အေမွာင္ကို ထြန္းၫႇိထားတဲ့
ပိုးစုန္းၾကဴးအလင္းနဲ႔
သန္းေခါင္ယံ ညဥ့္နက္နက္ကို
ဝင္းလက္ဖို႔
မင္းႏႈတ္ခမ္း ပြင့္ခ်ပ္လႊာ
ခ်ိဳျမေလမလားၿမိဳ႕
အထီးက်န္မႈက ငါ့ရင္ခြင္ကို
နာနာက်င္က်င္စူးဝင္
ပံုျပင္ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းရမယ့္
ကေလးငယ္လို
အခ်စ္က သားေခ်ာ့ေတးလို
ႏွစ္သိမ့္ ေစသလား ၿမိဳ႕
ဘဝကို စကၠဴ႐ုပ္လို ခ်ိဳး
ေလာကဓံ မိုးသည္းသည္းထဲ
ရင္ေဝဒနာနဲ႔
လွမ္းမိတဲ့လမ္းက သင္ခန္းစာေတြနဲ႔
စုလို႔ပံုလို႔
ေလွာင္ေျပာင္ေန႐ံုနဲ႔
မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ ခရီး
မင္းေဆာင္းခ်င္တဲ့ သရဖူက
င့ါအသက္ကိုလား ၿမိဳ႕
ဆည္းဆာမရွိဘဲ
အလင္းစစ္စစ္ရဖို႔ မလြယ္ဘူး
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို
လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ကစလို႔
မင္းဧကရာဇ္မရွိတဲ့ နန္းေတာ္ဟာ
အဆံမရွိတဲ့ အေျမာက္
ဖုန္မႈန္႔ေတြ လႊမ္းေမာက္ေစတဲ့
အိမ္အိုလို
ရႊမ္းစိုမႈမရွိတဲ့ဥယ်ာဥ္မွာ ပန္းက
အဂၤါမစံုဘဲ ပြင့္ရတဲ့ၿမိဳ႕
ေႏြဥတုက ပူေလာင္မႈကို သရဖူေဆာင္း
မိုးဥတုက ရြာသြန္းမႈကို ဂီတသံေျပာင္း
ေဆာင္းဥတုဟာ ႏွင္းေငြ႕ကို
မေဟာင္းေစတဲ့ၿမိဳ႕
ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖူးတဲ့ လမ္းကေလးက ေျခာက္ေသြ႕
ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရႏိုင္တဲ့
ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ၿမိဳ႕ေလးေရ
ႏွင္းေငြ႕ေတြနဲ႔ ေအးခဲေနမလား
မိုးစက္ေတြနဲ႔ ခ်မ္းစိမ့္ေနမလား
ေႏြဥၾသေတးနဲ႔ လြမ္းဖြဲ႕ေနမလား
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့တဲ့ လမ္းက
မေျဖာင့္တန္းတဲ့ၿမိဳ႕
တန္ခူးေလေျပလို မင္းအသံကညင္းသြဲ႕
ေျပးထြက္မရ ေထာင္ေခ်ာက္မွာ
ငါဟာသားေကာင္
ေလွာင္အိမ္က မင္းအနမ္း
ငါ့ဇာတ္လမ္းနဲ႔ငါ ကမ္းကခြာမရတဲ့ၿမိဳ႕။
ေနဘုဏ္းေဝ
