တစ္ရက္ ေစာဘရန္ၿငိမ္း ဟာ ‘စာေဟာင္းေတာ’ ထဲ ၾကမ္းပိုးလုပ္တုန္း စိတ္ ဝင္စားစရာ စာအုပ္ ေဟာင္းေလးတစ္အုပ္ ေတြ႕မိတယ္။ ေစာဘရန္ ၿငိမ္း ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ဝယ္ယူစုေဆာင္းထား သလဲဆိုတာေတာင္ မမွတ္ မိေတာ့ဘူး။ စိတ္အထင္ေျပာရရင္ ေစာဘရန္ၿငိမ္း မႏၲေလးညေစ်း တန္းစဖြင့္စဥ္က ညေစ်းမွာ စာအုပ္ အေဟာင္း ေရာင္းဖူးတယ္။ အဲဒီ တုန္းက က်န္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ မွာေပါ့။
စာအုပ္ကျပဇာတ္စာအုပ္ေလး ပါ။ စာအုပ္အမည္က ‘သူခိုးေပတ’ ျပဇာတ္တဲ့။ ထုတ္တဲ့ခုႏွစ္က (၁၂၅၉- ဝါဆိုလ)လို႔ ပါသဗ်။ အဲ၊ စာေရးသူရဲ႕ ကေလာင္အမည္ က ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေပးေလ့ေပးထရွိ တဲ့ ကေလာင္အမည္မ်ိဳး။ ‘ဇြန္ခ’တဲ့။ ဒီဇြန္ခအမည္ကို ႀကိဳက္ၿပီး ေစာဘရန္ၿငိမ္းေတာင္ ‘ဂြၽန္ခ’နာမည္ နဲ႔ ကေလာင္ထပ္ခြဲရရင္ ေကာင္းမ လားစဥ္းစားမိတယ္။ အင္း … ‘ဂြၽန္ခ’။ မိုက္တယ္ေနာ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဇြန္ခ ကိုေစာဘရန္ၿငိမ္း လိုက္ရွာရာ၊ အဲဒီစာအုပ္နိဒါန္းမွာ ….
“ယခုခ်ီ၊ ႐ႈမည္ေမတၱာဓာတ္ ေတြႏွင့္၊ သင့္ျမတ္စြာ ဖြဲ႕အကံုးတြင္မွ၊ တြဲလံုးကို ကြန္ခ်ာေႏွာင္လို႔၊ ဇြန္ဝါ ေခါင္ ေပ်ာ္လႈံသည့္ (ခ) မွာျဖင့္ မာန္မဖီ ခႏၲီစငယ္ေၾကာင့္၊ ေအးျမပါ ေၾကာင္း”
ဒါနဲ႔ဇြန္ခကို ပိုေသခ်ာေအာင္ ထပ္ရွာေတာ့ ဒီလို … ဒီလို။
“ပုစြန္ေတာင္ဟု၊ လြန္ေအာင္ ယွဥ္လွ၊ မလပ္အေျခ၊ နတ္ရေဝကဲ့သို႔၊ တပ္ေဒသက၊ ‘ေမာင္ခ’တြင္မည္၊ ကြၽႏ္ုပ္သည္သာလွ်င္”လို႔ ေတြ႕မွ စြန္ခဆိုတာ နာမည္ႀကီး ျပဇာတ္ေရး ဆရာႀကီး ‘ပုစြန္ေတာင္ဆရာခ’မွန္း သိရေတာ့တယ္။
ဒီလို ဇြန္ခကို ပုစြန္ေတာင္ဆရာ ခမွန္း သိလိုက္ရေတာ့၊ ေစာဘရန္ ၿငိမ္း ဇြန္ခရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ‘အဘု’ကို သြားသတိရပါတယ္။ မသိတဲ့လူ ေတြကေတာ့ ေစာဘရန္ၿငိမ္းကို အျပစ္တင္ေစာၾကေတာ့မယ္။ “မင္း ႏွယ္ကြယ္ ဇြန္ခကို ပုစြန္ေတာင္ ဆရာခမွန္း သိတာနဲ႔ အဘုကို သတိ ရတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မွမွန္ေသးရဲ႕ လား”လို႔ ထင္ခ်င္ထင္ၾကမယ္ေပါ့။
