ေနခင္းႀကီး အိပ္ေနၾကလားဗ်။ ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ လို႔”
“မအိပ္ပါဘူး ကိုဘိုထံု ရာ။ ေအးတာနဲ႔ ပိတ္ၿပီး အထဲမွာ တီဗီကလာတဲ့ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနၾက တာ။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ဝဏၰရဲ႕ ဇာတ္ ကား ေကာင္းသဗ်ာ။ လြမ္းေအာင္ ရယ္တတ္သူတဲ့”
ကိုညိဳဦးလြင္တုိ႔၊ မတင္ေအး တုိ႔မလည္း ဟိုးေဆာက္လုပ္ေရးဝင္း ႀကီးထဲ ေနၾကတုန္းကေတာ့ သူတို႔ေန တဲ့အခန္း ဧည့္သည္၊ ေစာင္သည္ မေရာက္လုိ႔၊ ေန႔ခင္းဘက္တစ္ေရး တေမာ အိပ္ႏိုင္ၾကတာေပါ့။ ပင္စင္ ရထားတာဆိုေတာ့ ကိုညိဳဦးလြင္က ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ မတင္ေအးက ငယ္ပံုရေပမယ့္ သူတို႔မိန္းမသားေတြ ဆိုတာကလည္း ေရာဂါကမ်ားေတာ့ အိုစာတာပဲ။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း နား ခ်င္ၾကမေပါ့။
ဒီေဆး႐ံုဝင္းထဲ ေျပာင္းလာၾက ေတာ့ သူ႔သားအလတ္ “ညိဳမင္းလြင္” ရတဲ့အခန္း လင္မယားတစ္ေတြ လိုက္ ေနၾကတာ။ ညိဳမင္းလြင္က ေဆး႐ံုထဲ မွာ ဥယ်ာဥ္မွဴးေလ။ သူ႔အလုပ္က ဥယ်ာဥ္မွဴးလို႔သာဆိုတာ လူကဖင္ ေပါ့။ စိတ္ရင္းကလည္း ေကာင္းေတာ့ ဆရာဝန္မေတြကစလို႔ ခ်င္ခင္အား ကိုးၾကတာကလား။
“ဒီေဆး႐ံုဝင္းထဲ ေရာက္မွပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔အခန္းမလည္း ဧည့္သည္ မျပတ္ဘူးနဲ႔တူပါရဲ႕ဗ်ာ”
“မတင္ေအးရြာကဟာေတြ လည္း လာလိုက္၊ ကိုညိဳဦးလြင္ မိတ္ ေဆြေတြ လာလိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ လူႀကီး ပီပီ ေက်ာခင္းခ်ိန္မွ ရၾကရဲ႕လားဗ်ာ”
မဟုတ္လဲ၊ ေဆး႐ံုတက္ရင္း လူ နာေမးရင္းက လာလိုက္ၾကတဲ့ ဧည့္ သည္ေတြ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ တီဗီ အျပားေလးထဲကက အျဖဴအမည္း ကားေလာေနတယ္။ ကိုဘိုထံုက တစ္ ဝက္တစ္ပ်က္ၾကည့္ရေပမယ့္ ကိုညိဳ ဦးလြင္က ဇာတ္ေက်ာ႐ိုးကို ခ်ဳပ္ ေျပာပါတယ္။ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္ သူဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားက အခ်စ္ဇာတ္ ကားဆိုေပမယ့္ ဘဝေတြအမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။
ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတို႔ ခ်စ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ဘဝတူ ဆင္းရဲသားေတြ။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္တာေတာ့ အေတာ့္ကိုခ်စ္ၾကတာ ပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေကာင္မေလးကို သူေ႒းသားက လာ ေတာင္းေတာ့ အေျဖမေပးခင္ ေကာင္ေလးဆီ ေျပးလာတယ္။ ကဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲေပါ့။
