၁၉၅၉-၅၉ ပညာသင္ႏွစ္မွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္းတက္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ ရပ္မ်ားရွိပါသည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ဇြန္ လ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးမၾကာမီ ရက္တစ္ ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ‘ေက်ာင္းေျပး’ ၿပီး ခြင့္တစ္ရက္ယူသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုေန႕တစ္လံုး ေရဒီယိုနားမွာကပ္ ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး တည္ၿမဲ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ ဦးဗေဆြက သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အစိုးရကို အယံု အၾကည္မရွိ အဆိုတင္သြင္းသည့္ အစီအစဥ္ကို ေရဒီယိုကတိုက္႐ုိက္ လႊင့္ေပးသည္ကို သြားနားေထာင္ခ်င္ သည့္အတြက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ေရဒီယိုမရွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ ေယာက္အိမ္မွာ နားေထာင္ရသည္။ ဦးဗေဆြက ထားဝယ္သံ ခပ္ဝဲဝဲျဖင့္ အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္သည္။ ‘ခုစာ ေလးေက်ာ္၊ ခုဆီထမင္း၊ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးႏုေခါင္းေဆာင္ တဲ့ အစိုးရကို အမတ္မင္းမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အယံုအၾကည္မရွိ အဆိုတင္ သြင္းရျခင္းျဖစ္ပါတယ္’ဆိုေသာ စကားသံကို ၾကားေယာင္ေနသည္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ စိတ္ဝင္စား လို႔သာနားေထာင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္မသက္သာစရာ ေကာင္းလွသည္ ကို သတိရသည္။ မၾကာမီရက္ပိုင္းက ပင္ အတူတူလက္တြဲလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး တစ္ျခမ္းက တစ္ျခမ္းကို ‘အယံု အၾကည္မရွိ’ဟု ေျပာေနၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္ကို နားေထာင္ရသည္မွာ ဝမ္း နည္းစရာေကာင္းလွပါသည္။ တစ္ေနကုန္ အဆိုတင္ၾက၊ ျပန္ေျဖ ရွင္းၾကႏွင့္ ညေနမိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ မဲခြဲ ၾကသည္။ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ က အႏိုင္ရသည္။ တည္ၿမဲ ဖဆပလ က လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အတိုက္အခံျဖစ္ သြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရဒီယိုနားေထာင္သူမ်ားျဖင့္ စည္ ကားေနပါသည္။
ထိုႏွစ္တြင္ က်င္းပေသာ ပညာ ေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲသို႔ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား တက္ေရာက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ၾကရာ ကြၽန္ေတာ့္တို႔ ေက်ာင္းအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက အဆိုတင္သည့္ အတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ျဖစ္ သြားပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ‘အမတ္ေလာင္း’ဟု က်ီစယ္ၾကသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ အဖြဲ႕၏ ပညာေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာ ေသာ ဦးေမာင္ေက်ာ္ဇံ (ရခိုင္အမ်ဳိး သား)လက္ထက္မွာ ျဖစ္သည္။ စာ သင္ခန္းေတြ တစ္ခန္းဝင္ တစ္ခန္း ထြက္ မဲလိုက္ေကာက္ၾကရသည္။ မဲ ေရတြက္ေတာ့ ဝါရင့္ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ အေရြးခ်ယ္ခံရၿပီး ႏွီး ေႏွာဖလွယ္ပြဲ တက္ရသည္။ ေက်ာင္း မွာ အေတြ႔အႀကံဳ ျပန္ရွင္းျပသည္။
မၾကာမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ၏ အိမ္စာင့္အစိုးရ တက္လာသည္။ မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ ႏိုင္ငံေရး အေျခ အေနေတြ ေျပာင္းလဲသြားပံုကို ကိုယ္ ေတြ႔ႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည္။ ဖဆပလ မကြဲခင္က ပညာေရးဝန္ႀကီးျဖစ္သူ ဦးထြန္းတင္မွာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ လႊတ္ ေတာ္အမတ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ပြဲမ်ားကို ၾကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ေလ့ရွိသည္။ ဆက္စပ္ သတိရေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ရွစ္ တန္းတုန္းက ဝန္ႀကီး ဦးထြန္းတင္၏ တူတစ္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းမွာရွိသည္။ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ သူက်႐ႈံးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဝန္ႀကီး တူ စာေမးပြဲက်သည့္ ကိစၥဆိုၿပီး ဘာျပႆနာမွလည္းမေပၚပါ။ ထိုႏွစ္ က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆယ္တန္း ေအာင္သူ ၂ ေယာက္ကို ဝန္ႀကီးက ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသို႔ ပညာသင္လႊတ္ ေၾကာင္း သတင္းထဲမွာ ဖတ္ရသည္။ စပ္မိစပ္ရာ သတိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဆရာဦးသိုက္ ထြန္းက ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ ကိုယ့္ အတန္းသားေတြအေၾကာင္း ကဗ်ာ ေရးၿပီး ပို႔ၾကဖို႔ အသိေပးေၾကညာ သည့္အတြက္ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ျမန္မာစာမွာ ဝန္ႀကီး ပေဒသရာဇာ၏ တ်ာခ်င္းမ်ား သင္ရ သျဖင့္ အတန္းသား သူငယ္ခ်င္းေတြ ၏ နာမည္အားလံုးပါေအာင္ တ်ာ ခ်င္းတစ္ပုဒ္ ႀကိဳးစားပမ္းစားေရးၿပီး ပို႔လိုက္သည္။ ထိုႏွစ္က မဂၢဇင္း မထုတ္ျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာ ပံု မႏွိပ္ျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အက်ဳိးရွိပါ သည္။ ထိုကဗ်ာကေလးကို ျပန္ ရြတ္ဆိုမိတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ နာမည္မ်ား အစီအရီေပၚလာေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုအထိ မေမ့ ေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က တ်ာခ်င္း ပထမပိုဒ္ကို ‘ဗဟန္းတန္းျမင့္၊ လွ်မ္း တင့္က်က္သေရ’ အစခ်ီၿပီး ‘ပညာ ထိပ္ေခါင္ ဂုဏ္ရည္ေဆာင္၊ မ်ား ေျမာင္ေဆြေဖာ္သင္းတို႔ေလး’ ဟု အ ဆံုးသတ္ကာ ဒုတိယပိုဒ္ကစ၍ သူ ငယ္ခ်င္းနာမည္ေတြကို ကာရန္မိ ေအာင္ ထည့္သြင္းေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္။ နမူ နာျပရလွ်င္ ‘ခ်စ္ဝင္းတင္ၫြန္႔၊ စိုးၫြန္႔ေသာင္းေရႊ။ တင္ႏိုင္သာဝ၊ မတင္လွၫႊန္႔ၫြန္႔ေဆြ။ လွေအာင္ ယဥ္ယဥ္ေမ၊ မင္းေဆြငယ္ေအး။ ခင္ေအးစံတင္ ေၾကာ့ေၾကာ့ယဥ္၊ စိုး တင္မၾကင္ေအး ငယ္တို႔ေလး”ဟူ ေသာ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ တ်ာခ်င္းကို စိတ္ထဲမွာ ဆိုၾကည့္စဥ္ သူငယ္ခ်င္း မ်ား၏ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေယာင္ လာပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ကြယ္လြန္သြား ၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကို မေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ အနည္းအက်ဥ္းေတြ႔ရသူ ေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွစ္ဆယ္ နီးပါးရွိကုန္ၾကၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သင္ၾကားခဲ့ ေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း သတိရ စရာကေလးေတြ ေပၚလာပါသည္။ ဆရာ ဆရာမေတြထဲက ‘ဆရာတို႔ သားအဖ’အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ေရး ဖူးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ သားအဖ ၂ ေယာက္ ဆရာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖခင္ က ဆရာႀကီး ဦးတင္ျဖစ္သည္။ သား က ဆရာဦးတင္စိန္ပါ။ ဆရာႀကီး ဦးတင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔ ခ်ိန္တြင္ အၿငိမ္းစားယူဖို႔ နီးေနပါၿပီ။ အေရွ႕ဖ်ားမိုင္းဘာသာရပ္ သင္ၾကား သည္။ ဆရာႀကီးဦးတင္စိန္က ဘီ အက္စီဘြဲ႔ရၿပီးစ အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္ သာရွိေသးသည္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသား မ်ားက ဆရာ့ထက္ပင္ အသက္ႀကီးပါ ေသးသည္။ ဆရာက အေထြေထြ သိပၸံသင္သည္။ အသင္အျပေကာင္း သည္။ သိပၸံခန္းထဲမွာ ဓာတ္ေငြ႔မ်ားကို လက္ေတြ႔ထုတ္ျပသည္။ အသင္းအဖဲြ႔ ေတြ မွာလည္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္သည္။ တစ္ခါက ဆရာ့အတန္းထဲမွာ စာ သင္ေနစဥ္ ရန္ကုန္တိုင္းပညာဝန္ ဆရာႀကီး ဦးေအးေမာင္က ေက်ာင္း ကိုလာစစ္သည္။ ဆရာဦးတင္စိန္ စာသင္ေနေသာအတန္းမွာ စာေမးပြဲ က်႐ႈံးေသာ လူေဟာင္းမ်ား၏ အ တန္းျဖစ္၍ ဆရာႀကီးဦးေအးေမာင္ က ေျပာဆိုဆံုးမၿပီး ”မင္းဘယ္ႏွႏွစ္ က်ၿပီးၿပီလဲ”ဟု တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ေမးသည္။ ေထာင့္နားမွာ ထိုင္ေနေသာ ဆရာႀကီး ဦးတင္စိန္ ကိုလည္း ေက်ာင္းသားမွတ္ၿပီး ”မင္း ေကာ ဘယ္ႏွႏွစ္က်ၿပီးၿပီလဲ”ဟု ေမးသည္။ ဆရာႀကီးဦးတင္စိန္က ”ကြၽန္ေတာ္က ဆရာပါခင္ဗ်ာ”ဟု ျပန္ေျပာေသာအခါ ပညာေရးဝန္ ႀကီးမွာ အံ့ၾသသြားၿပီး အက်ဳိးအ ေၾကာင္းေမး၍ ဆရာ့ကိုခ်ီးက်ဴး စကားေျပာသြားသည္။ ေက်ာင္းမွာ ထိုအေၾကာင္း ေျပာစမတ္ျဖစ္ေနပါ သည္။
ထိုစဥ္က ဆရာမွာ လူပ်ဳိလူ လြတ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနသည္။ မိုးထဲေလထဲ မွာ ခါးေတာင္းက်ဳိက္ၿပီးလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေဘာလံုးကန္ ခ်င္ကန္ေနတတ္သည္။ အတန္းထဲ မွာ စာသင္ရင္း ”ဟာ..အက်ႌကို မင္ေတြစြန္းကုန္ၿပီ။ အိမ္ေရာက္ရင္ အေမဆူေတာ့မွာပဲ”ဟု ေျပာေန သျဖင့္ တပည့္ေတြကရယ္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဆရာ ကုန္သြယ္ ေရးဌာနသို႔ ေျပာင္းသြားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္မွာ သင္ၾကား ေသာ ဆရာဆရာမ အခ်ဳိ႕ကို ေနာင္ ကာလ ၾကာသည္အထိ အဆက္ အသြယ္ မျပတ္ပါ။ အသက္ရွည္ရွည္ က်န္းက်န္းမာမာေတြ႔ရ၍ ဝမ္းသာ ရသည္။ ျမန္မာစာေရာ၊ အဂၤလိပ္ စာပါ အလြန္အသင္ျပေကာင္းေသာ အေျပာအေဟာေကာင္းေသာ ဆရာ ႀကီး ဦးထြန္းၾကြယ္သည္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကို စာသင္ေနစဥ္မွာပင္ ပညာေတာ္ သင္အေရြးခံရ၍ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုသို႔သြားရၿပီး ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္မွ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႔ယူခဲ့ သည္။ ပညာေရးဌာနမွာ အမႈထမ္း ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ပညာေရး တကၠသိုလ္မွာ ပညာေရးသေဘာ တရား ပါေမာကၡအျဖစ္ အၿငိမ္းစား ယူသြားပါသည္။ သမိုင္းအသင္ျပ ေကာင္းေသာ ဆရာမေဒၚစိန္ေအး မွာ တိုင္းပညာေရးမွဴးအဆင့္အထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၿပီး အသက္ ၈ဝ ေက်ာ္အထိ တပည့္မ်ား၏ ကန္ေတာ့ ပြဲမ်ားသို႔ တက္ေရာက္ ကန္ေတာ့ခံ သည္။ ျမန္မာစာအသင္ေကာင္း ေသာ ဆရာဦးေအာင္သန္းမွာလည္း ၾသစေၾတးလ်သို႔ ပညာေတာ္သင္ သြားရၿပီး ဆစ္ဒနီတကၠသိုလ္မွ မဟာ ပညာေရးဘြဲ႔ရခဲ့သည္။ ပညာေရးဌာန အမႈထမ္းၿပီးတြင္ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အျဖစ္မွ အၿငိမ္းစား ယူ၍ ယခုအခါ သက္ေတာ္ ၉ဝ ဝန္းက်င္ရွိေနပါၿပီ။ သာသနာ့ ဝန္ ထမ္း ရဟန္းေတာ္အျဖစ္ သီတင္းသံုး လ်က္ရွိပါသည္။
ထိုႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္း မွာ ဆိုင္းသံဗံုသံ တၿခိမ့္ၿခိမ့္ႏွင့္ ပြဲမ်ား ဆက္ေနသည့္အတြက္ ‘ပန္တ်ာ ေက်ာင္းႀကီး’ ဟု အခ်ဳိ႕က ဟာသလုပ္ ေခၚၾကသည္။ ပေဒသာကပြဲ က်င္း ပရာ အတန္းအသီးသီးက အၿငိမ့္၊ ျပ ဇာတ္၊ ယိမ္းစသည့္ အစီအစဥ္ အမ်ဳိး မ်ဳိး တင္ဆက္ၾကသည္။ ေနာင္အခါ တြင္ ဂီတစာဆို ကိုေလးလြင္ဟု ထင္ ရွားလာေသာ ကိုေက်ာ္ရွိန္တို႔၊ စႏၵ ရားေငြဦး တူရိယာအဖြဲ႔ကို တည္ ေထာင္ေသာ ကိုေငြဦးတို႔၊ မ်က္ ေတာင္ကေလး ပုတ္ခက္ပုတ္ခက္ႏွင့္ မယ္ဒလင္တီးၿပီး ဂီတစာဆို ေမာင္ ေၾကးမုံအျဖစ္ ထင္ရွားလာေသာ ကို ခင္ေမာင္သြယ္တို႔မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ ပိုင္းမွာ သိလိုက္ရသည္ကေတာ့ အဆိုေတာ္ႀကီး ဦးမင္းေနာင္၊ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ုိက္တာ ဦးေအာင္ျမင့္ျမတ္ တို႔ လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္တန္း တည္း ထြက္ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အ ေၾကာင္းပင္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဤကေလာင္နာမည္ျဖင့္ မေတာက္ တစ္ေခါက္ စာကေလးမ်ား ေရးေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္း က စာေစာင္ထုတ္ေသာအခါ ကြၽန္ ေတာ္က ‘ေလးစားသင့္ေသာ ျမန္မာစာ’ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ေရးသည္။ အသက္ ၂ဝ မ ျပည့္ေသးေသာ လူ ငယ္တစ္ေယာက္ ၏ လက္ရာအျဖစ္ ယခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ ေသာအခါ ျမန္မာစာအလြန္အေရး ႀကီးေၾကာင္း၊ ျမန္မာစာကို ေလးစား ဖို႔လိုေၾကာင္း စကားလံုးႀကီးႀကီးေတြ သံုးၿပီး ေလသံျမင့္ျမင့္ေရးထား ေၾကာင္း သတိျပဳမိပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမန္မာ စာျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳရ မည့္အျဖစ္ကို ႀကိဳတင္၍ နိမိတ္ျပ ျခင္းေပေလာဟု ေတြးမိသည္။
စာေမးပြဲနီးလာေတာ့ အျခား အလုပ္မ်ားကိုေလွ်ာ့ၿပီး စာဘက္ကို အခ်ိန္ေပးရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသို႔ သြားၿပီး ကိုယ့္စာသင္ခန္းထဲမွာ တစ္ ေယာက္တည္း စာက်က္ပါသည္။ စာ က်က္သည္ဆိုရာမွာ အထူးသျဖင့္ အိဂၤလိပ္စာ သင္ခန္းစာမ်ားကို အ ေရးေလ့က်င့္ျခင္း၊ သခ်ာၤပုစၧာမ်ား တြက္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ယူ၍ ေလ့က်င့္ပါသည္။ စာေမးပြဲမွာ အဂၤ လိပ္လိုေရးတတ္မွ ျဖစ္မည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ အေမးအေျဖမ်ားကို ကိုယ္ တိုင္အဂၤလိပ္စာျဖင့္ ေရးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ အေရးအသား ေကာင္းေသာစာမ်ားကို အတုယူၿပီး သူတို႔ေရးသလို ေရးၾကည့္။ သူတို႔ သံုးသလို သံုးၾကည့္သည္။ စာေမးပြဲ မတိုင္မီမွာေတာ့ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေလာက္သည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္ရပါသည္။
စာေမးပြဲေျဖေတာ့ ‘တီတီစီ’ ေခၚ ေလ့က်င့္ေရး ေက်ာင္းမွာ သြား ေျဖရသည္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေျဖႏိုင္ ခဲ့ပါသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ သည္ တကၠသိုလ္ဝင္ စာေမးပြဲကို ကြၽတ္ကြၽတ္ လြတ္လြတ္ ေအာင္႐ုံမက ျမန္မာစာႏွင့္ သခ်ာၤ ၂ဘာသာ ဂုဏ္ ထူးရပါသည္။ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး ရွင္မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးတြင္ ျမန္မာစာအမွတ္အမ်ားဆံုးရသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရပါသည္။ ၾကည္ ႏူးစရာဘဝတစ္ေကြ႔ပါ။
ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)
