အမ်ား ဆံုး ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ ေငြၿမိဳ႕ေတာ္ ပလက္ တီနမ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္က..”
” ၫႊန္းလွ မႊမ္းလွေခ်လား ၾကည္ညိဳ႐ုိေသ အပ္ပါေသာ ေဒဝ ရာဇာ။ အကြၽႏု္ပ္ နတ္မ်က္စိက ရန္ကုန္အေၾကာင္း ေခ်းခါးအူမ မက်န္ေအာင္ ေနာေက်ေအာင္ သိ သူပါ။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ (မ်က္ႏွာသနပ္ခါး၊ ေပါင္ေသးစီး ေၾကာင္းနဲ႔ အပ်ိဳမ) လို အေပၚယံ ေရႊ မႈန္႔ႀကဲ၊ အတြင္းေနာက္ေခ်းခံ ဆို တာလို” ဟု နတ္မ်က္စိက စကားျဖတ္ ေျပာျခင္းကို ေဒဝရာဇာသည္ လြန္ စြာ ကြၽဲၿမီးတိုေတာ္မူေလ၏။
” ဟဲ့ နတ္မ်က္စိ။ ဘယ္လိုမဆို ရန္ကုန္ဆိုတာ ေလးဆူးဓာတ္ပံု ျမတ္ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး စံပယ္ ေတာ္မူရာ ဘူမိနက္သန္ ေအာင္ေျမ အရပ္လကြ။ ရန္ကုန္ကို ဂုဏ္တင္ခ်ီး ေျမႇာက္ၿပီး ေျပာပါ။ ႏွိမ့္ခ်ေဝဖန္ျခင္း မျပဳရဘူးလကြ”
နတ္မ်က္စိကလည္း အာဏာဖီ ဆန္လိုျခင္း မရွိသည့္တိုင္ အမွန္ တရားျမတ္ႏိုးသူပီပီ သူခံယူရာကို စြတ္တင္ေတာ့၏။
“No pleasure is comparable to the standing upon the vantage ground of truth” ဟု တံေတြးတဖြားဖြား ထြက္ ေအာင္ ဘိုလိုမႈတ္သည္။ ေဒဝရာဇာ သည္ တံေတြးမစင္ေအာင္ ေနာက္သို႔ ခုန္၍ ဆုတ္လိုက္ၿပီးမွ..
“ဟဲ့ အ႐ူး။ ငါ့ကို ဘာမွတ္လို႔ တုံး။ ငါ့ကို ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ုိး ေအာက္ေမ႔လို႔လား။ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ ဓာတ္ ရွင္သန္ထက္ျမက္တဲ့ ငါ့ေရွ႕မွာ ဘိုလိုမမႈတ္နဲ႔။ ျမန္မာလို ေျပာစမ္း။ ျမန္မာစကားေတြထဲမွာ ဘိုအလံုး ေတြလည္း ညႇပ္မေျပာနဲ႔” ဟု ေဟာက္ ေလသည္။
” ျမန္မာ ဘာသာစကားအားျဖင့္ တင္ေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ (သစၥာတရား၏ ေအာင္ေျမေပၚတြင္ ရပ္တည္ျခင္းမွ ရရွိေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမႈသည္ အႏႈိင္းမဲ့ ပါဘိ တကား) လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ေၾကာင္းပါ”
” တယ္႐ႈပ္တဲ့စကားပဲ။ သမၼာ ဒိ႒ိအယူမွန္တာဟာ အေကာင္းဆံုး ပီတိ..ပဲလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးရဲ႕ သားနဲ႔။ ျပာလဲ့မွာ ဇာခ်ဲ႕ေနေသး။ အဲဒီစကားကို ဘယ္စာအုပ္ထဲက မွတ္ထားတာလဲ”
ဖရန္စစ္ေဘကန္ Francis Bacom ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆး ထဲကတစ္ပုဒ္ပါ”
“ဟဲ့အ႐ူး။ နင္လည္း ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ုိးပဲ။ ကိုင္း..ကိုင္း… ရန္ကုန္ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ အျမန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း”