အမွန္ေတာ့ ေစာဘရန္ၿငိမ္း အဘုကို သေဘာက်တာ။ အဘုက ႐ိုး႐ိုးအဘုမဟုတ္။ ပုဂံအဘု၊ သို႔မ ဟုတ္ စေလငေခြးရဲ႕ခ်စ္ေသာ အဘု၊ ဒီစေလေခြးျပဇာတ္မွာ ငေခြးက ေလွထိုးသား။ ဆင္းရဲသား။ အဘုက ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုထဲက။ ဂုဏ္ရည္ မတူဘူးေပါ့။ အဘုကလည္း အေန အထုိင္မတတ္။ ဒီေတာ့ အေနအထိုင္ မတတ္တဲ့ အဘု (ဇာတ္ေကာင္) အတြက္ ဆရာခ ဆီေလ်ာ္တဲ့ေတး သြားကို ႀကံစည္ရေတာ့တာေပါ့။ အေမွ်ာ္စိုက္ ေတးထပ္ေတြကလည္း ေရးစပ္လွၾကၿပီေပါ့။ ေဒြးခ်ိဳးေလးက လည္း ေရွး႐ိုးက်လြန္းသေပါ့။ သျဖန္ ပုလဲ အသံခြၽဲလြန္းေတာ့ ဆရာခ မႀကိဳက္။ ဒီေတာ့မွ ဆတ္ေကာ့ လက္ေကာ့ ၾကြရြေတဲ့ အဘုေလး အတြက္ ‘ရင္းမာပင္ႏြယ္သာကီ ျပဇာတ္’ကို ဆရာခ ေရးစပ္ေတာ့ တာကိုး။
ကိုင္း အေၾကြအရြမွာ ‘အဘု ေလးရယ္တဲ့ ယွဥ္ကာၿပိဳင္’ ရေအာင္ ယင္းမာပင္ကို ျမည္းးစမ္းၾကည့္ၾကပါ စို႔။
ရင္းမာပင္
အသဲခ်မ္းခဲ့ ခ်င္းလာေအာင္ ငနဲဖမ္းတဲ့ ရင္းမာပင္ေတာ္
ေပြၿငိေဇာဖြဲ႕ျပင္းစြာပင္၊ ‘ေကနိေကာ’ရဲ႕ ရင္းမာပင္ေတာ္
သက္သက္ဆြဲလို႔ ျပင္းစြာရႊင္၊ ပက္လက္လဲတဲ့ ယင္းမာပင္ေတာ္
ဦးလံႈခ်ရဲ႕ ေျဖတင္းပါ၊ ဒူးတုန္ရတဲ့ ေရႊရင္းမာေတာ္။
ေလာလည္နဲႏွင့္ ေပြခင္းျဖာ၊ ေဘာ္လီၿပဲတဲ့ ေရႊရင္းမာ။
အေတာ္ရြ႕ံရဲ႕ ေလညင္းစြာ၊ မေအာ္ဝံ့တဲ့ ေရႊယင္းမာ၊
အေၾကာတြန္႔ခဲ့ ေသခင္းျပာ၊ မေျပာဝံ့တဲ့ ေရႊရင္းမာ။
အတင္းရဲလြန္းရဲ႕ ေျခဆင္းကာ၊ မျငင္းဝံ့တဲ့ ေရႊရင္းမာ။
ဆက္ဖတ္ရရင္ ‘အမယ္မင္း ‘လို႔ သာ၊ ေစာဘရန္ၿငိမ္း ေအာ္လိုက္ မိမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ ဖတ္ ရေတာ့ လက္ဖ်ားေတြေအးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ‘ဂႏၳဝင္အရႊင္’ေတြက ေစာဘရန္ၿငိမ္းတုိ႔ ငယ္စဥ္က ‘စာဖတ္ခ်င္ေအာင္’၊ ‘စာဖတ္က်င့္ရ ေအာင္’ကူညီခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဝန္ခံရလွ်င္ ပုစြန္ေတာင္ ဆရာခရဲ႕ ေက်းဇူးက အလြန္ႀကီးမားခဲ့တာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။
အေျခအေနေပးရင္ ‘အဘုဖတ္ ဖို႔ကဗ်ာ -၂’ကို ဆက္လက္ေရးခ်င္ ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။
ေစာဘရန္ၿငိမ္း
