၀ါ အဝင္အထြက္ဆို အနည္း ငယ္ေတာ့ ေနရခက္စၿမဲ။ ကိုယ္က လူပ်ိဳႀကီးကိုး။အဝင္အထြက္ဆို အနည္း ငယ္ေတာ့ ေနရခက္စၿမဲ။ ကိုယ္က လူပ်ိဳႀကီးကိုး။ “ဘယ္ေတာ့စားရမွာလဲ” “ဘယ္ေတာ့လဲ” စသည္ျဖင့္ ဝယ္မစားႏိုင္သူ ေတြက်လို႔၊ ကိုယ့္ပဲ လာလာေမးေနၾက တာ။ ဒါၿပီးရင္လာၿပီ။ ေလာ္စပီကာ သံေတြ။ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္မ႐ိုးႏိုင္ ေအာင္ ၾကားရေတာ့မွာ။ ေနရာအ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဦးေဆာင္သြားမွာ ကေတာ့ ေလာ္စပီကာသံေတြပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သတိထားရမွာ က တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ သူခိုးႀကီးပြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ီးမႏိုးပြဲပါပဲ။ ဒါကလည္း ႐ိုးရာပြဲလား။
ကမၻာမွာေရာ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးရွိရဲ႕လား။ ဘယ္သူကစထြင္ခဲ့မွန္း မသိတဲ့ ‘အေပ်ာ္အခိုးၿပိဳင္တဲ့ပြဲ’ ေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲ စေျပာင္းစကဆို သိပ္ခံရတာ။ အဲဒီညမ်ိဳးဆို မအိပ္ရဲ ဘူး။ တစ္ညလံုးထိုင္ေစာင့္ေနရတာ။ တစ္ေနရာ ခြၽတ္ခြၽတ္အသံၾကားရင္ ေျပးကိုဖမ္းရတာ။ မိသြားရင္လည္း ရယ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔။ “ဟာ ဦးကလဲ သားတို႔က စတာ ကို” လုိ႔ဆိုျပန္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးရ တယ္။ မမိရင္ေတာ့လည္း ပါသြား ေတာ့တာေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရဆိုရင္ အိမ္က မီးစက္ႀကီးေတာင္ အဲဒီ ညမွာပါသြားဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီညကို အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳးသာ ျပဳလုပ္ၾက ေလ့ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က လဲ လုပ္ဖူးပါရဲ႕။ အအိပ္ႀကီးတဲ့သူေတြ အိမ္ထဲ ဝင္ ကုတင္လိုက္ ‘မ’ၿပီး လမ္းမွာ သြား ခ်ထားတာမ်ိဳး။ ေနာက္သလို၊ ေျပာင္ သလိုနဲ႔ သူမ်ားအိမ္က ၾကက္ဝင္ခိုး ခ်က္စားလိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သူမ်ား အိမ္က ‘မ’ ရလြယ္ တဲ့ပစၥည္းေတြ၊ ေနရာေျပာင္းပစ္တာ။ အုတ္နံရံနဲ႔၊ လမ္းမေတြမွာ ထင္ရာျမင္ရာ ေလွ်ာက္ေရးတာ။ အဓိကကေတာ့ ရွိၿပီးသား ဆိုင္းဘုတ္ ေတြကို စာလံုးျဖဳတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေျပာင္းေအာင္လုပ္တာေပါ့။
ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာမဆိုရင္ ႏွစ္တိုင္းသူ႔ဆိုင္းဘုတ္ အဖ်က္ခံရ တယ္။ ဆရာဝန္မက လူကမဲမဲပုပု ေလး။ နာမည္က ‘ေအးပို’ တဲ့။ ေဒါက္ တာေအးပိုေပါ့။ ႏွစ္တိုင္းသူ႔ရဲ႕ ‘ ေဒါက္တာေအးပို’ ဆိုင္းဘုတ္မွာ အဲဒီေန႔ေရာက္တိုင္း ‘ ေဒါက္တို ေအးပု’ ဆိုၿပီး အေျပာင္းခံရတယ္။ အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေလးရွိတဲ့ အိမ္မွာဆိုလည္း ေခြးေမြးထားတဲ့အခါ အမ်ားသိေအာင္ ‘သတိ ေခြးကိုက္ တတ္သည္’ ဆိုင္းဘုတ္ကိုလည္း ကာလသားမ်ားက ‘ သတိ၊ ေခးကိုက္ တတ္သည္’ ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလး ကပဲ လိုက္ကိုက္ေနသလိုနဲ႔ ခ်စ္စရာ ေလး။ တစ္ႏွစ္ကလည္း ရပ္ကြက္ ထိပ္မွာ ဘာေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဘာလံုးပြဲေၾကာင့္ ပဲလား။ ဆီးဂိမ္းေၾကာင့္လားပဲ။
‘ ကမၻာမွာ ျမန္မာေဟ့’ ပါတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးက ခ်ိတ္တယ္။ ဒါကို ရပ္ကြက္တြင္း ပညာရွင္မ်ားက က်ီးမ ႏိုးပြဲေန႔မွာ အဲဒါကို စာလံုးေတြ ျဖဳတ္တပ္ၿပီး ျပင္ေပးလိုက္တယ္။ “ကမ္းဘားမွာ ျမန္မာေဟ့” တဲ့။ မသိရင္ ခ်က္ျခင္းပဲ ျပဳတ္က် ေတာ့မလိုပဲ။ အဓိက အေရြ႕ေျပာင္းခံ အ ဖ်က္ဆီး ခံရတာကေတာ့ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ပိုင္ မဟုတ္တဲ့ အမ်ား ပိုင္ပစၥည္းေတြပဲ။ ဥပမာ စည္ပင္ အမႈိက္ပံုးတို႔၊ လမ္းလယ္တုံးတို႔၊ ဆိုင္းဘုတ္တို႔ေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္က ပစၥည္းမဟုတ္ ေတာ့ ေတာ္႐ံုဘာလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ သူမွ ဝင္မေျပာၾကဘူး။ ေနာက္ေန႔ မနက္လမ္းလယ္ေရာက္ေနတာ စည္ပင္အမႈိက္ပံုးပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလ သေဘာ က်စရာေတာ့ ရွိသဗ်။ စည္ပင္က ေထာင္ထားတဲ့ သတိေပးစာကေလးကို အမ်ားသိ ေအာင္ ေရးျပင္ထားတာဗ်။ အေရွ႕ မွာ အမႈိက္ပံုးနဲ႔အတူ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္က…
” အမႈိက္မ်ားကို အမႈိက္ပံုးထဲ စနစ္တက် ထည့္ပါ” ရပ္ကြက္လူေတြကလည္း သိပ္စည္းကမ္းရွိလွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ အမႈက္ပံုးျမင္၊ဆိုင္ဘုတ္ျမင္ရင္ “ဒီေနရာ အမႈိက္ပံုပဲ” ဆိုၿပီး အမႈိက္ေတြကို ပစၥလကၡ စြန္႔ပစ္တတ္ၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ အမႈိက္ကို အမိႈက္ပံုးထဲ အေသအခ်ာ ေရာက္ေအာင္ စာေရးသတိေပးထား တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ က် ဘယ္သူက လက္ကမ်င္းသြားတယ္ မသိဘူး။ “အမႈိက္” ဆိုတဲ့ စကား လံုးကို လံုးႀကီးတင္ေတြျဖဳတ္၊ တုတ္ ေခ်ာင္းေတြျဖဳတ္ၿပီး “ကသက္” ေနရာမွာ ကႀကီးကို လံုးလိုက္ေတာ့ တဝမ္းပူ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အဓိပၸါယ္က ဘာျဖစ္သြားမလဲဆိုရင္ “အမတ္မ်ားကို အမႈိက္ပံုးထဲ စနစ္တက်ထည့္ပါ” ေအာ္…ငါ့ႏွယ္ ” အမႈိက္” ပဲျဖစ္ရမဲ့ဟာ ဘယ့္ႏွယ္ ” အမတ္” ျဖစ္ေနလဲေပါ့။
အၾကည္ေတာ္