နတ္မ်က္စိသည္ သူၾကည့္ထား သမွ် ျမင္ထားသမွ်ေတြထဲမွ ေလွ်ာက္ တင္သင့္ေသာအေၾကာင္း အရာ တစ္ခုကို ဦးစြာပထမ ေလွ်ာက္ တင္ လိုက္သည္။
” ရန္ကုန္ ဘက္စ္ကား ေလာက မွာ Reform လုပ္ေနပါၿပီ အရွင္ ေဒဝရာဇာ။ ရန္ကုန္က YBS ဘတ္စ္ ကားေတြမွာ ေငြေကာက္တဲ့ စပယ္ ယာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကားခ ပိုက္ဆံထည့္တဲ့ သံပံုးေတြပဲ ထားရွိ ပါေတာ့တယ္။ ဒ႐ုိင္ဘာက ကား ေမာင္းတဲ့ အလုပ္အျပင္ ခရီးသည္ ေတြကို ကားခပိုက္ဆံ ပံုးထဲကို ေသ ခ်ာထည့္ဖို႕ ကားေမာင္း ရင္းႏိႈး ေဆာ္ေနရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အေခ်ာင္ သမား စိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ ခရီးသည္ေတြ ကလည္း ပံုးထဲကို ကားခမထည့္ဘဲ ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ေမာင္ဘ ေမာင္ စတိုင္နဲ႔ ကားခိုးစီးေနၾကပါ တယ္..”
ေဒဝရာဇာသည္ နတ္မ်က္စိ တင္ေလွ်ာက္သမွ်ကို နားေထာင္ရင္း ေခါင္းပူေခါင္းယား ျဖစ္လာသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္.. မကုိဋ္ႀကီး ေဆာင္း ထားသျဖင့္ သူ႕ခမ်ာ ေခါင္းကုတ္၍ မရႏိုင္ဘဲ က်ိတ္မွိတ္ သည္းခံေနရ ေလသည္။ သူသည္ ဘက္စ္ကားခ မေပးဘဲ ကားခိုးစီးသူမ်ား ေပၚေပါက္ လာျခင္းကို ဘဝင္မက်လွေပ။
“ကိုင္း.. ဒီကိစၥက လ်စ္လ်ဴ ႐ႈလို႔ မျဖစ္ေပဘူး။ ကားခမေပးဘဲ စီးတဲ့လူမ်ားလာရင္ ကားပိုင္ရွင္ ေတြေကာ၊ ဝင္ေငြနည္းသြားတဲ့ ဒ႐ုိင္ဘာ ၊ စပယ္ယာေတြ ေကာ ပူညံပူညံ လုပ္လာၾကလိမ့္မယ္။ ပူပူ ဆူဆူမျဖစ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ သည္ေတာ့.. အခ်င္းနတ္မ်က္စိ..ကားခမေပးဘဲ ခိုးစီးတဲ့ အခြင့္အေရး သမားေတြကို နတ္ပရိယာယ္သံုးၿပီး စာရင္းသြားေကာက္ေခ်စမ္း”
သို႔တၿပီးကား… ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဒိဗၺစကၡဳ(ဝါ) နတ္ မ်က္စိသည္ ဂဒၶဗၺတို႔၏ တန္ခိုးျဖင့္ အသြင္ယူကာ Yangon Bus Service သို႔မဟုတ္ YBS ေလာက ရွိရာ မဟာရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲသို႔ ဘြားခနဲ ေရာက္သြားေလသည္။
နတ္မ်က္စိသည္ ႐ုံးဝန္ထမ္း တစ္ဦး၏ အသြင္ျဖင့္ ဝိုင္ဘီအက္စ္ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ရပ္္ေနလိုက္သည္။ ေပါက္ေဖာ္တို႔၏ ႏိုင္ငံမွ ဝယ္ယူ တင္ သြင္းလာေသာ ဝိုင္ဘီအက္စ္ အမွတ္ တံဆိပ္ပါ ကားဝါဝါႀကီး တစ္စင္း ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ခရီးသည္ ေတြက ယခင္ေခတ္မ်ား ကာလမ်ား ကအတိုင္း သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ တိုးေဝွ႔တတ္ၾကသည္။ ေယာက်္ားက လည္း အမ်ိဳးသမီးကို မညႇာ။ အမ်ိဳး သမီးကလည္း သံဃာေတာ္ကို ဦးစား မေပး။ ေရွးႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေလာက္ ကလို ဝ႐ုန္းသုန္းကား ကိုယ္အမူ အရာ ၾကမ္းတမ္းေနၾကဆဲ..။ ” ငါ ေရွ႕ကေရာက္ဖို႔ အဓိက” စိတ္ထားမ်ိဳး စြဲကပ္ဆဲ။
“ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဗ်။ ေခတ္ ကေျပာင္းေနၿပီ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသ မွေပါ့ဗ်ာ။ သိပ္မတိုးပါနဲ႔” ဟု လူပိန္ ကေလးတစ္ေယာက္က ေအာ္သည္။
” ငါက ႏိုင္ငံႀကီးသား မဟုတ္ ဘူး။ ႏိုင္ငံေလးသားကြ။ ဗမာနည္း ဗမာ့ဟန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြက္ သြက္လက္လက္ပဲ” ဟုဆိုကာ လူႀကီး တစ္ေယာက္က အတင္း တိုးတက္ ရင္း အသြင္ယူထားေသာ နတ္မ်က္စိ ရင္ဝကို တံေတာင္ျဖင့္ တြတ္သည္။ နတ္မ်က္စိမွာ သည္းခံေနရ၏။ ငါ့ေနရာမွာ.. စိတ္တိုတတ္တဲ့ လူ ဆိုရင္ လူဝႀကီးနဲ႔ တစ္ခ်ီ တစ္ေမာင္း ႏႊဲရမွာ အေသအခ်ာပဲ။
နတ္မ်က္စိလည္း သူ၏ေဘး ဘယ္ညာမွ က်ား/မ ခရီးသည္မ်ား၏ တိုးတိုက္တြန္းဖိမႈျဖင့္ ဘက္စ္ကား ေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ေနာက္က ေန မတရားတြန္းေနသျဖင့္ ပိုက္ဆံပံုး ထဲသို႔ ကားခမထည့္အားေတာ့။ အိမ္း …ေဒဝစကၡဳ နတ္သားစင္စစ္ ဧကန္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ အခုေတာ့ငါ့မွာ ဘက္စ္ကားခိုးစီးတဲ့ အေခ်ာင္ သမား လူ႕ဗာလ အမိုက္ေကာင္ ျဖစ္ ပါေပါ့လား။ ကားေပၚေရာက္ျပန္ေတာ့ လည္း ကုလားမ ဝဝႀကီးတစ္ေယာက္ က ရင္ဘတ္ႀကီးျဖင့္ တြန္းဖိလိုက္ရာ နတ္မ်က္စိခမ်ာ ဘက္စ္ကားေနာက္ ပိုင္းသို႔ ေလွ်ာခနဲ ေရြ႕သြားရျပန္ ေလ ၏။ ခံုလြတ္တစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္ဖို႔ ဟန္အျပင္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳး သမီးကို ဦးစားေပးရန္ မထိုင္ဘဲ ေနလိုက္စဥ္ ေစာေစာက လူဝႀကီးက ထိုထိုင္ခံုလြတ္မွာ အတင္းဝင္ထိုင္ သည္။
” ေဟ့လူ… ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ သည္ကို ဦးစားေပးပါဗ်။ ဝိုင္ဘီ အက္စ္လို ကားေကာင္းကားသန္႔ စီးၿပီး အ႐ုိင္းအစိုင္းလို တစ္ကိုယ္ ေကာင္း မဆန္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ ေအာက္ တန္းမက်စမ္းပါနဲ႔”
လူဝႀကီးသည္ ” ဘာေျပာ တယ္ကြ”ဟုေအာ္ရင္း သူ႕ကိုလူၾကား ထဲ အၿမီးလွန္ခ်ိဳးသူအား စူစြာစြာ မိုက္ကန္းကန္း ေမာ့ၾကည့္သည္။ အသံရွင္ကို မေတြ႔ရ။ သူ႕ေဘးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း။
နတ္မ်က္စိကား…ဣဒၶိပါဒ္တန္ခိုးျဖင့္ ကားေခါင္မိုးမွ ေဖာက္ ထြက္ကာ နတ္ျပည္သို႔ ပ်ံတက္သြား ေလၿပီ။
ၾကဴးႏွစ္
