႐ုတ္တရက္ႀကီး သူ႔အေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အ ေတာ့္ကို အံ့ၾသသြားတယ္။ ”ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ျမန္လိုက္တာ”လို႔ စိတ္ထဲ မွာ ေတြးၿပီးဝမ္းနည္းလာတယ္။
တကယ္တမ္းေတြးၾကည့္ရင္ သူ႔ဘဝ၊ သူ႔အေျခအေန ခုလိုမျဖစ္ သင့္တာအမွန္ပါ။ ပညာရွိ သတိျဖစ္ ခဲလား။ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္း ဆိုးသြမ္းေနခဲ့ တာလဲမဟုတ္၊ အရက္ေသာက္၊ ဖဲ ႐ိုက္၊ ကြမ္းစား၊ေဆးေသာက္ ကုန္ ကုန္ေျပာရရင္ မိန္းမကိစၥေတြလည္း သူဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ့၊ မ႐ႈပ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သူ႔မိဘ တည္ေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ စီးပြားဥစၥာ၊ ထားခဲ့တဲ့ အိမ္ၿခံေတြပါ လက္ရွိက လက္မဲ့ျဖစ္ရတဲ့ဘဝ။ ခက္တာက သိုသိပ္လြန္းတဲ့သူ႔ဘဝ အခ်ိဳးအေကြ႕ ေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြအတြက္ ပေဟဠိေတြ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။
(၂)
သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ဘဝမွာ စာအုပ္စာေပကစခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူကဘြဲ႕ရၿပီးစ။ မိဘလက္ငုပ္ျဖစ္တဲ့ အေရာင္းအ ဝယ္အလုပ္ကို ကူလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ဆိုင္ ညေနပိုင္း ေလာက္ဆို ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက မနက္ပိုင္းမွာ သူ႔လုပ္ငန္းက အလုပ္မ်ားေတာ့ ညေနေလာက္မွ လာရတဲ့အေၾကာင္း။ မွတ္မွတ္ရရ . . . ကြၽန္ေတာ့္စာအုပ္ ဆိုင္မွာ သူပထမဦးဆံုး ‘ဆရာပါရဂူ’ ရဲ႕ ‘သိဒၶတ’စာအုပ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဆိုင္မွာ သူႀကိဳက္တဲ့စာအုပ္ေတြ႕ရင္ လည္း ဝယ္သလို၊ မေတြ႕ရင္လည္း သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္စာေပအေၾကာင္း ေျပာရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္။
တကယ္တမ္း သူနဲ႔စာေပအ ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကည့္မွ စာေပ ဝမ္းစာ ျပည့္သူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေခသူတစ္ေယာက္မဟုတ္ မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိလာရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပဝါသနာတူ ေတြ မၾကာမၾကာ ဆံုေနက်လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေလးရဲ႕ စိန္ပန္းပင္ႀကီး ေအာက္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ရဲ႕စာေပ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေတြကို နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။
သိုသိပ္လြန္းသူဆိုေတာ့ ႐ုတ္တ ရက္ သူစာေရးေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္ မသိခဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ မေဟသီလို မဂၢဇင္းႀကီးမွာ အက္ေဆးသံုးပုဒ္ ေရးၿပီးလို႔၊ သူ႔အက္ေဆးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာေပေလာကမွာ သို႔ ေလာသို႔ေလာအသံေတြ ထြက္လာမွ သိခဲ့ရတာ။
”ဒီလူ႔ႏွယ္ဗ်ာ အက္ေဆးသံုးပုဒ္ စာကို တစ္ပုဒ္ထဲေရးလိုက္တာ ႏွေျမာစရာႀကီး”
လက္ရွိစာေပနယ္မွာ နာမည္ရ ဆရာႀကီးေတြရဲ႕ အဲဒီလိုမွတ္ခ်က္ ခ်သံေတြၾကားမွ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရ တာ။ ေနာက္ၿပီး သူေနာက္ေရးမယ့္ စာေပအႏုပညာ ဖန္တီးမႈေတြကို စာေပေလာကက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾက တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူေျပာ လာတယ္။
