နင္နင္ေနတ့ဲအလြမ္းေတြ အံခ်ဖို႔
ဥာဏ္ရည္မမီတ့ဲကံၾကမၼာက
မုဆိုးမေခါင္းေပါင္းလို
ငါ့ကို လုံၿခဳံေအာင္
မိုးမေပးႏိုင္ခ့ဲဘူူး။
ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ
သံရွည္ဆြဲအူ လိုက္တ့ဲညေတြလို
တစ္ကိုယ္တည္း တပ္မက္စိတ္နဲ႔
ေလာင္ကြၽမ္းေနခ့ဲရေတာ့
ညေတြဟာ
နင့္ကိုကြၽမ္းမူးလြမ္းရီစိတ္နဲ႔
အိပ္ေမြ႕ခ်ခံခ့ဲရ
ပုံျပင္ကိုအလယ္အူတိုင္ေဖာက္သီၿပီး
ရင္ဘတ္နဲ႔အျပည့္ခ်ိတ္ဆြဲေမြ႕ေပ်ာ္ခ့ဲေတာ့
ေတာနက္ေလ ေမွာ္ဆိပ္တက္ေလ
ေလွပ်က္နဲ႔ရြက္လႊင့္ခ့ဲသူမွာ
တခမ္းတနား တရိရိ တလြမ္းလြမ္း
နင္ဖ်က္သြားတ့ဲဆိပ္ကမ္းမွာ ေက်ာက္ခ်ဖို႔
နကၡတ္မိေနတ့ဲေတာက္ေခါက္သံေတြနဲ႔
က်ိန္စာေတြေခ်ေနတယ္။
ေဝေလေလ ကေလကေခ် တစ္ေယာက္ပါ
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပြင့္မယ့္ဘုရားအဆက္ဆက္ထိ
မင္းလက္ကိုမိမိ႐ရဆြဲၿပီး
သံသရာထဲတိုးဝင္သြားရဲေလာက္တ့ဲအ ထိ
ခ်စ္မိတ့ဲငမိုက္ပါေလ
ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႐ူးတုန္းဆို
ငါ့ၿမိဳ႕ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ ဖ်က္သြား တာေတာင္
ျပန္တည္ေဆာက္ၿပီး ေစာင့္ခ့ဲသူေလ
ေနေပ်ာ္ရာ အရပ္မွာ
နင္မေပ်ာ္ေတာ့ရင္ ႏွင္ခ့ဲ
အရွက္သိကၡာမ့ဲ ငမိုက္ေလ
လမ္းတိုင္းမွာ ပန္းစိုက္ရင္း ေမွ်ာ္ေနမယ္
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔တဓူဝ
ဝဋ္ဒုကၡကိို ေလွ်ာ္ဖြတ္ရင္း
ႏွလုံးသားေျခက်င္းတန္းလန္းနဲ႔ အက်ဥ္းသား
ငါ့ေထာင္ဘူးဝမွာ ငါခမ္းနားလို႔ ။
လင္းသွ်ီလ(ျမစ္ေျခ)