“ငါလည္း အဲဒါကိုပဲ စဥ္းစား ေနတာ။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ၾက ရင္၊ နင္ပဲစဥ္းစားၾကည့္”
“ငါသိခ်င္တာက နင္င့ါကို ခ်စ္၊ မခ်စ္ပဲ သိခ်င္တာပါ”
“ေရာ ခက္ကၿပီပဲ။ ငါစိုးရိမ္ တာက နင့္ဘဝနစ္မြန္းမွာကိုပါဟာ”
ခက္တာေကာင္ေလးက ဂီတ သမား။ သူ႔မွာ ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ ဒီ ဂီတာေလး တစ္လက္တည္းရွိတယ္။ ဒါေတာင္အပိုင္ မဟုတ္ဘူး။ တူရိယာ ပစၥည္းဆိုင္က အေဟာင္းေလးကို ပြဲ ရွိရင္ ငွားသံုး။ ပြဲၿပီးေတာ့ျပန္အပ္။ သူတုိ႔တီးဝိုင္းမွာက ေကာင္ေလးက ေခါက္စာ။ ဂီတာတီးတယ္။ သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေျပာရရင္ ေကာင္ေလး အလုပ္က ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္း ဒကာပါ။ မေရရာလိုက္ပံုမ်ားမေတာ့။
တူရိယာပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကလူက ေကာင္ေလးကို ခင္မင္ ရင္းႏွီးစြဲရွိေတာ့ ေနာက္ၿပီး ဂီတအ ေပၚ ျမတ္ႏိုးခင္တြယ္ရင္း ဇြဲရွိမွန္း သိေတာ့ ဂစ္တာကို ငွားလိုက္ ျပန္ လာေပးလိုက္လုပ္ေနမည့္အစား အပိုင္ဝယ္လိုက္ပါလား။ အေၾ<ြကးနဲ႔ ေရာင္းေပးပါ့မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္ေလးက
“နိမ့္က်တဲ့ကိုယ့္ဘဝထဲ ခ်စ္သူ က လာရဲတယ္ထားပါဦး။ တမင္ ဆြဲမနစ္ရက္လုိ႔၊ ႏွမလက္ေလ်ာ့လိုက္ ရတာပါ မိန္းကေလးရယ္”
ဂီတာဆိုင္ေရွ႕ႀကီးမွာ ေကာင္ ေလးရဲ႕ စကားၾကားေတာ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ လည္း ဘာလဲဟဆိုၿပီး အံ့ၾသေနေတာ့ တာေပါ့။
“ညိဳမင္းလြင္ ရွိလားေဟ့။ ဆရာမ ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါဦး”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာမ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
ႏွလုံးေရာဂါဌာနက ေဒါက္တာ ျဖဴျဖဴက ေခၚတာပါ။ ဝယ္ရမည့္ ေဆးစာရင္းရယ္၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ ေသာင္းတန္ငါးရြက္ရယ္ ေပးၿပီးေတာ့ ေဆးဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေဆး ေတြက ေဆး႐ံုမွာရွိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားေဆးေတြက ဒီေဆး႐ံုမွာ မရွိ လို႔ အျပင္ေဆးခန္းက ဝယ္ရတာပါ။ ေဆး ဝယ္လာၿပီးေတာ့ ေဆးေတြရယ္၊ ေဘာက္ခ်ာရယ္၊ ပိုေငြေတြရယ္၊ ဆရာဝန္မဆီ အပ္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းကို ခဏျပန္ဦးမယ္ ဆရာမလို႔ ေျပာၿပီး ညိဳမင္းလြင္ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