”ကိုသစ္ထြန္းေရ၊ ေနာက္ဆို ႏွင္းဆီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ ခင္ဗ်ားဖတ္ရဦး မွာဗ်”
အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကြၽန္ ေတာ္တို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္ ေလ။ ေရးသက္ႏုနယ္ေပမယ့္ သူေရး တဲ့ အက္ေဆးကိုၾကည့္ၿပီး အႏုပညာ နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အထင္မေသးရဲဘူး။ သူ႔အယူအဆ၊ သူ႔ခံယူခ်က္ေတြက ျပင္းထန္ေနတဲ့အခ်ိန္။
အႏုပညာသည္ အႏုပညာ အတြက္…
အႏုပညာသည္သာ သူ႔ဘဝ၊ အသက္…
(၃)
တစ္ခါတေလ ေစ်းပိတ္တာ နဲ႔ႀကံဳလို႔ ကြၽန္ေတာ္ရတဲ့ စာအုပ္ ေလးေတြ သူႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေလးေတြ သူ႔အိမ္ကို သြားျပေတာ့ ကတ္ေၾကးတစ္လက္နဲ႔ ပန္းပင္ေတြၾကားမွာ သူ႔ကိုေတြ႔ေလ့ ရွိတယ္။ ပန္းပင္ေတြဆိုလို႔ အိမ္ တစ္အိမ္ထဲမွာ ၿခံက ႏွစ္ၿခံျဖစ္ေန တာ။ ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏွင္းဆီပင္ ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ သူႏွင္း ဆီအက္ေဆးေရးမယ့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ဖူးတာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ အိမ္ကေလးက တစ္ထပ္တိုက္ေလ။ သူစာေရးတဲ့စားပြဲနားထိ ဧည့္ခန္းထဲ မွာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ေတြ သင္းသင္း ေလးေမႊးေနတယ္။
ကိုယ့္လူက စိတ္ကူးယဥ္ သလားမေျပာနဲ႔။ စာေရးတဲ့စားပြဲ ေပၚမွာ ေရႊငါးကန္ေလးက တင္ထား လို႔။ မွန္ကန္ထဲမွာ ေရႊငါးေလးေတြ၊ ေရႊငါးေလးေတြ တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ ေကာင္ လိုက္တမ္း၊ ေျပးတမ္းကစား ေနသလို။ ကန္ထဲမွာ ေရေမွာ္ေတြ၊ ေက်ာက္တံးေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ဖန္ တီးထားေတာ့ ငါးေလးေတြ ေပ်ာက္ လိုက္၊ ေပၚလိုက္နဲ႔ သူတို႔ခမ်ာ တကယ့္ကို ပင္လယ္သမုဒၵရာႀကီးထဲ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနမွာပဲ။
ဒါေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ဒါေတြ ဟာ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားသူငယ္ လို အျဖစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုေပမယ့္ သူဖန္တီး ထားတဲ့ မွန္ေရကန္ေလးကို ၾကည့္ ရင္းက ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တကယ္ ပင္လယ္ေရေအာက္ၾကမ္းျပင္ ေရာက္သြားသလို ထင္လာမိတယ္ဆို တာ ဝန္ခံပါတယ္။
ဧည့္ခန္းနံရံေတြဆီ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ နံရံေဘးမွာ ကပ္ေထာင္ထားတဲ့ စာအုပ္ဘီဒိုႀကီးထဲမွာ အဂၤလိပ္၊ ျမန္ မာအစာအုပ္ေတြမ်ား စီထားလိုက္ တာ ျပည့္ညပ္လို႔။ စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ‘သူ႔’စာေပေလ့လာမႈကို ခန္႔ မွန္းလာမိတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက စာ အုပ္ဘီဒိုေပၚ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ေငြဖလားေတြ၊ ေငြဖလားေတြ ထပ္ ထားလိုက္တာမ်ား အစိတ္၊ သံုးဆယ္ ေလာက္ရွိမယ္။ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္။ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ . . .
”ကိုထြန္းေဝ၊ ေငြဖလားေတြက မ်ားလွခ်ည္လား၊ ဘာလုပ္ဖို႔ ဝယ္ ထားတာလဲ”
ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သူရယ္ၿပီး . . .
”ဝယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး ကိုသစ္ထြန္းေရ။ ကြၽန္ေတာ့္ သား သမီးေတြ ပညာရည္ခြၽန္ဆုရတဲ့ ဖလားေတြဗ်”
အံ့ၾသလို႔မဆံုးဘူးဗ်ာ။ တကယ္ ကိုေတာ္လိုက္တဲ့ကေလးေတြ။ ဖခင္ ေျခရာနင္းမယ့္သူေတြပါလား။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘြဲ႕ရ၊ ပညာ တတ္။ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က် ေပမယ့္ မိန္းမကိုခ်စ္လိုက္တာမ်ား တုန္လုိ႔။ သူ႔မိန္းမဘာလုပ္လုပ္၊ မင္း သေဘာထဲကေပါ။ သူတုိ႔မိသားစု ေလးကို ၾကည့္ၿပီးအာက်ေနမိတယ္။
ေနစရာအိမ္ရွိတယ္။ လုပ္ကိုင္ စရာ ဆိုင္ရွိတယ္။ မိဘေတြ လက္ ထက္က အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ သူတုိ႔ဘဝမ်ား။ ကဲ ဘာလိုေသးသလဲ။
(၄)
အရာရာတိုင္းဟာ မၿမဲဘူးဆို တာ တရားအသိရွိၾကသူတိုင္း သိ ထားၾကပါတယ္။ ေမြးဖြားျခင္းကေန ေသဆံးျခင္း၊ ဒီႏွစ္ခုပဲရွိတာလည္း သိၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး လာေတာ့ လည္း တစ္ေယာက္တည္း။ ျပန္သြား ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းပါ။ တရားရစရာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ သိသိ ႀကီးနဲ႔ကို မိုက္ေနၾကတာ။
ေနာက္ပိုင္း ကိုထြန္းေဝရဲ႕ သတင္းေတြက မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တာေရာ၊ မဟုတ္တာေရာ ၾကား ေနရတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိဳး အ ေကြ႕ေတြက ျမန္ဆန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္း လာတယ္။ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလာတယ္။
လက္ရွိမွာေတာ့ အေျခအေန ေတြက ေျပာင္းေနၿပီ။ ဘယ္လိုျဖစ္ တာပါလိမ့္။ သိခ်င္လိုက္တာ။ ေမးလို႔ မေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းေတြမို႔ သိခ်င္ စိတ္ကို ဇြတ္အတင္းမ်ိဳသိပ္ေနရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေတာ့ ေျပာလာတယ္။ သူ႔စကားေတြ က စိတ္ဝင္စားစရာ၊ ”အႏုပညာ႐ႈ ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးက ခံစားတတ္တဲ့သူ၊ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြကို တျဖည္းျဖည္းရွိၿပီးညီလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တူ႐ူတစ္ဖက္တည္း ေရာက္သြားေရာ။ အဲဒါစိတ္ကူးယဥ္ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာေျပာေျပာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ခ်စ္ဖို႔သာလိုတယ္။ တကယ္ ခ်စ္လား၊ ဘာလုပ္လုပ္ ႏွစ္သက္ တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းအရာကို ေတာင္ အေကာင္းဘက္ မ်က္ႏွာက ၾကည့္ၿပီးေနတတ္တယ္”
အစစအရာရာ ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြထဲမွာ လူကပါ အသားအေရအစ ပံုပန္းသ႑ာန္ ေျပာင္းေျပာင္းလာတယ္။ သူ႔မွာ အစကတည္းက ပန္းနာေရာဂါ ရွိခဲ့ တာ။ တျဖည္းျဖည္း ႐ွဴေဆးဘူးနဲ႔ သက္သာေနရာက ခုေတာ့ ပါးစပ္ထဲ စပေရးဗူးနဲ႔ တ႐ွဴး႐ွဴးဖ်န္းမွ သက္ သာရတဲ့အျဖစ္။ ၾကာေတာ့ အိမ္ ေပါက္ေရာက္ရင္ကို ေဆးနံ႔က အရင္ ရေနၿပီ။ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ပါ ေမာလာတယ္။ တေလာက မိန္းမ ေျပာလာတဲ့စကား
”ရွင့္ ကိုထြန္းေဝႀကီးကို ေတြ႔လို႔ ေနေကာင္းလား ႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ ကြၽန္မကို မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စက္ဘီးနင္းသြားေလရဲ႕။ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္”
”ဟုတ္ရဲ႕လားမိန္းမရာ။ မၾကား လို႔ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ ေနၿပီ အင္း”
”အမယ္ေလးေတာ္၊ အနီးနား ကပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ မၾကားဘူး ဆိုတာ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါဆို ဘာျဖစ္လုိ႔ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ သြားရတာလဲ ကဲေျပာ”
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကိုထြန္းေဝႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ . . .
”ဟင္ ဟုတ္ရဲ႕လား ကိုသစ္ထြန္း။ အားနာစရာဗ်ာ။ ခုတေလာ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္အာ႐ံုေတြ ေဝဝါး ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူတိုင္းကို ရမ္း မႏႈတ္ဆက္ရဲဘူး။ အသိမွတ္လို႔ ႏႈတ္ ဆက္ေပမယ့္ လူမွားတာ ႏွစ္ခါ၊ သံုး ခါရွိၿပီ။ အသံနဲ႔လူနဲ႔ အေသအခ်ာေတြ႕ မွ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္ရဲေတာ့တာ ဗ်။ ေျပာျပလိုက္ပါ ကိုသစ္ထြန္းရာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔”
(၅)
စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးေတြပါ။ က်႐ံႈးလာေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြပါ အံ့ၾသေလာက္ ေအာင္ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ အႏု ပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေလာဘႀကီးသူ၊ အယူအဆ ျပတ္သားသူဆိုေပမယ့္ . . .
”ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္စာမေရး ေတာ့ဘူး။ ပန္းခ်ီပဲ ဆြဲေတာ့မယ္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား ကိုသစ္ထြႏ္း။ အားထုတ္ရတာျခင္းအတူတူျဖစ္ ေပမယ့္ ေငြေရးေၾကးေရးအရ စာေရးတာထက္ ပန္းခ်ီဆြဲတာကမွ တစ္ကားဆို တစ္ကား သိသိသာသာ၊ ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ရတာဗ်။မသကာ နာ မည္ႀကီးလာရင္ ကမၻာေက်ာ္ျဖစ္ သြားႏိုင္တယ္ေလဗ်ာ ဟဲဟဲဟဲ”
အံ့ၾသေလာက္တဲ့ အေတြးအ ေခၚ၊ အယူအဆပါပဲ။ ဒါဆို ႏွင္းဆီ ပန္းအက္ေဆးကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖတ္ရဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ရဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့လထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အိမ္ဘက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ႏွင္းဆီပင္ေတြ စိုက္ထားတဲ့ဘက္မွာ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ တစ္ဝက္တိတိ ဝင္း ခတ္လိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္။ ပန္းပင္ ေတြ၊ ႏွင္းဆီပင္ေတြဆို ေနာက္ေဖး ဝင္းထံရံနားမွာ တံုးလံုးပက္လက္၊ အခုလည္း လာျပန္ၿပီ၊ စာမေရးေတာ့ ဘူး။ ပန္းခ်ီဆြဲေတာ့မယ္တဲ့။
ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းထဲ မွာ အသံေတြၾကားလာတယ္။
”ပန္းခ်ီဆြဲတာ လြယ္တယ္မ်ား မွတ္ေနလား။ သူဘယ္တုန္းက ပန္းခ်ီ ဆြဲခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ ကင္းဗတ္စေပၚ စုတ္နဲ႔ ေဆး ပံုၿပီးေလွ်ာက္သုတ္လို႔ ပန္းခ်ီ ကားတစ္ကား ျဖစ္မယ္ထင္ေနသ လား။ ျဖစ္တယ္ပဲထားေတာ့ အႏု ပညာေျမာက္တဲ့ကားေတာ့ ျဖစ္မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္”
သူ႔ကိုေျပာလည္း ေျပာေျပာပဲ။ ေျပာတဲ့စကားမဆံုးေသးဘူး သူက ေတာ့ ကင္းဗတ္စနဲ႔ ေဆးေတြ၊ စုတ္ တံေတြဝယ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ ပန္းခ်ီကားကို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ နာမည္ ႀကီး ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ ဂယ္လာရီမွာ တင္ဖို႔လည္း စိတ္ကူးထားၿပီးၿပီ။ သူ႔ စိတ္ကူး အေကာင္အထည္က သူထင္ သလို အကြက္ဆိုက္လာတယ္။ တိုး ရစ္တစ္ေယာက္က ေဒၚလာ ႏွစ္ ဆယ္နဲ႔ ဝယ္သြားတဲ့အသံၾကားရ တယ္။ သူကကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ”ကဲဘာ ေျပာခ်င္ေသးလဲ”ဆိုတဲ့ သေကၤတနဲ႔ လက္မေတာင္ ေထာင္ျပလိုက္ေသး တယ္ေလ။
