အိမ္ ေပၚထပ္ အဝတ္အစား ထည့္တဲ့ ဘီ႐ိုႀကီးႏွစ္လံုးေပၚမွာ အေဖ့စာအုပ္ပံုႀကီး ရွိပါတယ္။ နယ္မွာဆိုေတာ့ ကားလမ္းမနံေဘးက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အေပၚထပ္ေတြရဲ႕ အက်င့္အတိုင္း ဖုန္ေတြကေတာ့ တက္ေနတတ္၊ အၿမဲရွိေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို ဖုန္ေတြတက္ေနတဲ့ ၾကားက ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ့ အားလပ္ရက္ေတြ အိမ္ထဲ ဘာ မွလုပ္စရာမရွိဘူးဆို သြပ္နဲ႔နီးတဲ့ အိမ္ေပၚထပ္ ပူေလာင္ေလာင္မွာ ေခြၽးတလံုးလံုးနဲ႔ စာအုပ္ပံုတက္ဖြေနတတ္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ စာအုပ္ပံုႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ မဝင္စား၊ ဖုန္တက္ခံ သိမ္းထားတဲ့ အေဖ့ကို အၿမဲအျပစ္ေျပာတတ္ေပ မယ့္ တစ္ခါမွေတာ့ ဖုန္အထပ္ထပ္တက္ေနတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ဘဲ အေပၚထပ္ တံျမက္စီးလွည္းတ့ဲ အခါတိုင္း စီစီရီရီျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးထားေလ့ရွိပါတယ္။
စာအုပ္အသစ္လည္း ထပ္မတင္ေတာ့သလို ရွိၿပီးသား စာအုပ္ေခါင္းစီးေတြကိုလည္း အလြတ္ရေန သေလာက္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးထဲ ငွားေနက် ရီေမာင္ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ေသးေသးေလးက ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ကုန္သေလာက္ရွိသြားတ့ဲအခါ အိမ္အေပၚထပ္ဘီ႐ိုေပၚက စာအုပ္ေတြထဲ ကေလးဖတ္လို႔ရတဲ့ ကာတြန္း ပံုေတြ ႐ုပ္ပံုေတြပါတာ ရွာဖတ္ရ ေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက နယ္မွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြ အေတာ္အသင့္ရွိေနေသးေပမယ့္ အိမ္နဲ႔ နီးတဲ့အငွားဆိုင္ကလူေတြ တျခား တစ္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းသြား၊ ကိုယ္လည္း ေနာက္အငွားဆိုင္တစ္ဆိုင္မငွား ျဖစ္ေသးခင္စပ္ၾကားမွာ အိမ္အေပၚထပ္ စာအုပ္ပံုဟာ ဝါးေပါင္းကြပ္တဲ့ကာ လမွာ အာဟာရေတြ ေပးခ့ဲဖူးတာ ေပါ့။ ကေလးဘဝ ဖတ္စရာဆိုလို႔ အေဖ့စာအုပ္ပံုထဲ တင္ေအာင္နီရဲ႕ ကိုျပာေလာင္ ကာတြန္းေတြ၊ စံေ႐ႊျမင့္ တစ္မတ္တန္စာအုပ္၊တစ္က်ပ္တန္စာအုပ္ေတြထဲ အေဖစုထားသမွ် ကေလးဖတ္လို႔ရသမွ် စာအုပ္အကုန္ ဆြဲထုတ္၊ အိမ္ေပၚထပ္ ပူေလာင္ေလာင္မွာ ေခြၽးထုတ္ဖတ္ေနျဖစ္ေတာ့တာ၊ နယ္က ကေလးအတြက္ အခုေခတ္ေႏြရာသီ သင္တန္းလိုပဲ။
ေနာက္အ႐ြယ္နည္းနည္း ႀကီးလာတဲ့အခါ၊ ၿမိဳ႕ထဲက စာအုပ္ဆိုင္တကာလွည့္ၿပီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္ျဖစ္လာေတာ့ တာပဲ။ အဲဒီထဲကမွ စာအုပ္လည္း ပိုစံု၊ အသစ္မွန္သမွ်လည္း အကုန္တင္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ကို ပိုေ႐ြးခ်ယ္ျဖစ္ အၿမဲငွားဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ တုန္းကေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ လစဥ္ပံုမွန္ထြက္ေနက် ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေတြက အခုထက္ပိုစံု အခုထက္ အေရအတြက္မ်ားၿပီး အပတ္စဥ္ လစဥ္ဝယ္ဖတ္ရတဲ့ ေ႐ႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း တို႔အျပင္ လံုးခ်င္းကာတြန္းရုပ္ျပေတြဆိုတာ မ်ားလြန္းလို႔ ထြက္တဲ့ စာအုပ္မွန္သမွ် ကုန္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ မနည္းအခ်ိန္လုေနရပါ ေသးတယ္။ လတိုင္းလတိုင္း အသစ္ထြက္တဲ့ရက္ေတြဆို အလ်ဥ္မီေအာင္ တစ္ရက္ကို ႏွစ္အုပ္သံုးအုပ္တစ္ခါ တည္း ငွားဖတ္ရေလ့ရွိၿပီး အသစ္ထြက္လာတဲ့ စာအုပ္ကို ပထမဦးဆံုး ရသြားတဲ့သူဟာ ကေလးဘဝေတြ တုန္းကေတာ့ ဆရာပါပဲ။ ကိုယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြပါတဲ့ စာအုပ္ဆိုရင္ အသစ္ထြက္ထြက္ခ်င္း ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖတ္လို႔ၿပီးသြားမွာကိုေတာင္ ႏွေျမာလြန္းလို႔ တယုတယ ပြတ္သပ္ လို႔ ေပ်ာ္ဖူးၾကည္ေမြ႕ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။ စာအုပ္ကို ဂ႐ုစိုက္ကိုင္လို႔၊ သီး သန႔္ေနရာ တစ္ေနရာရွာလို႔ ဇိမ္ယူ ၿပီးဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဇာတ္ေကာင္ဟီး႐ိုးေတြပါပဲ။