မနက္က ၁ဝ နာရီေလာက္က ေပါ့။ အိုပီတီမွာ ေဆး႐ံုစာအုပ္လုပ္ ၿပီးမွ ဒီႏွလံုးဌာနကို အဖိုးႀကီးတစ္ ေယာက္ ဝင္လာတာ ညိဳမင္းလြင္ မလွမ္းမကမ္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း က ျမင္လိုက္တယ္။
“အဖိုးနာမည္က ဦးထြန္းတင္ ေနာ္။ အသက္ကေရာ”
“၇၈ႏွစ္ပါ”
“ဘယ္မွာေနတာလဲ။ ေရာဂါက ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာပါဦး”
“ၿမိဳ႕သစ္၊ ရပ္ကြက္ႀကီး ၈ မွာ ေနတာပါ။ ညည အိပ္မေပ်ာ္တာ ၾကာၿပီ။ အဲဒါ”
“ေနေတာ့ေရာ ဘယ္သူနဲ႔ေန တာလဲ အဖိုးက”
“က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲေနတာ”
“ဟင္ အဖိုးမွာ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလား”
“ရွိပါ့ဗ်ာ။ ထြန္းကားခဲ့ပါ့။ ေလး ေယာက္ေတာင္။ ခုေတာ့က်ဳပ္အရင္ ေသကုန္ၾကေပါ့”
မယ္ျမနဲ႔ ဦးထြန္းတင္တုိ႔မွာ သားသမီးေလးေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ ပါတယ္။ ဦးထြန္းတင္တို႔က ဒီအရပ္ ဇာတိသားေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဟိုး အညာေက်းလက္ကပါ။ ဒီလိုပဲ ေရ ၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ရွာရင္းက ဒီ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကို ေရာက္၊ က်န္းမာ ေရးဌာန အလုပ္ဝင္လုပ္တာ။ ခုေတာ့ စည္ပင္ေပါ့ေနာ္။ လုပ္သက္ ၄ဝ။ ရတဲ့ပင္စင္က ႏွစ္ေသာင္းပါ။ တစ္လ တစ္ခါ ထုတ္ပါတယ္။
ဦးထြန္းတင္ရဲ႕သားအႀကီးက ျမေမာင္တဲ့။ အသက္က ၃ဝေလာက္ ေပါ့။ မိုင္း႐ွဴးမွာ ေက်ာက္ေတြသယ္က ေတာ့ က်ဳပ္ေတာ့ အေဖ့စည္ပင္အ လုပ္ႀကီး မလုပ္ခ်င္ေပါင္ဗ်ာ။ မိုင္း႐ွဴး သြား ေက်ာက္တူးေခ်မယ္။ သူေ႒း ျဖစ္မွ ကားစီးျပန္လာခဲ့မယ္ အေဖတို႔ အေမတို႔ေရ ဆိုၿပီး ေျပာသြားတာ ဗ်ာ။ ဆရာမရယ္ ျပဇာတ္ေတြထဲက အတိုင္းပါပဲ။
“ဒါနဲ႔အဖိုးသားက ေက်ာက္ ေအာင္လာတာေပါ့”
“ေအာင္ေပါင္ဗ်ာ”
တစ္ေန႔ ဦးထြန္းတင္တုိ႔ ေန ေနၾကတဲ့ စည္ပင္တန္းလ်ားေရွ႕၊ အေကာင္းစား ကားအနက္ႀကီးတစ္စီး ဆိုက္လာတယ္။ ကေလးေတြေျပာတာ ကေတာ့ ဦးထြန္းတင္နာမည္ ေမးေနၾက လို႔လို႔ ေျပာတာပဲ။ ျဗဳန္းဆို မိုင္း႐ွဴး သြားတဲ့ သားႀကီး၊ သူေျပာသလို ေက်ာက္ ေအာင္လာၿပီလား ထင္တာေပါ့။ ျမ ေမာင္ဆိုရင္ သူ႔အေဖတို႔ ေနတဲ့ေနရာ ေမးေနစရာမလိုပါဘူး။ ထူးတယ္လို႔ အိမ္ကလူေတြ မွတ္ေနတုန္း ကားေပၚ က ဆင္းလာၾကတာက ေဘာင္းဘီဝတ္ လူျဖဴေတြ ႏွစ္ေယာက္ပါ။
“မိုင္း႐ွဴးရတနာေျမ ေအာင္ ေတာ္မူ ေက်ာက္မ်က္ကုမၸဏီကပါ။ ကိုျမေမာင္ ေက်ာက္တြင္းပိၿပီး ဆံုးလို႔ ဂ႐ုဏာေၾကး လာေပးတာပါ။ ဦးေလး လက္ခံေပးပါ။”
