တစ္ေန႔ေသာအခါ လူ႕ ဘံုေလာက၏ အေရးကိစၥမ်ား၌ စိတ္ဝင္စား အာ႐ုံျပဳတတ္သည့္ ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးသည္ သူ၏လက္စြဲ ‘ နတ္ယံုေတာ္’ ကိုေခၚယူ၍ တာဝန္တစ္ရပ္ ေပးအပ္ျပန္ေလ သည္။ ” နတ္ယံုေတာ္” ဟူသည္ကား ဒိဗၺစကၡဳစြမ္းအားအျပင္ အျခား ေသာ ဣဒၶိပါဒ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုပါ ပိုင္ ဆိုင္ေသာ… နတ္မ်က္စိေပတည္း။တစ္ေန႔ေသာအခါ လူ႕ ဘံုေလာက၏ အေရးကိစၥမ်ား၌ စိတ္ဝင္စား အာ႐ုံျပဳတတ္သည့္ ေလာကပါလ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးသည္ သူ၏လက္စြဲ ‘ နတ္ယံုေတာ္’ ကိုေခၚယူ၍ တာဝန္တစ္ရပ္ ေပးအပ္ျပန္ေလ သည္။ ” နတ္ယံုေတာ္” ဟူသည္ကား ဒိဗၺစကၡဳစြမ္းအားအျပင္ အျခား ေသာ ဣဒၶိပါဒ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုပါ ပိုင္ ဆိုင္ေသာ… နတ္မ်က္စိေပတည္း။
“အို… အခ်င္း ဒိဗၺစကၡဳ။ အခ်င္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ခ်ည္း ဂရီး ဂရီး သြားေရာက္ေနရသျဖင့္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ေကာင္း ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မိ ေပလိမ့္မည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ အာ႐ုံ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ရေလေအာင္ ထူးထူးျခားျခား အာေရးဘီးယား ေဒသသို႔ ကြင္းဆင္းေလ့လာ ေခ်ဦး ေလာ့…”
“ဟိုက္… က်ားသားမိုႀကိဳး ေရအလြန္ရွားတဲ့ ဧရာမ လြင္တီး ေခါင္သဲကႏၲာရဆီ အကြၽန္႔အား ေစလႊတ္ျခင္းမွာ ရက္စက္ရာ မက် ေပဘူးလား မင္းႀကီးဖ်ာ့”ဟု နတ္ မ်က္စိက တီေကာင္ဆားပက္ျခင္း ခံရသည့္ အမူအရာမ်ဳိးျဖင့္ ေစာဒက တက္ေလသည္။ “အိုကြယ္… အေအးပိုင္း ေဒသသား တီးအီးေလာရင့္ (T.E. Lawrence) ဆိုတဲ့ ငနဲေတာင္ အာ ေရးဘီးယား သဲကႏၲာရမွာ အာရပ္ ေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ေအာ္ကိုမန္ တူရကီေတြကို ေတာ္လွန္တိုက္ခိုက္ ခဲ့ေသးတာပဲ။ စြမ္းေဆာင္မႈ ထက္ ျမက္လို႔ ေလာရင့္ဆိုတဲ့ငနဲဟာ (အာ ေရးဘီးယားရဲ႕ ေလာရင့္) ဆိုၿပီး သမိုင္းတြင္ခဲ့ေသးသမႈတ္လား။ ေလာရင့္ဆိုတဲ့ ကုလားျဖဴက သဲကႏၲာ ရထဲကို စြန္႔စားသြားေရာက္ ႏိုင္ေသး ရင္ (စူပါနတ္) တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ အခ်င္း ဒိဗၺစကၡဳဘာေၾကာင့္ မသြားႏိုင္ရမွာ တုံုး” နတ္မ်က္စိမွာ ေနာက္ထပ္ဆင္ ေျခတက္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရေတာ့ သျဖင့္ အထက္က အမိန္႔ကို ဦးလည္ မသုန္ထမ္းရြက္ရန္ “အမိန္႔ေတာ္ ျမတ္အတိုင္းပါဖ်ာ့”ဟု အာမဝႏၲာ ျပဳလိုက္ၿပီးေနာက္ လူ႔ဘံုေလာကသို႔ ခရီးထြက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔စိတ္က မေျဖာင့္။ စေနာင့္စနင္း ျဖစ္ေနရွာသည္။
