ဘံုကထိန္… ဘံုကထိန္ xxx ဘံုကထိန္ လွည့္လို႔လာ… xxxဘံုကထိန္… ဘံုကထိန္ ထထထ ဘံုကထိန္ လွည့္လို႔လာ…ကထိန္… ဘံုကထိန္ xxx ဘံုကထိန္ လွည့္လို႔လာ… xxxဘံုကထိန္… ဘံုကထိန္ xx ဘံုကထိန္ လွည့္လို႔လာ… အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚမွ ျဖည္း ျဖည္းခ်င္းေရြ႕လ်ားျဖတ္သန္းေန ေသာ ဘံုကထိန္လွည့္လည္ပြဲတြင္ ေရွ႕ဆံုးကေန ဦးေဆာင္လာသည့္ ထရပ္ကားႀကီးေပၚမွ သီခ်င္းသံက ငိုက္မ်ဥ္းေနေသာ ရန္ကုန္စီေဂ်ကို ၾကမ္းတမ္းစြာလႈပ္ႏႈိးလိုက္၏။ “ၾကမ္းတမ္းစြာ”ဟူေသာ ႀကိယာဝိ ေသသနျဖင့္ မလံုေလာက္ေသးပါ။ “ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာ”ဟူေသာ ႀကိယာဝိေသသနကိုသံုးမွသာ မွန္ကန္ ျပည့္စံုႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အေၾကာင္း ေသာ္ကား… ထရပ္ကားႀကီး၏ ပက္လက္ကုန္တင္ခန္းမွာ ၈ လက္မ စပီကာေတြ တပ္ဆင္ထားေသာ ဧရာမေဆာင္းေဗာက္ႀကီး တစ္ဒါဇင္ ေက်ာ္ပါရွိသျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ တုန္ခါႏႈန္းက တရာလြန္ျမည္ဟိန္း ဆူပြက္လ်က္ ရွိသည္။ “ဒိန္း…ဒိန္း” ဆိုေသာ Bass သံႀကီးက ပုဂံတစ္ျပည္လံုး တုန္ခါသြားေစသည္ဟုဆိုေသာ “ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္” ၏ ေပတုန္း ေပၚ တူထုသံထက္ပင္ပို၍ တုန္ခါ လိႈင္းျပင္းထန္ဦးမည္ဟု စီေဂ် ေတြးမိ သည္။ “အို…ဒါ ဂီတပဲေလ။ င႐ုိ႕ ျမန္မာေတြက ဂီတကို အရမ္းျမတ္ႏိုး ၾကတာကလား။ လူေသလို႔ မသာခ် တာေတာင္ ဗ်ဳိင္းေတာင္သံလို႔ေခၚတဲ့ ေမ်ာက္မင္းအူသံတီးလံုးကေလး တစ္တီတီနဲ႔ တယ္ၿပီး ဂီတခ်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြ”ဟု စီေဂ်က ေျဖေတြးေတြး ျပန္သည္။ “ေတာက္… မင္းတို႔ ဗမာ ျပည္ႀကီးကို ၾကာေလ ၾကာေလ ငါ စိတ္ပ်က္ေလေလပဲလကြာ”ဟု ရန္ ကုန္စီေဂ်၏ မိသားစုႏွင့္အတူေန ေသာ အသက္ ၈ဝ အရြယ္ဘႀကီးက တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ၿငီးတြား လာေသာအခါ။ စီေဂ်မ်က္လံုး က်ယ္ သြား၏။ အင္း…ေတာ္ေတာ္က ေလး မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ ထက္ျမတ္မႈအားနည္းတဲ့ အဘိုးႀကီး ပါကလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမေပၚမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးက ေမြးဖြားၿပီး ျမန္မာ့ ေရေသာက္၊ ျမန္မာ့ဆန္စားၿပီး ျမန္မာ့ေလကို႐ွဴရင္း ႀကီးျပင္းလာတာ ေသကာေတာင္ နီးေနၿပီ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကိုစိတ္ပ်က္သတဲ့…။ ေတာ္ ေတာ္ခက္တဲ့ဘိုးေတာ္ပဲ။ “ျမန္မာ ျပည္ကို စိတ္ပ်က္ရင္ ဆြဇ္ဇာလန္လို ဥေရာပႏုိင္ငံမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားေနလိုက္ပါလားဘႀကီးရဲ႕။အဟီး” အဘိုးႀကီးက သူ႔ကိုေငါ့မွန္းသိ၍ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ကာ စီေဂ်ကို အစိမ္း လိုက္ ဝါးစားေတာ့မလို ျပဴးၿပဲၾကည့္ သည္။ “ဟိတ္ေကာင္… မင္းက သတင္းသမားဆိုၿပီး ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ ငါကိုေဝဖန္ ေနတာလား။ မင္းတို႔ ကထိန္ပြဲေတြက ကုလားဘုရားပြဲလွည့္သလို ဆူညံ လြန္းအားႀကီးလို႔ ေျပာေနတာကြ” “ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ ပီပီ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတာေပါ့ဘႀကီးရာ။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ရွင္သန္ထက္ျမက္ စြာနဲ႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း သေဘာထား ႀကီးစြာ နာလည္ေပးလိုက္ပါ” “ေအာင္မာ.. မင္းကမ်ားးငါ့ကို တရားေဟာေနရေသးလား။ ကထိန္ ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ရဲ႕ ဆယ့္ႏွစ္ ရာသီ အလွဴဒါနပြဲေတြထဲမွာ အႀကီး က်ယ္ဆံုးပဲဆိုတာ ငါနားလည္တယ္။ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား အ တြက္လည္း အေရးပါတဲ့အလွဴခံ အခမ္းအနားတစ္ခုပဲဆိုတာ မင္းမွတ္ ထားပါ။ ကထိန္ဆိုတာ (ကထိန) ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားကေန ဆင္းသက္ ေရြ႕လ်ားတာ။ အဓိပၸာယ္က “ၿမဲၿမံ စြဲခိုင္ျခင္း”တဲ့။ သာသနာကို ေစာင့္ ေရွာက္ေတာ္မူၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြဟာ ဗုဒၶသာသနာ ေတာ္အတြင္းမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သီတင္း သံုးေနႏိုင္ၾကေအာင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အလွဴရွင္ေတြက ရည္စူးၿပီး ရက္ရက္ ေရာေရာ သဒၶါတရား အျပည့္နဲ႔ လွဴၾကတန္းၾကတာ။ ဒီလိုထူးျမတ္တဲ့ ဘာသာေရး အခမ္းအခနားမွာ ေဆာင္းေဘာက္ေတြ၊ ေလာ္စပီကာ ေတြက ျပည္ပန္းညိဳ ခ်ဳိခ်င္ပါလ်က္ ဆားက ဖ်က္ေနသကြာ…” “ဒါကေတာ့ ဘႀကီးရယ္… ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ…” “ဘာကြ။ ဘာေခတ္တုန္း” ဘႀကီးက ေအာ္လိုက္ေသာအခါ စီေဂ်က မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး… “ဟဲဟဲ အိုးစည္ဒိုးပတ္ဝိုင္းက ေခတ္ကုန္သြားၿပီ ဘႀကီးရဲ႕။ ဒီေခတ္ က ဒစၥကိုေခတ္…တကၠႏိုျမဴးဇစ္ ေခတ္..ဟဲဟဲ..” “မင္းလို အေမေက်ာ္ ေဒြးေဒၚလြမ္းတဲ့ေကာင္စားေတြေၾကာင့္ ျမန္မာ့႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ ဆုတ္ ယုတ္လာတာကြ။ ဘာ ျမဴးဇစ္လဲ။ အ႐ူး ျမဴးဇစ္၊ အ႐ုိင္း ျမဴးဇစ္၊ ဒိ႒ိ ျမဴးဇစ္၊ ေဆးေၾကာင္ေၾကာင္တဲ့ ျမဴးဇစ္၊ အရက္ေၾကာင္ေၾကာင္တဲ့ ျမဴးဇစ္” အဘိုးႀကီးက ဆီမန္းမန္းသလို ေရရြတ္ေနဆဲတြင္ အင္မတန္လ်င္ ျမန္ဖ်တ္လတ္ေသာ စီေဂ်သည္။ အ ဘိုးႀကီး အနီးမွ လွစ္ခနဲ လစ္ထြက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကထိန္လွည့္ လည္ပြဲေတြမွ ဂီတကိုနား ေထာင္ရင္း၊ စီေဂ်မွာ စိတ္ကူးသစ္တစ္ခုရခဲ့ပါ ပေကာ။ “ကထိန္ခင္းဖို႔ အလွဴရွင္ေတြက ပေဒသာပင္ေတြ လွလွပပ ခမ္းခမ္း နားနားဆင္ယင္ၿပီး အတီးအမႈတ္ အက အခုန္ေတြနဲ႔ လွည့္လည္တဲ့ ပြဲ ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရ တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကမၻာကသိ ေအာင္ တာဝန္သိတဲ့ ျမန္မာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါက Photo Essay ပံုစံဖန္တီးရမယ္။ ၿပီးရင္ အင္တာနက္ေပၚတင္ၿပီး ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေဝလိုက္မယ္။ လူေတြတစ္ဦးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို တစ္ဦးကနားလည္ ခံစားၾကၿပီး ကမၻာႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ ေစဗ်ာ…” စီေဂ်သည္ ပါးစပ္မွ တတြတ္ တြတ္ရြတ္ဆိုရင္း ကထိန္လွည့္လည္ ပြဲမ်ားျဖင့္ ပ်ားပန္းခတ္သလို လႈပ္ ရြေနသည္။ ၾကက္ပ်ံမက်၊ ငွက္ပ်ံ မက်ေသာ လူအုပ္ႀကိးဆီသို႔ ေျပး လာခဲ့ေလသည္။ လူအုပ္ႀကီးက အနီး သို႔ ေရာက္လွ်င္ သူ၏ဖုန္းကို ထုတ္ ကာ ကင္မရာကိုဖြင့္၍ တဖ်တ္ဖ်တ္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနေလေတာ့သည္။ သူသည္ လွပဆန္းက်ယ္ေသာ ပေဒသာပင္မ်ားကိုလည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ ၏။ တန္းစီေလွ်ာက္ ေနၾကသည့္ ဝတ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ မိန္းမေခ်ာ ကေလးမ်ားကိုလည္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ ၏။ ကားေပၚတြင္ တကၠႏိုတီးလံုး ႏွင့္အတူ တီေကာင္ကို ဆားပက္ခံရ သည့္ဟန္မ်ဳိး တြန္႔တြန္႔လူးေအာင္ ကေနၾကသူမ်ားကိုလည္း ဓာတ္ပံု ႐ုိက္၏။ “ၾကည့္စမ္း… ေပ်ာ္ေနလိုက္ ၾက တာ… သႀကၤန္ပြဲ က်ေနတာပဲ” စီေဂ်သည္ ကားေပၚမွ လႊင့္ ထုတ္ေနေသာ တကၠႏိုတီးလံုးအတိုင္း ႐ုိးတိုးရြတ ကခုန္ေနၾကသူမ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ လူပ်ဳိလူရြယ္ ေယာက်္ားကေလးေတြ ကၾကတာ ေတာ့ ထားပါ…။ကေလးသူငယ္ ေတြ ကတတ္သလို ကေနၾကတာကို လည္း ထားပါ။ အို… အဘြားႀကီး ေတြ မိန္းမႀကီးေတြက တကၠႏိုဂီတ စည္းခ်က္အတိုင္း ပခံုးလႈပ္ တင္လႈပ္ ႏွင့္ ကိုး႐ုိးကားရား ကေနၾကတာေတာ့ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႔ ခ ေလာက္။ ကခုန္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား အနီးသို႔ စီေဂ်သည္ အသာကေလး ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ အသံဖမ္း စက္ ခလုတ္ကို ဖြင့္ထားသည္။ “ဘရားသားတို႔ ကထိန္အလွဴ ပြဲမွာ ေပ်ာ္လို႔ကၾကတာေပါ့ ေနာ္…” “ဝုတ္တယ္။ ေပ်ာ္တယ္။ ေစာက္ ရမ္းေပ်ာ္တယ္…ေအ့” အရက္နံ႔က ေထာင္းခနဲ၊ ေထာင္းခနဲ။ “ကထိန္ပြဲမွာ တို႔အေမႀကီးတို႔ ေပ်ာ္ၾကတယ္ေနာ” ဟု စီေဂ်က သာ မန္အရပ္သူျဖစ္ပံုရေသာ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ကို အသံဖမ္းစက္ကေလး ေျမႇာက္ကိုင္ရင္း ေမးလိုက္ျပန္သည္။ “ေပ်ာ္တာေပါ့ကြယ္။ အရမ္း လႊတ္ေပၚတာေပါ့” ဘီယာနံ႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္က ေထာင္းခနဲ ေထာင္းခနဲ။ “အင္း.. တစ္ခုခုေတာ့ မွား ေနၿပီ”ဟု ေတြးကာ၊ ဘာသာေရးပြဲ ကို ယမကာႏွင့္ အရွိန္ျမႇင့္ေနသူမ်ား အနီးမွ စီေဂ် ကမန္ကတန္း ဆုတ္ ခြာခဲ့၏။ ထိုစဥ္… စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံေတြ အသည္းယားစဖြယ္ ေပၚထြက္လာ ျပန္ေတာ့သည္။ “ေဟ့..ေဟ့၊ ဟိုမွာ ပေဒသာ ပင္လွည့္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း မူးၿပီး ႐ုိက္ကုန္ၾကပေဟ့. ..”
ၾကဴးႏွစ္