လာတဲ့လူေတြဆီက ႐ုတ္တရက္ အဲဒီလိုလည္း ၾကားလိုက္ေရာ၊ စည္ ပင္လိုင္းခန္းက မိန္းမေတြရဲ႕ စီခနဲ ငိုသံေတြ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေဒၚျမ ေရာ၊ သားသမီးေတြေရာ၊ အိမ္နီးနား ခ်င္းေတြပါ ငိုၾကတာ။ က်ဳပ္သား ျမ ေမာင္အိမ္ကသြားတုန္းက အေကာင္း။ ခုျပန္လာေတာ့ အေလာင္း။ ကုမၸဏီ က ဂ႐ုဏာေၾကး သူတို႔ထံုးစံ သံုးသိန္း နဲ႔ တစ္ပတ္ရယ္၊ ျမေမာင္ရဲ႕ အဝတ္ အစား အသံုးအေဆာင္ တခ်ိဳ႕ရယ္ ယူလာေပးပါတယ္။ ေက်ာက္တြင္းပိ ၿပီးမွ ဆံုးတာ ဆိုေတာ့ သယ္လို႔ မရတာ နဲ႔ ဟိုမွာတင္ပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂႋဳလ္လိုက္ပါၿပီ။ ခုလာတာ အေၾကာင္းၾကားတာ ပါခင္ဗ်ားတဲ့။
ကေလးေတြေျပာပါတယ္။ အရမ္းတိုးတက္ခ်င္ၾကတာ။ ဒီစည္ ပင္အလုပ္ကိုလည္း နိမ့္က်တယ္ခ်ည္း ထင္ေနၾကတာ။ ဦးထြန္းတင္ေတာ့ သူ႔တစ္သက္ ဒီစည္ပင္အလုပ္ပဲ လုပ္ လာတာပါဗ်ာ။ ေဒၚျမကေစ်းေရာင္း။ စေန၊ တနဂၤေႏြအလုပ္ပိတ္ရက္ ေဘး မွာေဘာက္လုပ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုထြန္းတင္ တို႔တစ္ေတြ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္မွာ အိမ္ၿခံ ေျမ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႔ ေနႏိုင္ခဲ့တာ ေရာ… ဟင္။
“က်န္တဲ့ဟာေတြကေရာ သား ေတြပဲလား အဘိုးရဲ႕။ ေျပာပါဦး။ သမီးကေရာ မပါဘူးလား”
ေဒါက္တာျဖဴျဖဴက အဘိုးကို သနား၊ လူနာကလည္းပါတာမို႔ ေရာဂါကို စမ္းသပ္ ကုသေပးရင္းက အဘိုးဦးထြန္းတင္ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေမးေနမိပါတယ္။
သားသမီးေလးေယာက္ ထဲမွာ ဒုတိယနဲ႔ တတိယက သမီးေတြ ဆရာမ ရဲ႕။ ဒုတိယသမီးႀကီးက “တင္တင္” တဲ့။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ေထာင္ဘက္ က “လွေရႊ” တဲ့။ သူတုိ႔ခ်င္း ႐ံုးသူ႐ံုး သားသားခ်င္း ရၾကတာ။ တစ္႐ံုးတည္း သားခ်င္း ဆိုေတာ့ ဆရာမရယ္ သူေ႒းမျဖစ္ေပ မယ့္ သူတို႔အတြက္ မိုးမေခါင္ဘူးေပါ့။ သူတုိ႔မွာ တစ္ခါ သားသမီးေတြပြား စီလာၾကေတာ့ ဦးထြန္းတင္ ဆိုတာ ေျမးေတြေတာင္မွ ခ်ီေပြ႕ခဲ့ရပါေသး သေကာ။ ကံေပါ့ဆရာမရယ္။ သက္ ဆိုးမရွည္ၾကပံုမ်ား မေတာ့ သူတို႔မိသားစု ေတြ ကားငွားၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ ပိုင္းဘက္ ဘုရားဖူးအသြား ကံတူအက်ိဳး ေပးေတြမို႔ေပါ့။ ကားေခ်ာက္ထဲက် သြားခဲ့တာပါတဲ့။ လူေတြအကုန္ေသ ေတာ့ ခမည္းခမက္ေတြပါ ပါကုန္ ေရာလား။
“ျဖစ္ရေလ အဘိုးရယ္။ စိတ္မ ေကာင္းစရာႀကီးပါလား”
ေဒါက္တာျဖဴျဖဴက ဦးထြန္းတင္ ကို ေသခ်ာ စမ္းသပ္ေပးပါတယ္။ ႀကီး မားတဲ့ေရာဂါ လကၡဏာေတြ မေတြ႕ ပါဘူး။ အခုလို အသက္အရြယ္မွာ အထီးက်န္တဲ့ ေဝဒနာေၾကာင့္ပဲ အိပ္ မရတာေနမွာပါ။ ႏွလံုးေရာဂါဌာနက တျခားဌာနေတြနဲ႔စာရင္ လူနာအလာ က်ဲတာမို႔ ဦးထြန္းတင္နဲ႔ စကားစ ျမည္ေတြ ေျပာေနမိပါတယ္။
