လူဟာ ကဗ်ာ’ဆာ’တတ္တယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ကဗ်ာဆာတယ္ ဆိုတာ အျခား အာဟာရဆာပံုမ်ိဳးနဲ႔ လံုးဝမတူပါဘူး။ ကဗ်ာဆာခ်ိန္ ကဗ်ာ ေကာင္း ေလးတစ္ပုဒ္၊ စားသံုးလိုက္ ရေပမယ့္ အျခား အာဟာရနဲ႔မတူဘဲ ေမာက်န္ရစ္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ ပါတယ္။
ဟာ ကဗ်ာ’ဆာ’တတ္တယ္ ဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ကဗ်ာဆာတယ္ ဆိုတာ အျခား အာဟာရဆာပံုမ်ိဳးနဲ႔ လံုးဝမတူပါဘူး။ ကဗ်ာဆာခ်ိန္ ကဗ်ာ ေကာင္း ေလးတစ္ပုဒ္၊ စားသံုးလိုက္ ရေပမယ့္ အျခား အာဟာရနဲ႔မတူဘဲ ေမာက်န္ရစ္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ ပါတယ္။ အခုလည္း ‘ေမာေမာ’နဲ႔ ေျပာ မယ္။ ၈-၈-၂ဝ၁၇ ရက္ေန႔က လိုင္း ေပၚတက္လာတဲ့ မႏၲေလးသား လူငယ္ ကဗ်ာဆရာေလး ထြဏ္း ေသြးအိမ္ ေရးဖြဲတဲ့ ‘ေျမတူးစက္ ဝင္ လာေတာ့ တစ္လမ္းလံုး လန္႔ၾက တယ္ ‘ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာ ဆာသူ ကြၽန္ေတာ့္လို ‘အဆာေျပ’ သြားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။ ဟိုတစ္ ေန႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းစာေရး ဆရာ သိုက္ထြန္းသက္ရဲ႕ စာမ်က္ ႏွာမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိပါဘူး မႏၲေလးညမ်ားရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ခိုးဆိုးလု႐ိုက္နဲ႔ ၿပိဳင္ကား သရဲမ်ားလက္ထဲအသက္ပံုအပ္ထားရပါတယ္ အေမ (ညရွစ္နာရီေလာက္မွ အေရာင္း ဆိုင္က ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး အိမ္ျပန္ရတဲ့ ေျမးေလးအသံ)
ဆရာသိုက္ရဲ႕’မႏၲေလးည’ ဒီလို ထိတ္လန္႔စြာေတြနဲ႔ ဖတ္ရသလို လူငယ္ကဗ်ာဆရာေလး ထြဏ္းေသြး အိမ္ရဲ႕ ‘မႏၲေလးေန႔’ ကိုလည္း ေသြး ပ်က္မတတ္ ဒီလိုဖတ္ရတယ္။
ေျမတူးစက္ ဝင္လာေတာ့ တစ္လမ္းလံုး လန္႔ၾကတယ္
လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္က ကိုကံေကာင္းက စသိတာ သူေအာ္ဝင္လာတယ္ လမ္းထဲကိုေျမတူးစက္ႀကီး ဝင္လာၿပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေခြးေတြက ထိုးေဟာင္တယ္ ေျမတူးစက္ေပၚက သူေတြက မ်က္ႏွာမာတယ္ ဘာေမးေမး မေျဖဘူး။
ေျမတူးစက္ေပၚမွာ ဗီဒီယိုထဲမွာ ျမင္ဖူးတဲ့ အဝါေရာင္ ႀကိဳးေခြႀကီး ေတြ႕တယ္ အိမ္ေတြအသီးသီးက တံခါးေတြ ေျပးပိတ္ၾကတယ္ တခ်ိဳ႕လည္း ေအာ္ေနၿပီ