သူ႔ကိုဘယ္လိုနားလည္ရမွန္း မသိသလို၊ အထင္လည္းမေသးရဲ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို ကြၽန္ ေတာ္မၾကည့္လိုက္ရေပမယ့္ ခင္မင္ တဲ့ ကဗ်ာဆရာက ၾကည့္လိုက္ရတယ္။
”႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားလံုး ေရာင္စံု ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ၿပီး ႐ႈပ္ ယွက္ခတ္ေနတယ္။ ေျပာရရင္ဗ်ာ ဥပမာေျပာတာေနာ္ မူႀကိဳကေလး တစ္ေယာက္က ဗလာစာအုပ္ေပၚမွာ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဘာပင္န္နဲ႔ ေကာက္ ျခစ္ထားသလိုပဲ။ အဲ အဲ ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ လိုက္မွ အဲဒီေကာက္ေၾကာင္းေတြရဲ႕ ေအာက္ဆံုးမွာ စိတ္မသက္မသာ မ်က္ႏွာတစ္ခုကို မႈန္ဝါးဝါးေတြ႕ လိုက္ရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ့ကို အံ့ၾသထိတ္လန္႔သြားတယ္ ကိုသစ္ထြန္းေရ”
(၆)
”လင္ဒါစြန္းစတက္ေရ အထီး က်န္ေဝဒနာသက္သာေအာင္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္မ်ားစြာထဲက ၾကယ္တစ္လံုးကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး မိတ္ေဆြဖြဲ႕သြားပါလား။ ဘဝရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြ၊ နိမ့္က်မႈေတြ၊ အလြမ္းေတြ ခံစားရခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြ ၾကယ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ အား ေပးႏွစ္သိမ့္ပါလိမ့္မယ္”
အဲဒီအခ်ိန္က သူဘာျဖစ္လို႔ ဒီစာပိုဒ္ကိုမွ ေရးလိုက္ပါလိမ့္။
”ေယာက္်ားရင့္မာႀကီးလို႔ ေခၚ ဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လမ္းဘယ္ႏွစ္ လမ္းကို သူျဖတ္သန္းခဲ့ရသလဲ”
”သူငယ္ခ်င္းေရ”
”အဲဒီအေျဖက ေလထဲမွာ လြင့္ေနတယ္”
ဒါက ဘာသေဘာလဲ
”ေနျမင့္ရင္ အ႐ူးရင့္ေလ”ဟူ ေသာ စကားရွိသည္။ လူေနမႈအဆင့္ အတန္းျမင့္ရန္ အလုအယက္ တြန္း ထိုးရွာေဖြ ႀကိဳးပမ္းရေသာ ကမၻာ့ လူသားတို႔အတြက္ ”ေလာဘျမင့္ေလ ပူေလာင္မႈ ရင့္ေလ”ျဖစ္ေနေပၿပီ။ လိုခ်င္မႈအ တြက္၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ အလုအယက္ ရွာေဖြလုပ္ေဆာင္ရျခင္းကို အ ေနာက္တိုင္းသားေတြက အစာအတြက္ ၾကြက္အေျပးၿပိဳင္ပြဲ (RAT RACE) ဟု တင္စားေခၚဆိုၾကသည္။
သူသည္လည္း ၿပိဳင္ပြဲေနာက္ တန္းတစ္ေနရာက ေျပးေနရေသာ ၾကြက္တစ္ေကာင္ဟု ခံစားမိေလ သည္။ ဒါဆိုအစာအတြက္ ၾကြက္ အေျပးၿပိဳင္မွေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလို ဆို ေရွ႕ဆံုးကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေျပးမိမွာအမွန္။
ဒါေပမဲ့ သူဘာျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ တန္းတစ္ေနရာအတြက္ ေျပးေနရ တာလဲ။ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္သိခ်င္ေနမိတယ္။
အစကတည္းက လွ်ိဳ႕ဝွက္တတ္ လြန္းသူဆိုေတာ့ သူ႔ဘဝ၊ သူ႔အ ေၾကာင္းကို ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းနဲ႔ပဲ အေျဖရွာေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အေျဖဟာ ေလထဲမွာပဲ လြင့္ေနတယ္ေလ။
ေမာင္သစ္ထြန္း (ျပင္ဦးလြင္)