ဒုတိယကလည္း သမီးပဲ။ “ေ႒း ေ႒း”တဲ့။ သူကေတာ့ ဝန္ထမ္း မလုပ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္က် ေတာ့ အေဝးေျပး ကုန္တင္ကား ေမာင္းတဲ့ လူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သူ ေယာက္်ားရေတာ့ ေ႒းေ႒းက အျပင္ မွာ တိုက္ခန္ ငွားေနပါတယ္။ မိဘ ေတြဆီေတာ့ ရံဖန္ရံခါ လာလည္ပါရဲ႕။ သူတို႔ မွာ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးလာၿပီးမွ ေ႒းေ႒းက တပိန္ပိန္နဲ႔ မမာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဆံုးေတာ့ တာပါပဲ။ အရပ္ထဲက ေျပာၾကတာ ေတာ့ ေ႒းေ႒းရဲ႕ ေရာဂါက ခုကာလ ျဖစ္တဲ့ “ေအအိုင္ ဒီအက္စ္”ေရာဂါ ဆိုး။ အေန႐ိုးတဲ့ သမီးေလးမွာမွ ဒီေရာဂါကျဖစ္လာရသလားေပါ့။ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ သူတုိ႔သားေလးဆံုးတယ္။
“ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ေကာင္း ေကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ဘက္က ႐ႈပ္ေပြ ၍ ဒါမ်ိဳးက ကူးတတ္တာပဲဟာ”
တကယ္ေတာ့ ေ႒းေ႒း ေယာက္်ား အေဝးေျပးကားသမားက လူ႐ႈပ္လူ ေပြဆိုေတာ့ ေရာဂါကူးတာ ေနမွာ။ မၾကာပါဘူး။ အဲဒီကား သမားလည္း ေသပါေရာလား။ ဦးထြန္းတင္ေျပာ ျပအၿပီးမွာ အျပင္ ကေန လူရိပ္လူေျခ ျမင္ရတယ္။ အသံလည္းၾကားရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆရာမနဲ႔ ျပၾကမယ့္ လူနာေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ဦးထြန္းတင္က ထၿပီး ျပန္ ဟန္ျပင္တယ္။ ဆရာမက ဦးထြန္းတင္အတြက္ ေသာက္ေဆး ေတြ ေပးတယ္။ ေဆးဖိုးဘယ္ေလာက္ က်ပါသလဲလို႔၊ တစ္ေထာင္တန္သံုး ရြက္ ထုတ္လာေတာ့ ေဒါက္တာျဖဴျဖဴ၊ ဦးထြန္းတင္ကို မိဘခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာ မိတာနဲ႔ ေပးစရာမလိုဘူးအဘိုး။ ဒီ ေဆးကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့ဦးေနာ္လို႔ မွာ ရတယ္။ ေဆးဖိုးက ေလးေသာင္းေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္က်တာမေျပာရက္ပါဘူး။
“ျပန္ခါနီးေမးရဦးမယ္။ အဘိုး မွာ သားသမီးေလးေယာက္ဆိုေတာ့ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကေရာ”
“အငယ္ဆံုးေယာက္်ားေလးက ေဆးစြဲၿပီး လမ္းနံေဘး အမိႈက္ပံုမွာ ဆံုးမွန္းမသိဆံုးတာ”
သူ႔မိန္းမႀကီး ေဒၚျမင့္ရွိတုန္းက ေတာ့ လင္ကိုယ္မယားက်န္တာေပါ့။ တစ္ခါမယ္ျမင့္မွာ သားအိမ္က ဘာျဖစ္ လာေတာ့ ေဆးကုရျပန္ေရာ။ ေဆးကု တာမွ ႏွစ္ေယာက္ထဲက်န္ေတာ့ တစ္ ေယာက္ေယာက္မွာ ပ်က္စီးရရင္ အထီး က်န္ရၿပီဆိုၿပီး စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ကို ကုတာ ပါ။ ပထမအခုေနၾကတဲ့ ၿခံနဲ႔ဝန္းကို ေပါင္းၿပီးကုတယ္။ မသက္သာေတာ့၊ အၿပီးေရာင္းၿပီးမွ ကုတာပါ။ ေငြေတြ လည္းကုန္ေရာအျပင္က ဦးထြန္းတင္ ကို အၿပီးအပိုင္ထားသြားခဲ့ေတာ့ သူ ေၾကာက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အထီးက်န္ ဘဝ ေရာက္ရတာပါပဲ။