“သူခိုးခိုးတာမွ က်န္ေသးတယ္”တဲ့
“ဒါေၾကာင့္ ဂရန္ေထာက္ထား ငါမေျပာဘူးလား”
လမ္းထဲကသူေတြ ေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးကိုပဲ ေဟာက္တာ ေျမတူးစက္ကို ခဲနဲ႔မပစ္ရဲဘူး။
‘ အေၾကာ္ေတြမကုန္ဘဲ ေျပးခဲ့လို႔ အပ်ိဳႀကီးညည္းတယ္ ဆိုင္ေတြအေစာႀကီး ပိတ္ရလို႔ ကိုေပါက္လည္း ေဒါကန္တယ္ အခြၽန္းအေမကေတာ့ ေအာ္ေနေလရဲ႕ “အေသအခ်ာ ေမးၾကည့္ပါဦးဟဲ့ ေသခ်ာေမးၾကည့္ပါဦး” ဆိုၿပီး။
‘ အိမ္ေဘးက ပိုဆိုးတယ္ ငါတုိ႔လည္း အရင္ကထက္ ပိုေၾကာက္ရတာ အရင္ကထက္ ပိုေၾကာက္ရတာဆိုၿပီး ဒါလည္း ေျမတူးစက္ေပၚကသူေတြ မ်က္ႏွာမာဆဲ။
ကဗ်ာဆရာထြဏ္းေသြးအိမ္ ဟာ သူ႔ကဗ်ာ၊ ၿပိဳင္ကားတစ္စင္းရဲ႕ အရွိန္နဲ႔ ဒီလို’တင္’လာၿပီးမွ ေျမတူး စက္ေမာင္းသလို အရွိန္’ ခ်လိုက္ပံုက’
ရပ္ကြက္ဥကၠ႒လည္း ေရာက္ၿပီ ဓမၼာ႐ံုလူႀကီးေလးေစာလည္း ေရာက္ၿပီ တံခါးေတြလည္း ျပန္ဖြင့္လာၾကၿပီ အသံေတြ ပိုဆူညံလာၾကတယ္။’ ေျမတူးစက္ဟာ ဘာမွမလုပ္ဘူး ၇၂ လမ္းကေန ၇၃လမ္း ျဖတ္ေတာ့ ကမၻာပ်က္တာေပါ့ ေခတ္ကာလကလည္း ၾကည့္ဦးေလ အေစာႀကီး ေမွာင္ေမွာင္သြားတာ။ ဟုတ္။
ဒါကေတာ့ ‘ေျမတူးစက္ ဝင္လာေတာ့ တစ္လမ္းလံုး လန္႔ၾက တယ္’ဆိုတဲ့ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ ထြဏ္းေသြးအိမ္ရဲ႕ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစား မႈ ‘အလွစား’ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ လမ္းေရွာင္ၿပီး ဝင္လာတာလား။ ‘မွား’ဝင္လာတာလား မသိတဲ့ ေျမတူး စက္ႀကီး ၾကည့္ဦး။ အထိတ္တလန္႔ ကမၻာပ်က္တဲ့အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ထား တာပါ။ လမ္းေရွာင္ၿပီး ဝင္လာတာ လား။ မွားဝင္လာတာလား။ ႐ိုးသား တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြကေတာ့ ‘ေၾကာက္’တယ္။ ဘယ္ေလာက္အေၾကာက္ႀကီး သလဲဆိုရင္ ေျမတူးစက္ႀကီးလည္း ေၾကာက္တယ္။ ေျမတူးစက္ေမာင္း သူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမာႀကီးလည္း ေၾကာက္ တယ္။ ေျမတူးစက္ႀကီးေပၚက အဝါ ေရာင္ ႀကိဳးေခြႀကီး လည္းေၾကာက္ တယ္။ ေၾကာက္တာကိုလည္း အပစ္ မေျပာရက္ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာထဲက အတိုင္း ‘ေျမတူးစက္ႀကီးကို ခဲနဲ႔ပစ္ ၾကည့္ ပါလား’ ။ ဘယ္သူမွ မပစ္ၾကပါဘူး။ ေခတ္ကာလကလည္း အေစာ ႀကီး ေမွာင္ေမွာင္သြားတာ ဥစၥာ။
ကိုၿငိမ္း (မႏၲေလး)