တစ္ခါတစ္ခါ ရန္ကုန္ကို အလည္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ဦးေလး အိမ္ အေပၚထပ္မွာ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ စာအုပ္အစံုရွိတယ္။ ပံုျပင္စာအုပ္၊ ေ႐ႊေသြး၊ ေတဇတစ္ႏွစ္စာေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေတြကအစ အစဥ္လိုက္ရွိတဲ့အျပင္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေတြ ဆိုတာကလည္း မနည္းမေနာပဲ။ ရန္ကုန္အလည္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္ အျပင္ထြက္မလည္ျဖစ္ဘဲ ဦးေလး အိမ္အေပၚထပ္ စာအုပ္ပံုၾကားမွာပဲ ေနျဖစ္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ဦးေလး တိုက္ခန္းက အေပၚေအာက္ ႏွစ္ခန္း တြဲမွာ အေပၚထပ္က အိပ္ခန္းေတြနဲ႔ ဘုရားခန္းပဲရွိၿပီး လူလည္း ညအိပ္ ခ်ိန္မွလြဲ သိပ္မေနေတာ့ ကေလးေတြ အဖို႔ တစ္ေနကုန္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္စိတ္ႀကိဳက္ေနလို႔ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သံုးေလးငါးရက္ တိုက္ေအာက္မဆင္းျဖစ္ဘဲ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ စာထိုင္ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြမွာ ဝမ္းကြဲအစ္ကိုေတြကလည္း တကယ့္စာဖတ္ဝါသနာအိုးေတြ။ သီခ်င္းေခြ မလြတ္တမ္းနားေထာင္မယ္၊ တစ္ခ်ိန္လံုးစာဖတ္မယ္ဆိုတာ ပါပဲ။ တိုက္ခန္းေပၚမွာပဲ ေဆာ့လို႔ရ တဲ့ကစားစရာ မ်ိဳးစံုနဲ႔ေဆာ့မယ္၊။ အျပင္ ကစားကြင္းဆိုတာမ်ိဳးက အဲဒီကာလေတြလြန္မွ အေတာ္အတန္ေနာက္က် မွသာ ေပၚလာတာေတြေပါ့။
အထက္တန္းေက်ာင္းသား အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္ ဝတၳဳေတြကို ၿငီးေငြ႕လာ ႐ိုးလာတ့ဲ အခါ ဘာစာအုပ္ေတြ ထပ္ဖတ္ရ မလဲဆိုတာ အႀကီးဆံုးျပႆနာျဖစ္ လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာက လည္း အေဆာက္အအံုနဲ႔ေထာင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကလြဲရင္ စာဖတ္ ခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ ဘာမွ အသံုး မဝင္ပါဘူး။ စာၾကည့္တိုက္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနေပမယ့္ စာၾကည့္ တိုက္မွဴးလည္း သီးသန္႔မရွိပါဘူး။ နယ္က အငွားဆိုင္ေတြကို ေရာက္လာသမွ်စာအုပ္ဆိုတာေတြကလည္း လစဥ္ထုတ္အေပ်ာ္ဖတ္ဆိုတာေတြ ခ်ည္း မ်ားပါတယ္။ ႐ုပ္ျပ၊ မဂၢဇင္း၊ လံုးခ်င္းဝတÄဳေတြပဲရွိပါတယ္။ တန္ ဖိုးထားဝယ္သိမ္းထားလို႔ရေအာင္ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ဝတၳဳေတြ စာအုပ္ ေတြဆိုတာမ်ိဳးက နယ္က အငွားဆိုင္မွာ မတင္တတ္လို႔ အိမ္ေတြမွာ ဝယ္သိမ္းထားဖူးသူေတြဆီကသာ ေအာက္က်ိဳ႕ငွားဖတ္ရတာမ်ိဳးပါ။
စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ စာ ေကာင္းေပမြန္ေတြ ဖတ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းခြင့္ရတဲ့သူေတြ ဟာ အင္မတန္ကံေကာင္းခဲ့တာပဲလို႔ ေတာင္ ထင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကာလေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာေတာ့ စကား အရ အသာစီးယူစရာ ၾကြားဝါဖို႔ဆို တာမ်ိဳးေလာက္ေတာင္မွ ဖတ္ခြင္႔ မရဖူးခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ဘဝ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ခုႏွစ္ေတြပါပဲ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆိုတာမ်ိဳးကို နယ္မွာ ေတာ့ ထင္း႐ွဴးပင္ရိပ္ကို စဖတ္ၿပီး စြဲလမ္းခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရခဲ့ပါ ဘူး။ လစဥ္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပပါရွိ သေလာက္ ကဗ်ာနဲ႔ကဗ်ာအေၾကာင္း မ်ားသာ နယ္ကလူေတြစာဖတ္ဝါသနာပါသူေတြအတြက္ အားကိုး ဖတ္ရတဲ့ေၾကာင္းအရာနဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေတြပါပဲ။ ကိုယ္႐ူးရင္႐ူးသေလာက္နဲ႔ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြသာလွန္လို႔ ေရာင္စံုအလွဓာတ္ပံုမ်ားၾကား ကဗ်ာ စာသားမ်ားဟာ လူငယ္ဘဝထြက္ေပါက္ျဖစ္ခဲ့ရတာ အခုျပန္ေရးရင္ ျပန္လြမ္းေနမိပါေသးတယ္။ လြမ္း စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ႏိုလိႈင္း