“အေဖရာ အဲဒီအဘိုးႀကီးေရာဂါ ေဒါက္တာျဖဴျဖဴက စမ္းသပ္ၾကည့္ ေတာ့ ဘာမွေရာဂါမရွိဘူးလို႔လဲ ေျပာ ေသး၊ ဘာလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ရတာလဲဗ်ာ”
“လူေလးေရာ သိလား။ အဲဒါ အထီးက်န္ေရာဂါကြ။ လူအိုလူႀကီး ေတြျဖစ္လည္း မလြဲမေသြ ႀကံဳရတတ္ တာရယ္”
ဒီေန႔ေဆးခန္းက ျပန္လာတဲ့ ညိဳမင္းလြင္က သူ႔အေဖကို ညိဳဦးလြင္ ကို ေျပာျပေနတာပါ။ ၿမိဳ႕သစ္ရပ္ကြက္ ႀကီး ၈ ရပ္ကြက္ထဲက တန္းလ်ားမွာ အခန္းငွားေနတာတဲ့။ ဦးထြန္းတင္က တစ္ေယာက္တည္းပါ။ သူတစ္လတစ္ လရတဲ့ ပင္စင္က ႏွစ္ေသာင္းနဲ႔၊ အိမ္ လခေရာ၊ စားတာေရာ ေလာက္ပါ့မ လားဆိုေတာ့ ဦးထြန္းတင္က ရွိရင္ စားတယ္။ မရွိရင္လည္း မစားပဲ ေနလိုက္တာလို႔ ေျပာပါတယ္။
“အဘိုးရယ္၊ ဘယ္လိုမွ သေဘာ မထားပါနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔မလည္း အဲဒီ အခန္းငွားခေလးရတာနဲ႔ စားေနရ တာမို႔၊ ဒီလိုလုပ္ပါ။ အဘိုးေနာက္ခန္း ေျပာင္းေနေပးပါ”
တစ္ေန႔အိမ္ရွင္က ဦးထြန္းတင္ ကို ေျပာသတဲ့။ အဘိုးအေၾကာင္း လည္း သိေနေတာ့ အခန္းခရယ္လို႔ လည္း မေပးပါနဲ႔။ အဘိုးတစ္သက္ ေနသာေနပါဆိုေတာ့ ဦးထြန္းတင္မွာ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား က်န္းမာခ်မ္း သာၾကပါေစ။ လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ၾကပါ ေစဗ်ာလို႔ ဆုေတာင္းေပးရေသးသတဲ့။
“တီဗီကလာတဲ့ လြမ္းေအာင္ ရယ္၊ တတ္သူဆိုတဲ့ဇာတ္ကားေလးက အေတာ္ေကာင္းသဗ်။ ဒါ႐ိုက္တာက ေမာင္ဝဏၰေလး”
ကိုဘိုထံုတုိ႔ ဂႏၶဝင္ဆည္းဆာ ေရာက္ေတာ့ ညိဳဦးလြင္က ဆက္ေျပာ ပါတယ္။ ေမာင္ဝဏၰဆံုးေတာ့ အသက္ မွ ဘာရွိဦးမွာလဲ။ ၅၉ ႏွစ္ ဆိုလား။ ဆရာ့မွာက အသည္းေရာင္ အသား ဝါ ဘီပိုးရွိတယ္။ ေဆးခန္းက ေဆးဖိုး က်ပ္သိန္း၂ဝေလာက္ကုန္မွာ။ ဆရာ ဆိုရင္ ၁ဝသိန္းေလာက္နဲ႔ ကုေပးပါ မယ္ဆိုတာကို မကုျဖစ္တာလုိ႔ ကိုညိဳ ဦးလြင္က သူ႔ အသိကို မွ်ေဝပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဝဏၰေဆးမကုရင္ေတာ့ ဗ်ာဆိုေတာ့ ေဆးမကုန္ေတာ့ စိုးရိမ္ ရတယ္။ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္မည္လို႔ ဆရာဝန္ က ေျပာဆိုပဲ။ ေမာင္ဝဏၰေျပာပါ တယ္။ မိသားစုအေရးကိုပဲ ငဲ့ကြက္ လိုက္သလား။ ကိုဘိုထံုေတာ့ သူ႔ဇာတ္ ကား သူ႐ိုက္တဲ့ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္ သူဇာတ္ကားထဲက ဂီတသမား လူငယ္ ေလးေတာင္မွ သတိရေန လိုက္မိပါ ေသးတယ္။
ေမာင္သင္းထံု (ေက်ာက္မဲ)