“ဟူး… မင္းႀကီးက ငါ့ကို ေသတြင္းပို႔တာပဲ၊ ငါသြားရမယ့္ ေဒသဟာ အၿမဲတမ္း ျပႆနာျဖစ္ေန တဲ့ ေနရာ။ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ ေနတတ္ၾကတဲ့ သတၴႏၲရ ကပ္ဆိုက္ရာ နယ္ေျမ… ေအးေလ… အာ ေရးဘီးယားေဒသဆိုတာ အက်ယ္ ႀကီးပဲ။ စစ္တိုက္ေနၾကတဲ့ ေနရာရွိသ လို ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္တဲ့ေနရာ လည္း ရွိမွာပ…” သို႔ႏွင့္ပင္ နတ္မ်က္စိသည္ သဲကႏၲရေဒသကို ႐ႈစားေလ့လာၿပီး ေနာက္၊ ေသနတ္သံ ဗံုးသံ မၾကားရ ေသာေနရာ၊ မီးခိုးတလူလူ မထြက္ ေသာေနရာ။ လင္းတေတြ မဝဲေသာ ေနရာတစ္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္၍ ဆင္းသက္လိုက္ေလသည္။ “အံမယ္ေလး… ဘယ္ၾကည့္ ၾကည့္ သဲေတာင္၊ သဲကုန္း။ သဲလြင္ ျပင္ေတြခ်ည္း ပါကလားကြယ္…။ သို႔ေသာ္လည္း အာရပ္ေတြကေတာ့ သဲကႏၲာရကို ခ်စ္ၾကသတဲ့။ သဲကႏၲာ ရထဲမွာ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေရနံ သိုက္ေတြရွိၾကတယ္လို႔ သူတို႔က ယံုၾကည္သတဲ့”
နတ္မ်က္စိသည္ ကႏၲာရခရီး သည္ အသြင္ယူကာ ကုလားအုတ္တစ္ ေကာင္ကို စီး၍ ခရီးလွည့္လည္ေန ေလ၏။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုေဘး၌ အာရပ္ တစ္ေယာက္ တဲတစ္လံုးထိုး၍ ေန ထိုင္လ်က္ ရွိသည္ကို နတ္မ်က္စိ ျမင္ရသည္။ နတ္မ်က္စိႏွင့္ သူစီး လာေသာ ကုလားအုတ္တို႔ ကား… သာမေညာင္ည သတၱဝါ ျဖစ္ေသာ အာရပ္က မျမင္ႏိုင္ရွာေခ်။ မၾကာမီ ညအေမွာင္ က်ေရာက္လာၿပီ။ ညအေမွာင္ႏွင့္အတူ သဲကႏၲာရ ႏွင္းမုန္တိုင္းက တစ္ေဝါေဝါ ျမည္ ဟည္းတိုက္ခတ္လာရာ ႏွင္းမႈန္မ်ား သာမက သဲမႈန္မ်ားကပါ က်ဳိင္း ေကာင္အုပ္ႀကီးသဖြယ္ မင္းမူလ်က္ ရွိေတာ့သည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ နတ္မ်က္စိမွာ “စူပါနတ္” ပီပီ ကႏၲာရမုန္တိုင္းဒဏ္ ကို မခံစားရဘဲ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရေန သည္။ သူ၏ကုလားအုတ္မွာလည္း နတ္ဖန္ဆင္းထားေသာ ကုလားအုတ္ ျဖစ္ရာ မုန္တိုင္း ေလေျပေလညင္း အမွတ္ျဖင့္ သဲျပင္မွာ ဝပ္စင္းကာ ဇိမ္ခံလ်က္ ရွိေလသည္။ မၾကာမီ အာရပ္၏ တဲအနီးသို႔ လူမပါေသာ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ သည္ ခ်မ္းခိုက္ခိုက္တုန္ေသာ ဟန္ ပန္ျဖင့္ ေရာက္လာ၏။
“အို… တဲရွင္သခင္ႀကီး။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ အျပင္မွာ သဲမုန္တိုင္း ဒဏ္ကို ခါးဆီး၍ ခံေနရပါသည္။ အနည္းငယ္ သက္သာရာရေအာင္ ကြၽႏ္ုပ္၏ ဦးေခါင္းကို သခင္ႀကီး၏ တဲအတြင္းသို႔ သြင္းထားပါရေစ..” ဟု ကုလားအုတ္က အသနားခံေလ ၏။ “လုပ္ေပးရမွာေပါ့ကြယ္… အာရပ္နဲ႔ ကုလားအုတ္ဆိုတာ ဘုရား သခင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ ညီအစ္ကို ေတြပဲ” ဟု သေဘာေကာင္းေသာ အာရပ္ႀကီးက ၾကည္ျဖဴစြာ ခြင့္ျပဳ လိုက္သည္။ တစ္ခဏၾကာလွ်င္ ကုလား အုတ္က အာရပ္၏ ထဲအတြင္းသို႔ သူ ၏ ရွည္လ်ားေသာ လည္တိုင္ႀကီးကို တိုးသြင္းကာ..
“လည္ပင္းေတြ မတရားေအး စက္လာလို႔ တဲရွင္သခင္ႀကီး ခြင့္ျပဳ ပါဦးေနာ္” ဟု ေတာင္းဆိုသည္။ “ေရႊစိတ္ေတာ္ ႀကိဳက္သလိုပ ကြာ။ အာရပ္နဲ႔ ကုလားအုတ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြပဲ” ဟု အာရပ္ႀကီးက သေဘာတူ လိုက္ျပန္သည္။ နတ္မ်က္စိက “တယ္… ႏွလံုးလွတဲ့ အာရပ္ေပကိုး” ဟူ၍ စိတ္ထဲမွ ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိသည္။ မၾကာမီ ကုလားအုတ္သည္ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ သူ၏ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ကို တဲအတြင္းသို႔ အတင္းထိုးသြင္း လ်က္…
“အား…ခ်မ္းတယ္။ ခ်မ္း တယ္။ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တဲရွင္ သခင္ႀကီးေရ…အားလား လား ခ်မ္းလိုက္တာ” ဟု ညည္းေလသည္။ “ရပါတယ္…ရပါတယ္။ လုပ္ ပါ..လုပ္ပါ”ဟု ဆိုရင္း တဲရွင္အာ ရပ္ႀကီးသည္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ တဲ အတြင္း၌ ေနာက္ဆုတ္ကာ ေထာင့္ မွာကပ္ေနရေလ၏။ တဲအျပင္မွာ ေနာက္ေျခေထာက္အစံုႏွင့္ တင္ပါး သာ က်န္ေတာ့သည့္ ကုလားအုတ္ သည္ မာန္တက္လာသကဲ့သို႔ ႀကံဳးဝါး ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ ” ဘယ္သူေသေသ ငေတမာဖို႔ အဓိက၊ ကိုင္း… ငါလြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေနခြင့္ရေအာင္ နင္ ေဝးရာ သြားေပေတာ့ လဟ” ကုလားအုတ္က ကန္ထုတ္လိုက္ ရာ အာရပ္ႀကီးသည္ တဲအျပင္ ႏွင္း ေတာထဲသို႔ တလိမ့္ေခါက္ေကြး လြင့္ထြက္သြားရွာသည္။ နတ္မ်က္စိသည္ ကုလားအုတ္ ပါးဝလြန္းေသာ ကုလားအုတ္ကို မည္ သည့္နည္းႏွင့္မွ် သည္းညည္း မခံ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္လာေတာ့သည္။ “သားေရေပၚအိပ္ သားေရနား စားတဲ့ ေက်းဇူးကန္း တိရစၧာန္ယုတ္၊ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ဳိးခ်ဳိး အ႐ုိင္း ေကာင္…။ နင့္ကို မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္္ ဆံုးမရလိမ့္မ ဟဲ့” ဟု ႀကံဳးဝါးကာ၊ ေဂၚဇီလာအသြင္ ေျပာင္းလိုက္ေသာ နတ္မ်က္စိသည္ တဲအတြင္းမွာ ဇိမ္က်ေနေသာ ကု လားအုတ္ကို ဧရာမအၿမီးႀကီးျဖင့္ ႐ုိက္ထုတ္လိုက္ေလ၏။ ျပင္းထန္ေသာ ႐ုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကုလားအုတ္သည္ ေအာ္ပင္မေအာ္ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေလအဟုန္ထဲတြင္ ေျခ ကားရား လက္ကားရား လြင့္ပ်ံသြား ရာက ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ ေရျပင္တစ္ေနရာသို႔ “ဗြမ္း” ခနဲ ျမည္ ဟည္းက်ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလေတာ့သတည္း။
ၾကဴးႏွစ္
